ศิษย์ล่วงเกินครั้งที่ 5

ยามวิกาลใกล้มาเยือน ชาวบ้านกำลังยุติงานจากที่ทำมาทั้งวัน หลังจากที่กินข้าวแล้วต่างก็ทยอยกันออกจากบ้านมาที่ลานกว้างใจกลางหมู่บ้าน ต่างก็คุยเล่นกับคนที่คุ้นเคยถึงเรื่องราวน้อยใหญ่ที่เกิดขึ้นประจำวัน หญิงชาวบ้านที่พาลูกมาด้วยบางคนคุยเพลิน จนไม่ได้สนใจลูกตัวเองเท่าไหร่นัก ได้แต่กำชับลูกว่าให้เล่นอยู่ข้างๆ ผู้ใหญ่ก็เท่านั้น อย่าวิ่งหายไปไหน

พวกเด็กๆ หาเพื่อนเล่นตอนกลางวันกันจนเจอ ต่างก็เล่นเกมที่เล่นค้างไว้กันเมื่อตอนกลางวันต่อ พวกเขาคุยกันสนุกสุดเหวี่ยง เล่นกันสนุกสนาน และไม่ได้สังเกตว่าในบรรดาเด็กเหล่านั้นมีเด็กที่มองซ้ายมองขวาอยู่ด้วย ท่าทีที่เล่นกับเพื่อนจึงดูแข็งไปหน่อย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างยิ่ง

ตอนที่เจียงอันเหอกลับไปถึงหมู่บ้านก็เป็นเวลาที่ชาวบ้านกำลังกินข้าวกันพอดี มีหลายบ้านที่เห็นเด็กอย่างเขาเดินโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่บนถนน จึงกวักมือเรียกเขาเข้ามากินข้าวในบ้านด้วยกัน แต่เจียงอันเหอก็กล่าวขอบคุณปฏิเสธไปทีละคน ในขณะเดียวกันเขาก็ถามชาวบ้านเหล่านี้ว่าเคยได้ยิน “ตำราธาราหงส์” หรือไม่ แต่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบที่เป็นประโยชน์

เมื่อเห็นทุกคนต่างกำลังกินข้าว เขาเองก็ไม่อยากจะรบกวนอีกต่อไป จึงหาที่สักที่หนึ่งนั่งวิเคราะห์หนังสือเล่มนี้ตามอัธยาศัย จนกระทั่งชาวบ้านต่างทยอยออกมาทำกิจกรรมร้องรำทำเพลงหลังอาหาร เจียงอันเหอจึงแทรกเข้าไปเล่นในกลุ่มเด็ก เขาอยากจะลองดูว่าจะได้เบาะแสอะไรบ้างหรือไม่

เดิมทีเจียงอันเหออยากจะคุยกับพวกผู้ใหญ่ แต่พวกเขาต่างก็มัวแต่สนทนา ไม่มีใครสนใจเด็กเลยสักคน บางคนยังชี้นิ้วให้เขาไปเล่นที่กลุ่มเด็กตอนที่เขาเดินเข้ามาด้วยซ้ำ หลังจากลองมาสองสามครั้ง เจียงอันเหอจึงได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินไปคุยเล่นกับเด็กแทน

   พอดีที่กลุ่มเด็กที่เขาเบียดตัวเข้ามาอยากจะเล่นพ่อแม่ลูก เจียงอันเหอจึงเกิดไอเดีย “อย่างนั้นข้าจะเป็นคนที่ฉลาดที่สุดและรู้เรื่องมากที่สุดในหมู่บ้านแห่งนี้”

เด็กผู้หญิงที่ถักผมเปียมองเขาทีหนึ่ง “เจ้าอยากเป็นผู้ใหญ่บ้านหรือ งั้นเจ้าต้องไปหาผมสีขาวมาแปะหน้าแล้วล่ะ จะได้เหมือนกับผู้ใหญ่บ้านอย่างไรเล่า!”

เจียงอันเหอได้ฟังจึงมองไปรอบๆ เขายังไม่เห็นผู้เฒ่าที่มีเคราขาวเลยสักคน จึงแสร้งถามขึ้นอย่างอยากรู้ “อย่างนั้นตอนนี้ผู้ใหญ่บ้านอยู่ที่ไหนเล่า ข้าอยากไปดูสักหน่อยว่าเคราของเขาเป็นเช่นไร แบบนี้จะได้เป็นผู้ใหญ่บ้านที่ดีได้!”

