บทที่ 4

นัยน์ตาคมกริบสีฟ้าสดใส มองดูสภาพของพี่ชายคนล่ะมารดาที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ ชาลีนดูผ่ายผอมลง และดูทรุดโทรมต่างจากคนเดิมอย่างสิ้นเชิง แสงตะวันแห่งเมดิสัน ฟาร์ม ณ ตอนนี้ หม่นเศร้า ดั่งแสงตะวันที่ถูกสุริยะคราสกลืนกิน

นัยน์ตาของเขายังคงหลับพริ้ม ไม่รับรู้โลก คริสเตียนหวังว่าคงจะเป็นการหลับใหลที่มีความสงบอยู่บ้าง ตอนนี้พี่ชายของเขา อยู่ในสภาพการหลับลึก เคราะห์ดีที่มีคนไปพบก่อนที่ชาลีนจะได้ลาโลกสมปรารถนา แต่เคราะห์ร้ายที่ช้าจนชาลีนอยู่ในสภาวะสมองขาดออกซิเจน แพทย์ยังประเมินอาการของเขาอยู่ว่า ชาลีนมีผลกระทบอะไรบ้าง ตอนนี้พี่ชายของเขายังไม่ฟื้นจากการหลับใหล

ถ้าชาลีนต้องกลายเป็น ‘ผัก’ เขาก็อยากให้พี่ชายเป็นผักที่อยู่ในโรงเรือนที่ดีที่สุด

“เราพบความเสียหายที่สมองบางส่วน ต้องรอคนไข้ฟื้นนะครับ ถึงจะประเมินอาการได้แน่ชัดอีกที เราภาวนาขอพรกับพระเจ้า ว่าขอให้เป็นแค่ความเสียหายเล็กน้อย”

“ครับ” คริสเตียนตอบเพียงเท่านั้น นายแพทย์เจ้าของไข้ มองหน้าเขาแล้วถอนใจน้อยๆ มือหนาเอื้อมมาตบไหล่เขาเบาๆ

“ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดนะครับ ชาลีนของพวกเราเป็นคนดี พระเจ้าต้องช่วยเหลือคนดีๆ แบบเขา”

“ครับ”

“ผมอยากให้ทางฟาร์มหาคนดูแลไว้ เผื่อว่า...ผลกระทบนั้นจะเสียหายหนัก เอ่อ...อาจจะ”

“ถ้าชาลีนจะต้องนอนติดเตียงไปตลอดชีวิต ผมจะทำให้เขามีความสุขที่สุดที่ได้อยู่ในสภาพนั้น ขอบคุณมากนะ ไมค์ ขอบคุณมาก ที่ดูแลช่วยเหลือพี่ชายของผม”

“ผมจะทำให้เต็มที่”

นายแพทย์กล่าว ก่อนจะค้อมศีรษะเล็กน้อยให้กับคริสเตียน แล้วขอตัวเดินไปทำงานต่อ นายแพทย์คนนี้ ก็เป็นอีกคนหนึ่ง ที่มีสายสัมพันธ์ที่ดีกับฟาร์มเมดิสัน ชาลีนเคยช่วยเหลือ ให้ทุนการศึกษา ให้โอกาสหมอไมเคิลได้ทำงานพิเศษกับฟาร์มมาตลอด เพื่อให้เขามีรายได้ร่ำเรียนและใช้ความสามารถของตนเพื่อช่วยเหลือคน

เหมือนสิ่งดีที่ได้ทำไว้ กำลังให้ผลแก่ชาลีน เพราะไมเคิลดูแลอาการของเขาเป็นอย่างดี นี่เป็นอีกหนึ่งสิ่งดี ที่แสงตะวันแห่งเมดิสันฟาร์มได้ทำไว้

มือของคริสเตียนกำเข้าหากันแน่น กรามของเขาขบกัน เมื่อนึกถึงสิ่งที่แสงตะวันอันอบอุ่นได้รับตอบแทน จากผู้หญิง...สารเลวคนหนึ่ง ผู้หญิงใจอสัตย์ ที่ทิ้งได้แม้กระทั่งลูกในไส้ แถมคำทิ้งท้ายให้ระแวงแคลงใจนั่นอีก ว่าพ่อหนูไชนี่อาจจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของชาลีนก็เป็นได้ เพราะชาลีนไร้ค่า ไร้ความสามารถ เธอไม่มีความสุขเลย ถึงได้ต้องจากไปแบบนั้น

ประดับเพชร ลักษณาพร

นังสารเลว

คนที่จะดูแล รับใช้ ถ้าเกิดว่าชาลีนต้องการเป็นคนไร้ความสามารถจริงๆ ก็ควรจะเป็นมัน...เขาจะจิกหัวนังผู้หญิงสารเลวคนนี้ มารองมือรองเท้าชาลีน เขาจะทำให้ได้แน่นอน

เขาสัญญากับนรก!

