บทที่ 7 : คนที่แอบอยู่ในห้องน้ำ

ฉันเอียงหน้าใช้หูแนบเข้ากับประตูห้องน้ำเพื่อฟังเสียงด้านนอกด้วยความตั้งใจ ความอยากรู้อยากเห็นทำให้ไม่สนเลยว่าถ้าถูกจับได้แล้วจะต้องทำตัวยังไงต่อ เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังเพราะตอนนี้ฉันอยากรู้ว่าข้างนอกเขากำลังทำอะไรกันมากกว่า

“ออกไปได้แล้วครับ ผมจะพักผ่อนแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น น้ำเสียงของเขาทำฉันอดเบะปากใส่ไม่ได้ ทีกับฉันแทบจะฆ่าให้ตายคามือ ส่วนผู้หญิงคนอื่นพูดเสียงอ่อนเชียวนะ

น่าหมั่นไส้โว้ย!

“คุณเก็นคะ นะคะ...” ผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไรจากเขา? ทำได้แค่ฟังเสียงแบบนี้ฉันเดาไม่ออกเลยว่าข้างนอกพวกเขากำลังทำอะไรกัน อยากรู้ อยากเห็น!

มือเล็กเอื้อมจับลูกบิดประตูแล้วค่อย ๆ หมุนมันอย่างช้าและเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ประตูห้องน้ำแง้มออกเพียงพอให้มองเห็นด้วยตาข้างเดียวเท่านั้น พร้อมกับร่างบางย่อตัวนั่งยอง ๆ ลงกับพื้น มือเล็กยกขึ้นทาบอกกับภาพที่เห็น เสียงผู้หญิงที่ฉันข้องใจก็คือ ‘เอริ’ เจ้าหน้าที่ใหม่ที่พึ่งเข้ามารุ่นล่าสุด

สิ่งที่รินสงสัยเป็นจริงซะแล้วสิ...พวกเขาอยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสอง

ร่างบางนั่งอยู่ปลายเตียง เบื้องหน้าของเอริคือผู้ชายที่เป็นหัวหน้าฉัน เธอยกแขนกอดเอวของเก็นรั้งไว้ไม่ยอมให้ห่างตัวก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างค่อย ๆ ปล่อยเข็มขัดหนังสีดำออก เอริช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อ ชายเสื้อถูกดึงขึ้นแล้วฝ่ามือเล็กสอดเข้าสัมผัสผิวกายใต้ร่มผ้า

ว้าว...เธอยั่วเขาเต็มที่เลยแฮะ

ใบหน้าหวาน ๆ กับกิริยาน่ารักที่ฉันเจอในเวลางานช่างแตกต่างกับตอนนี้เหลือเกิน ส่วนเขาก็ดูนิ่งเฉยจนคาดเดาอารมณ์ไม่ได้ แต่เรื่องอย่างนี้ไม่มีผู้ชายที่ไหนเขาปฏิเสธกันหรอก ยิ่งถูกเสนออยู่ตรงหน้าแล้วด้วยก็ต้องสนองเป็นธรรมดา ปฏิเสธก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้วย่ะ

หมับ!

แต่แล้วจู่ ๆ ทุกอย่างก็หยุดลง เมื่อข้อมือของเอริถูกจับไว้ด้วยมือของเก็นแล้วดึงออกจากใต้เสื้อ ร่างเล็กถูกดึงให้ลุกขึ้นยืนพาเดินตรงไปยังทางประตู เธอถูกพาตัวออกไปโดยที่เขาไม่พูดอะไรสักคำ ความเฉยชาที่แสดงออกนั้นทำเอาฉันหน้าชาแทน

ผู้ชายปฏิเสธ...เอ๊ะ! เขาก็เป็นผู้ชายนิ ทำไมปฏิเสธล่ะ? หรือว่าไม่ได้ชอบผู้หญิงแล้ว

ปึง! กริ้ก!

ประตูห้องปิดลงอย่างแรงทำฉันสะดุ้งด้วยความตกใจและแล้วก็ต้องตกใจยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อผู้ชายที่อยู่ข้างนอกหันมามองทางห้องน้ำ

พรึ่บ!

ฉันปล่อยมือจากลูกบิดเบี่ยงตัวหลบมาด้านหลังบานประตู เมื่อกี้หัวใจแทบหยุดเต้นฉันดันเผลอไปสบตากับเขา

“ออกมา” เก็นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ออกไปก็โดนสิ!

มือเล็กยกขึ้นปิดปาก อยากจะกรี๊ดมันออกมา ในหัวกำลังคิดหาวิธีเอาตัวรอดซึ่งผลลัพธ์เท่ากับศูนย์! หนีไปไหนไม่ได้เลย มีทางออกทางเดียวคือออกไปเจอเขานั่นแหละ

“หนึ่ง...” คนข้างนอกเริ่มนับให้สัญญาณ

“....” เอาไงดี...เอายังไงดี!

“สอง”

“....” อย่ากดดันสิ! ไอ้บ้านี่

พรึ่บ! ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงพิงกับผนังห้องน้ำแล้วหลับตาลง ทำเป็นแกล้งเมาไร้สติและหลับไปเลย ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันที่ตัวเลขถูกนับต่อพร้อมกับประตูห้องน้ำถูกดันเปิดออก

“สาม”

ปึง!

จังหวะเสียงประตูกระทบกับห้องน้ำทำฉันหัวใจกระตุกวูบ ถ้านั่งใกล้กว่านี้คาดว่ามันน่าจะกระแทกใส่หน้าก่อนจะโดนผนังแน่นอน โหดร้ายเกินไปแล้ว!

