ตอนที่ 3 คุณอา

ตอนที่ 3 คุณอา

“คิดดีแล้วเหรอ” เขาถามขึ้น แต่ในใจก็คิดเหมือนกับที่เธอคิด เขาถึงได้ตัดสินใจพาเธอกลับมาที่บ้านไง

“ต่อให้ไอ้พวกนั้นโดนลงโทษตามกฎหมาย คนที่อับอายที่สุดก็คงเป็นตัวหนูเอง” หญิงสาวตอบเสียงเศร้า เธอยังคงหวาดกลัวไม่หาย เธอคิดว่าเหตุการณ์เมื่อคืนนี้เธอไม่น่าจะรอดมาได้ด้วยซ้ำ แต่สุดท้ายเธอก็รอดมาได้เพราะคุณอาท่านนี้มาช่วยเธอเอาไว้

“อือ ฉันก็เห็นด้วยกับเธอนะ ชื่ออะไรล่ะเราน่ะ” คาลอสยกแขนขึ้นกอดอก เขาเริ่มไม่พอใจที่หญิงสาวคุยกับเขาแต่ไม่ยอมมองหน้าเขา นอกจากเธอจะหลบสายตาแล้ว เธอยังหันหน้าไปทางอื่นอีกด้วย

“หนูชื่อแป้งฝุ่นค่ะ ขอบคุณคุณอามากนะคะที่ช่วยหนูไว้เมื่อคืนนี้” หญิงสาวพนมมือเรียวสวยยกขึ้นไหว้ชายหนุ่มที่ช่วยเธอเอาไว้ อย่างรู้สึกขอบคุณจากใจ

“ไม่เป็นไร แต่ฉันไม่ชอบให้เธอเรียกฉันว่าอา ฉันดูแกขนาดนั้นเลยเหรอ” เขายกคิ้วถาม รู้สึกหงุดหงิดขึ้นอีกครั้ง ที่ผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้ารียกเขาว่าคุณอา

“แล้วคุณอาจะให้หนูเรียกคุณอาว่าอะไรดีล่ะคะ” ‘ย้ำจัง คุณอา คุณอา คุณอา ฟังแล้วไม่มีแรงทำงานเลยโว้ย’ คาลอสแอบคิดในใจอย่างเคียงๆ

“เรียกฉันว่าคุณคาลอส...ก็ได้” สรรพนามในโลกนี้มีให้เรียกตั้งมากมาย ดันมาเรียกเขาว่าอา

“ค่ะคุณคาลอส คุณไม่ใช่คนไทยเหรอคะ” รูปร่างสูงใหญ่สไตล์คนยุโรป แถมเขายังไม่ได้พูดภาษาไทยกับเธออีกด้วย แต่น้ำเสียงที่สนทนากันเมื่อสักครู่หญิงสาวรู้สึกได้ว่าเขาเป็นคนใจดี

“อือ พูดกับผู้ใหญ่ทำไมไม่มองหน้า มันเสียมารยาทนะรู้ไหม” ไหนๆเธอก็มองว่าเขาเป็นผู้ใหญ่กว่าอยู่แล้ว เขาจึงตำหนิเธอขึ้น เมื่อเธอยังคงมองมาที่เขาอย่างไม่เต็มตาเช่นนี้

“คุณนั่นแหละเสียมารยาท ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยคะ” เขาก้มมองตัวเองพลันคิดได้ว่าลืม เพราะปกติเขาอยู่ในห้องคนเดียวมักจะเดินแก้ผ้าซะด้วยซ้ำ

“อ้าว...” คนลืมตัวเมื่อคิดขึ้นมาได้ ก็เลยรีบหมุนตัวเดินเข้าห้องแต่งตัวไป แล้วกลับออกมาด้วยชุดทำงานเรียบร้อยดูภูมิฐานตามวัยวุฒิ

หญิงสาวมองการแต่งตัวของเขาแล้ว เธอไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่าเขาดูดีและสง่ามาก ชุดที่เขาใส่ดูโก้หรูเธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยว่า คนเมื่อสักครู่ที่ว่าดูดีแล้ว พอเขาแต่งตัวออกมากลับดูดีมากกว่าเดิม

“เสื้อผ้าของเธอฉันให้คนของฉันเตรียมไว้ให้แล้วอยู่ทางด้านโน้น” เขาบุ้ยหน้าไปตรงโซฟาที่มีถุงกระดาษวางอยู่สองสามถุง

“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ต้องเกรงใจ พักอยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้ วันนี้ฉันต้องไปทำงาน พอถึงเวลาอาหารจะมีแม่บ้านเอาอาหารขึ้นมาให้ ถ้าอยากได้อะไรที่นอกเหนือจากนี้ ก็บอกแม่บ้านได้เลย แต่ถ้าจะกลับ ให้รอฉันกลับมาก่อน อย่าออกไปไหนคนเดียว เผื่อไอ้พวกห้าคนมันจะหันกลับมาทำร้ายเธออีก” เขาไม่รู้ว่าไอ้คนพวกนั้นมันตั้งใจหรือเจอเธอโดยบังเอิญก็เลยพูดเผื่อๆไว้

“ค่ะ” เหตุการณ์เมื่อคืนเธอรู้สึกกลัวมาก ผู้ชายสกปรกพวกนั้น เมื่อคืนมันทั้งจับทั้งลูบ คิดแล้วเธอขยะแขยงเหลือเกิน ไหนจะสายตาหื่นๆนั่นอีก ถ้าไม่ได้เขาช่วยไว้ เธอคงเหมือนตายทั้งเป็นไปแล้ว

