อย่าเผลอ(ใจ)ในหน้าที่

ณ หลังงานเลี้ยงฉลองพิธีแต่งงานของเซริน

“อื้อ...กินได้ต่อ คัมปาย ~”

เสียงหวานเจื้อยแจ้วของคนเมาดังไปตลอดทางในระหว่างที่กำลังถูกพาตัวไปยังรถ สายเดี่ยวของชุดเดรสตัวยาวตกจากไหล่ทำให้เห็นเนินเนื้อขาว แต่นั่นไม่ได้ทำให้คนที่กำลังประคองตัวเธออยู่สนใจสักนิด

พรึ่บ!

เซรินเดินอยู่ข้างกันรีบหรี่เข้ามาดึงสายเดี่ยวขึ้นเกาะไหล่ไว้ตามเดิมทันที ในขณะเดียวกันสามีของเธอก็เดินตามมาติด ๆ ไม่ยอมห่าง รอบข้างมีลูกน้องอีกหลายสิบคนตามเฝ้า จากรองผู้บัญชาการสาวคนเก่งตอนนี้เป็นภรรยามาเฟียโดยสมบูรณ์ แม้จะไม่ได้อยู่ในตำแหน่งแล้วแต่ความเป็นห่วงที่มีต่อลูกน้องเก่าอย่าง ‘มิวะ’ ไม่ลดน้อยลงเลย

“คัมปาย ~ คัมปาย ~” มิวะชูแขนขึ้นเหนือหัวแล้วเหวี่ยงกระเป๋าไปมา ทำเอาเซรินก้มหลบแทบไม่ทัน

หมับ!

ด้วยความรำคาญและความอดทนของเขานั้นหมดลงไปเป็นที่เรียบร้อย ทำให้จัดการรวบแขนเรียวที่ชูอยู่ลงมาแล้วกอดคนเมาไว้แน่น สายตามองไปยังเจ้าสาวของงานในวันนี้

“เซรินไปพักเถอะ สามีตามเฝ้าไม่ห่างขนาดนี้ไม่รู้ว่าเป็นห่วงหรือว่า...” เขาตั้งใจมองไปยังผู้ชายที่ยืนอยู่ ภายในใจไม่อยากรบกวนเวลาของทั้งคู่แล้ว ยังไงวันนี้ก็เป็นวันสำคัญของพวกเขา

“ห่วง หวงทุกอย่าง” และสามีของเซรินก็พูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย พร้อมเดินเข้ามาใช้แขนโอบเอวบางของผู้เป็นภรรยาดึงเข้าหาตัว ซึ่งการกระทำนั้นทำให้โดนเซรินตีเข้าที่แขนไปที

“เดี๋ยวเถอะนะเอสเตอร์...ขอบใจนะเก็นที่ไปส่งมิวะให้” เซรินหันไปดุสามีของเธอก่อนจะกลับมาพูดกับเขา

มิวะดื่มเข้าไปอย่างหนักจนตอนนี้ไม่ได้สติ เขาจึงรับอาสาไปส่งที่คอนโดของเธออย่างน้อยก็เป็นอีกคนที่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนและอีกเรื่องสำคัญ ไม่อยากให้เซรินเป็นกังวล วันนี้เป็นวันที่ดีของเธอควรจะมีความสุขกับชีวิตใหม่

“ไม่เป็นอะไร เรื่องแค่นี้เอง” เก็นตอบกลับเซรินก่อนจะหยิบรีโมทมากดเปิดรถ คนของเอสเตอร์ต่างรีบเข้ามาช่วยประคองคนเมาแล้วพาเข้าไปนั่งฝั่งเบาะข้างคนขับตามคำสั่งของเซริน

“ก็ถือว่าทำหน้าที่หัวหน้าแล้วกันนะ ดูแลลูกน้อง” สิ้นเสียงเซรินก็ส่งยิ้มหวานให้ จากนี้เขาก็คงไม่ได้เห็นรอยยิ้มนี้แล้ว

“ไปก่อนนะ...ขอให้มีความสุขกับชีวิตใหม่” มันเป็นคำอวยพรในสถานะเพื่อน สถานะเดียวที่เขาเป็นได้...

ณ คอนโดของมิวะ เวลา 01.45 น.

ติ๊ด! ปึง! กริ้ก!

ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงอุ้มคนเมาอยู่ในอ้อมแขนเดินเข้ามาภายในห้อง จากนั้นก็ใช้เท้าดันประตูให้ปิดลง เสียงกระทบของบานประตูดังลั่นโดยที่เขาไม่สนใจว่าคนเมาหรือห้องข้าง ๆ จะตื่นขึ้นมาด่ามั้ย

ตื่นมาก็เชิญด่าเจ้าของห้องเอาเถอะ...ตัวภาระ

“แจ้บ ๆ อืม...” เสียงเล็กพึมพำเบา ๆ ในระหว่างที่เก็นอุ้มเธอเดินตรงไปยังห้องนอน ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียงอย่างไม่นุ่มนวลเท่าไหร่และในจังหวะที่กำลังจะดึงแขนตัวเองออกจากใต้ร่างนั้น จู่ ๆ มือของมิวะก็คว้าเข้าที่คอเสื้อ ออกแรงดึงให้คนตัวสูงโน้มเข้าหา

พรึ่บ! หมับ!

