EPISODE 01 / 3

สองสัปดาห์ต่อมา...

ฉันตื่นเช้ามาด้วยเสียงเรียกเข้าของมารดาที่ชื่อคุณนายรสสุคนธ์ นี่ขนาดตัวไม่อยู่ยังมีการแอบมาตั้งปลุกด้วยเสียงอันกึกก้องของตัวเองที่เครื่องฉันด้วยนะ

เดินเอื่อยเฉื่อยลงมาด้วยดวงตาที่ยังกึ่งหลับกึ่งตื่นแม้จะอาบน้ำล้างหน้าเรียบร้อยแล้ว ก้าวขาอันเรียวเข้าไปในครัวเพื่อมองหาถาดอาหารที่แม่บอกว่าเตรียมไว้ให้ก่อนออกไปทำงาน

“ของโปรดทั้งนั้นเลย” พอเห็นของกินก็ตื่นสนิท

ตรงหน้าฉันมีกับข้าวสามสี่อย่างว่างอยู่ในจานแล้วมีฝาชีครอบอีกที ปลาสร้อยกรอบสามรส ตัวปลาเล็กกำลังดีทอดกรอบ ๆ ราดด้วยน้ำราดที่มีทั้งรสเผ็ดเค็มหวาน หอมกลิ่นใบมะกรูดและพริกแกง พะแนงหมูที่มีมะเขือพวงเยอะกว่าหมูเพราะเป็นของโปรดฉัน น้ำกะทิเข้มข้นสีส้มขึ้นมัน โอ๊ย ท้องแก้วตาร้องกุกกักแล้วเนี่ย

แล้วนั่น แกงเขียวหวานฟักใส่เนื้อไก่อีก หวานปากเลยทีนี้

จานสุดท้ายขาดไม่ได้เลยคือขนมต้มสอดไส้มะพร้าวคั่วโรยงาขาวหอม ๆ อึก ๆ ยืนกลืนน้ำลายลงคอคำแล้วคำเล่า อยากแอบชิมขนมต้มสักคำแต่ต้องรอใส่บาตรก่อนไม่งั้นขี้กลากขึ้นกบาลแน่

เหลือบมองเวลาที่ผนังห้องครัว หกโมงครึ่งได้เวลาเอาของที่แม่ตักใส่ถุงไว้ไปนั่งรอหลวงพ่อบิณฑบาตที่หน้าบ้านแล้ว มือน้อย ๆ หิ้วตะกร้าหวายสานเดินไปนั่งรอที่แคร่หน้าบ้านทันที

ฉันเป็นพวกนอนกินบ้านกินเมืองเพราะเป็นช่วงปิดเทอมที่เพิ่งจบม.6 คาบเกี่ยวรอผลสอบของทางมหาวิทยาลัยที่จะออกในอีกห้าวันนับจากนี้เลยยังทำตัวเอ้อระเหยรอยชายได้ มองผู้คนที่ต้องออกไปทำมาหากินตอนเช้าก็เพลินตาดี

เตี่ยกับแม่เปิดกิจการค้าผ้าที่มีหลายสาขาทั้งในเมืองกรุงและสาขาต่างจังหวัด วันนี้เห็นแม่บอกต้องไปช่วยเตี่ยดูโรงงานที่สุพรรณเลยต้องออกแต่เช้ากันหน่อย แต่ท่านก็ยังลุกมาทำของโปรดให้ฉันไว้ตักบาตรอีกช่างเป็นแม่ที่ประเสริฐยิ่งนัก

นั่งรอประมาณสิบนาทีก็เห็นผ้าเหลืองหลายรูปเดินมาทางนี้แต่ไกล ๆ รีบรวบผมยาวเกือบกลางหลังกันลมพัดให้เรียบร้อย ถอดรองเท้านั่งรอเตรียมตัวใส่บาตรในวันเกิดครบรอบสิบเก้าปี

“วันนี้แม่แก้วทำแต่ของโปรดแก้วเพราะเป็นวันเกิดค่ะ”

ฉันเป็นพวกพูดเก่ง ไม่เว้นแม้กระทั่งพระสงฆ์องค์เจ้า

“วันเกิดโยมแก้วรึ ถึงว่าวันนี้ตื่นมาใส่บาตรได้”