“แล้วเธอมาอยู่ตรงถนนเปลี่ยวๆตรงนั้นได้ยังไง” เพราะเวลาแบบนั้นมันไม่น่าจะมีคนมาเดินเพ่นพ่านแล้วไง ดึกและเปลี่ยวขนาดนั้น ดีนะที่เขาบังเอิญผ่านมาเวลานั้นพอดี ถ้าไม่อย่างนั้นไม่อยากจะคิดเลยว่าหญิงสาวคนนี้จะมีชะตาชีวิตเป็นยังไง

“……..” เธอมีสีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด กำลังจะพูดแต่เขาชิงพูดดักหน้าซะก่อน เธอก็เลยยังไม่ได้เล่า

“เอาล่ะ ถ้ายังไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร วันนี้ฉันมีประชุมแต่เช้า ต้องไปทำงานก่อน” พูดจบชายหนุ่มก็ออกจากห้องไป ทิ้งให้หญิงสาวที่บอบช้ำทั้งกายและใจนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียวภายในห้อง พลันก็คิดขึ้นมาได้ว่า… ‘ใครเป็นคนเปลี่ยนชุดให้เรากันนะ คงไม่ใช่เขาใช่ไหม’

เพราะตั้งแต่ตื่นมา เธอก็ยังไม่เห็นใคร หญิงสาวมองไปรอบๆห้องก็รู้สึกว่าบ้านหลังนี้จะต้องใหญ่มากแน่ๆ เพราะดูจากห้องแล้ว กว้างกว่าห้องที่เธออยู่หลายสิบเท่า อะไรมันจะใหญ่อลังการขนาดนี้ แค่เตียงที่เธอนั่งอยู่มันก็กว้างกว่าห้องที่เธอเช่าเอาไว้ซุกหัวนอนแล้ว

หญิงสาวค่อยๆขยับตัวลงจากเตียง เดินมายังถุงกระดาษที่เขาบอกว่าเป็นเสื้อผ้าของเธอ เธอหยิบขึ้นมาดูแล้วก็เห็นว่ามันมีหลายชุดเลย มีทั้งกระโปรงทั้งกางเกง ไหนจะชุดชั้นในนี่อีก ขนาดตรงตามที่เธอใส่อยู่พอดี พลันก็คิดขึ้นมาอีกว่า… ‘เขารู้ได้ยังไง’

แต่เธอก็ยอมหยิบชุดที่ต้องการจะใส่เข้าห้องน้ำไป เธออาบน้ำเสร็จ จึงกลับออกมาด้วยชุดที่ใส่พอดีตัวแถมใส่สบายอีกด้วย

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” หญิงสาวนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่สักครู่ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เธอจึงเดินไปเปิดประตูให้ ก็พบกับหญิงวัยกลางคน ยืนถือถาดอาหารอยู่ในมือ

“คุณคะ ป้าเอาอาหารขึ้นมาให้ค่ะ” แม่บ้านเดินถือถาดอาหารเข้ามาวางบนโต๊ะด้านหน้าโซฟาตัวใหญ่ภายในห้องนอน

“ขอบคุณค่ะ” แป้งฝุ่น เธอเอ่ยขอบคุณ พร้อมกับยกมือเรียวเล็กของเธอไหว้แม่บ้านที่นำอาหารมาให้เธอ

“ไม่ต้องไหว้ป้าหรอกค่ะ ป้าเป็นแค่แม่บ้านของที่นี่ ถ้าคุณมีอะไรก็บอกป้าได้เลย ป้าจะขึ้นมาอีกครั้งตอนอาหารกลางวันนะคะ” แม่บ้านพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มบางๆ แล้วกำลังจะหมุนตัวเดินออกไป แต่ถูกแป้งฝุ่นเรียกไว้ซะก่อน

“เอ่อป้าคะ ป้ารู้ไหมคะว่าเมื่อคืนใครเป็นคนเปลี่ยนชุดให้หนูคะ” แป้งฝุ่นยังคงติดใจเรื่องนี้ไม่หาย เธอจึงรวบรวมความกล้าถามออกไปหวังว่าจะได้คำตอบที่น่าพอใจ

“ป้าไม่ทราบหรอกค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” คำตอบของป้าแม่บ้านทำให้แป้งฝุ่นคิดว่าหรืออาจจะเป็นเขา ที่เป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ หญิงสาวยังคงคิดวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น ในใจก็ภาวนาอย่าให้เป็นเขาเลย

หลังจากที่แม่บ้านออกไปได้สักพักแล้ว เธอก็รู้สึกหิว เธอจึงนั่งรับประทานอาหารที่แม่บ้านเอามาให้ ในใจก็อยากรู้ว่าบ้านหลังนี้จะใหญ่โตขนาดไหน เพราะดูจากห้องที่เธอนั่งอยู่มันไม่ธรรมดาเลย

แต่เธอก็ยังไม่กล้าออกจากนอกห้องอยู่ดี เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนมันทำให้เธอรู้สึกอับอาย และสภาพของเธอตอนนี้มันไม่น่ามองเลยสักนิด หน้าตาที่เขียวช้ำที่เกิดจากการโดนทำร้ายเมื่อคืนนี้ เธอจึงขออยู่แต่ในห้องแบบนี้ก่อนดีกว่า