3 - อย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อ

ความผิดพลาดในค่ำคืนนั้นก่อเกิดให้เกิดหนึ่งชีวิตในวันนี้ ทำให้ร่างเล็กที่นั่งบนฝาชักโครกและในมือมีที่ทดสอบการตั้งครรภ์ที่ได้ทำการทดสอบไปแล้วห้าอันและที่อยู่ในมือคืออันที่ห้า ในตอนแรกคิดว่ามันผิดพลาดและจะเป็นไปได้ยังไงแค่ครั้งเดียว แต่มันก็เป็นไปแล้ว ทั้งห้าอันขึ้นขีดแดงสองขีดหมด มะลิลากำที่ทดสอบการตั้งครรภ์ในมืออันล่าสุดแน่น น้ำตาคลอแล้วแหงนเงยหน้ามองบนเพื่อไม่ให้น้ำตาที่เอ่อล้นนอกดวงตาไหลอาบสองแก้ม

หญิงสาวลุกขึ้นยืนปาดเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลอาบสองแก้มพร้อมกำที่ทดสอบตั้งครรภ์แน่นแล้วเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปเปลี่ยนชุดและเก็บที่ทดสอบการตั้งครรภ์ไว้ในกระเป๋าสะพายที่จะสะพายออกไปข้างนอกไปหาคนเป็นพ่อของเจ้าตัวเล็ก มะลิลาบอกไม่ถูกว่าตอนนี้ความรู้สึกของเธอมันเป็นยังไงกันแน่ มันมีทั้งดีใจและเสียใจ เพราะลูกน้อยเกิดมาไร้ความรักจากคนเป็นพ่อ พ่อที่ไม่ได้ตั้งใจให้เขาเกิดมา จะว่าไปคือไม่คิดจะมีเขาด้วยซ้ำก็ว่าได้ และถ้าเขารู้ว่าเธอท้อง เขาจะเป็นเช่นไร จะรู้สึกดีใจเหมือนเธอรึเปล่า หรือจะให้เธอไปกำจัดทิ้งก็ยังไม่รู้ แต่ยังไงเขาก็คือพ่อ เขาต้องได้รู้ว่าเขากำลังจะเป็นพ่อคน

เพณิตามองแฟนหนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงาน เมื่อพัดยศมากกอยู่กับเธอที่คอนโดไม่ยอมกลับบ้านไปหาภรรยาแต่ง หล่อนก็ยิ่งรู้สึกสะใจที่มะลิลาได้นอนกอดแค่ทะเบียนสมรส ส่วนตัวหล่อนได้กอดทั้งตัวและหัวใจ และหล่อนก็มั่นใจว่าชาตินี้ทั้งชาติพัดยศก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจจากหล่อนไปได้แน่นอน

“พี่ยศขา” เสียงแหลมดัดจริตเอ่ยเรียกแฟนหนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารตรงหน้าให้มาสนใจตัวเอง

“ครับ ที่รัก” เขาเงยหน้าพร้อมกับขานรับแฟนสาว

“เย็นนี้เราไปทานอาหารฝรั่งเศสกันนะคะ”

“ได้สิ พี่ตามใจกี้”

“เอากาแฟรอบบ่ายสักแก้วไหมคะ เดี๋ยวกี้ไปชงให้ค่ะ”

หล่อนถามแฟนหนุ่ม เพณิตาเป็นเจ้าของร้านทำเล็บและเธอมีลูกจ้างคอยดูแลร้านให้ ส่วนเจ้าของอย่างหล่อนก็มาเฝ้าแฟนที่เป็นสามีคนอื่น และร้านที่มีก็เป็นร้านที่พัดยศลงทุนให้ทั้งหมด ไม่เคยมีกำไรมีแต่ขาดทุน แต่ที่อยู่ได้เพราะได้เงินจากพัดยศไปจุนเจือ

“ก็ดีเหมือนกันครับ ขอบคุณนะที่รัก”

“ขอบคุณอะไรกันพี่ยศ มันหน้าที่ของกี้อยู่แล้วที่ต้องดูแลแฟน”

“กี้ให้เลขาของพี่ชงให้ก็ได้นะ กี้ไม่ต้องลำบากเดินไปชงเองที่ห้องครัวเลย”

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่กาแฟแก้วเดียวเอง เดี๋ยวกี้มานะคะ คิดถึงกี้ด้วยนะคะ”

“คิดถึงทุกลมหายใจเข้าออกแหละครับ”

“รักพี่ยศนะคะ”

“พี่ก็รักกี้”

“ไปนะคะ กี้จะรีบไปรีบกลับค่ะ”

