อาจารย์ครับ รับรักผมเถอะ

มหาวิทยาลัยหว่าหนาน วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก เหล่าเด็กปี1ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ต่างก็กำลังตื่นเต้นที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่

ตึก ตึก ตึก เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังก้องตลอดทางเดินที่เงียบสงบ ขายาวบนรองเท้าคู่งามมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องปี1 คณะภาษาศาสตร์ แค่มองผ่านประตูกระจกด้านนอกก็เห็นถึงความวุ่นวายด้านใน นิ้วเรียวดันแว่นขึ้นชิดหัวคิ้ว แล้วเปิดประตูเข้าไป ทันทีที่ประตูเปิด นักศึกษาหญิงและ นักศึกษาชาย ก็หันมามองทางประตูเป็นตาเดียว หญิงสาวส่งยิ้มทักทาย ก่อนจะเดินไปยืนเด่นสง่าอยู่หน้าห้อง "สวัสดี ชั้นเป็นอาจารย์มาใหม่ ชื่อว่า เซี่ย หรันหรัน ยินดีที่ได้เจอทุกคน" นักเรียนต่างก็กล่าวทักทายกลับ แต่มีคนเดียวที่เมินเฉยนั่นคือเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่หลังห้อง หรันหรันวางหนังสือลงบนโต๊ะ "ก่อนจะเริ่มเรียน ขอให้ทุกคนแนะนำตัวให้ชั้นได้รู้จักหน่อย เริ่มจากเธอก่อนแล้วกัน"

อาจารย์สาวชี้ไปทางเด็กหนุ่มใส่แว่นที่นั่งยิ้มอยู่โต๊ะหน้าสุด "สวัสดีครับผมชื่อ โจวสืออี้"

ครูสาวขีดหน้าชื่อนี้ในกระดาษเช็คชื่อ"คนต่อไปเลยจ้ะ" นักเรียนคนต่อไปก็แนะนำตัวไปเรื่อยๆ จนถึงคนสุดท้ายที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่หลังห้อง เงียบสนิท ! อาจารย์สาวจึงเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มคนนั้น "ทำไมเธอถึงไม่แนะนำตัว" เด็กหนุ่มทำหน้าเมินเฉย แต่เมื่อมองไปที่แหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ แววตาของเขาก็แสดงความไม่พอใจ "เขาชื่อว่า ลู่ซือเฉิง ครับ" เด็กหนุ่มใส่แว่นเอ่ยขึ้น เด็กหนุ่มคนนั้นจึงไม่พอใจและปากระดาษใส่หัวของเขา "อย่าสะเออะพูดชื่อของชั้น" อาจารย์สาวไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องอารมณ์เสียขนาดนี้ แต่ก็ช่างเถอะ นี่เป็นมหาลัยที่มีแต่ลูกคุณหนูเอาแต่ใจนี่นะ เพียงแต่ว่าชื่อนี้มันดูคุ้นๆนะ เหมือนเคยได้ยินมาก่อน ! "จะเริ่มเรียนได้หรือยังคะครู" เสียงของเด็กสาวเอ่ยขึ้น เธอจึงเลิกคิดแล้วเริ่มสอน ระหว่างที่กำลังเขียนบนกระดานอยู่นั้น ก็มีกระดาษก้อนนึงปาใส่กระดาน เฉี่ยวหัวของเธอไปนิดเดียว เธอได้ยินเสียงเด็กสาวเด็กหนุ่มหัวเราะกันคิกคักอยู่ด้านหลัง หรันหรันเลือกที่จะไม่สนใจและเขียนต่อไป กระดาษก็ถูกปามาแบบเดิมอีก เธอทำแบบเดิม คือไม่สนใจ ปัก ! แต่คราวนี้กระดาษปาถูกหลังของเธอเต็มๆ เธอหยุดเขียนแล้วลบกระดานออกจนหมด ก่อนจะหันมาแล้วพูดว่า "คำศัพท์ที่ครูเขียนให้ดูบนกระดาน คือคำตอบในโจทย์ที่ครูให้ ข้อนี้30คะแนนดิบ มีใครทำเสร็จแล้วบ้าง"

เด็กแว่นหน้าห้องยกมือขึ้น "ผมครับ"

"เอามาให้ครูตรวจหน่อย" เด็กแว่นเดินออกมาหน้าห้องยื่นกระดาษคำตอบให้ อาจารย์สาวตรวจทานอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า "มีคนเดียวเหรอ" เธอกวาดตามองนักศึกษาที่ทำเป็นเมินเฉย เธอจึงยิ้มให้กับเด็กแว่นและพูดว่า "งั้นเธอไปพักได้" เด็กสาวยกมือขึ้นแล้วถามว่า "ถึงเวลาพักแล้วเหรอคะ ถ้างั้นพวกเราก็ไปพักได้แล้วใช่ไหมคะ"

ครูสาวยืนขึ้นแล้วพูดว่า "ได้สิ ถ้าเธอทำโจทย์ที่ครูให้เสร็จเรียบร้อยแล้วน่ะนะ"

"หะ แต่ว่าครูลบกระดานไปแล้ว พวกเรายังไม่ได้ดูเลยนะคะ"

"ครูจำได้ว่า ระหว่างที่ครูเขียนบนกระดาน ครูได้ยินเสียงพวกเธอหัวเราะกันครูก็คิดว่าพวกเธอคงเข้าใจแล้ว เหลือเวลาอีก10นาที เร่งมือหน่อย"

"โห " นักเรียนทำเสียงอิดออด มองซ้ายขวาหาคนลอก บางคนก็ใช้มือถือเพื่อหาคำศัพท์ เหลือเวลาอีก3นาที เด็กหนุ่มคนนึงถือกระดาษมาวางไว้ตรงหน้าเธอ อาจารย์สาวตรวจแล้วก็พยักหน้า "เธอไปพักได้" เด็กหนุ่มคนนั้นจึงเดินออกไป ลู่ซือเฉิงปรายตามองก่อนจะลุกขึ้นถือกระดาษคำตอบมาวางไว้ เธอยังไม่ทันตรวจเขาก็เดินออกไป "เดี๋ยว!" เธอเอ่ยขึ้น เขาหยุดเดินแต่ไม่หันมา "เธอยังไปไม่ได้ " เขาล้วงกระเป๋าแล้วหันมาถามว่า "เพราะอะไร"

"กระดาษคำตอบของเธอว่างเปล่า?"

"แล้วยังไง" จังหวะนี้ เขาเดินไปยืนตรงหน้าเธอ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นแค่เด็กหนุ่ม แต่ก็สูงกว่าเธอมาก แต่ว่า นิสัยที่ก้าวร้าวแบบนี้ทำไมเหมือนเคยเจอมาก่อน ! ดวงตาที่รุกล้ำของเขา เธอกำลังจะถอยหลังเพื่อรักษาระยะห่าง เพียงแต่ว่า จู่ๆเธอก็จำเขาขึ้นมาได้ ขาของเธอจึงหยุดชะงัก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจปนประหลาดใจ "ลู่ซือเฉิง เป็นเธอนี่เอง" [ผ่านมา6ปี เขาโตขึ้นมาก ตัวสูงขาวหล่อจนเธอจำแทบไม่ได้]