เด็กผู้หญิงเกาหัว คิดเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น “ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน บางคราผู้ใหญ่บ้านก็มักจะนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไทร เจ้าลองไปดูที่ตรงนั้นเถิด”

   เจียงอันเหอกล่าวขอบคุณแล้วปล่อยให้พวกเด็กๆ เล่นกันไปก่อน ไม่ต้องรอเขา “ข้ายังต้องไปหาผมสีขาว จึงต้องใช้เวลาอีกนาน ไว้เล่นกันคราวหน้าเถิด!”

หลังจากที่โบกมืออำลากับพวกเขา เจียงอันเหอจึงวิ่งไปที่ปากทางหมู่บ้าน มีผู้เล่นที่ดูกล้ำกลืนสองสามคนมองตามเงาหลังที่วิ่งไปอย่างมีความสุขของเจียงอันเหออย่างขมขื่น ช่างน่าอิจฉาเสียเหลือเกิน แต่เหตุการณ์เกมของคนอื่นตัวเองจะไปแย่งมาเล่นก็ไม่ได้  เล่นเป็นเด็กสอบถามข้อมูลไปแบบเดิมน่ะดีแล้ว

เจียงอันเหอหาต้นไทรจนเจอ มีชายชราคนหนึ่งนั่งพิงเก้าอี้เถาวัลย์อยู่ใต้ต้นไม้จริงๆ เขาหลับตาพลางโบกพัดให้ตนเองอย่างสบายอารมณ์

ชายชราไม่ได้ลืมตามองมายังทิศทางที่เจียงอันเหออยู่ แต่ราวกับรู้ว่ามีคนเข้าใกล้ จึงเอ่ยปากพูด “หนูน้อย มาหาตาแก่อย่างข้ามีธุระอันใด”

เจียงอันเหอประหลาดใจ แต่พอได้ยินการพูดเปิดทางตามมาตรฐานผู้ใหญ่บ้าน ก็มั่นใจว่าจะต้องเป็น NPC ที่สำคัญแน่     

เขาวิ่งไปข้างเก้าอี้เถาวัลย์ หยิบ “ตำราหงส์ธารา” ออกมาจากอกเสื้อ ถามขึ้น “ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้านขอรับ ท่านรู้เรื่องราวในหนังสือเล่มนี้หรือไม่ขอรับ"    

ผู้ใหญ่บ้านค่อยๆ ลุกขึ้น รับหนังสือไป อาศัยแสงจันทร์หรี่ตาลงพลิกดูอย่างตั้งใจ “อืม...นี่เป็นตำราที่ค่อนข้างมีอายุแล้วน่ะ ‘ตำราหงส์ธารา’ ราวกับเคยได้ยินจากที่ไหน” ผู้ใหญ่บ้านมุ่นคิ้วครุ่นคิดพลางลูบเครายาวสีขาวของตนเองเป็นครั้งคราว เจียงอันเหอมองดูเขาอยู่ด้านข้างอย่างตื่นเต้น หวังว่าจะได้เบาะแสอะไรบ้าง     

“เฮ้อ มนุษย์พอชราลงก็ไร้ซึ่งประโยชน์อันใด!” ผู้ใหญ่บ้านส่ายหน้า ราวกับนึกไม่ออกว่าเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหน “แบบนี้แล้วกัน เจ้าช่วยข้าเด็ดดอกพระจันทร์ครึ่งซีกที่หลังภูเขามาให้ข้าหน่อย ยามได้กินเข้าไป สมองข้าจะแจ่มใสยิ่งนัก คลับคล้ายคลับคลาว่ามันเติบโตอยู่ในถ้ำของรังสัตว์ประหลาดอะไรสักอย่าง”

ไม่รู้ว่าเขาชักกระบี่ไม้เล่มหนึ่งกับแหวนวงหนึ่งมาจากไหน ยื่นให้เจียงอันเหอ “ตาแก่อย่างข้าก็ไม่มีอะไรที่ให้เจ้าได้มากนัก กระบี่ไม้เล่มนี้กับแหวนสรรพสิ่งก็ให้เจ้าแล้วกัน หวังว่าเจ้าคงจะเด็ดสมุนไพรกลับมาให้ข้าได้”

เจียงอันเหอรับกระบี่ไม้กับแหวนมาอย่างงงงวย ทดลองดูครั้งหนึ่ง ปรากฏว่าสอดกระบี่ไม้เข้าไปในแหวนได้จริงๆ ด้วย แหวนสรรพสิ่งคงจะเป็นกระเป๋าในเกมล่ะมัง