Chapter|4 ห้อง108

เกิดอะไรขึ้นไม่รู้ ตอนนี้เขาดูอารมณ์ไม่ดีมากๆ ฉันไม่กล้าถาม ได้แต่มองและคาดเดาไปต่างๆ นานา หุ้นอาจตกหรือว่าที่บ่อนมีปัญหา คนขับรถใช้ความคล่องแคล่วพารถมาถึงหน้าอพาร์ทเมนต์ที่ฉันคุ้นเคย

"ถึงแล้วก็ลงไปเก็บของ" เขาไม่มองหน้าฉันด้วยซ้ำ

"ลินอยากได้คำตอบค่ะ ทำไมลินต้องย้ายไปอยู่กับคุณด้วย"

"สองพ่อลูกหนีรอดไปได้" เพราะเรื่องนี้นี่เองที่ทำให้เขาอารมณ์ไม่ดี สองพ่อลูกนั่นจะดวงแข็งไปถึงไหน สภาพแบบนั้นยังมีความพยายามหนีรอดไปได้

"สภาพนั้นคงไม่กล้ากลับมาหรอกค่ะ" คราวนี้เขาลดโทรศัพท์ในมือลงแล้วมองหน้าฉัน ฉายแววน่ากลัวอีกแล้ว

"เธอรู้ได้ยังไง เกือบตายก็เพราะมันสองคนไม่ใช่หรือไง ถ้าไม่ใช่ฉัน คิดบ้างมั้ยว่าจะมีสภาพยังไง" ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก นั่นสิ ถ้าไม่ใช่เขาฉันคงเละคาบ่อนไปแล้ว

"ของลินเยอะมากๆ เก็บวันนี้คงไม่หมด"

"เอาไปเท่าที่จำเป็นแล้วฉันจะให้คนมาช่วยขนที่เหลือ" ฉันพยักหน้าแล้วรีบเปิดประตูลงจากรถ

ของที่จำเป็นก็มีเสื้อผ้า สำคัญมากๆ คือชุดนักเรียน รูปแม่แล้วก็ของใช้อีกเล็กน้อย เอาเท่าที่จำเป็นต้องใช้ไปก่อนเพราะเขาบอกแล้วว่าจะให้คนมาช่วยขน พอลงมาที่รถลุงคนขับก็ยื่นมือมารับกระเป๋าจากมือฉันไปถือทันที

"ขึ้นรถเถอะครับ คุณเมฆรีบ"

"ขอบคุณค่ะ"

ฉันขึ้นมานั่งบนรถคันหรูอีกครั้ง หลังจากจัดการธุระที่อพาร์ทเมนต์เสร็จก็ออกเดินทางอีกครั้ง ฉันไม่รู้และไม่อาจคาดเดาได้อีกเช่นเคยว่าเขาจะพาไปไหน เส้นทางในกรุงเทพทำให้ฉันนั่งงงจับจุดไม่ถูก หวังว่าที่อยู่ใหม่จะใจดีกับฉันเหมือนกับผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ ฉันตอนนี้

เขาชื่อคุณเมฆ เป็นผู้ชายที่จิตใจดีมาก ฉันได้รับการช่วยเหลือหรือจะเรียกว่าอนุเคราะห์ดีจากผู้ชายคนนี้หลายอย่าง ทั้งๆ ที่เขาไม่ต้องช่วยฉันก็ได้ แต่เขาก็เลือกที่จะช่วย รู้สึกได้ถึงความปลอดภัยในชีวิต บุญคุณที่ต้องตอบแทน ฉันจะไม่มีวันรับการช่วยเหลือจากเขาอย่างฟรี ๆ แน่นอน

"จอดหน้าบ้านหรือเปล่าครับ"

"อืม หน้าบ้านแหละ"

บ้านหลังใหญ่กับเนื้อที่กว้างสุดลูกหูลูกตาแบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารวยมากแค่ไหน นอกจากบ่อนที่ฉันเห็นในวันนี้ก็คงมีอีกหลายธุรกิจที่เขาทำ ฉันอยากเก่งแบบนี้บ้างจัง อยากรวย อยากมีเงินสร้างบ้านหลังใหญ่ ๆ จ้างคนใช้เอาไว้อำนวยความสะดวกสบายให้ตัวเอง

"ลงมาสิ" มัวแต่ฝัน รถจอดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ฉันรีบเปิดประตูรถลงทันที เป็นไปตามคาดมีคนใช้มายืนรอรับเต็มไปหมด

