Chapter|3 มาอยู่กับฉัน

"คุณจะ ..."

"ที่เอวเธอ" ฉันเผยอปากเล็กน้อยแล้วรีบก้มมองตรงเอวตัวเองทันที

"เลือด"

"ฉันไม่ชอบบังคับและฝืนใจใคร" ฉันโล่งอก และเชื่อใจเขามากขึ้นยอมแกะกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดเพราะเริ่มรู้สึกเจ็บ ที่ยอมเพราะมันเจ็บจริง ๆ ฉันไม่รู้ว่าอาวุธนั้นปนเปื้อนอะไรมาบ้าง

"ลินทำเองก็ได้ค่ะ" เขาไม่ฟังหยิบกล่องยามาวางตรงหน้าแล้วหยิบอุปกรณ์ทำแผลออกมาอย่างชำนาญ

"ทำไมถึงยอม"

"ถ้าขัดขืนอาจจะโดนมากกว่านี้ลินก็เลยเสี่ยงมาตายเอาดาบหน้าดีกว่า" โชคดีของฉันมากๆที่เจอเขา

"เคยโดนมากกว่านี้หรือไง"

"เคยโดยตบจนปากแตกแล้วก็....เกือบจะถูกข่มขืนค่ะ" ฉันฝืนใจพูดออกไป มันเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้ายสำหรับฉันมาก ๆ ตอนนั้นฉันอายุ 15 หลังจากนั้นฉันก็โดนมาเรื่อย ๆ

เขาทำแผลให้ฉันต่อ เราทั้งคู่อยู่ในความเงียบ จนกระทั่งเขาทำแผลให้เสร็จ

"ใส่เสื้อซะ" ฉันยกมือไหว้เพื่อเป็นการขอบคุณ เขาปรายตามองแล้วไม่พูดอะไร

"นายครับ มาแล้วครับ"

"เอาเข้ามาได้"

ตุบ!

พอประตูเปิดร่างของคนสองคนก็พุ่งพรวดเข้ามา สภาพไม่ต่างจากฉัน แต่ว่า สภาพของสองคนตอนนี้ไม่น่าดูเอาซะเลย เลือดเต็มหน้าเต็มตัวไปหมด

"หาผ้ายางมารองพื้นด้วย ฉันไม่อยากให้เลือดเปื้อนพรหม" เขาสั่งพี่หุ่นหมีด้วยน้ำเสียงเย็นชา ฟังแล้วขนลุกซู่

"นะ นายครับ " สภาพเละเสียจนจำแทบไม่ได้ ไอ้เต้กับพ่อของมันยกมือไหว้ท่วมหัว สองคนนี้ไปโดนอะไรมาถึงมีสภาพแบบนี้

"มึงเอาอะไรมาขายให้กู " น้ำเสียงของเขาทำให้ฉันขนลุกอีกแล้ว มันเย็นชาและน่ากลัวจนคนฟังเลิ่กลั่กหาคำตอบให้แทบไม่ทัน

"อีลินมันเป็นลูกผม"

"ฉันไม่ใช่ลูกแก " ฉันตอบกลับเสียงแข็งแล้วมองมันตาขวาง เมื่อไหร่คนพวกนี้จะหมดโลกไปซักที เห็นแก่ตัว เอาแต่ได้

"อีลิน"

"ฉันให้โอกาสตอบอีกครั้ง" ร่างสูงย่อตัวลงมองสองพ่อลูกนั่นด้วยสายตาที่คาดเดาได้ยาก

"มันเป็นลูกผม" มันก็ยังตอบเหมือนเดิม ฉันไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับมัน ไม่อาจคาดเดาอารมณ์ของเขาได้เลย

"จัดการมันซะ" ฉันมองสองพ่อลูกถูกลากออกไปจนลับตา สักพักผ้ายางเปื้อนเลือดก็ถูกเก็บไป

เขาคนนี้เด็ดขาด ฉันไม่รู้ว่าประโยคที่ว่าจัดการมันซะ หมายความว่ายังไง เอาตัวไปส่งโรงพยาบาลหรือว่าเอาไปฆ่าทิ้ง ให้ตายสิ ใช่คนเดียวกับที่ทำแผลให้ฉันหรือเปล่า

"ลินไปได้หรือยังคะ ลินต้องไปทำงาน"

"อย่าลืมล้างแผลทุกวันจนกว่าแผลจะหาย"

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

สายเข้า

-พี่จี้ -

ยังไม่ทันก้าวขาก็มีสายเข้า ฉันรีบกดรับเมื่อเห็นว่าเป็นสายสำคัญ

"ค่ะพี่จี้ ลินกำลังไปค่ะพอดีกว่าเกิดเรื่องนิดหน่อย" ภาวนาขออย่าให้โดนด่าหรือถูกสาปจากปากผู้จัดการคนนี้เลย

"ไม่ต้องมาแล้วลิน"

"ทำไมคะ มีคนแทนลินแล้วเหรอ" ฉันถามกลับ ปกติเข้างานสายฉันต้องโทรบอกพี่จี้ก่อนแต่ครั้งนี้ฉันทำอะไรไม่ได้เลยเพราะเหตุการณ์มันวุ่นวายมาก

"มึงถูกไล่ออก เพราะคลิปนั่น" ประโยคกระซิปแทบไม่ได้ยิน เรื่องคลิปนั่นทำให้ฉันถูกไล่ออกจากงานเลยเหรอ ฉันหมดแรงทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า