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าดังขึ้นใกล้ตัวและรับรู้ได้ว่าเขาเข้ามาหาฉันแล้ว เพราะกลิ่นน้ำหอมผู้ชายลอยคละคลุ้งเตะจมูก

“จะลืมตามั้ย”

“...” ขนาดนี้แล้วยังไม่เชื่ออีกเหรอเนี่ย!

“โอเค งั้นนั่งเฝ้าฉันอาบน้ำไปแล้วกัน” สิ้นเสียงก็รับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่คลุมลงบนหัวและกลิ่นหอมที่สูดเข้าเต็มปอดทำให้พอจะเดาได้ว่ามันคือเสื้อของเขา!

พรึ่บ!

มือเล็กยกขึ้นดึงเสื้อออกจากหัวแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจ

“คุณเก็นทำแบบนั้นไม่ได้นะ!” ดวงตากลมจ้องค้างกับภาพตรงหน้า ร่างกายกำยำของผู้ชายและผิวขาวที่ซุกซ่อนอยู่ใต้ร่มผ้ามาตลอด ขาวจัง...เอ๊ย! ไม่ได้ ๆ ฉันจะมาเคลิ้มไปกับร่างกายของเขาไม่ได้

“เห็นอะไรบ้าง” ดวงตาคมก้มมองมา คำถามของฉันจะตอบว่าอะไรดีล่ะ เห็นหมดเลย เห็นไปจนถึงที่เด็กใหม่นั่นกำลังจะถอดกางเกงหัวหน้า...แต่พูดไม่ได้น่ะสิ พูดไปน่าจะตายก่อน

“พูดเรื่องอะไรมิวะเมาแล้วค่า ไม่เห็นอารายทั้งน้าน ~” พูดจบก็พิงหัวไปกับผนัง ยกมือขึ้นจับหน้าผากตัวเองทำทีเหมือนมึนหัวอย่างหนัก

“เมาแล้ว?” เขาเลิกคิ้วมองมาอย่างจับผิด

“ช่าย ~” คออ่อนคอพับในระหว่างที่ตอบ จะเชื่อหรือเปล่าไม่รู้แต่ฉันก็หลุดปากพูดไม่ได้เหมือนกัน

“งั้นเป็นเพื่อนกันหน่อย” จู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปทำอย่างอื่นเฉยเลย

“คุณเก็นไม่อาบน้ำแล้วเหรอคะ” ฉันลืมตาขึ้นมองแล้วถามด้วยความอยากรู้ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบคนเอาแต่ใจตัวเองดีนะ แล้วทำไมต้องลากฉันไปดื่มด้วยล่ะ!

“เดี๋ยวค่อยอาบ ลุกได้ละ” พูดจบร่างสูงก็หันหลังเดินออกจากห้องน้ำไปทั้งสภาพเปลือยเปล่า

“....” แล้วทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งเขาด้วยล่ะ แล้วทำไมเราต้องมาดื่มด้วยกันอยู่ในห้องนี้ด้วย!

“จะลุกได้ยัง” เพราะเห็นว่าฉันเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมขยับอยู่ในท่าเดิม เก็นจึงหันกลับมามองแล้วถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ลุกไม่ไหว มิวะเมาแล้วค่ะ” ถ้าลุกขึ้นเดินตอนนี้เขาก็รู้อยู่ดีว่าฉันไม่ได้เมาอย่างที่พูดเลย

“....” ดวงตาสีเข้มมองมา เขาคงเหนื่อยใจกับฉันพอสมควรเลยแหละ

“คุณเก็นดื่มไปคนเดียวเถอะ”

“จะลุกมามั้ย” เขาพูดย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดุขึ้น เพราะไม่ว่าจะสั่งกี่ครั้งฉันยังคงนั่งที่เดิมและต่อปากต่อคำไม่หยุด

“มิวะดื่มไม่ได้แล้วค่ะ ดื่มเข้าไปอีกแย่แน่” แย่แน่ที่ว่าก็คือฉันได้เมาจริงแน่ถ้าอัดเข้าไปอีก!

“ก็เมาอยู่แล้วนิ แค่ดื่มกับฉันจะเป็นอะไรหรือว่ากลัว?”

“คุณเก็นมีอะไรให้น่ากลัวคะ” ด้วยความปากไวทำให้พูดออกไปอย่างไม่ทันคิด ฉันไม่ได้รู้สึกกลัวเขาสักนิดไม่มีพี่เซรินปกป้องแล้วก็ต้องดูแลตัวเองให้ได้ จะได้หลุดออกหน้าที่เลขาของเขาสักที

“งั้นลุกขึ้นมา”

“มิวะลุกไม่ไหว...อุ้ม” อยากให้ไปนักก็มาอุ้มเลย เอาสิ! ตอนนี้ฉันกำลังสั่งหัวหน้าตัวเองอยู่ด้วย รู้สึกดีชะมัดเลย!

หมับ! พรึ่บ!

และในจังหวะที่ยิ้มเยาะให้กับความคิดตัวเองอยู่นั้น จู่ ๆ ร่างบางก็ถูกช้อนอุ้มขึ้นด้วยแขนแกร่งได้อย่างง่ายดาย แขนทั้งสองข้างยกขึ้นโอบคล้องรอบคอคนตัวสูงเอาไว้แน่นเพราะกลัวตก ฉันถูกอุ้มเดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังโซฟามุมห้อง

ไร้เสียงโวยวายใด ๆ เพราะตอนนี้สติได้หลุดลอยไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!