บทที่ 6 : ห้องห้องหนึ่ง

(วันจัดงานเลี้ยง)

ณ ห้องทำงานหัวหน้าหน่วยฯ ที่ 3

“มิวะ”

เหม่อลอย...

“มิวะ”

เหม่อลอย...

เสียงของหัวหน้าคนใหม่เรียกชื่อเลขาที่เอาแต่นั่งเหม่อมาสักพัก และเจ้าของชื่อไม่รู้เลยว่าถูกเรียกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วด้วย ในหัวมีแต่เสียงของแม่วนเวียนเข้ามาไม่หยุด สายตาเหม่อลอยไม่โฟกัสสิ่งใด จนกระทั่งรู้ตัวอีกทีคือจังหวะหางตาเห็นเข้ากับกระเป๋าใบหรูถูกยกผ่านหน้าไป

หมับ!

“ขโมย! จับเข้าคุกได้เลยนะคะคุณเก็น!” สติกับเข้าร่างพร้อมกับดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าตัวเองเอาไว้ได้ทัน ซึ่งอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยมือจากกระเป๋าของฉันเช่นกัน

“สนใจกระเป๋ามากกว่างานอีกนะ” สายตาและน้ำเสียงของเขาทำฉันพูดอะไรต่อไม่ถูก

“ขอโทษค่ะ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”

“เกี่ยวกับงานมั้ย”

“...ไม่ค่ะ” ตอบตามความจริงโกหกไปเขาก็จับได้อีกนั่นแหละ รู้มากขนาดนี้

“แล้วจะทำงานกี่โมง” มือหนาปล่อยจากกระเป๋าแล้วยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นดู

“ก็ทำอยู่นี่ไงคะ ทำงานตั้งแต่เข้างานแล้วค่ะ” ฉันไม่ทำงานตรงไหน แค่เหม่อเป็นพักเอง ๆ

“เฮ้อ เถียงทุกคำ...ส่งแผนที่บ้านที่จัดงานให้ทุกคนด้วย เขารอกันมาตั้งแต่เช้าจนตอนนี้บ่ายเข้าไปแล้วก็ยังไม่ได้ข้อมูลเลย” ร่างสูงยืนพูดอยู่หน้าโต๊ะทำงาน เขาไม่ได้ดุอะไรฉันแต่ก็พูดด้วยคำพูดที่ไม่น่าฟังสักเท่าไหร่ การแสดงออกและท่าทีไม่ได้วางอำนาจอย่างหัวหน้าคนเก่าเลยด้วย

ยังพอมีความเป็นผู้นำที่น่านับถืออยู่นิดหน่อยเมื่อเทียบกับอายุ

“คุณเก็นเคยมีแฟนมั้ยคะ” จู่ ๆ ฉันก็ถามอะไรออกไปที่ทำคนฟังถึงกับขมวดคิ้ว ก็คนมันอยากรู้นิ

“....” สายตาเรียบเฉยมองมาไม่มีคำตอบใดออกจากปากด้วย เหมือนกำลังด่าฉันทางสายตายังไงก็ไม่รู้แฮะ

“แค่อยากรู้ว่านอกจากพี่เซรินแล้วคุณเก็นชอบผู้หญิงคนไหนอีกคะ”

“เธอชอบฉันเหรอ”

“ฮะ...” คำถามของฉันชวนพาให้คิดไปแบบนั้นเหรอ?

“จะบอกก็ได้ ทุกอย่างที่ตรงกันข้ามกับเธอ” พูดจบก็เดินตรงไปยังประตูห้องเพื่อไปประชุม ทิ้งฉันมองตามหลังตาปริบ ๆ อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก

สเปกผู้ชายที่ฉันชอบคือคนแบบสามีเซรินเหมือนกันย่ะ! กล้าถามกลับนะว่าชอบตัวเองเหรอ มีดีแค่หล่อแต่ปากไม่ดีผู้หญิงเขาก็ไม่ชอบกันหรอกนะ ไม่แปลกใจเลยที่จะถูกพี่เซรินปฏิเสธ!

ณ บ้านของไดอิจิ เก็น เวลา 00.45 น.

“คุณเก็นไปหนายอะ คุณเก็นไปไหน ~”

เสียงของรินตะโกนใส่หูฉันที่นั่งอยู่ข้างกันแข่งกับเสียงร้องเพลงของรุ่นพี่ในหน่วย จนต้องยกมือปิดหูทั้งสองเอาไว้ด้วยความรำคาญ ตอนนี้ทุกคนไม่ได้อยู่ในสภาพเต็มหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว ทั้งแหกปากร้องเพลง ตะโกนคุยกัน เครื่องดื่มที่เสิร์ฟเข้ามาไม่หยุด เพราะพรุ่งนี้เป็นวัดหยุดของหน่วยและหัวหน้าของเราจัดเตรียมห้องพักของบ้านเขาเอาไว้ให้เรียบร้อย

“ไม่รู้ ฉันไม่รู้!”

