คำสัญญา

บทที่ 4 คำสัญญา

เจาหยางรับรู้หัวใจของนางว่าสตรีที่เขารักนั้นเป็นห่วงตนเองเพียงใดเขาคว้าร่างนางเข้ามากอดแน่นโดยไม่ได้สนใจสายตาของสาวใช้ที่กำลังเดินตรงเข้ามาใกล้ พร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ลั่วเออร์ข้ารักเจ้า เจ้าคือสตรีนางเดียวที่ข้าจะรับมาเป็นฮูหยินศึกครานี้ข้าทำเพื่อเจ้า " ร่างบางสั่นเทาอยู่ในออมกอดของเขาเริ่มสะอื้นไห้ออกมา

"ข้าจะไม่เป็นห่วงท่านได้อย่างไร แต่ในเมื่อมันคือหน้าที่ของท่านหากว่าวันหนึ่งข้าเป็นฮูหยินของท่านจริง ๆ ข้าคงต้องทำใจเรื่องนี้ ข้าจะรอนะเจ้าคะ ท่านอย่าได้อย่ารับบาดเจ็บกลับมาอย่างที่สัญญาไว้กับข้านะเจ้าคะ"

"ได้สิข้าสัญญา ดูสิใบหน้าที่งดงามของเจ้าเต็มไปด้วยรอยน้ำตาเช่นนี้ได้อย่างไร " เจาหยางผละนางออกจากอ้อมกอดก่อนจะล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าที่สลักชื่อของเขาอยู่ด้านขวาของผ้า เช็ดหยาดน้ำตาบนใบหน้าของลั่วเออร์อย่างเบามือ ลั่วเออร์เงยหน้าจ้องมองเขาด้วยความห่วงใย

"ข้าจะรอนะเจ้าคะวันที่เราจะได้ร่วมเข้าหอเคียงข้างกันจนกว่าจะแก่เฒ่า "

"ได้สิ ! ข้าไม่ทำให้เจ้าผิดหวังหรอกนะเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ไว้ข้างกายเจ้าเปรียบเสมือนของแทนกายข้า ข้ากลับมาเมื่อไหร่ข้าจะขอคืน ยามนี้ข้าจะต้องออกเดินทางแล้วเจ้าดูแลรักษาตนให้ดี"

"ท่านก็เช่นกันนะเจ้าคะ ดูแลตนเองให้ดีอย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับข้า วันที่ท่านกลับมาข้าจะยืนรอท่านด้วยรอยยิ้มพร้อมผ้าเช็ดหน้าผืนนี้" ลั่วเออร์ยิ้มบาง ๆ ให้แก่เขาเพื่อไม่ให้เขาลำบากใจ เอ่ยจบเจาหยางได้เดินจากไปลั่วเออร์มองตามแผ่นหลังจนสุดลูกหนูลูกตาก่อนจะก้มมองผ้าเช็ดหน้าที่เขายัดใส่มือไว้ให้ นางใช้มือเรียวงามลูบชื่อของเจาหยางเบา ๆ จื่อหลินที่กลับมาจากเอาร่มนางเห็นท่านแม่ทัพมาหาคุณหนูจึงหยุดเดินเข้ามาใกล้เพื่อให้ทั้งสองได้ร่ำลากัน เมื่อเห็นว่าท่านแม่ทัพได้จากไปแล้วนางจึงเดินเข้ามาหาคุณหนูของตน

"คุณหนูต้องการไปเดินเล่นอยู่หรือไม่เจ้าคะ"

"ไม่ล่ะ …ข้าอยากกลับห้องยามนี้ข้าไม่มีกระจิตกระใจ จื่อหลินรุ่งสางเราไปที่อารามสงฆ์กันเถิดเตรียมอาหารให้ข้าด้วย ข้าจะไปไหว้ขอพรเทพเทวดาให้ปกปักรักษาท่านแม่ทัพและให้ได้ชัยชนะกลับมา" น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยได้เอ่ยบอกแก่สาวใช้

"เจ้าค่ะ ข้าจะให้ท่านพ่อครัวจัดเตรียมไว้ให้ตั้งแต่เช้าตรู่" จื่อหลินเอ่ยจบก็ได้เดินตามคุณหนูของนางกลับไปที่ห้อง

ยามโหย่ว(18.00)

หอนางโลมที่ใหญ่ที่สุดในใต้หล้าเป็นที่รวมตัวลับ ๆ ของพวกใต้เท้าทั้งหลายเพื่อไม่ให้เป็นที่จับตามองจึงพากันนัดหมายมาที่นี่เพื่อหารือกัน