หลวงพ่อแอบแซวโยมด้วยแฮะ

“แฮ่ ๆ ไม่ใช่วันเกิดหนูก็ตื่นมาใส่บาตรนะคะ”

“หลวงพ่อรู้” ถ้าไม่อยู่ในผ้าเหลืองหลวงพ่อคงบอกฉันว่า อาตมาเห็นอยู่เดือนละครั้ง แน่ ๆ

“อายุวัณโณสุขังพลัง”

ฉันนั่งรับพรเมื่อใส่ทุกอย่างครบเรียบร้อยแล้ว

เฮ้อ! สบายใจจัง ต่อไปกรวดน้ำดีกว่า

“วันนี้หนูแก้วตื่นเช้าจัง”

ยืนกรวดน้ำอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างบ้าน เสียงเล็ก ๆ ติดแหบหน่อย ๆ ของป้าโบนัสดังทักทายขึ้น

“ตื่นมาตักบาตรวันเกิดน่ะค่ะ” ลุกขึ้นยืนฉีกยิ้มสวยให้คุณป้าข้างบ้าน

“ตายจริง เป็นสาวขึ้นอีกปีแล้วสิเรา”

ฉันยิ้มกว้างจนตาเป็นสระอิให้ท่าน

“คืนนี้ป้าเลี้ยงเค้กดีไหมคะ”

“ดีเลยค่ะ”

“ยัยตะกละ” เสียงเข้มตะโกนมาจากด้านหลังแม่เขา

“ไปว่าน้องแบบนั้นได้ยังไงตาคิม!”

สมน้ำหน้าอีพี่คิมหันต์ โดนคุณป้าดุเสียให้เข็ดเลย

“ระวังจะอ้วนจนกลิ้งได้”

“แน่ะ! ยังไม่เลิกว่าน้องอีก หนูแก้วตาหุ่นดีขนาดนี้ ทำยังไงก็ไม่อ้วนหรอก”

ใช่! ตอนนี้ฉันนะสูงร้อยหกสิบ เอวแค่ยี่สิบสี่ แถมยังไร้ไขมันหน้าท้องแม้จะกินเยอะแค่ไหนก็ไม่อ้วนหรอก

“นี่เหรอแม่หุ่นดี เขาเรียกเสากิโลขยายขึ้นมานิดเดียวเอง”

“อีพี่คิม!” ทนไม่ไหวจนต้องเรียกชื่อเขาเสียงแข็ง

“จัดการเลยหนูแก้ว ปากร้ายแบบนี้ไงเลยหาแฟนไม่ได้สักที”

ดีแล้วค่ะป้าโบนัส อย่าเพิ่งให้พี่คิมมีแฟนเลย ไม่งั้นแก้วตาคนนี้ได้ห่อเหี่ยวหัวใจเป็นหญ้าขาดน้ำหล่อเลี้ยงแห้งเหี่ยวตายแน่ ๆ

“คืนนี้มาปาร์ตี้ที่บ้านป้านะ บอกคุณรสสุคนธ์ด้วยว่าป้าขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงวันเกิดเราเอง” ว่าที่แม่สามีทำไมถึงจิตใจดีเช่นนี้

“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวแก้วจะรีบบอกคุณนายเลย”

ป้าโบนัสยิ้มให้ฉันแล้วหันไปมองดุลูกชายตัวโตร่างกำยำที่อยู่ในชุดสำหรับออกวิ่ง

“เราน่ะอย่าลืมของขวัญให้น้องล่ะ ทำตัวให้มันโตเหมือนอย่างอื่นหน่อย”

อา... ป้าโบนัสด่าแบบนี้หนูคิดไกลนะคะ ไอ้คำว่า ‘โตเหมือนอย่างอื่นน่ะ’

“เหม่อไรเตี้ย หน้าแดงด้วย”

“อะ! ปะ เปล่าเหม่อสักหน่อย” คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ยเรา แล้วสายตาทำไมถึงไปโฟกัสตรงส่วนนูน ๆ ของกางเกงสปอร์ตรัดติ้วที่ยังมีชายเสื้อกีฬาสีเขียวปิดอยู่ด้วยนะ

