ตอนที่ 3 ขิงก็ราข่าก็แรง ep.3

สก็อต วิสกี้ถูกรินลงแก้วแล้วยกจรดขึ้นแตะริมฝีปากได้รูปด้วยมือใหญ่ที่สะอาด ทฤษฎ์ธาดาจิบมันอย่างใจเย็น แม้จะผ่านมานานหลายชั่วโมงแล้ว แต่กลิ่นอายของความหอมหวาน เหมือนได้ลิ้มรสของสดใหม่ที่หวานกรอบกลมกล่อม ยังคงฝังอยู่ในความทรงจำของเขา

กลิ่นหอมรัญจวนใจจากร่างนิ่ม ๆ ที่อ่อนนุ่มของญารินดา ทำให้เขายอมเจ็บตัวเพียงแค่ได้เชยชม ใช่ว่าเขาจะไม่เคยผ่านสาว ๆ มา แต่เพราะเธอมีผิวเนื้อที่เนียนกริบ ละเอียดอ่อนและหอมกรุ่น อีกทั้งยังรสหวานที่เขาได้ชิมมันทำให้เขาจดจำเธอได้ไม่รู้ลืม

“ดื่มคนเดียวไม่เหงาหรือ..”

วรวิทย์เอ่ยทักเมื่อเดินตรงมาที่บาร์เครื่องดื่มแล้วนั่งลงใกล้ ๆ ร่างของน้องชาย

“ดีใจนะที่นายกลับบ้าน..”

ทฤษฎ์ธาดายิ้มเย็น

“ผมมีบ้านนี่ครับ ไม่กลับแล้วจะไปไหน..”

“คิดได้อย่างนั้นก็ดี เรื่องมันผ่านมาแล้ว ให้มันจบไปเถอะนะ..”

เขาหันมามองหน้าพี่ชายก่อนจะหยิบแก้วมาแล้วรินวิสกี้ส่งให้

“ผมไม่คิดอะไรหรอกครับ..”

“ที่บริษัทของเรามีชื่อเสียงเพิ่มขึ้นมาและเป็นที่รู้จักมากขึ้น เพราะฝีมือของนาย พี่ขอบใจมากจริง ๆ ที่นายสามารถฝ่าวิกฤต นำบริษัทของเราเข้าตลาดหลักทรัพย์ได้สำเร็จ..”

ทฤษฎ์ธาดายิ้มเย็นก่อนจะสาดวิสกี้ในแก้วลงคอรวดเดียวหมด

“ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องการบริหารงานสักเท่าไหร่แล้วก็ไม่คุ้นที่จะต้องนั่งประจำอยู่ที่บริษัท ผมเหมือนสายลมพัดผ่าน ผมอยากจะไปเรื่อย ๆ ร่องลอยไปอย่างไม่มีจุดหมายปบลายทางมากกว่า งานบริษัทก็ต้องให้เป็นหน้าที่ของพี่นะครับ..”

“นายทำได้ แล้วทำได้ดีเสียด้วย แต่เอาเถอะ นายยังไม่มีครอบครัว อาจจะยังอยากสนุกไปแบบนี้ พี่จะดูแลบริษัทของเราเอง แต่พี่ก็รอนะ รอให้นายมาช่วย..”

“ผมชอบลงทุนในระยะสั้นมากกว่าครับ ได้เงินเร็วและได้เยอะ ผมแทบไม่ต้องทำอะไรก็อยู่ได้ไปตลอดชีวิต ผมไม่คุ้นกับการนั่งประจำอยู่กับที่จริง ๆ อย่าบังคับผมเลยนะครับ..”

“ตามใจ..พ่อนักเกร็งกำไร ได้ข่าวว่าก่อนตลาดปิดได้ไปเยอะนี่นะ เกร็งกำไรระยะสั้นมันเสี่ยงมาก แต่ดีที่นายเก่ง..พี่เอาใจช่วย”

วรวิทย์ยกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบ

“พบคุณพ่อหรือยัง..”

เขาส่ายหน้า

“อย่าโกรธท่านเลยนะ เรื่องของความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอก นายน่าจะดีใจที่ท่านมีคนดูแล เราจะได้ไม่ต้องกังวล.”

ทฤษฎ์ยังคงจิบวิสกี้อย่างใจเย็น

“ผมลืมไปหมดแล้วครับ..”

วรวิทย์ระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันไปด้านหนึ่งเมื่อมีความรู้สึกเหมือนมีใครยืนอยู่ และก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เมื่อเขามองเห็น ปาลินที่ก้าวลงมาจากด้านบน หล่อนหยุดยืนมองมาหาทฤษฎ์ธาดา

“คุณพ่อหลับแล้วหรือครับ..”

วรวิทย์เอ่ยถามเหมือนจะบอกให้ทฤษฎ์ธาดารู้ตัวว่ามีใครกำลังจะเข้ามา แต่เขากลับนิ่งเฉยเหมือนไม่ใส่ใจนัก

“ค่ะ คุณพี่ท่านบ่นเหนื่อย ก็เลยหลับไปแล้ว..”

ปาลินหญิงสาววัยสามสิบปีที่สวยพราว อดีตหล่อนเป็นเคยคนรักของทฤษฎ์ธาดามาก่อน และมีทีท่าว่าจะแต่งงานกัน แต่พอหล่อนได้พบกับนายศักดา พ่อของทฤษฎ์ธาดา ความตั้งใจที่จะได้แต่งงานกับเขาก็เปลี่ยนไป เมื่อหล่อนกลับกลายมาเป็นแม่เลี้ยงของเขาแทน

ทฤษฎ์ธาดาหนีหายไปจากบ้านเป็นเวลาหลายปี แล้วก็ได้ข่าวของเขาในการเป็นนักแสดง รับงานแสดงทั้งจอแก้วและจอเงิน นอกจากนั้นเขายังถ่ายแบบปกหนังสือ และเดินแบบแฟชั่นเสื้อผ้าอีกด้วย แล้วเขาก็เริ่มมีชื่อเสียงโด่งดังเรื่อยมา

“ดีใจที่คุณทฤษฎ์กลับมา ทานอะไรมาหรือยังคะ..”

เขายังคงกระดกแก้ววิสกี้ดื่ม ทำราวกับไม่ได้ยินเสียงของหล่อนที่พยายามจะเข้าใกล้เขา

“พักนี้สุขภาพของคุณพ่อดูแย่ลง แม้ว่าร่างกายของท่านจะแข็งแรงแต่ดูเหมือนสภาพจิตใจจะไม่ค่อยดี ทฤษฎ์คุยกับท่านบ้างนะ..”

เขาพยักหน้าช้า ๆ เหมือนรับคำของพี่ชายที่เอ่ยออกมา

“ตามสบายนะพี่ขอตัวก่อน..”

วรวิทย์ลุกขึ้นแล้วชำเลืองสายตาไปมองหน้าปาลินที่ยังยืนนิ่งเหมือนหล่อนมีเรื่องบางอย่างที่อยากจะพูดกับทฤษฎ์ธาดาตามลำพัง