ฝ่ามือใหญ่วางค้ำลงกับเตียงคร่อมร่างมิวะเอาไว้ได้ทัน ในขณะเดียวกันดวงตากลมปรือขึ้นมาจ้องหน้าเขา สายเดี่ยวตกลงจากไหล่เล็กทั้งสองข้างและครั้งนี้มันทำให้เห็นเนินอกขาวดันล้นโผล่พ้นเนื้อผ้าขึ้นมา มิวะยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้นจับคอเสื้ออีกข้างแล้วออกแรงดึงให้โน้มหน้าเข้าหาตัวเอง

“ปล่อย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ

“อา...หล่อนะเนี่ย ~” รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าหลังพูดจบ

“....” เขาไม่อยากถือสาคนเมาหรอกนะ ปกติเราทั้งคู่ก็ไม่ได้ลงรอยกันสักเท่าไหร่อยู่แล้วแม้ว่าในอนาคตอันใกล้นี้ ตัวเองกำลังจะต้องมาเป็นหัวหน้าของเธอ

“หล่อ...แต่โดนทิ้ง คิก คิก ~” มิวะหัวเราะคิกคักชอบใจในสิ่งที่พูดออกมา

“พูดอีกที...”

“คุณเก็น ~ จีบเพ่เซรินต่างน้าน แต่ม่ายสมหวัง”

“....” นัยน์ตาคมจ้องมองริมฝีปากบางของคนเมาที่พูดไม่หยุด

“คุณเก็นหล่อน้า ~ แต่พี่เซรินไม่ชอบ คิกคิก อื้อ! เจ็บนะ!”

หมับ!

มือหนาบีบเข้าปลายคางเล็กแล้วออกแรงบีบจนปากจู๋ไม่ได้รูป มิวะเองใช่ว่าจะยอมเธอยิ่งดึงคอเสื้อเขาลงมาหาตัวเอง แต่อีกฝ่ายไม่ขืนตัวไว้สักนิดแล้วยังโน้มตัวลงหาเธอจนใบหน้าของเราอยู่ห่างกันเพียงคืบ ได้กลิ่นเหล้าที่ผสมปะปนกับกลิ่นน้ำหอมได้อย่างชัดเจน

“ระวังปากหน่อย เดี๋ยวก็อยู่ยากหรอก”

“อยู่ยากอาราย ~ คุณเก็นไม่มีสิทธิ์ทำอะไรมิวะหรอกน้า เรามานคนละหน่วยกานค่า ~” คำพูดที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวของคนเมานั้นทำให้เขาอดหัวเราะไม่ได้

ซื่อบื้อจริง...

“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอทำให้สายตาของคนตัวเล็กจ้องเขม็งมา รอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อครู่หายไป

“หัวเราะอารายคะ” มิวะถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง สายตาของเธอมองมารับรู้ได้ถึงความไม่พอใจ

“รู้ได้ไงว่าฉันทำอะไรเธอไม่ได้”

“....” ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง สายตาพยายามจ้องใบหน้าหล่อของคนที่คร่อมตัวเธออยู่

“ซื่อบื้อ ไม่น่าเชื่อว่าเป็นเด็กที่เซรินสอนงานมา”

“แล้วคิดว่าทำอะไรมิวะได้คนเดียวหรืองายคะ...คุณเก็นก็ซื่อบื้อ”

“....” คำถามที่ได้รับกลับมานั้นทำเอานิ่งไป มิวะปล่อยมือข้างหนึ่งจากคอเสื้อเปลี่ยนมายันลงกับเตียงพาตัวเองลุกขึ้นนั่ง ในขณะเดียวกันมืออีกข้างที่จับเสื้อเขาไว้นั้นดึงให้ใบหน้าหล่อโน้มเข้ามาใกล้

“....” ดวงตาเยิ้มพยายามเพ่งจ้องหน้าเขา

“อะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามกลับ ไม่อยากถือสาคนเมาที่พูดอะไรไปเรื่อยในตอนนี้

“....” มิวะยังเอาแต่จ้องหน้าเขา ไม่พูดไม่จา

“ถ้าเมาก็นอนไป รำคาญ”

จุ๊บ! พรึ่บ!

ในจังหวะที่ไม่ทันได้ระวังตัวจู่ ๆ มือเล็กที่กำคอเสื้อออกแรงดึงให้เขาก้มหน้าลงมา พร้อมกับตัวเองก็ยื่นหน้าเข้ามาหา ใช้ริมฝีปากตัวเองสัมผัสปากเขาอย่างรวดเร็วแล้วผละออก มิวะทิ้งตัวลงนอนทันทีโดยไม่สนใจ ไม่รับรู้ในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป

ร่างสูงนิ่งค้างไปชั่วขณะ สายตาจดจ้องคนเมาตรงหน้าอย่างไม่สามารถทำอะไรเธอได้ เพราะดูเหมือนว่ามิวะจะหลับไปแล้ว ที่จ้องหน้าเขาเมื่อครู่ก่อนจะจูบเธอน่าจะกำลังประคองสติเอาไว้อย่างสุดตัวแล้ว

นี่เขาจูบกับ...

เฮ้อ! แต่ละเรื่องที่ต้องพบเจอในชีวิต