“กลับไปนอนต่อไป สงสัยตื่นเช้าเกินดูสิหน้าแดงเถือกเลย”

พี่คิมหันต์ยื่นมือมาแตะบนหน้าผากฉัน เพียงแค่หลังมือเขาแตะโดนผิวกายเหมือนมีไฟฟ้าวิ่งวุ่นทั้งร่าง

“เอ้า! หรือว่าจะเป็นไข้รับวันเกิด แต่ตัวไม่ร้อน น่าจะพักผ่อนน้อย กลับไปนอนเถอะ พี่ไปอาบน้ำแล้ว”

คำว่า ‘อาบน้ำ’ ของเขายิ่งทำฉันหน้าเห่อร้อนยิ่งกว่าเก่า ภาพสมัยตอนที่พี่คิมอายุสิบสามวิ่งปรู้ดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

ที่บ้านพี่คิมจะมีโอ่งมังกรขนาดใหญ่อยู่ข้างหลังบ้าน แล้วตอนนั้นอาจจะเพราะเขาคิดว่าตัวเองเด็กอยู่เลยแก้ผ้าอาบน้ำที่โอ่งมังกรนั้น จะว่าแก้หมดเดี๋ยวทุกคนจะจินตนาการไปไกล พี่เขายังมีบ็อกเซอร์นุ่งกันส่วนนั้นไว้อยู่ แต่ไอ้ความขาวความกล้ามเป็นมัด ๆ แต่เด็กในวันนั้นแก้วตาคนนี้จำได้ขึ้นใจ

“แก้ว”

“...”

“แก้วตา”

“...”

“เตี้ย!”

“อ๊ะ! เจ็บอะ” ยกมือลูบหน้าผากป้อย ๆ เมื่อถูกอีกคนดีดเข้าให้

“อาการเราน่าจะแย่นะ พี่ว่ากลับไปพักก่อนเถอะ มีอะไรตะโกนเรียกได้นะ วันนี้พี่อยู่บ้านทั้งวัน”

นี่ฉันเหม่อนึกถึงเรื่องนั้นจนสติไม่อยู่กับร่องกับรอยอีกแล้ว

“แก้วตื่นมาจะได้ของขวัญใช่ไหมอะ”

พอเลิกฟุ้งซ่านก็กลับมาเป็นแก้วตาคนเดิม

“อย่างก ของของขวัญคือของที่คนอื่นตั้งใจจะมอบให้ ไม่ใช่เรามายืนขอแบบนี้”

“แก้วก็ขอทุกปี”

“แล้วเคยได้ปะ”

ฉันส่ายหัวไปมา พี่คิมไม่เคยให้ของขวัญฉันเป็นชิ้นเป็นอันสักที แต่เป็นการเลี้ยงขนม ไอศกรีม อะไรพวกนั้นแทนมากกว่า

“งั้นก็เหมือนเดิม”

“ใจร้าย”

“ใจร้ายแต่โคตรหล่อ”

แหวะ หลงตัวเอง แต่ก็หล่อจริง

“ทำไม ด่าพี่ในใจอยู่เหรอ”

“แสนรู้นะเรา”

“เดี๋ยวเถอะ ลามปามกันใหญ่ ไปนอนพักก่อนไป สักสิบเอ็ดโมงแต่งตัวมารอพี่ที่หน้าบ้าน”

“พี่คิมจะพาหนูไปไหน”

“ก็อยากได้ของขวัญไม่ใช่หรือไง” จู่ ๆ ก็หุบยิ้มไม่ได้เลย

“อื้อ จะซื้อให้ใช่ปะ?”

“ขอมาขนาดนั้นไม่ให้ก็แล้งน้ำใจแล้ว”

“โธ่ นึกว่าเต็มใจ”

“บ่น? งั้นก็ไม่ต้องเอา”

“เอาดิ สิบเอ็ดโมง ห้ามผิดนัด”

รีบย้ำกับอีกคนแล้ววิ่งกลับเข้าบ้าน เหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมง ขอกลับไปนอนฝันกลางวันถึงพี่ชายข้างบ้านคนนี้สักหน่อยแล้วกัน