“ครับ” พัดยศตอบพร้อมส่งยิ้มให้คนที่ลุกจากโซฟาตรงหน้าตัวเองเดินไปเปิดประตูห้องทำงานแล้วเดินออกไปพร้อมกับประตูห้องปิดสนิทแล้วเขาก็ค่อยหันมาก้มหน้าอ่านเอกสารตรงหน้าตัวเองต่อ

มะลิลาขับรถมาถึงหน้าบริษัทของสามีแล้วก็ถอนหายใจมองตึกสี่ชั้นที่เป็นบริษัทของสามีตัวเอง ก่อนจะวนรถหาที่จอดรถแล้วดับเครื่องยนต์เดินลงจากรถตรงเข้าไปในตัวตึก เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่ได้มาที่นี่ พอมาถึงเธอก็แจ้งประชาสัมพันธ์ว่ามาขอพบสามีของเธอ แต่พนักงานบอกว่าพบไม่ได้ถ้าไม่ได้นัดไว้และไม่รู้จักเธอด้วย

‘คุณคงไม่ได้บอกใครสินะคะว่าคุณแต่งงานแล้ว’ มะลิลาพึมพำในใจแล้วบอกพนักงานประชาสัมพันธ์อีกครั้งว่าเธอเป็นใคร ในตอนแรกบอกแค่ว่ามาขอพบชายหนุ่มแล้วพนักงานปฏิเสธ

“ฉันมะลิลา ภรรยาของคุณยศค่ะ” นั่นทำให้พนักงานตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจนต้องต่อสายหาเลขาหน้าห้องของพัดยศ เพราะทุกคนเข้าใจมาตลอดว่าชายหนุ่มยังไม่แต่งงาน แต่มีแฟนชื่อเพณิตา เพราะเพณิตามาเฝ้าที่ทำงานแทบทุกวัน ทุกคนในบริษัทจึงเข้าใจว่าในอนาคตเจ้าหล่อนจะมาเป็นภรรยาของท่านประธานบริษัท

“ขอโทษนะคะคุณมะลิลาที่พวกเราไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร เชิญขึ้นไปชั้นสี่ได้เลยค่ะ” พนักงานประชาสัมพันธ์วางสายจากเลขาของท่านประธานแล้วก็อนุญาตให้เธอขึ้นไปบนตึกพร้อมกับเอ่ยขอโทษ มะลิลาทำเพียงแค่ส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้พนักงานหญิงแล้วเดินไปทางลิฟต์โดยสาร ส่วนพนักงานประชาสัมพันธ์สองคนก็หันหน้าซุบซิบกันตามประสานิสัยช่างเมาท์ของพนักงาน

“เธอมาทำอะไรที่นี่” เพณิตาเห็นแผ่นหลังเล็กของคนที่เดินตรงหน้าและพอจะจำได้ว่าคือใครก็ถามทันทีด้วยน้ำเสียงแข็งห้วนไม่พอใจที่เจ้าหล่อนมายังบริษัทของพัดยศในวันนี้

“ดิฉันมาหาคุณยศค่ะ”

“มาทำไม?” เพณิตาถามเสียงแข็งพร้อมกับเดินมาขวางทางเธอไว้ไม่ให้เดินไปต่อและวางถาดกาแฟร้อนๆ ในมือไว้ที่ใกล้ๆ

“ดิฉันมีธุระสำคัญจะคุยกับคุณยศค่ะ” เธอบอกอีกฝ่ายเสียงแผ่ว ไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย

“ธุระสำคัญอะไร ถ้าเรื่องหย่าคุยกับฉันก็ได้” เพณิตาเท้าสะเอวเอ่ยอย่างเอาเรื่องอีกฝ่ายจนทำให้มะลิลาหดคอหวาดกลัวไม่กล้าพูดต่อ

“ว่ายังไง? ถ้าธุระที่ว่าเรื่องหย่าก็คุยกับฉันก็ได้ อย่าเอาหน้าจืดๆ เซ่อๆ โง่ๆ ของหล่อนไปให้พี่ยศเห็นจะดีกว่า” เพณิตาพูดต่อ

“คะ...คือเรื่องสำคัญค่ะ ต้องคุยกับคุณยศคนเดียวเท่านั้น” มะลิลาบอกแล้วเดินหลบเลี่ยงจากหล่อนเพื่อจะผ่านเพณิตาไปยังห้องทำงานของพัดยศ แต่ก็ถูกมือเล็กของอีกฝ่ายคว้าแขนกระตุกเหวี่ยงเต็มแรงจนเสียหลักล้ม

โอ๊ย!