"พี่จี้แต่ลินไม่รู้เรื่องเลยนะ"

"เออพี่รู้ ที่ผับอ่ะวุ่นวายกันมาก ข่าวประโคมกันว่ามึงเป็นคนทำ พี่ก็พลอยซวยไปด้วยว่าส่งมึงไปให้แขกคนสำคัญทำไมไม่ส่งหนิงไป ยังดีที่มีความแก่คุ้มกะลาหัวก็เลยไม่ถูกไล่ออก" ฉันพยักหน้ายอมรับการถูกไล่ออกในครั้งนี้ พี่จี้มีบุญคุณกับฉันมาก ดีเท่าไหร่ที่ไม่ถูกไล่ออกตามกันออกมา

"ไม่เป็นไรนะพี่จี้"

"มึงล่ะ จะทำอะไรต่อ งานที่ผับเพื่อนพี่มั้ย แต่อย่าดีกว่าแม่งเถื่อนฉิบหาย" ฉันนั่งคิดไม่ตกบอกพี่จี้ไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวความดันน้ำตาลในเลือดจะขึ้นสูงแล้วช็อก

"พี่จี้ไม่ต้องทำอะไรเพื่อลินแล้ว ลินโอเคพี่" น้ำเสียงพี่จี้คือเหนื่อยกับฉันมาก

"ลิน พี่เป็นห่วงมึงมากนะ " ฉันรับรู้แล้วก็เข้าใจโคตรลึกซึ้ง คำพูดของพี่จี้มีแต่ความจริงใจ

"ลินเก่งอยู่แล้วพี่ พี่ก็ดูแลตัวเองดีๆนะ"

"โชคดี มีอะไรให้ช่วยโทรมาหาพี่ได้ตลอดนะ"

"โอเคค่ะ" ฉันกดวาง หมดแรงแล้วจริง ๆ ฉันจะทำอะไรต่อดี ถูกไล่ออกจากงานแล้ว

ฉันนั่งมองพื้นอยู่นาน กำลังหาทางออกให้กับตัวเอง ถ้าไม่มีงานทำแล้วฉันจะเอาเงินตรงไหนมาจ่ายค่าห้อง ค่าเทอม ค่ากินในแต่ละวัน ฉันไม่มีพ่อแม่หาให้ใช้เหมือนคนอื่น ๆ หรอกนะ

"จะไปหรือยัง" ลืมไปว่าเขายังอยู่ แล้วก็ลืมไปด้วยว่าที่นี่คือห้องทำงานของเขา

"จะกลับแล้วค่ะ"

"ทำงานอยู่ที่เดิมหรือเปล่า ฉันผ่านแถวนั้นพอดี"

"คือว่า ลินถูกไล่ออกแล้วค่ะ" เป็นคำตอบที่ไม่ได้เศร้าออกจะขำซะมากกว่า อยู่ๆก็ถูกไล่ออกเพราะเรื่องคลิปนั่น ตลกดีเหมือนกัน

"เพราะคลิปนั่นใช่มั้ย"

ฉันพยักหน้าน้อย ๆ เพราะไม่อยากให้เขารู้สึกไม่ดีกับเหตุการณ์นี้ไปด้วย

"ตามฉันมา"

"คะ"

"ตามมาเถอะ ไม่พาไปฆ่าหรอก"

เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ขึ้นมานั่งบนรถหรู เบาะนุ่ม แอร์เย็นไร้เสียงเครื่องยนต์ เป็นวาสนาของอีลินยิ่งนัก ขณะที่รถกำลังแล่นไปบนท้องถนนคนข้าง ๆ ก็หยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนหน้าจอไม่หยุด เขาทำกี่งานกัน ในหนึ่งวันเคยหยุดพักบ้างมั้ย

"ขอโทษนะคะ คือฉันชื่อนลินค่ะ เรียกลินเฉยๆก็ได้" พอจะมีวาสนารู้จักชื่อเขาหรือเปล่านะ

"อืม"

"คุณเมฆครับ อาจจะช้าสักสามสิบนาทีนะครับเพราะข้างหน้ามีอุบัติเหตุ"

"อ่อ ยินดีทีได้รู้จักนะคะคุณเมฆ" ฉันอมยิ้มแล้วมองไปข้างหน้า ขอบคุณลุงคนขับที่ทำให้ฉันได้รู้จักชื่อผู้ชายใจดีข้างๆนี้

" ไม่เป็นไร "

ติ๊ง!

"ให้ตายสิ " เขาหัวเสียอีกแล้วเมื่ออ่านข้อความที่เด้งเข้ามาเมื่อครู่ โหมดนี้ของเขาฉันไม่กล้าพูดเล่นต่อเลย

"มีอะไรหรือครับคุณเมฆ"

"หาทางกลับรถ"

"ได้ครับ"

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"บอกทางไปที่พักของเธอ" ฉันเกาหัวแล้วมองไปที่คุณลุงที่กำลังหาทางกลับรถ เอาเป็นว่าเดี๋ยวเขาก็บอกเองนั่นแหละ ตอนนี้รีบบอกทางให้ลุงก่อนที่จะถูกลุงหยุมหัวดีกว่า

"เข้าซอย 18 ตรงไปจนสุดซอยเลยค่ะ"

"ครับ ๆ"

"เธอต้องไปเก็บของ แล้วมาอยู่กับฉัน"

———-