บทที่ 1 อยู่ดี ๆ ก็มีผัว (3)

เสียงถามที่ดังมาจากข้างหลังทำให้วาโยหยุดเดินแล้วเอี้ยวตัวกลับไปมอง แล้วเดินต่อพร้อมกับตอบคำถามรุ่นน้อง “ทำไม นอนกับลูกสาวชาวบ้านแล้วรับผิดชอบไม่ดีตรงไหนวะ”

“ดีสิครับ แต่พี่ไม่ได้ทำเพื่อประชดคุณลุงกับ...เธอคนนั้นใช่ไหมครับ” องศาถามอย่างเป็นเป็นกังวล เพราะถ้าเป็นแบบนั้นละอองดาวก็จะไม่น่าสงสารหรือไง

“นั่นสินะ” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็ขึ้นรถขับออกไป องศามองตาได้แต่ถอนหายใจ จะห้ามก็ไม่ใช่เรื่องของตน จะเอาเรื่องที่คาดเดานี้ไปพูดให้ละอองดาวฟัง ทุกอย่างมันอาจจะดูเลวร้ายหนักกว่าเดิมก็ได้ ชายหนุ่มเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านเหมือนเดิม

“เฮ้อ! อะไรเนี่ย” ละอองดาวที่อาสามาทำมื้อเช้าเองทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้พลางถอนใจ จู่ ๆ เธอก็จะได้แต่งงานมีสามีแล้ว หลังจากที่เกาะคานมานาน ถ้ามันได้มาเพราะรักชอบกันมันก็คงดีกว่านี้ แต่นี่ได้มาเพราะความเมาล้วน ๆ น่ะสิ

“ก็พี่เล่นนอนกอดผู้ชายกลางบ้านขนาดนั้น แม่ไม่ตีหัวแบะก็บุญเท่าไหร่แล้ว” ละอองรักที่เข้ามาช่วยอีกแรงบอกเสียงกลั้วหัวเราะ แม้แม่ของพวกเธอจะไม่ได้หัวโบราณจ๋า ถ้าไม่ได้ทำอะไรโจ่งแจ้งแบบนี้ก็คงไม่เป็นไร แต่นี่มันในบ้านกลางห้องรับแขกโล่งโจ้งขนาดนั้นก็เข้าใจท่านแหละ “พี่ช่วยดูของในตู้เย็นด้วยนะคะว่าจะทำอะไรกินบ้าง อองขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บ”

“โอเค” ละอองดาวหยัดตัวลุกขึ้นเดินอย่างคนหมดแรงไปเปิดตู้เย็นดูวัตถุดิบว่าจะทำอะไรเป็นมื้อเช้าที่แสนจะคึกคักนี้ดี

“สวัสดีครับ”

เสียงเล็ก ๆ ที่ทักขึ้นจากด้านหลังทำให้ละอองดาวชะงักหันมามองเด็กชายคนเมื่อเช้าแล้วเปิดยิ้มพร้อมกับทักทายกลับ “สวัสดีจ้ะ นึกว่ากลับบ้านไปแล้ว นี่เรามากับใคร ไม่เคยเห็นหน้าเลย มากับยัยอองเหรอ” ไม่เพียงแค่ถามละอองดาวยังจูงมือเด็กน้อยให้มานั่งที่เก้าอี้จากนั้นก็จัดหาน้ำกับขนมมาให้เสร็จสรรพ

“สวัสดีครับผมเป็นลูกชายของแม่นะครับ” นอกจากจะไม่ตอบคำถามแล้วคำพูดของเด็กคนนี้กลับทำให้ละอองดาวที่กำลังจะนั่งลงที่เก้าอี้ต้องดีดผึงขึ้นยืนอีกครั้ง “ลูกชายใครนะ!” หญิงสาวถามย้ำอย่างตกใจ

“แม่ไงครับ” เด็กน้อยชี้ไปที่ละอองดาวพร้อมเปิดยิ้มน่ารัก

“แม่...” ละอองดาวครางพร้อมกับเบิกตากว้าง ชี้นิ้วมาจิ้มที่หน้าอกตัวเอง แล้วตะโกนถามย้ำเสียงดัง “ฉันเนี่ยนะ!”

“ครับ” เด็กน้อยตอบอย่างด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“เข้าใจผิดแล้วหนู น้ายังไม่มีแม้แต่แฟนจะมีลูกได้ไง” ละอองดาวปฏิเสธเสียงกลั้วหัวเราะ และคิดไปว่าเด็กคนนี้อาจจะเป็นเด็กที่ไม่มีแม่หรือเปล่าเลยเที่ยวตู่ว่าคนนั้นคนนี้เป็นแม่ตัวเอง เดี๋ยวให้น้องสาวเธอกลับมาก่อนจะถามว่าเอาลูกใครมาเล่นด้วยทำไมปล่อยให้เด็กพูดแบบนี้ได้ และถ้าเป็นอย่างที่เธอคาดเดาจริง ถึงเด็กจะน่าสงสารแต่ก็ไม่ควรปล่อยให้พูดอะไรแบบนี้ตามอำเภอใจ

“ไม่ผิดหรอกครับ ผมเป็นลูกแม่จริง ๆ นะ” เด็กน้อยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วก้มหน้าลงอย่างน้อยใจ แต่ยังไม่ทันที่ละอองดาวจะได้พูดปลอบอะไร ละอองรักก็เดินกลับเข้ามา เธอจึงหันไปพูดกับน้องสาวแทน “ยัยดาว เด็กคนนี้ลูกใครเนี่ย” เธอถามพลางชี้ไปที่เก้าอี้แต่พอหันมาปรากฏว่าเด็กคนนั้นหายไปแล้ว “อ้าว...”

“เด็กอะไรคะ” ละอองรักถามอย่างงง ๆ

“เด็กผู้ชาย...” ละอองดาวพึมพำเสียงแผ่วมองไปรอบไม่เจอแม้แต่เงา จะว่าวิ่งออกไปก็แล้วก็ไม่น่าจะใช่ จะออกไปทางไหนได้ ไม่มีเลย ทางออกมีทางเดียวคือประตู หรือเธอจะเจอดีเข้าให้แล้ว

“หรือจะเป็นลูกของพี่ที่คุณวาโยบอกว่าอาจจะอยู่ในท้องพี่แล้ว คลอดไวจัง” ละอองรักแกล้งแหย่เล่นขำ ๆ

“บ้า คนอะไรท้องวันเดียวคลอด” ละอองดาวมองค้อน ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อีกครั้ง “บ้านเราไม่ได้มีเด็กหลงหรือลูกหลานข้างบ้านมาเล่นด้วยใช่ไหม” ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ไม่มี จะมีได้ไงคะ พูดอะไร เมาค้างไหมคะเนี่ย”ละอองรักส่ายหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะหยิบผักและปลาออกมายื่นให้กับคนเป็นพี่สาว

“สงสัยจะใช่ ทำกับข้าวเถอะ” ละอองดาวตัดบทมาตอนนี้เธอค่อนข้างมั่นใจล่ะว่าสิ่งที่เจอไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดาแน่นอน แต่ทำไมไม่รู้ เธอไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด