Chapter|5 แฟน

คำสั่งเจ้าของบ้านขัดได้ที่ไหน ตอนนี้ฉันกำลังหาทางไปครัว บ้านก็หลังใหญ่ทางเดินเยอะแยะเต็มไปหมด ถ้าป้านวลมาเจอฉันตอนนี้ถูกด่าก่อนได้อธิบายแน่นอน เชื่อแล้วแหละว่าทุกคนในบ้านปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด แม้แต่แมลงสักตัวก็ไม่มีโผล่มาเลย

"ออกมาทำอะไร" ฉันรีบยกมือทาบอก นี่ไม่ใช่ป้านวลแต่เป็นใครก็ไม่รู้

"คือว่า กำลังหาห้องครัวค่ะ คุณเมฆ"

"เดินตรงไปแล้วแล้วซ้าย" ฉันเพิ่งเข้ามาอยู่ยังไม่รู้จักใครเลยนอกจากป้านวล ลุงคนขับรถ แล้วก็เจ้าของบ้าน อ้างชื่อคุณเมฆน่าจะทำให้ทุกๆ อย่างง่ายขึ้น อีกอย่างฉันก็อยากรีบกลับไปพักผ่อนบ้างเพราะรู้สึกปวดหนึบตรงแผล

"ขอบคุณค่ะ"

พอรู้พิกัดห้องครัวฉันก็รีบเดินทันที ระหว่างทางเดินมีแสงไฟสลัวช่วยนำทางพอทำให้อุ่นใจขึ้นนิดหน่อย แต่ว่าจะดีกว่านี้ถ้ามีคนเดินผ่านบ้าง ฉันระแวงหลังที่สุดกลัวว่าจะมีมือยาวมาแตะบ่าเหมือนในหนังผี เมื่อไหร่จะถึง ๆ

เป็นเพราะการมโนจิตของฉันจึงทำให้เดินธรรมดาเปลี่ยนเป็นซอยเท้ายิก ๆ พอถึงทางแยกฉันก็รีบเลี้ยวซ้ายทันที

ถึงแล้ว!

ฉันยืนหอบหายใจอยู่พักนึง พอรู้สึกดีขึ้นก็มองหามุมกาแฟ บ้าบอที่สุดแล้วมันอยู่ตรงไหน ที่นี่ไม่ใช่ครัวสำหรับบ้านทั่วไปนี่มันอุตสาหกรรมประกอบอาหารชัด ๆ บ้านนี้อยู่กันกี่คนทำไมทุกอย่างมันยิ่งใหญ่อลังการไปซะทุกอย่างแบบนี้

กริ๊ง!

"ว้าย" ฉันยกมือทาบอกอีกครั้ง อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอเงยหน้าขึ้นมองข้างบนก็เห็นกล้องวงจรปิดติดอยู่ตรงหน้าพอดี คนที่โทรเข้าก็คงเป็นเขา

"ไอแพดบนโต๊ะจะบอกทุกอย่าง" ฉันวางสายแล้วเดินไปหยิบไอแพดเครื่องสีดำขึ้นมาเลื่อนหน้าจอ มีข้อมูลทุกอย่างในครัวถูกแยกไฟล์ไว้อย่างชัดเจนทั้งเรื่องตารางอาหาร รายรับรายจ่ายภายในครัว ตำแหน่งอุปกรณ์ นี่ไง สูตรกาแฟของเจ้านายแต่ละคน

คุณเหนือเมฆ

ฉันใช้นิ้วแตะชื่อเขาแล้วทุกอย่างก็เด้งขึ้นมาทั้งหมด อาหารที่ชอบ สูตรกาแฟ เวลารับประทานอาหาร ว้าวมาก ๆ

ที่จริงฉันก็อยากเลื่อนไอแพดเครื่องนั้นดูข้อมูลต่างๆ ต่อ แต่ว่าเวลามีจำกัดก็เลยต้องวางไอแพดลงแล้วหันมาจัดการกาแฟดำให้คุณเมฆ ในไอแพดบอกพิกัดห้องทำงานของคุณเมฆไว้เรียบร้อย

ฉันยกถาดที่มีแก้วกาแฟกับน้ำเปล่าหนึ่งแก้วไปตามทางที่พอจะจำได้ ระหว่างทางเงียบเหมือนเดิม พอใกล้ถึงห้องทำงานก็มีบอดี้การ์ดยืนอยู่สองคน ฉันกำลังจะอ้าปากแต่บอดี้การ์ดก็.....

