Chapter|2.คลิปฉาว

"คือลินไม่รู้เรื่องเลย คุณคิดว่าลินจะปล่อยคลิปตัวเองเพื่ออะไร เรียกเงินจากคุณเหรอ แม่ลินก็ตายไปแล้วลินจะทำเพื่ออะไร" เขาเงียบ ฉันเองก็เงียบเพราะกำลังคิดมากเรื่องคลิปนั้น เรื่องมันก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว ทำไมคลิปนั่นเพิ่งถูกปล่อย

"เสียใจด้วยเรื่องแม่เธอ"

"ขอบคุณค่ะ" เป็นคำขอบคุณที่ออกมาจากใจของฉันจริงๆ สิ่งที่เขาให้ในวันนั้นมันคุ้มค่ามากกับสิ่งที่ฉันเสียไป ค่าตัวหลักแสน ฉันเองยังตกใจที่ได้เงินมากขนาดนั้น ชีวิตพลิกผันฉันพาแม่ย้ายออกจากห้องเช่าเก่าๆ มาอยู่อพาร์ทเมนต์ที่ค่อนข้างใหม่และค่าเช่าไม่แรงมาก

"เรื่องคลิปฉันจะจัดการเอง ถ้าเธอยืนยันว่าไม่ได้ทำ ก็อยู่เฉยๆ " ฉันหลับตาแล้วถอนหายใจ ฉันจะทำอะไรได้นอกจากเดินก้มหน้าในโรงเรียนฟังเสียงซุบซิบนินทา

"โอเคค่ะ"

เขาวางสายไปแล้ว ถ้าเขารับปากฉันก็โอเค จนป่านนี้แล้วฉันก็ยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย ตั้งแต่คืนนั้นเขาก็ไม่ได้กลับมาที่ผับอีก ฉันเองก็กลับไปทำงานตำแหน่งเด็กเสิร์ฟตามปกติ

หลังจากนั้นไม่กี่อาทิตย์แม่ก็เสีย เหลือตัวคนเดียวแล้ว อยู่ๆ เรื่องคลิปฉาวคืนนั้นหลุดออกมาอีก แล้วคลิปนั่นก็ค่อย ๆ ทยอยหลุดออกมา แสดงว่าคนปล่อยมีคลิปเต็ม เฮ้อ ... ฉันกลายเป็นคนดังในโรงเรียนไปแล้วเหรอเนี่ย มันไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิด ฉันไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น ฉันทำเพื่ออยากได้เงินมาซื้อคุณภาพชีวิตที่ดีให้แม่เท่านั้น

นอนคิดเรื่องคลิปสักพักฉันก็ลุกอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงาน เงินที่ได้จากการขายตัวยังเหลือก็จริงแต่ก็ต้องทำงานเก็บเงินไปเรื่อย ๆ เพราะฉันจะไม่กลับไปอยู่บ้านเช่าโทรม ๆ นั่นอีก

ระหว่างทาง

"ลิน"

"ไอ้ต่อ แกหาฉันเจอได้ยังไง" ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ ไอ้ต่อคือลูกเลี้ยงของแม่ส่วนพ่อของมันก็คือพ่อเลี้ยงของฉัน ซึ่งฉันไม่เคยนับถือและให้การเคารพ พวกมันสองคนสร้างแต่เรื่องหาแต่ปัญหาเข้าบ้าน

"ย้ายที่อยู่ใหม่ด้วยว่ะ มีเงินก็ควรจะแบ่งกันบ้าง" ฉันหัวเราะให้กับความน่าสมเพชและความทุเรศของมัน

"ยังไม่เลิกนิสัยหน้าด้านอยู่อีกหรือไง"

"อย่าปากดีให้มันมาก วันนั้นกูน่าจะจับมึงทำเมียซะให้สิ้นเรื่อง" ค่อยๆ หลุดความเลวของตัวเองออกมา วันนั้นฉันน่าจะใช่มีดแทงท้องมันให้ไส้ไหลตายไปซะ

"เลว! " เลวทั้งพ่อทั้งลูก พวกมันเคยจะข่มขืนฉันดีที่ฉันรอดมาได้

"คงขายตัวได้เงินดีสิมึง " มันปรายตามองฉันด้วยสายตาที่น่ารังเกียจและน่าขยะแขยงที่สุด ฉันอยากไปจากตรงนี้เร็ว ๆ เพราะดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำอีกอย่างฉันไม่อยากไปทำงานสายด้วย

"แล้วยุ่งอะไรด้วย"

"ถ้ากูไม่มีเงิน แล้วอยากได้มึงต้องทำยังไงวะ"