……………………………………………………………………………………………………………………………..

“เอ่อ...นายจะให้ฉันตามสืบเรื่องของคนตายแล้ว เพื่ออะไรอีกวะ คริส”

“ถ้ามันไม่อยู่ ครอบครัวของมันก็ควรจะรับผิดชอบต่อชาลีน”

คริสเตียนตอบเสียงเย็น นัยน์ตาสีฟ้านั้นเจิดจ้า บอกถึงความนัยบางอย่าง ที่ทำให้คนตรงหน้าอดขนลุกไม่ได้ เพราะเขารู้จักบุรุษตรงหน้าเป็นอย่างดี

คริสเตียน จูเนียร์ เมดิสัน

หรือ

เหยี่ยวขาว

“ฉันจะทำให้ดีที่สุด”

“ดี แล้วจะให้ดี ก็ลากพวกมันมาให้ฉันด้วย บิ๊กโจ”

คนถูกขอร้องทำสีหน้าชนิดหนึ่ง ที่เกือบจะทำให้คริสเตียนหัวเราะ แต่แค่เกือบ เพราะเขาเพียงยกมุมปากเล็กน้อย จอนห์สันมองรอยแผลจางๆ ที่พาดยาวตรงหางคิ้วด้านซ้ายของคริสเตียน รอยแผลนี้เป็นแผลแห่งเกียรติยศ ของอดีตนาวิกโยธินผู้นี้เลยก็ว่าได้

นอกจากแผลที่เห็นชัดเจนแบบนี้แล้ว คริสเตียนยังมีอีกหลายร่องรอยบริเวณลำตัว บอกว่าเขาผ่านอะไรมามากขนาดไหน หนุ่มวอชิงตัน ผู้ที่โตมาในเมืองหลวงแห่งลาเวนเดอร์ และยิ่งกว่านั้น อยู่ในฟาร์มลาเวนเดอร์ขนาดใหญ่ สวยงาม มีชื่อเสียง ไม่น่าจะไปเป็นนาวิกโยธิน ออกรบเข่นฆ่าในสงคราม

สิ่งสวยงามที่แวดล้อมคริสเตียน ครอบครัวที่ดูจะสมบูรณ์แบบขนาดนั้น ไม่น่าจะบีบกดดัน ให้คริสเตียนออกมาทำอะไรแบบนี้ แต่หลังลาออกจากการเป็นทหาร เขาก็ทำงานต่อเป็นช่างภาพอิสระ เดินทางท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ ด้วยเงินส่วนตัว และเงินจากชาลีน ที่คอยส่งให้น้องชายตลอด เพราะงานที่คริสเตียนทำ เป็นงานที่สร้างความพอใจ มากกว่ารายได้

“นายจะทำอะไร เหยี่ยวขาว”

“หึหึ”

คริสเตียนเพียงแค่หัวเราะ แต่เป็นการหัวเราะแค่ปาก ตาของเขาไม่ได้ส่องประกายสดใสเลยแม้แต่นิด มันน่ากลัว จนเพื่อนสนิทยังไม่กล้าสบตาด้วย

“เรียกร้องการชดใช้ ฟาร์มเมดิสันกำลังแย่ ต้องกอบกู้อีกเยอะ บางทีนังนั่นและครอบครัว อาจจะต้องมาดูแลพี่ชายฉัน และมาเป็นทาสที่ฟาร์ม”

“ทาส...นี่ใช้คำว่าทาสเลยหรือ? คริส”

“ความรับผิดชอบต่อสิ่งที่มันทำ สมควรแล้วกับคำนั้น”

คริสเตียนว่า มือของเขาไล้รอยแผลเป็นเล่นตามความเคยชิน เมื่ออารมณ์โลดแรง เหมือนจะให้มันช่วยบรรเทาระบายให้ใจเย็นลง เป็นคริสเตียนผู้เยือกเย็นตามเดิม

“โอเค ฉันจะจัดการให้”

“เร็วที่สุด ที่ฟาร์มต้องการคนงาน และคนดูแลชาลีน”

“เอ่อ...ได้”

จอนห์สันเหลือบมองเพื่อนรักอีกหน เขานึกหนาวสันหลังขึ้นมาเลยทันที นึกหวาดแทนครอบครัวของอดีตพี่สะใภ้ของหมอนี่ขึ้นมาตงิดใจ

คริสเตียนไม่ใช่คนใจดี

เขาไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าหมอนี่จงชัง และคิดจะกดหัวเป็นทาสขึ้นมา คนๆ นั้นจะเป็นยังไงกัน

ที่แน่ๆ เขาไม่ขอเป็นศัตรูกับคริสเตียนและคนที่หมอนี่รักแน่นอน