"คุณเมฆรออยู่ เชิญครับ" ฉันพยักหน้าแล้วรีบเดินเข้าไปทันที เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว กว่าจะเดินถึงครัวก็ว่าเหนื่อยแล้ว ต้องเดินจากครัวมาหาห้องทำงานอีก เดินแค่นี้ก็ขาจะหลุดแล้วแม่บ้านที่นี่อายุเฉลี่ยเท่าไหร่กันนะ แข็งแรงกันทุกคนหรือเปล่า

"กาแฟค่ะ" พอเดินเข้ามาแค่ไม่กี่ก้าวฉันก็หยุดเดินไม่กล้าเข้าไปใกล้กับโต๊ะทำงานเว้นระยะห่างตามที่ป้านวลเคยสั่งไว้

"เข้ามาสิ ยืนตรงนั้นฉันจะได้กินเมื่อไหร่"

"จะให้เอาวางตรงไหนคะ"

"รีบหรือไง" ดึกป่านนี้แล้วไม่รีบได้ยังไง ฉันอยากพักผ่อน อยากอาบน้ำให้สบายตัวแล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนจะแย่อยู่แล้ว

"พรุ่งนี้ลินต้องไปโรงเรียนค่ะ" เอาเรื่องเรียนมาอ้างคงได้กลับห้องเร็วเพราะฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ห้องนี้นานเท่าไหร่ เพิ่งเข้ามาทำงานเป็นเด็กใหม่ไม่อยากข้ามหน้าข้ามตาใคร เรื่องแบบนี้ฉันเชื่อว่ามีอยู่ทุกที่

"คิดไว้หรือยังว่าจะเรียนอะไรต่อ"

"ยังเลยค่ะ คิดไว้แค่ว่าอยากเรียนให้จบปริญญาตรีก็พอ"

"ที่นี่มีเด็กอายุเท่าเธออยู่หลายคน ลูกคนสวน ลูกแม่บ้าน ฉันจะให้ทุนการศึกษากับเด็กพวกนี้ทุกปี สนใจมั้ย" ว้าว สวัสดิการดีมากๆ เลย นอกจากพ่อแม่จะได้เงินเดือนแล้วลูกๆ ยังได้รับทุนการศึกษาอีก

"แต่ว่าลิน"

"ฉันรับเธอเข้าทำงานแล้ว เธอมีสิทธิ์เหมือนพวกนั้นทุกอย่าง"

"สวัสดิการที่นี่ดีจังเลยค่ะ"

"มีอะไรบ้างที่เธอยังไม่รู้"

"ลินถามได้เหรอคะ" มีหลายเรื่องมากๆ ที่ฉันอยากรู้ แต่บางเรื่องก็กลัวว่าจะเป็นการอยากรู้มากเกินไป

"ได้สิ" รู้สึกเป็นเกียรติมากๆ

"เวลาเลิกงานคือกี่โมงเหรอคะ" เขามองหน้าฉันนิ่ง เป็นคำถามที่ไม่สมควรถามแต่ฉันก็ยังจะถามออกไป

"ฉันรู้ว่าเธอต้องการพักผ่อน " เขารู้แต่ก็ยังใช้ฉันให้เดินมาชงกาแฟแล้วยกมาให้ตอนห้าทุ่ม

"ลินคิดว่ามันดึกแล้ว"

"โอเค ต่อจากนี้ไปเธอมีหน้าที่ทำตามคำสั่งฉันแค่คนเดียวเท่านั้น กลับห้องไปพักได้" เดี๋ยว! อะไรคือทำตามคำสั่งเขาแค่คนเดียว ฉันงงไปหมดแล้ว