ใต้เท้าเซ่อเจิ้งหวางนัดแนะทุกคนที่อยู่ฝั่งเขาเข้ามาที่หอคณิกาห้องประจำ เพื่อหารือกันอย่างที่เคยทำยามนี้ทุกคนได้เข้ามากันจนครบ โดยมีนางโลมเล่นพิณและคอยรินสุราพร้อมเอาอกเอาใจพวกใต้เท้า

"ท่านใต้เท้าท่านเรียกพวกเรามาวันนี้มีเรื่องอันใดหรือขอรับ " ใต้เท้าที่นั่งอยู่ด้านขวาใกล้ตัวของเขาได้เอ่ยขึ้นพรางยกสุราดื่ม

"ที่ข้าเรียกทุกคนมาในวันนี้เพราะข้ามีเรื่องที่สำคัญจะแจ้งนะสิ อย่างที่พวกท่านรู้ยามนี้ฝ่าบาทเริ่มมีพระวรกายไม่ค่อยแข็งแรง แถมผู้ที่จะขึ้นเป็นองค์รัชทายาทกลับไม่เอาไหน ในยามนี้ฝ่าบาทมักจะชื่อชมในตัวของแม่ทัพเจาหยาง หากข้าจะเสนอตัวองค์ชายห้าเพื่อขึ้นเป็นองค์รัชทายาทพวกท่านจะเห็นดีด้วยหรือไม่ "

"ท่านใต้เท้าเช่นนี้ไม่เปรียบเสมือนว่าเรานั้นโค่นบัลลังก์เป็นกบฎหรอกหรือ? อีกอย่างองค์ชายห้าเพิ่งมีอายุเพียงห้าหนาว จะรับหน้าที่องค์รัชทายาทได้อย่างไร ?"

"ข้าคิดไว้แล้วว่าทุกท่านต้องคิดเช่นนี้ แต่ข้ามีข้อเสนอให้ฝ่าบาทอย่างไรเล่า หากองค์ชายห้าได้ขึ้นเป็นองค์รัชทายาทข้าจะให้แม่ทัพเจาหยางที่เป็นบุตรชายของข้า สนับสนุนพร้อมอยู่เคียงข้างปกป้องบัลลังก์ เช่นนี้ฝ่าบาทก็คงเบาใจดีเสียกว่าให้องค์ชายสามเซียวอี้ขึ้นปกครองบัลลังก์พวกท่านคิดดูว่าภายภาคหน้าหากฝ่าบาทสิ้นพระชนม์บัลลังก์หรือแม้กระทั่งใต้หล้าต้องสั่นคลอนเป็นแน่ ไม่ว่าข้าหรือแม้แต่พวกท่านที่เอ่ยวาจาเพื่อขัดขวางเช่นนั้นพวกเราไม่ถูกบั่นคออย่างนั้นหรือ? เพราะอย่างไรองค์ชายสามก็คือองค์ชายที่โหดเหี้ยมฆ่าได้กระทั่งชาวบ้านตาดำ ๆ เมื่อนั้นทั้งแผ่นดินไม่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวโลหิตหรอกหรือ ?" ใต้เท้าแต่ละคนที่ได้ยินคำพูดของใต้เท้าเซ่อเจิ้งหวางตาพากันใบหน้าซีดเผือกพร้อมหันมองใบหน้ากันเพื่อหารือกันและทั้งหมดก็ยอมทำตามคำบอกกล่าวของท่านใต้เท้าเซ่อเจิ้งหวางเพราะความกลัวตายในอำนาจและความโหดร้ายขององค์ชายสาม

"พวกเราเห็นด้วยกันท่านใต้เท้า แม้ว่าองค์ชายห้าจะยังทรงพระเยาว์ก็ยังดีกว่าองค์ชายสามที่เหี้ยมโหดเช่นนั้น "

"ดี ๆ ข้าดีใจที่ทุกท่านเห็นดีกับข้า เอาดื่มวันนี้ข้าขอเลี้ยงทุกท่านเอง " ใต้เท้าเซ่อเจิ้งหวางยิ้มกว้างพร้อมยกจอกสุราขึ้นเหนือหัวก่อนจะกระดกเข้าปากในรวดเดียว ภายในใจครุ่นคิดถึงเรื่องในอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นอำนาจบารมีที่จะตกเป็นของเขานั้นอยู่ต่อหน้าอีกไม่นานเขาจะได้ครอบครองมัน