“คุณเก็นไปหนาย ~ ฉันเห็นยัยเด็กใหม่จ้องเขาตาไม่กะพริบเลย” เด็กใหม่คนไหนอีกเนี่ยตาดีชะมัดเลยยัยริน แล้วเจ้าหน้าที่ที่เข้ามาใหม่มีแต่สวย ๆ ทั้งนั้น

“ช่างเขาเถอะน่า กินเข้าไปเมาแล้วก็นอน” ฉันก็เริ่มจะไม่ไหวแล้วอยากนอนเต็มที ไม่กล้าดื่มเยอะเพราะรินชิงเมานำหน้าไปก่อนแล้ว

“ช้านว่านะ...เด็กนั่นต้องไปกับคุณเก็นแน่เข้าทางเลยไงก็นี่มันบ้านเขาด้วย ห้องมีเป็นสิบห้อง ~” รินพูดเสียงอ้อแอ้แล้วเอียงตัวทิ้งน้ำหนักพิงมา

“เรื่องส่วนตัวเขาเถอะ เราไม่มีสิทธิ์ไปอยากรู้”

“ฉันอยากรู้! ใคร! ใคร! ใครมันกล้ายุ่งกับคนที่ฉันเฝ้าตั้งแต่เข้างานมา นอกจากรองหัวหน้าเซรินฉันไม่ยอมให้ใครทั้งน้าน ~” ฉันเหนื่อยกับยัยรินจัง

“เออ ๆ จะยอมไม่ยอมไม่รู้แต่ตอนนี้ปล่อยก่อนได้มั้ยจะไปเข้าห้องน้ำ”

“ปายหนาย ~” รินเกาะแขนฉันแน่น เกิดรักกันขึ้นมาอีกทีนี้

“ไปเข้าห้องน้ำจะไปด้วยกันมั้ย”

“อ๋อ เดินทางปลอดภัยน้า ~ จะรออยู่ตรงเน้ เผื่อหัวหน้าเก็นมาเดี๋ยวหาเขาไม่เจออีก” ถ้าไม่เมาจะกล้าขนาดนี้มั้ยเนี่ยยัยริน เฮ้อ!

“โอเค ๆ อย่าเดินไปไหนนะ ต้องอยู่ตรงนี้จนกว่าฉันจะมา”

“รับทราบค่ะคุณตำรวจ ~” พูดจบรินก็หันไปเกาะแกะเพื่อนร่วมงานอีกคนต่อ ดีแล้วแหละที่เขาเปิดห้องที่บ้านให้ลูกน้องใช้ได้ ดูสภาพแต่ละคนถ้าออกไปจากที่นี่ในสภาพนี้มีหวังความลับแตกแน่ว่าเป็นใครกันบ้าง

ฉันลุกขึ้นยืนวางกระเป๋าเอาไว้ที่โซฟาไม่พกอะไรติดตัวไปเลย สองเท้าก้าวเดินออกจากห้องจัดเลี้ยง บรรยากาศในห้องกับข้างนอกช่างต่างกันลิบลับ ในนั้นแสนจะวุ่นวาย ส่วนด้านนอกเงียบสงบไม่มีแม้แต่แม่บ้าน ยังไงเวลานี้มันก็เป็นเวลาพักผ่อนของพวกเขาแล้ว

ร่างบางเดินตรงไปยังห้องน้ำแต่ดูเหมือนว่ามันจะมีคนใช้งานอยู่ จึงยืนรออยู่ราวเกือบ 10 นาทีก็ยังไม่มีใครออกมา ฉันว่าไม่ได้แค่ใช้งานแล้วแหละน่าจะหลับอยู่ในนั้นหรือเปล่าเนี่ย! สงสัยต้องไปหาห้องน้ำชั้นอื่นเข้าแทนแล้ว

ตึก ตึก ตึก

เท้าเล็กเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบนท่ามกลางความเงียบทำให้ได้ยินเสียงฝีเท้าตัวเองอย่างชัดเจน คงจะต้องเลือกห้องนอนที่ว่างอยู่เพื่อเข้าใช้ห้องน้ำในนั้นแล้วแหละ ฉันอดทนต่อไม่ไหวแล้ว! ร่างเล็กเดินไปยังห้องนอนตรงหน้าแล้วตรงไปใช้ห้องน้ำด้วยความเร่งรีบ

เกือบได้อาบน้ำใหม่ซะแล้ว ถ้ามาช้ากว่านี้อีกนิดเดียวละก็...ไม่อยากนึกสภาพตัวเองเลย

ซ่า!

ก๊อกน้ำถูกหมุนจนสุด ฉันยืนล้างมือหลังจากจัดการธุระเรียบร้อย ดวงตากลมจ้องมองภาพเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก มันพร่าเบลอจนรับรู้ว่าตัวเองนั้นเมากำลังได้ที่แล้ว ดื่มเข้าไปไม่เยอะเลยนะแล้วอีกอย่างไม่ใช่คนดื่มเก่งอยู่แล้วสิ

กริ้ก!

“เดี๋ยวค่ะคุณเก็น ฟังก่อนสิคะ”

“ถ้าเมาแล้วก็ไปนอน”

ในจังหวะที่ก๊อกน้ำถูกหมุนปิดก็มีเสียงประตูดังขึ้นและตามด้วยเสียงพูดคุยดังขึ้น เสียงผู้หญิงฉันไม่รู้เลยว่าใครแต่ฝ่ายผู้ชาย ต่อให้ชื่อของเขาไม่ถูกเรียก ฉันก็จำเสียงได้ขึ้นใจ!

“ไม่ หนูไม่ได้เมานะ...คุณเก็นคะ” น้ำเสียงออดอ้อนซะเหลือเกิน ทำฉันอยากเห็นหน้าชัด ๆ เลยแฮะว่าเธอเป็นใคร

แต่เดี๋ยวนะ! พวกเขาเข้ามาอยู่ในห้องนอนที่ลับตาคนด้วยหรือว่า...