บทที่ 1 อยู่ดี ๆ ก็มีผัว (2)

“แกก็ไปจัดการกับตัวเองก่อนค่อยมาคุยกัน” นางสั่งลูกสาวที่ยังนั่งก้มหน้า

“ค่ะ” ละอองดาวรับคำเสียงแผ่วแล้วเดินผละขึ้นไปบนห้องของตัวเองพร้อมกับพยายามทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แล้วก็ต้องหน้าร้อนผ่าว เมื่อเรื่องราวในช่วงนั้นหลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำ

เพราะความที่มึนนิด ๆ จากเหล้าในงานแต่งน้องสาวเมื่อคืน ทำให้เธอนึกสนุกลองไปนอนเล่น ๆ กับผู้ชายที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรก แถมยังอ้วกใส่เธอด้วย แต่ก็โดนหลานชายบอกว่าคนคนนี้อาจจะเป็นเนื้อคู่เธอก็ได้ โดยไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าเดี๋ยวก็กลับขึ้นไปนอนบนห้อง แต่ใครจะคิดว่านอนเล่นไปเล่นมามันจะหลับจริง ๆ แถมหลับยาวจนเช้าเลยด้วย

เมื่อทุกคนมานั่งกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา และแน่นอนว่าเด็กผู้ชายคนนั้นก็ยังคงอยู่ แม้จะสงสัยแต่ละอองดาวก็ยังไม่ได้มีโอกาสถามว่าเด็กคนนี้คือใคร

“เรื่องที่เกิดขึ้นคุณจะเอายังไงคะ” นางละออหันไปถามความเห็นจากวาโย แม้คำตอบที่นางต้องการจะมีอยู่ในหัวแล้วก็ตาม

“มันน่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นมั้งคะ” ยังไม่ทันที่วาโยจะได้ตอบ ละอองดาวที่ไม่รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองมีอะไรผิดปกติเอ่ยแทรกขึ้น นั่นทำเอานางละออถึงกับหางตากระตุก “ไม่น่าจะมีอะไร แล้วสภาพที่แม่กับทุกคนเห็นล่ะ นอนกอดกันคนหนึ่งไม่ใส่เสื้อผ้าอีกคนเสื้อผ้าหลุดรุ่ยมันคืออะไร ไหนอธิบายให้แม่กับทุกคนฟังหน่อยซิ” แต่ยังไม่ทันที่ละอองดาวจะได้อธิบายวาโยก็พูดแทรกขึ้นก่อน

“ผมขอโทษครับ ผมเมาทำอะไรลงไปบ้างก็จำไม่ได้เลย”

“แต่เท่าที่จำได้เราไม่ได้มีอะไรกันนะคะ” ละอองดาวแย้งอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ เพราะเธอเองก็มึน ๆ และตอนหลับก็หลับสนิทเอามาก ๆ หรือจะโดนลักหลับเอาตอนนั้น เอะ! หรือจะไม่โดน หญิงสาวคิดอย่างสับสน

“แล้วที่จำไม่ได้ล่ะ” นางละออย้อนถาม

“ไม่รู้ค่ะ” ละอองดาวตอบรับเสียงอ่อย กลืนน้ำลายพร้อมกับปรายตามองวาโยที่นั่งข้าง ๆ

“ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างครับ ผมจะแต่งงานกับคุณดาวครับ”

“แต่งงาน!” ละอองดาวอุทานเสียงหลงหันมามองวาโย พร้อมกับขยับตัวออกห่างจากชายหนุ่มเล็กน้อยอย่างตกใจ

“ผมคิดว่าน่าจะเป็นอะไรที่ดีที่สุด เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่แน่นะตอนนี้ลูกของผมอาจจะอยู่ในท้องของคุณไปแล้วก็ได้” ตอนท้ายวาโยหันไปกดยิ้มมองละอองดาวที่เหมือนจะช็อกหนักมากกว่าเดิมขำ ๆ

“ท้อง!” ละอองดาวอุทานเสียงหลง แต่ก็ยกมือลูบหน้าท้องของตัวเองโดยอัตโนมัติ “ไม่มั้ง” ก่อนจะแย้งเสียงแผ่ว

“ที่พูดมาคุณแน่ใจนะ” นางละออถามย้ำเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม

“ครับ ไว้ผมจะพาคุณพ่อมาคุยเรื่องนี้อย่างเป็นทางการอีกทีนะครับ รับรองว่าไม่หนีหายแน่นอนครับ” วาโยให้คำมั่นใจ

“ผมยืนยันได้ครับ” องศาเอ่ยเสริมเพื่อนรุ่นพี่อีกแรง

“เอาเป็นว่าคุณพร้อมเมื่อไหร่พาผู้ใหญ่มาคุยกันก็แล้วกัน” นางละออบอกอย่างพยายามไม่กดดัน แต่ถ้าหนีหายขึ้นมาจริง ๆ นางก็คงไม่คิดจะตามเพื่อลากคออีกฝ่ายมารับผิดชอบลูกสาวของตัวเองหรอกนะ เพราะนั่นมันแสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีความรับผิดชอบพอที่จะฝากชีวิตของลูกสาวเอาไว้ได้

“ครับ”

“ก็ตกลงตามนี้ คุณจะอยู่กินมื้อเช้าด้วยกันไหม” นางละออถามพร้อมกับลุกขึ้นเตรียมตัวเข้าครัว เพราะเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝัน มื้อเช้าเลยยังไม่ได้ทำ แม้แต่บาตรก็ยังไม่ได้ใส่

“ขอบคุณครับ แต่คุณพ่อโทรตามแล้ว ผมต้องรีบกลับครับ”

“งั้นก็ไม่เป็นไร”

“ผมลานะครับ” ชายหนุ่มยกมือไหว้ผู้สูงวัย ก่อนจะหันมาคุยกับละอองดาว “ไว้เราค่อยคุยกันนะครับ”

“ค่ะ” ละอองดาวรับคำไปแบบงง ๆ ตื่นขึ้นมาจู่ ๆ ก็จะมีสามี แถมเป็นผู้ชายที่เพิ่งเจอกันด้วย

ด้านองศามองคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้น “เดี๋ยวผมขอเดินไปส่งพี่โยนะครับ” ไม่ได้รอใครอนุญาตชายหนุ่มก็ลุกขึ้นแล้วรีบเดินตามไปทันที “พี่คิดดีแล้วเหรอครับที่ทำแบบนี้”