กระเป๋าที่สะพายมาหลุดจากไหล่จนข้าวของข้างในกระเป๋ากระจัดกระจายออกมานอกกระเป๋า มะลิลารีบกวาดข้าวของที่กระจัดกระจายเข้ากระเป๋า ส่วนที่ทดสอบการตั้งครรภ์ที่จะนำมาให้พัดยศดูกระเด็นไปอยู่ที่ข้างเท้าของเพณิตาจนทำให้หล่อนเห็นแล้วก้มลงเก็บขึ้นมาดู

“เนี่ยเหรอธุระสำคัญที่ว่ายัยเด็กโง่!” เพณิตาหยิบที่ทดสอบการตั้งครรภ์มาดูแล้วกำแน่นโน้มตัวก้มหน้าลงไปถามคนที่นั่งอยู่กับพื้นเงยหน้าขึ้นมองตัวเอง

“เอาคืนมานะคะ” เธอยื่นมือไปขอที่ทดสอบการตั้งครรภ์จากเพณิตา

“ฉันจะบอกหล่อนให้นะ ถึงเธอจะท้องลูกของพี่ยศ พี่ยศเขาก็ไม่ยินดีกับเธอหรอก และพี่ยศเขาไม่ต้องการเธอกับลูกด้วยยัยเด็กโง่” เพณิตายืดตัวเงยหน้าแล้วก็ยกเท้าเหยียบมือเล็กที่กำสายกระเป๋าที่ตกกับพื้นแน่นแล้วบดขยี้ส้นรองเท้ากับมือของหญิงสาวที่อายุอ่อนกว่าตัวเองห้าปี

โอ๊ย!

“เจ็บค่ะ!” มะลิลาบอกเสียงสั่นพร้อมน้ำตาไหลอาบสองแก้มและพยายามดึงมือออกจากส้นรองเท้าส้นสูงของอีกฝ่าย แต่เหมือนว่าพยายามเสียเปล่า

“หึหึ...น่าสมเพช!” เพณิตายกเท้าที่เหยียบมือของอีกฝ่ายขึ้นก็เห็นหลังมือของเธอแดงช้ำเลือดแล้วยกยิ้มสะใจแล้วปาที่ทดสอบการตั้งครรภ์ใส่หน้าหล่อน

โอ๊ย!

มะลิลาร้องเจ็บเมื่อที่ทดสอบการตั้งครรภ์กระแทกเข้ากับหน้าตัวเองอย่างไม่ทันตั้งตัว

“สมน้ำหน้า! เอามันกลับไปซะ และอย่ามาเหยียบที่นี่อีก ถ้าฉันยังอยู่ก็อย่าหวังว่าจะได้บอกเรื่องนี้กับพี่ยศ อ้อ...กลับไปอยู่หอคอยของเธอซะยัยมะลิลา กลับไปนอนกอดทะเบียนสมรสรอวันหย่าและอุ้มท้องลูกของพี่ยศเงียบๆ ในที่ของเธอซะ ไป!” พูดจบหล่อนก็จับขยับชุดของตัวเองให้เข้าที่แล้วถือถาดกาแฟที่วางไว้ก่อนหน้านี้เดินจากไป ทิ้งให้มะลิลานั่งร้องไห้สะอื้นอยู่คนเดียวกับพื้น

อึก! ฮือๆ

“พวกคนใจร้าย!” มะลิลาดันตัวเองลุกขึ้นพร้อมกับหยิบที่ทดสอบการตั้งครรภ์ที่ถูกปาใส่หน้าเก็บเข้าในกระเปาแล้วมองไปทางที่เพณิตาเดินไป ก่อนจะยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาแล้วก็ร้องเจ็บหลังมือที่ถูกส้นรองเท้าส้นสูงของอีกฝ่ายบดขยี้

อึก! ฮือๆ

มะลิลาเดินย้อนกลับทางเดิมทั้งน้ำตา ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของเธอและไม่ใช่ตั้งแต่แรกแล้ว พัดยศไม่เคยสนใจเธอ และไม่คิดจะให้เธอมีตัวตนอยู่ข้างเขาเสียด้วยซ้ำ เขามันใจร้ายเหลือเกิน

อึก! ฮือๆ

เพณิตาเดินยิ้มแย้มเข้ามาในห้องทำงานของแฟนหนุ่มตามปกติ ทำเหมือนว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นและไม่ได้เจอใครมา เธอเดินมาวางถาดกาแฟไว้บนโต๊ะทำงานของพัดยศ

“ทำไมไปนานจังครับ” พัดยศเงยหน้าจากเอกสารตรงหน้าถามแฟนสาว

“พอดีกี้คุยกับพนักงานของพี่ยศเพลินน่ะค่ะ”

“อ้อ...เบื่อไหมที่ต้องมาเฝ้าพี่ทั้งวันแบบนี้”

‘เบื่อ! เบื่อมาก’ เธอตอบในใจ แต่ก็แสร้งยิ้มตอบตรงข้ามกับเสียงที่พูดในใจว่า...