"แล้วงานอย่างอื่นล่ะคะ ลินต้องทำด้วยมั้ย ป้านวลบอกว่า"

"แค่ฉันคนเดียว ไม่เข้าใจตรงไหน" เขาไม่ได้สนใจกาแฟแก้วนั้นเลยสักนิด ที่จริงพูดผ่านโทรศัพท์ก็ได้ไม่เห็นต้องให้ฉันเสี่ยงตายเดินมาหาเลย

"ได้ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ"

"ไปพักได้ พรุ่งนี้รถรับ - ส่ง ออกจากบ้านเจ็ดโมงตรง อย่าสาย"

"ค่ะ" ฉันเดินกลับห้องทางเดิม อาการกังวลลดน้อยลงเพราะจำทางได้ ส่วนเรื่องที่คุณเมฆสั่งฉันก็คงต้องทำตามเพราะเขาเป็นคนพาฉันเข้ามาและเป็นเจ้าของที่นี่ พรุ่งนี้ตื่นมาฉันคงจะได้เพื่อนใหม่บ้าง

ฉันตื่นแต่เช้า ทำภารกิจส่วนตัวเสร็จก็เดินผ่านครัวเจอป้านวลพอดี

"มารับอาหารเช้าคนละกล่องแล้วไปรอรถหน้าประตู"

"ขอบคุณค่ะป้านวล"

"เย็นนี้ขึ้นไปทำความสะอาดห้องทำงานคุณเมฆด้วย" ฉันพยักหน้ารับ ป้านวลคงจะทราบเรื่องจากคุณเมฆแล้ว

"หนูไปแล้วนะคะ"

นอกจากมีรถรับ - ส่งก็ยังมีอาหารเช้าให้ด้วย ฉันเดินมารอรถที่หน้าประตู ตรงนั้นมีเด็กสวมชุดมอปลายอยู่สองสามคน เด็กประถาม อนุบาลก็มี

"มาใหม่เหรอ" ผู้หญิงสวมชุดนักเรียนมอปลายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักฉัน เธอยิ้มน่ารักท่าทางน่าผูกมิตร

"ใช่ เราชื่อลิน"

"เราหมิว อยู่ ม.6"

"เราก็ม.6 " ฉันดีใจมากที่มีคนเข้ามาคุยด้วย เราคุยกันถูกคอ หมิวคุยเก่งชอบเม้า อย่างน้อยๆ ฉันก็มีเพื่อนแล้วหนึ่งคน

"พ่อหรือว่าแม่ทำงานที่นี่เหรอ"

"เปล่าหรอก คุณเมฆรับเรามาทำงานเพราะเราไม่เหลือใครแล้ว"

"อ่อ คุณเมฆใจดีมากๆ เลย แต่ว่าเวลาดุ ก็น่ากลัวสุดๆ ไปเลย" เรื่องนี้ฉันเห็นด้วยกับหมิว

"ว่าแต่หมิวมาอยู่ที่นี่นานหรือยัง"

"สองปีได้ โชคดีของพ่อเรามากๆ เลยที่ได้มาทำงานกับคุณเมฆ เคยเห็นแฟนคุณเมฆหรือเปล่า สวยมากๆ " แฟนคุณเมฆเหรอ ฉันส่ายหน้าเพราะยังไม่เคยเห็นแล้วก็ไม่รู้มาก่อนด้วยว่าคุณเมฆมีแฟนแล้ว

"เดี๋ยวเราเปิดรูปให้ดู" ฉันไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้นหรอก มีแต่ความละอายมากกว่าที่แล่นเข้ามาในใจตอนนี้ ถ้าหมิวรู้ว่าฉันกับคุณเมฆเคย .... คงไม่หรอก ความลับนี้ต้องตายไปพร้อมกับฉัน

"นั่นรถมาแล้ว" สักวันฉันก็คงได้เห็นเองนั่นแหละ

"เดี๋ยวค่อยดูก็แล้วกัน อ๊ะ อีกไม่กี่วันลินก็จะได้เจอ เพราะคุณบัวจะมาจัดงานเลี้ยงที่นี่"

-----------------------------