"อย่ามาถ่อย แล้วถอยออกไป" ฉันหันซ้ายหันขวาตรงที่ยืนค่อนข้างเป็นจุดอับ ไอ้ต่อมันถนัดเรื่องแบบนี้ คนเลวแบบมันต้องวางแผนมาแล้วถึงกล้าออกมาแสดงตัวแบบนี้

"ให้กูเชื่อมึงเหรอ ไม่เจอตั้งนานสวยขึ้นเยอะ น่าจะขายได้หลายบาท"

"ไอ้ระยำ"

"ขายมึงเสร็จ กูค่อยเอามึงต่อ" ฉันขยะแขยงทุกอย่างในตัวมัน มันน่าเกลียดยิ่งกว่าแมลงสาบที่วิ่งตามพื้นแฉะๆ

"คิดว่าจะทำอะไรก็ได้หรือยังไง"

"ก็เออสิวะ กูรอนานแล้วเมื่อไหร่มึงจะพามันไปสักที" ออ มาด้วยกันด้วย ทั้งตัวพ่อแล้วก็ตัวลูก คู่หูสุดระยำ คราวนี้ไปก่อเรื่องอะไรไว้อีกให้ทายคงไม่พ้นหนี้พนันแล้วก็หนี้รายวัน น่าจะถูกเจ้าหนี้ฆ่าตายได้แล้ว อยู่รอดมาถึงทุกวันนี้ได้ยังไง

"พ่อหรือว่าเราจะเล่นมันก่อนพาไปขายดีวะ"

"อดใจหน่อยสิวะ! จะถูกยิงหัวอยู่ไม่กี่วัน เอาอีลินไปขายก่อน"

"อย่าเข้ามานะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"

ไอ้สองพ่อลูกสารเลวเข้ามาจับแขนฉัน ทั้งขยะแขยงแล้วก็อยากอ้วก ฉันขัดขืนและสะบัดตัวหนีเท่าที่แรงตัวเองมี แต่เเรงผู้ชายยังไงฉันก็สู้ไม่ไหว

"เงียบ! " ฮื่อ มีบางอย่างจี้อยู่ที่เอวของฉัน ทำให้ฉันหยุดดิ้นเพราะรู้สึกเจ็บมาก ๆ

"ไอ้ต่อ มึงอย่าหื่นให้มันมาก ขายเสร็จค่อยเก็บมากินต่อ กูก็อยากลองเหมือนกัน" ฉันหลับตาปี๋ ทั้งแค้นแล้วก็อยากฆ่าพวกมันทั้งสองคนด้วยมือของตัวเอง หยุดพูดจาแบบนี้ให้ได้ยินสักทีฉันจะอ้วก

"ก็ได้พ่อ แต่ผมขอก่อนนะ"

บ่อนลึกลับกลางกรุง

ฉันถูกพาตัวมาที่บ่อนลึกลับแห่งหนึ่ง ด้านในมีผีพนันทั้งชายและหญิงเต็มไปหมด มีทุกอย่างให้เลือกเล่น ตู้สลอต วงไพ่ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับการพนัน แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นห้องกระจกด้านในที่มีหญิงสาวหน้าตาดีหลายคนนั่งอยู่ ขายบริการก็มีด้วย ครบจบในที่เดียว

"มึงพามันขึ้นไปรอนายข้างบนเลย หนี้น่าจะลดได้เป็นหมื่น" ไอ้ตัวพ่อออกคำสั่ง อย่างน้อย ๆ เจ้าของที่นี่ก็น่าจะคุยง่ายและเห็นใจผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างฉันบ้าง

"ไป เร็ว ๆ " ไอ้ต่อดันหลังฉันให้เดินไปข้างหน้า

"หยุด! มึงมาทำอะไร หาเงินมาคืนนายได้แล้วหรือไง" ผู้ชายหุ่นหมียื่นมือออกมาขวาง ที่เอวมีปืนกระบอกดำขลับเหน็บอยู่ถิ่นมาเฟียชัดๆ สถานที่แบบนี้มันตั้งอยู่ได้ยังไง ตำรวจอยู่ไหน ถูกเงินอุดปากปิดตาไปหมดแล้วหรือไง

"มีของมาขายให้นาย อยากให้นายลองตีราคาดูก่อน"

"นี่ ฉันไม่ใช่ของสักหน่อย แกขู่ฉันมา "

