อัคคีธารา

60.0K · จบแล้ว
ปะหนัน
54
บท
905
ยอดวิว
7.0
การให้คะแนน

บทย่อ

"ฉันชักจะสงสัยแล้วว่า คุณทำไมถึงได้ชอบมายุ่งกับชีวิตฉันจัง ชอบฉันใช่ไหม อยากได้ฉันใช่ไหม" คำพูดที่ท้าทายของมินรญา และแววตาที่ยั่วยวนอย่างช่ำชอง ยากที่ผู้ชายที่หัวใจกำลังดั่งเพลิงตอนนี้จะไม่รู้สึก แต่ผู้หญิงแบบนี้ไม่มีสิทธิ์ มาพูดจาหลงตัวเอง อย่างหน้าไม่อาย "ผู้หญิงอย่างเธอน่ะเหรอ ต่อให้มาแก้ผ้าต่อหน้า ฉันยังไม่รู้สึกอะไรเลย" ภาพตรงหน้าทำให้คนพูดได้แต่ยืนตาโตจ้องมอง ความเป็นชายมันทรยศคำพูดที่เพิ่งหลุดจากปากของเขาจริงๆ มินรญาหญิงสาวรูปงาม ทรวดทรงองค์เอวเหมือนภาพวาดที่ศิลปินสรรสร้างอย่างงดงาม อกสาวอวดความเปล่งปลั่งเหมาะกับวัยแรกรุ่นของเธอ มันถูกเพียงแค่ผ้าบางๆปกปิดไว้ ปากอวบทำท่าเผยอยั่วยวนชายที่อยู่ตรงหน้า อย่างที่ไม่รู้ว่ากำลังเล่นอยู่กับไฟที่พร้อมลุกโชน ไม่ใช่ภูวนนท์คนเดิมที่เยือกเย็นดั่งสายน้ำ การสูญสีย ความน้อยใจ มาเจอเข้ากับฤทธิ์ของสุรา มันยิ่งเพิ่มความร้อนรุ่มในตัว จนพร้อมจะแผดเผาหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า กว่ามินรญาจะรู้ว่ากำลังเล่นกับไฟ มือหนาก็กระชากร่างบางๆ เข้ามาปะทะแผ่นอกกว้าง บดขยี้ริมฝีปากลงไปบนกลีบปากอิ่มสวยนั่นอย่างแค้นเคือง ถึงเขาจะไม่ได้มีความแค้นมากมายอะไรกับคนในอ้อมแขน แต่เขาเอาความแค้นที่ต้องเสียคนที่รักไป มาลงกับเธอแทนผู้หญิงคนนั้น

นิยายรักโรแมนติกนิยายรักนิยายปัจจุบันประธานดีไซเนอร์แต่งงานสายฟ้าแลบนางเอกเก่งสัญญาทางรักนักศึกษาฟินๆ

1

ตอนที่1

บ่อน...

“กลับดึกทุกวันเลย ไปไหนมาครับพ่อ” ภูวนนท์ลูกชายคนเดียวของเจ้าสัวเจ้าของธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ ถามบิดาด้วยน้ำเสียงแกมต่อว่า

“พ่อไปหาเพื่อนมา”

กฤษฎาก้มหน้าก้มตาตอบคำถาม เพราะไม่กล้าสบตาลูกชาย ที่นั่งมือกุมกันมองมาที่เขาอย่างคาดคั้นหาคำตอบ คงไม่มีใครกล้าที่จะตอบความจริงที่ว่าเขาไปบ่อนมา

ตั้งแต่อภิรดีแม่ของภูวนนท์ล้มป่วยจนถึงขั้นนอนติดเตียงช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ กฤษฎาคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ไม่ว่าจะป้อนข้าว เช็ดตัว คอยพลิกตัวทุกครึ่งชั่วโมง จนเขาเริ่มเข้าสู่สภาวะโรคซึมเศร้า แพทย์แนะนำให้เขาหากิจกรรมทำบ้างเพื่อผ่อนคลาย เพื่อนเลยชวนเขาเข้าบ่อน และมันก็ช่วยเขาได้จริงๆ แต่กฤษฎามีสติรู้ตัวเสมอว่ากำลังทำอะไร เขาไม่ปล่อยตัวเองให้ติดการพนัน และเวลาที่เขาไปบ่อนคือเวลาที่ภรรยาของเขาจะหลับเพราะฤทธิ์ของยา มีพยาบาลคอยช่วยดูแลช่วงนั้น ส่วนช่วงเวลาที่เหลือเขาดูแลภรรยาด้วยตัวเอง

“คุณพ่อครับ ถึงแม้วาเราจะจ้างพยาบาลมาดูแลคุณแม่ แต่กำลังใจที่สำคัญมาจากคนที่คุณแม่รักนะครับ” ภูพูดความรู้สึกที่เก็บกักไว้ในใจ ตั้งแต่วันที่พ่อจ้างพยาบาลมาดูแลแม่ เขาเฝ้าสังเกตว่าพ่อออกและกลับบ้านในเวลานี้เสมอ

“ภู ทุกวันนี้พ่อไม่ได้ทำงานอะไร หลายเดือนมานี้พ่ออยู่ดูแลแม่ของแกตลอดเวลา ช่วงนี้พ่อแค่อยากพักผ่อนจิตใจพ่อบ้าง แกคิดว่าพ่อไม่สนใจแม่แกงั้นรึ”

น้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ดูจริงจัง มันออกมาความจากรู้สึกของคนที่หัวใจเหี่ยวเฉา แววตาที่อ่อนล้า มันไม่มีน้ำตาสักหยด เพราะเขาร้องไห้กับตัวเองมามากพอแล้ว นับตั้งแต่คนที่เขารักที่สุดล้มป่วย

“ผมแค่ไม่อยากให้คุณพ่อ ปล่อยแม่ให้อยู่คนเดียว”

“ภูเอ๋ย...คนเราป่วยได้ด้วยหลายสาเหตุ หนึ่งในนั้นก็คือหัวใจที่อ่อนแอ พ่อแค่ขอออกไปสร้างกำลังใจให้กับตัวเอง ก่อนที่แกจะเห็นพ่อล้มป่วยไปอีกคน”

นานแล้วที่ภูวนนท์ไม่ค่อยได้มองใบหน้าเต็มๆ ของผู้เป็นพ่อ เพราะตัวเขาเองก็ยุ่งกับการรับช่วงธุรกิจต่อจากบิดา ใบหน้าที่ขาวชมพู กลมอิ่ม จนดูคล้ายซาลาเปา แม่ชอบพูดถึงหน้าพ่อแบบนั้นอยู่บ่อยๆ บัดนี้ใบหน้าที่เคยมีเนื้อ กับตอบ โหนกแก้มสูงขึ้น แววตาเริ่มไร้ความรู้สึก เขาได้แต่ถามตัวเอง นี่เขาทำงานจนลืมดูแลพ่อไปหรือเปล่า

“ไปไหนมาคะ ฉันตื่นได้สักพักแล้วไม่เห็นคุณ”

อภิรดีโอบกอดสามีด้วยความคิดถึงที่ตื่นมาแล้วไม่เจอหน้า หล่อนนอนบนเตียงเฉยๆแบบนี้มาหลายเดือนขยับได้เพียงเล็กน้อย เพราะเหนื่อยและไอเกือบตลอดเวลา พอจะมีแรงพูดสักหน่อยก็หลังจากตื่นนอน แต่ก็แค่เพียงไม่กี่ประโยค

“ผมออกไปหาซื้อนิยายและหนังสือธรรมมะ มาอ่านให้คุณฟังคืนนี้”