ศิษย์ล่วงเกินครั้งที่ 4

เวลานี้ใกล้พลบค่ำเข้าไปทุกที เจียงอันเหอนอนราบมองดูแสงสีส้มที่ทอทาบพื้นอย่างเหม่อลอย สักพักกว่าจะควบคุมตัวเองไม่ให้ไปนึกถึงภาพอันน่าสะพรึงกลัวจากการที่ถูกวิหคซ่างฟู่ไล่ล่าได้ เขาดึงสติ พยุงตัวขึ้นเตรียมออกจากรูต้นไม้ ตอนที่นิ้วมือของเขากวาดลงกับพื้น กลับรู้สึกเหมือนโดนอะไรเข้า เจียงอันเหอมองดูดินเหนียวที่ปกคลุมอยู่บนนั้นอย่างใคร่รู้ เป็นคัมภีร์โบราณเล่มหนึ่งที่โผล่ออกมา

เจียงอันเหอหยิบคัมภีร์เล่มนั้นขึ้น คลานออกมาจากรูต้นไม้ ปัดเศษฝุ่นบนนั้นออก อาศัยแสงอาทิตย์รำไรเพ่งมองชื่อหนังสือบนหน้าปก “ตำราธาราหงส์” เขาพลิกดูเล็กน้อย สีกระดาษด้านในออกเหลืองนิดหน่อย ดูเหมือนจะเป็นบันทึกอะไรสักอย่าง ทั้งหน้ามีแต่ตัวอักษรคำว่า ผสาน หนึ่ง บน นิ้ว งาน ธรรมดา อักษรหกตัวนี้ แล้วก็สัญลักษณ์อื่นๆ ที่ดูไม่ค่อยเข้าใจ

เขายังไม่ทันดูจนจบเล่มโดยละเอียด เห็นแต่เครื่องหมายอัศเจรีย์ตัวเบ้อเร่อค่อยๆ กระโดดออกมาจากหน้ากระดาษ

เจียงอันเหอ “...”

เขาปัดหนังสือที่อยู่บนมือ เห็นว่าเครื่องหมายอัศเจรีย์ก็ขยับตามด้วย เขาจึงได้ยื่นมือออกไปสัมผัสเครื่องหมายอัศเจรีย์ ได้ยินแต่เสียง “ติ๊งต่อง”  บทสนทนาของระบบปรากฏขึ้นมาตรงหน้า

[ขอแสดงความยินดี ท่านค้นพบของวิเศษจากสถานการณ์เกม X1 ท่านจะรับภารกิจต่อหรือไม่]

เจียงอันเหอกดคำว่า “ใช่”ลงไปอย่างแน่วแน่ บทสนทนาจึงแจ้งเตือนกลับมาอีกว่าเขาควรจะกลับไปที่หมู่บ้านเพื่อหาเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับคัมภีร์เล่มนี้ หลังจากที่เขากดปิดบทสนทนา ในใจคิดขึ้นอีกว่าหาเบาะแสอีกแล้ว สู้กลับไปให้วิหคซ่างฟู่กินให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่า

เจียงอันเหอรู้สึกเซ็งอยู่พักใหญ่ ขณะที่กำลังคิดจะแนบ “ตำราธาราหงส์” เข้ากับตัว ก็เห็นว่ามือของตนเองนั้นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เขาหันกลับไปเทียบกับรูต้นไม้ ตอนนี้เขามุดกลับเข้าไปไม่ได้แล้วล่ะ

ดูท่าพอได้อุปกรณ์ภารกิจมาแล้วก็จะได้ประสบการณ์มาระดับหนึ่ง ร่างกายก็เลยสูงขึ้น เจียงอันเหอย้อนคิด ถ้าก่อนหน้าตัวเองได้เลื่อนขั้นตอนอยู่ในหมู่บ้าน เขาคงมุดเข้าไปในรูต้นไม้นี้ไม่ได้แน่ๆ และก็จะไม่ได้อุปกรณ์สำคัญชิ้นนี้มาด้วย หรือถ้าจะว่ากันไปอีกขั้น อาจจะมุดรูถ้ำออกจากรังวิหคซ่างฟู่ออกมาไม่ได้แล้วฝังร่างอยู่ในท้องนกแล้วด้วยซ้ำ

คิดถึงเรื่องพวกนี้ เจียงอันเหอถึงได้รู้สึกถึงความชุ่มชื่นหัวใจบนความตระหนกตกใจจนวิญญาณแทบจะออกจากร่างในวันนี้ ถ้าจะมาอีกรอบก็...

บ้าน่า ใครอยากได้อีกรอบกัน!

