บทที่ 2 : หัวหน้าหน่วยคนใหม่

วันต่อมา ณ ห้องนอนของมิวะ เวลา 14.50 น.

พรึ่บ! ตุบ!

“เจ็บ!”

ร่างบางพลิกตัวร่วงหล่นจากเตียงทั้งที่ดวงตาทั้งสองข้างยังปิดสนิท มือข้างหนึ่งยกกุมสะโพก ใช้มืออีกข้างยันพื้นดันตัวให้ลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูงด้วยสภาพไม่เต็มร้อย ผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตากลมหันมองไปรอบตัวจึงพบว่าตอนนี้อยู่ในห้องตัวเองเป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะก้มมองสภาพตัวเองที่อยู่ในชุดเดิมตั้งแต่เมื่อคืน แต่มีคำถามหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว

ฉันพาตัวเองกลับห้องมาได้ด้วยวิธีไหน...บินหรือคลาน?

จำได้ว่าเมื่อคืนดวลเหล้ากับพวกญาติสามีพี่เซรินอย่างหนักหน่วง เพราะวันนี้เป็นวันหยุดและผลที่ตามมาก็คือฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองกลับมาที่ห้องได้ยังไง มือทั้งสองยกขึ้นกุมขมับพยายามนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ใครมาส่งฉัน? กลับมาที่ห้องนี้ได้ยังไง?

Reeeee!!

เสียงเรียกเข้าดังขัดจังหวะความคิดของตัวเอง สองเท้าก้าวเดินตรงไปยังกระเป๋าใบเล็กที่ตกอยู่ข้างเตียง คว้าหยิบมันขึ้นมาควานหาโทรศัพท์ขึ้นมามองหมายเลขไม่คุ้นตา ก่อนจะกดรับสายอย่างไร้ข้อสงสัยใด ๆ ตอนนี้สมองไม่สั่งงาน ไม่ประมวลผลอะไรเลย

ติ้ด!

“มิวะพูดค่า...” ฉันกรอกเสียงพูดกับคนในสายอย่างไร้อารมณ์

(ฟื้นแล้วเหรอ กว่าจะติดต่อได้ว่าจะไปดูที่ห้องแล้วนะเนี่ยนึกว่าโดนเก็นฆ่าตาย) เสียงของคนในสายที่ฉันจำได้ดีว่าเป็นใครเรียกสติให้กลับมาอยู่ที่ตัวได้ในทันทีเมื่อได้ยินชื่อ ๆ หนึ่งออกจากปาก

“ใครนะคะพี่เซริน...”

(เมื่อคืนมิวะเมามาก จะให้คนไปส่งที่คอนโดแต่เก็นเขาบอกว่ารู้จักเลยอาสาไปส่งให้แทน)

“....หา!” สติหลุดลอยไปออกโลกเพียงชั่ววินาที แต่สามารถดึงกลับเข้าร่างตัวเองได้สำเร็จ

(โทรหาตั้งแต่เช้าแล้วไม่มีใครรับสาย คิดว่าต้องเมาหนักยังไม่ตื่นแน่นอนและที่สำคัญยังไม่โดนเก็นฆ่าตาย) น้ำเสียงของพี่เซรินช่างสดใส เพราะตอนนี้ไม่มีเรื่องเครียดและกำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่กับครอบครัวที่มีความสุข แต่คนที่ช็อกและกำลังเครียดคือฉันเอง

“....” วิญญาณล่องลอย ตายแล้วตายเลยไม่มีโอกาสได้ฟื้น...

(มิวะ...โอเคหรือเปล่า มีอะไรหรือเปล่า)

“ปะ เปล่าค่ะ เปล่าเลย! ไม่มี” ฉันตอบกลับเสียงสูง ไม่สามารถปกปิดพิรุธของตัวเองได้เลยแล้วยิ่งอีกฝ่ายเป็นพี่เซริน

(ทำอะไรกับเก็นเหรอ) ช่างเป็นคนที่ยิงคำถามได้ตรงประเด็นไม่อ้อมค้อมเหมือนเคย พี่เซรินพูดอะไรออกมา!

“อย่าพูดเรื่องน่ากลัวแบบนั้นนะคะ แค่คิดก็รู้สึกเหมือนผมจะร่วงหมดหัวแล้ว!”

(ก็น้ำเสียงไม่ดีเลยหรือว่า...เก็นยังอยู่ที่ห้อง) แต่ละคำพูดช่างส่อพาให้ชวนคิดซะเหลือเกิน

“ไม่มีค่ะ! มิวะอยู่คนเดียว คนระดับคุณเก็นเขาไม่มาอยู่ในห้องเท่ารังหนูหรอก”

(จ้า...) เหมือนจะไม่อยากเชื่อสักเท่าไหร่

“พูดจริงนะคะ แค่ตกใจว่าทำไมเขาถึงเป็นคนดีอะไรขนาดนั้นทั้งที่ความจริง...” อย่าให้พูดเลยเดี๋ยวจะยาว

(ปกติเก็นก็เป็นคนใจดีนะ)

“แค่กับพี่เซรินเท่านั้นแหละค่ะ แล้วพูดถึงผู้ชายคนอื่นได้ยังไงพี่แต่งงานแล้วนะ ถ้าสามีเข้ามาได้ยินจะต้องไม่พอใจแน่นอน”

(อ่อ! เรื่องนั้น...นั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างกันนี่แหละ แต่เดี๋ยวก็หาย) ช่างเป็นภรรยาที่สามีไม่กล้าทำอะไรจริง ๆ

“ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง พี่เซรินพักผ่อนเถอะ”

(จ้า สรุปไม่ได้ทำ...)