“ไม่ค่ะ กี้มีความสุขที่ได้มานั่งมองพี่ยศทำงาน”

“ขอบคุณนะครับ อีกไม่นานเราสองคนจะได้อยู่ด้วยกัน อีกไม่นาน รอหน่อยนะกี้” พัดยศบอกแฟนสาวแล้วก็หยิบถ้วยกาแฟในถาดที่เพณิตาเพิ่งวางไว้ขึ้นมาจิบดื่ม

“ไม่มีใครชงกาแฟถูกปากพี่ได้เท่ากี้แล้ว ขนาดคุณเพชรพร เลขาของพี่ก็ยังชงไม่ถูกปากพี่เลย”

“กาแฟหรือคนชงคะที่ถูกปาก”

“ทั้งสองครับ” เขายิ้มหวานให้เธอและเธอก็ส่งยิ้มให้เช่นกัน

“กี้ไปนั่งรอตรงนั้นนะคะ”

“ครับ”

แล้วพัดยศก็สนใจงานตัวเองต่อ ส่วนเพณิตาก็ไปนั่งเล่นโทรศัพท์รอแฟนหนุ่มเพื่อรอเวลาให้เขาเลิกงานพาตัวเองไปทานดินเนอร์มื้อค่ำสุดหรู

อึก! ฮือๆๆ

มะลิลาร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่ออกมาจากบริษัทของพัดยศ เธอขับรถไปทั้งน้ำตาพร้อมกับเสียงโทรศัพท์ของเธอที่วางไว้ที่เบาะนั่งข้างๆ สั่นเตือน

ฮือๆๆ

“พะ...พี่หิน...” เธอรับสายพร้อมเรียกชื่อคนปลายสายเสียงสั่นเครือแล้วเอียงแก้มที่เปื้อนน้ำตาเช็ดกับหัวไหล่ตัวเองไปด้วย

“หอมเป็นอะไรหอม บอกพี่มา ใครทำหอมร้องไห้” หัสดินถามน้องสาวอย่างร้อนรน

“อึก! ฮือๆๆ พะ...พี่หิน หอมเจ็บ อึก! ฮือ…” มะลิลาพูดได้แค่นี้ เพราะไม่กล้าบอกว่าเจ็บเพราะอะไรและเจออะไรมาก่อนหน้านี้

“ไอ้ยศใช่ไหมหอม ไอ้ยศมันทำอะไรน้อง” เสียงเข้มส่งมาทางปลายสาย เพราะมีคนเดียวที่ทำให้น้องสาวที่รักของตัวเองร้องไห้ได้ในเวลานี้

“ฮือๆๆ มะ...ไม่เกี่ยวกับคุณยศค่ะพี่หิน อึก! มะ...ไม่เกี่ยวกับคุณยศ อย่าไปทำอะไรเขานะคะพี่หิน อึก! ว้าย! กรี๊ด...” แล้วเธอก็ร้องตกใจเมื่อมองถนนข้างหน้าแล้วเห็นรถยนต์ที่วิ่งสวนเลนตัวเองมาจนต้องทิ้งโทรศัพท์ในมือหักพวงมาลัยรถหลบพร้อมเบรกกะทันหัน

เอี๊ยด!

เสียงเบรกลากล้อพร้อมกับรถจอดสนิท มะลิลาก็ฟุบหน้าไปกับพวงมาลัยรถปล่อยเสียงสะอื้นไห้ออกมาโดยลืมสนใจว่ามีพี่ชายตัวเองรออยู่ในสาย

ฮือๆๆๆ

“หอม! หอม! หอมเป็นอะไร หอมอยู่ไหน บอกพี่มา พี่จะไปหา หอม! โธ่เว้ย!” หัสดินเรียกน้องสาวเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบจนหงุดหงิดโมโหแล้วเดินออกไปสั่งเลขาของตัวเองให้ตามหาน้องสาวตัวเอง เพราะเมื่อกี้เขาได้ยินเสียงแตรรถ น้องสาวไม่ได้อยู่บ้านแน่นอน พอสั่งเลขาเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองเพื่อหยิบกุญแจรถยนต์จะออกไปขับรถตามหาน้องสาวพร้อมกับโทรหาผู้เป็นพ่อด้วยว่าตอนนี้น้องสาวกำลังตกอยู่ในอันตรายน่าเป็นห่วง ทางหงสาเองพอได้ทราบจากลูกชายก็สั่งคนของตัวเองออกตามหาลูกสาวคนเล็กของตัวเองเช่นกัน