เจียงอันเหอฮึดฮัดยัดหนังสือเข้าไปในอกเสื้อ พอกำลังจะคิดว่าตัวเองจะหาทางกลับไปอย่างไร กรอบบทสนทนาก็เด้งขึ้นมาอีกรอบ

“บริการอย่างใกล้ชิดสำหรับผู้เล่นมือใหม่ หลังจากที่ผู้เล่นได้ของวิเศษจากสถาการณ์เกม ก็จะได้รับโอกาสกลับไปยังหมู่บ้านได้อย่างรวดเร็ว ต้องการใช้โอกาสนี้หรือไม่”

หลังจากที่กด “ใช่” ด้วยมือที่สั่นไหว เจียงอันเหอก็รู้สึกตาลายเหมือนกับโดนไม้ตะบองฟาดเข้าไปทีหนึ่งแล้วก็ได้ลูกกวาดไม้หนึ่งเป็นของรางวัล

รออยู่ประมาณสองสามวินาที เจียงอันเหอไม่ได้ถูกระบบ “เหวี่ยง” กลับไปที่หมู่บ้านอย่างที่คิดไว้ เขามองซ้ายมองขวา กำลังงงว่าเมื่อกี้ตัวเองได้กด “ไม่” ลงไปหรือเปล่า ก็มีเสียงเคลื่อนไหวแปลกๆ ดังลอดออกมาจากป่าลึก สัตว์ตัวเล็กตัวน้อยสองสามตัววิ่งออกมาจากทิศทางนั้น เจียงอันเหอมองดูพวกมันวิ่งผ่านแล้วหายลับไป รู้สึกรำไรว่าภาพเหตุการณ์นี้ดูคลับคล้ายคลับคลา

เป็นไปอย่างที่คิด นกยักษ์ที่คุ้นตาบินโฉบต้นไม้ไป แล้วปรากฏขึ้นตรงหน้าเจียงอันเหออีกครั้ง

เจียงอันเหอกำลังคิดจะวิ่ง กลับพบว่าวิหคซ่างฟู่นี้ไม่เหมือนกับตอนก่อนหน้า รอบตัวมันมีรังสีสีเขียวฟุ้งออกมาเบาบาง และก็ไม่ได้จู่โจมเข้ามาตอนที่เห็นเจียงอันเหอ หากแต่สยบลงตรงพื้นที่ว่างด้านหน้า หัวทั้งสามมองซ้ายแลขวา สะบัดขาบ้าง กระพือปีกบ้าง ราวกับว่ากำลังรอคำสั่งของเจียงอันเหอก็ไม่ปาน

แม้ว่าเจียงอันเหอยังคงมีความรู้สึกหวาดหวั่นต่อวิหคซ่างฟู่  แต่ตามเส้นทางเกมก่อนหน้าก็น่าจะพอเดาระบบออกว่านี่เป็นเครื่องมือที่จะส่งเขากลับหมู่บ้าน ก็คงจะเป็นวิหคซ่างฟู่ตัวนี้แหละ

       เจียงอันเหอสูดลมหายใจเข้าลึก เดินขึ้นหน้าสองก้าว “เอ่อ...คือ...กรุณา...กรุณาพาข้ากลับไปที่หมู่...หมู่บ้านหน่อย” พอวิหคซ่างฟู่ได้ฟังจึงหันหัวทั้งสามมา ในตอนที่เขาพูดคำสุดท้ายออกมา วิหคซ่างฟู่จึงร้องกังวานก้อง หัวตรงกลางคาบเสื้อของเจียงอันเหอขึ้นมา สะบัดหัวโยนเขาขึ้นไปขี่บนหลัง และไม่ทันรอให้ได้เขานั่งอย่างมั่นคง ก็กระพือปีกขึ้น บินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

  ทิศทางที่วิหคซ่างฟู่บินไป เห็นดวงอาทิตย์ค่อยๆ ลับขอบฟ้าได้พอดี กลีบเมฆถูกย้อมไปด้วยแสงสีทองอมส้ม แต่งแต้มบนผืนฟ้าอันกว้างใหญ่ ภาพตรงหน้าช่างงดงามเกินบรรยาย

  แต่เจียงอันเหอกลับไม่มีอารมณ์สุนทรีย์ที่จะชื่นชมทัศนียภาพอันงดงามตรงหน้า

เขาตกใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา

วิหคซ่างฟู่บินไปจนถึงปากทางออกด้านหลังภูเขา สะบัดเจียงอันเหอลงจากหลัง แล้วบินไปโดยที่ไม่เหลียวหลังมามอง เจียงอันเหอถูกโยนลงมาจนมึนไปหมด ดีที่มีเปลือกไม้รองรับอยู่หลายชั้น เขามองเงาร่างของวิหคซ่างฟู่ที่บินไปไกลลับตา เห็นรังสีสีเขียวเลือนรางค่อยๆจางหายไป คิดว่าวิหคซ่างฟู่ตัวเมื่อกี้น่าจะโดนระบบจับมาเป็น NPC ชั่วคราว เจียงอันเหอปัดใบไม้ตามตัวออก เขาเดินเข้าหมู่บ้านพลางคิด ขออย่าได้พบเจอนกปิศาจประเภทนี้อีกเลย!