“ไม่ได้ทำค่ะ มิวะตื่นมาคนเดียวในห้องไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน!” ยังไม่ทันที่พี่เซรินจะพูดจบ ฉันก็แหกปากส่งเสียงชิงพูดตัดหน้าขึ้นมา

(จ้า ~) น้ำเสียงช่างสดใสแต่ไม่ได้เชื่อที่ฉันพูดเลยสักนิด ยิ่งเจอพี่เซรินเป็นแบบนี้ก็ยิ่งพาให้คิด

เมื่อคืนไม่ได้ทำอะไรแปลก ๆ ใส่เขาใช่มั้ย? หรือถ้าทำก็อยากให้ตัวเองเผลอต่อยปากเขาสักที สองที่

(5 วันต่อมา)

ณ สำนักงานตำรวจสืบสวนสอบสวนพิเศษ

ดวงตากลมจ้องมองประกาศสำคัญที่ปรากฏอยู่บนจอมอนิเตอร์หน้าสำนักงาน ประกาศแต่งตั้งครั้งใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า ‘ไดอิจิ เก็น’ ดำรงตำแหน่งหัวหน้าหน่วยสืบสวนสอบพิเศษ หน่วยที่ 3’ และผู้เข้ารับตำแหน่งรองหัวหน้าหน่วยอีกคน ที่เข้ามาทำหน้าที่แทนพี่เซริน รองหัวหน้าหน่วยคนเก่า

ผู้ชายคนนั้นกำลังเข้ามาเป็นหัวหน้าฉัน...

ในฐานะที่เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจตัวเล็ก ๆ ที่พึ่งเข้ามาใหม่แล้วยังอยู่ในหน่วยพิเศษ ไม่มีทางหลบหนีสิ่งที่กำลังเผชิญได้หรอก การเปลี่ยนแปลงภายในครั้งใหญ่ของหน่วยงานที่ 3 ในรอบหลาย 10 ปีครั้งนี้สร้างความตกใจให้แก่หน่วยงานของรัฐบาลที่เกี่ยวข้องกับเราอย่างมาก

มันเคยเกิดขึ้นซะที่ไหนล่ะ...หัวหน้ากับรองหัวหน้าในหน่วยเดียวกันหายตัวไปในหน้าที่อย่างไร้ร่องรอย แต่ว่าเรื่องของพี่เซริน ที่เป็นถึงรองหัวหน้าคนเก่ามีแค่ฉันกับว่าที่หัวหน้าคนใหม่เท่านั้นที่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น...

“กรี๊ด!”

“อะไร!” จู่ ๆ เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น ทำเอาฉันสะดุ้งด้วยความตกใจสุดตัว หันมองไปยังต้นเสียงที่วิ่งเข้ามากรี๊ดข้างหูซ้ำอีกรอบ

“กรี๊ด!”

“หยุดแหกปากนะริน! อายเขา เห็นมั้ยเนี่ยคนมองเยอะแยะ” มือเล็กยกขึ้นปิดปากเพื่อนร่วมงาน

“อื้อ! อื้อ!” ‘ริน’ เพื่อนร่วมหน่วยที่แม้จะโดนมือปิดปากแต่ยังไม่หยุดพยายามส่งเสียงกรี๊ดชวนน่ารำคาญ

“มานี่ ๆ มาตรงนี้เลย” ฉันปล่อยมือที่ปิดปากของเธอออกเมื่อออกห่างจากจุดที่ผู้คนยืนอยู่เยอะได้สำเร็จ

“คุณเก็น ~” รินยกมือทั้งสองประคองข้างแก้มตัวเองแล้วบิดตัวไปมา ดูจะดีใจและก็เขินมากในเวลาเดียวกัน

พอจะรู้อยู่หรอกว่าเขาเป็นขวัญใจผู้หญิงในหน่วยงานพิเศษมากแค่ไหน แต่ว่าทุกคนต่างรับรู้ว่าผู้หญิงคนเดียวที่ ‘ไดอิจิ เก็น’ สนใจมีเพียงพี่เซริน แค่บอกว่าเขาชอบพี่เซรินทุกคนก็ต้องยอมรับ เธอทั้งสวย หุ่นก็ดี ความสามารถและตำแหน่งหน้าที่การงานอีก

ผู้เข้าแข่งขันทั้งหลายเชิญเดินออกมายืนรอข้างสนามได้เลย เขาล็อกเป้าคนชนะเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว....แต่ตอนนี้เป้าหมายของผู้ชายคนนั้นแต่งงานไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วเนี่ยสินะ สมน้ำหน้าก็แล้วกันเพราะฉันหมั่นไส้!

“หยุดทำหน้าหื่นได้มั้ย น่ากลัวจังริน” ฉันพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงราบเรียบ แต่มันทำให้รินหยุดทำหน้าอย่างที่ว่าแล้วปาดสายตามองมา

“ไม่ดีใจเหรอ”

“ดีใจเรื่อง?” ตอนนี้มีสิ่งเดียวที่ดีใจก็ต้องไม่พบเจอไอ้หัวหน้างานคนเก่าเฮงซวยนั่นแล้วอย่างแน่นอน

“คุณเก็นมาเป็นหัวหน้าพวกเราแล้วนะ ไม่ดีใจเหรอที่เราจะมีหัวหน้าหล่อที่สุดในหน่วยงานน่ะ”

“ต้องดีใจเหรอ?” ฉันถามกลับรินด้วยความสงสัย

เรื่องนี้ก็ต้องดีใจด้วยหรือไง...ไม่เห็นจะรู้สึกแบบนั้นสักนิด