3

“พรุ่งนี้ ผมจะเอาเงินมาชดใช้ให้ ปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปซะ หวังว่าคงเชื่อถือในคำพูดของเจ้าสัวคนนี้นะ” สองมือล้วงกระเป๋า อกที่ยืดตรงบ่งบอกให้รู้ว่าเงินจำนวนเท่านี้ ขนหน้าแข้งของเขาไม่ล่วงหรอก

“ขอบคุณมากๆ เลยนะคะคุณ...”

“ผม...กฤษฎา”

เขาส่งมือให้ผู้หญิงที่โดนทำร้ายจนแทบไม่มีแรงพาตัวเองให้ลุกขึ้นได้ สายตาที่ขอบคุณของคนที่อยู่ตรงหน้า สร้างความสุขให้กับคนป่วยโรคซึมเศร้าได้จริงๆ

“เราไปคุยกันข้างนอกดีกว่าค่ะ ฉัน...ฟ้ารุ่ง ขอบคุณจากใจอีกครั้ง” หล่อนอยากรู้จักคนที่เอื้อมือ และยอมเสียเงินสองล้านเพื่อช่วยชีวิตหล่อนให้มากกว่านี้ แต่สถานที่แบบนี้คงไม่เหมาะที่จะมานั่งคุยกัน

“ดิฉันชื่อ ฟ้ารุ่ง คำอินทร์ งานการก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นเรื่องเป็นราว เป็นนายหน้าขายที่ดินบ้างบางครั้งที่มีคนมาให้ช่วย ลูกสาวคอยส่งเงินให้ใช้บ้าง เลยเอาเวลาว่างมาเล่นไพ่ที่บ่อน ตอนแรกก็กะจะสนุกๆ คลายเครียด พอนานไปถึงได้รู้ตัวว่าติดการพนันเข้าไปเต็มๆ”

คำแนะนำตัวของฟ้ารุ่งทำให้เขาย้อนมองตัวเอง ที่เขาเอาตัวเองมาอยู่ที่บ่อนแบบนี้ ก็เพราะเขาก็คิดแบบเดียวกับฟ้ารุ่ง เขาคิดผิดไปใช่ไหม เขาคงต้องถอนตัวก่อนที่จะเสียผู้เสียคนเพราะการพนัน

“ผมขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ กฤษฎา วชิรชโลธร” รอยยิ้มที่สดใสกลับมาอีกครั้งบนใบหน้าของชายวัยกลางคน

“ ขอบคุณนะคะ คุณกฤษฎา ฉันจะค่อยๆ หาเงินมาใช้คุณนะ แต่...คงจะนานหน่อย เพราะยังคิดไม่ออกเลยว่าจะหาจากที่ไหน” ถึงแม้ว่าหล่อนจะอายุขึ้นด้วยเลขสี่ แต่ใบหน้าได้รูป ผิวพรรณที่ดูเปล่งปลั่ง ทำให้หน้าตาของหล่อนดูอ่อนกว่าอายุอยู่มาก

“ยังไม่ต้องรีบ ค่อยๆคิด มีเมื่อไหร่ค่อยเอามาใช้ แต่...สิ่งที่ผมจะขอคุณ อย่ากลับไปเล่นการพนันอีกผมก็จะไม่กลับไปเช่นกัน เรามาเป็นกำลังใจให้กันนะครับ เราต้องทำได้”

สองประโยคสุดท้าย ทำหัวใจของฟ้ารุ่งพองโต นานกี่ปีแล้วที่เธอไม่เคยได้ยินประโยคซึ้งๆแบบนี้ ตั้งแต่สามีของเธอเลิกราไป ก็มีแต่ผู้ชายที่เข้ามาพูดจาเจ้าชู้ใส่ หวังได้ก็แต่เพียงร่างกายของเธอ หลายครั้งที่เงินทำให้เธอต้องขายศักดิ์ศรี เหยียบย่ำความเป็นคนของตัวเอง เพราะหนี้สินที่เกิดจากการพนัน

การสนทนาต้องรีบยุติลงเพราะได้เวลาที่กฤษฎาต้องกลับไปหาคนที่เขารักที่สุด วันนี้เขาตั้งใจจะกลับไปเล่าความจริงให้ภรรยาฟัง และจะบอกเรื่องราวที่เขาได้ช่วยเหลือผู้หญิงคนนั้น เขาเชื่อว่าอภิรดีจะต้องรู้สึกดีเหมือนเขาที่ได้ช่วยเหลือคน ก่อนที่ภรรยาของเขาจะล้มป่วยหนักแบบนี้ หล่อนจะพาเขาและครอบครัวไปทำบุญอยู่บ่อยๆ จนถึงวันที่ไม่สามารถไปได้ด้วยตนเอง หล่อนก็จะฝากเจ้าลูกชายไปให้ทุนการศึกษาเด็กๆที่ยากจนอยู่เสมอ