"นายกำลังอารมณ์ไม่ดี กูพาขึ้นไปเอง" ฉันถูกส่งต่อให้ผู้ชายหุ่นหมี อยากหนีแต่ว่าเกรงใจปืนที่เอว ค่อยหาทางออกใหม่ที่ดีกว่าขัดขืนแล้วแหกปากดีกว่า มีสมองก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์ถ้าไม่อยากเจ็บตัว

"พี่ พี่คะ คือว่า"

"ไม่ต้องพูด ปัญหาเธอไม่ได้เกี่ยวกับฉัน ฉันแค่ทำตามหน้าที่" เฮ้อ โดนดักทางก่อนแล้ว คนต่อไปที่ฉันจะทำการต่อรองได้ก็คงเป็นคนที่อยู่ในห้องนั้น

"นายครับ ไอ้สองพ่อลูกมีของมาขายให้นายครับ"

เงียบ

"เข้าไป" ฮะ เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ทันตั้งตัวพี่หุ่นหมีก็เปิดประตูแล้วผลักฉันเข้าไปเต็มแรง ตัวฉันเล็กและเบาอย่างกับนุ่น

ตุบ

"โอ๊ย! " ผลักเข้ามาได้เหมือนไม่ใช่แรงคนถ้าเข่าฉันแตกขึ้นมาต้องมารับผิดชอบนะ ฉันต้องใช้สองขานี้ทำงานหาเงิน ถึงจะเจ็บมากแค่ไหนก็ต้องรีบลุกขึ้นเพราะที่นี่ไม่ปลอดภัย เจ้าของบ่อนจะใจดีหรือว่าเป็นตาแก่พุงพลุ้ยตัณหากลับ ฉันไม่อาจคาดเดาได้เลย

ขอให้เขาใจดีกับเด็กคนนี้ด้วยเถอะ

"ไหนบอกว่าไม่อยากได้เงินแล้วไง"

"คุณ" เขาอีกแล้วเหรอ ที่นี่เป็นของเขางั้นเหรอ ธุรกิจมอมเมาที่ทำให้สองพ่อลูกทำทุกอย่างเพื่อเงินแล้วเอาจิตวิญญาณมาทิ้งไว้ที่นี่ อยากโกรธเหมือนกันแต่มันไม่ใช่ความผิดเขาสักนิด

"ขอโทษแทนคนของฉันด้วย"

"ไม่เป็นไรค่ะ พี่เขาบอกว่าทำตามหน้าที่" ที่จริงเขาไม่เห็นจำเป็นต้องขอโทษเลย เขาไม่ได้ผิด สองพ่อลูกนั่นต่างหากที่พาฉันมาที่นี่เพราะความเห็นแก่ตัว

"แขนเธอ" ฉันก้มมองแขนตัวเอง ที่จริงตรงเอวก็รู้สึกเจ็บจี๊ดไม่รู้ว่าไอ้เต้ใช้อะไรจี้ที่เอว แขนเป็นรอยแดงช้ำ เพิ่งปรากฏรอยได้ไม่นาน ฉันพยายามเซฟร่างกายถ้าขัดขืนคงถูกทำร้ายมากกว่านั้น

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"มันแดงจนน่ากลัว ไปหยิบยาในกล่องนั่นมาทาซะ"

"คือว่าฉัน ต้องไปทำงาน แล้วก็.."

"ทายาก่อนแล้วค่อยคุยกัน" อย่างน้อยฉันก็ไม่เจอเสี่ยตัณหากลับ ในห้องทำงานของเขามีตู้ยาจัดเข้ามุมอย่างเป็นระเบียบ ทุกๆ อย่างในห้องคือเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก

ฉันหยิบยาในกล่องมาทา รอยแค่นี้ปกติฉันไม่ค่อยใส่ใจสักเท่าไหร่เพราะมันจะหายไปเอง แต่ถ้าฉันไม่ยอมทายาเขาจะไม่ยอมคุย

"ถอดเสื้อออก" อยู่ๆ เขาก็เดินมาแล้วสั่งให้ฉันถอดเสื้อออก หลอดยาในมือแทบร่วง

"ถอดทำไมคะ คือว่าฉัน" เขามองว่าฉันเป็นของที่ถูกขายหรือไง

"ถอด"

"ฉันไม่ได้เต็มใจ แล้วฉันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับสองพ่อลูกนั่นด้วย" ฉันตอบกลับเสียงแข็ง ครั้งนี้ฉันไม่ได้เต็มใจ เอาเงินมากองตรงหน้าเป็นแสนเป็นล้านฉันก็จะไม่มีวันทำแบบคืนนั้นอีกเด็ดขาด

" เธอคิดว่าฉันจะทำอะไร"

________