"นี่ป้านวล เป็นหัวหน้าแม่บ้านที่นี่"

"สวัสดีค่ะ" ฉันรีบยกมือไหว้ ไม่ใช่แค่ป้านวลคนเดียว ทุกคนที่ยืนอยู่ด้วย ผูกมิตรไว้ก่อนเป็นดีเพราะไม่รู้ว่าต้องอยู่ที่นี่นานแค่ไหน

"ใครกันคะคุณหนู" คุณหนู ฉันแอบยิ้มให้กับสรรพนามที่คนตัวโตถูกเรียก

"ฝากป้านวลหาที่นอนให้หน่อย มีงานอะไรให้ทำก็ใช้ได้ตามสบาย"

"ได้ค่ะ มาเหนื่อยๆ เข้าไปพักเถอะค่ะ ดึกแล้วด้วย เด็กคนนี้ป้าจะดูแลให้เอง" คุณเมฆเดินเข้าบ้านไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับป้านวล

"ชื่ออะไรล่ะเรา"

"ลินค่ะ"

"ทำอะไรเป็นบ้าง ล้างจานเป็นมั้ย"

"เป็นค่ะ ลินทำได้ทุกอย่างเลยค่ะ" ฉันกระตือรือร้นที่จะตอบ เพราะงานพวกนี้ฉันถนัด

"ดีแล้ว อยู่ที่นี่ก็ขยันๆ หน่อยนะ ให้สมกับที่คุณเมฆเขาพามา"

ฉันถือกระเป๋าเดินตามป้านวลมาทางด้านหลัง ป้านวลบอกว่าจะพาไปห้องพัก บ้านหลังนี้เงียบสงบมากๆ ทุกคนปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด ฉันพอทราบกฎการอยู่ร่วมกันคร่าวๆ จากป้านวลแล้ว

"จันทร์ถึงศุกร์เลิกเรียนแล้วก็เข้ามาช่วยงานในครัว ถ้าวันไหนไม่สะดวกจริงๆ แจ้งได้" ฉันพยักหน้าแล้วจดจำสิ่งที่ป้านวลพูดไว้ในสมอง

"วันเสาร์ อาทิตย์ จะงดทำความสะอาดเพราะเป็นวันหยุดของนาย ๆ ในตึก เสิร์ฟแค่อาหารสามมื้อเท่านั้น" มีแบบนี้ด้วย งดรบกวนวัดหยุดพักผ่อนของคุณๆ บนตึกสินะ

"แล้วก็ เรื่องสำคัญ ห้ามออกไปเพ่นพ่านข้างนอกอย่างเด็ดขาด โดยเฉพาะเขตตึกใหญ่ เราเป็นแค่คนใช้ถ้าเจ้านายไม่เรียกก็อย่าเสนอหน้าออกไป เข้าใจมั้ย"

"เข้าใจค่ะ" สิ่งที่ป้านวลพูดถูกต้องที่สุด ฉันจะจำและนำมาใช้ ได้อยู่ในพื้นที่ปลอดภัยแบบนี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว

ห้องพักแม่บ้านตึก A

ห้องพักจัดว่าดี ดีมาก ๆ มีเครื่องปรับอากาศให้ด้วย ห้องน้ำในตัวเป็นส่วนตัวแบบนี้ฉันชอบมาก มีเตียง โต๊ะกระจกแล้วก็ตู้เสื้อผ้าให้พร้อม ข้างประตูห้องมีโทรศัพท์ภายในติดตั้งให้ด้วย ทันสมัยมาก ๆ

กริ๊ง!!!

ฉันสะดุ้งเฮือก เข้าห้องมายังไม่ถึงสิบนาทีโทรศัพท์ภายในก็ดังซะแล้ว

"สวัสดีค่ะ"

"ห้อง 108 ใช่มั้ย" เสียงผู้ชายคล้าย ๆ กับ

"ใช่ค่ะ"

"ฉันอยากได้กาแฟ"

"ลินจะบอกป้านวลให้นะคะ" ฉันจำได้ว่าคือเสียงคุณเมฆ

"ฉันโทรเข้าห้อง 108 เร็วๆ ฉันรอกาแฟอยู่"

"เอ่อ" เขาวางสายไปแล้ว แล้วฉันต้องทำยังไงต่อ ห้องครัวอยู่ตรงไหนแล้วคุณเมฆมาหิวกาแฟอะไรตอนห้าทุ้ม

-------------------