ตอนที่ 4 น้องสาวของพี่อวี้เหม่ย

ตอนที่ 4 น้องสาวของพี่อวี้เหม่ย

เฟยหงได้ห้องอย่างที่ต้องการ เธอดีใจที่คุณพ่อตามใจและรู้ว่าหากเอาเรื่องที่เธอไม่เคยได้รับช่วงเวลาเด็ก ๆ มาเป็นข้ออ้างคุณพ่อต้องยอมให้เธอทุกอย่าง เธอเก็บของใช้เล็ก ๆ น้อยและชุดที่ไม่เหมาะกับตนเองใส่ลังเอาไว้ให้อวี้เหม่ยเมื่อเธอกลับมา เธออยากเห็นจริง ๆ เมื่ออวี้เหม่ยกลับมาเห็นว่าห้องของตนเองตอนนี้ถูกน้องสาวต่างมารดาแย่งจะมีหน้าเช่นไร เมื่อคิดได้อย่างนั้นเธอรีบเดินออกมารอหน้าบ้าน ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา

“มากันแล้วสินะ ฮึ ฮึ มีความสุขกันให้พอต่อจากนี้ความสุขทั้งหมดที่พวกเธอเคยได้จะเป็นของฉันเพียงคนเดียว และฉันจะทำให้พวกเธอได้รู้สึกว่าที่ผ่านมาฉันต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหน” ร่างเล็กยืนกอดอกเอ่ยเบา ๆ แววตาเต็มไปด้วยความริษยาอิจฉา ครั้นนั้นเหลือบไปเห็นชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาเดินเคียงข้างหลี่อวี้เหม่ยเข้ามา ใบหน้าของเธอเริ่มตึงเครียดอีกครั้ง เมื่อเห็นสายตาของเขาจ้องมองไปยังอวี้เหม่ยด้วยความรักและห่วงใย

“ชายคนนั้นเป็นใครกัน ทำไมต้องเป็นเธอคนเดียวที่มีแต่คนรักคนเอ็นดูไม่ได้ไม่ว่าจะเป็นบ้านหลังนี้ คุณพ่อ สมบัติหรือแม้แต่ผู้ชายคนนั้นฉันจะแย่งมาเป็นของตัวเองให้ได้” หลังจากนั้นเฟยหงไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหาทาทั้งสามคนใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร

“พี่อวี้เหม่ยไปที่ไหนมาคะ น่าจะชวนฉันไปด้วยสิ ต่อจากนี้ฉันจะมาอยู่ที่นี่อยากรู้จักสถานที่ต่าง ๆ เอ๊ะ ! ว่าแต่ผู้ชายคนนี้เป็นใครเหรอคะ จับมือพี่แบบนี้อย่าบอกนะว่าเป็นคนรักของพี่”

“ฉันชื่อว่าเฉินลี่หานเป็นคู่หมั้นของหลี่อวี้เหม่ย เธอเองสินะน้องสาวต่างแม่ของอวี้เหม่ย”

“ใช่ค่ะ ฉันชื่อหลี่เฟยหงต่อจากนี้ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”เฟยหงยิ้มหวานสายตาประกายแวววาวยิ่งได้ยินเสียงของเขาเธอยิ่งอยากรู้จักเขามากกว่าเดิม ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าหรือน้ำเสียงช่างนุ่มนวลและอ่อนโยนจริงๆ

“อวี้เหม่ยฉันมาส่งเธอถึงบ้านแล้วขอตัวกลับก่อนนะที่ร้านคนกำลังเข้ามาซื้อของต้องรีบกลับไปช่วยที่บ้าน เอาไว้วันหลังฉันจะมาหาเธอที่บ้านนะ” เฉินลี่หานไม่ได้สนใจเฟยหงแต่รีบหันกลับมายิ้มหวานให้แก่อวี้เหม่ยพรางปล่อยมือออกจากมือของเธอ ก่อนจะยื่นเนื้อให้

“อื้ม ขอบใจนะสำหรับเนื้อชิ้นนี้ ป้าเฉินกับนายดีกับฉันเสมอเมื่อไหร่ที่เข้าไปอยู่ในบ้านเฉิน ฉันจะตั้งใจทำงานทุกอย่างตอบแทนความดีในครั้งนี้” อวี้เหม่ยยิ้มตอบกลับก่อนจะโบกมือลาเฉินลี่หาน

“เฟยหย่าเข้าบ้านกันเถอะ วันนี้อยากกินเนื้อตุ๋นมั้ยพี่จะทำให้”

“ดีเลยค่ะ เนื้อตุ๋นร้อน ๆ อย่างนั้นหนูขอเข้าไปช่วยพี่ทำนะคะ”

“อะไรกันไม่เห็นฉันหรือไง หรือว่าทำเป็นไม่สนใจ เฮอะ ! นี่อะไรฉันอยากกินเอามานี่” เฟยหงเบะปากอย่างไม่พอใจอีกทั้งยังหงุดหงิดที่ลี่หานไม่สนใจเธอแม้แต้น้อย เหลือบไปเห็นขนมในมือของเฟยหย่าเกิดอาการอยากได้

“ไม่ได้นะ ขนมนั่นพี่ลี่หานเป็นคนให้ฉันมา พี่เฟยหงอย่ามาแย่งสิคะ”

“ฉันอยากกินเธอจะทำไม” เฟยหงไม่สนใจว่าขนมชิ้นนี้จะเป็นของใคร หากเธอต้องการเธอจะแย่งมาเป็นของเธอ ไม่ใช่แค่ขนมเฉินลี่หานผู้ชายคนนั้นจะต้องมาเป็นของเธอด้วยเช่นกัน

“หลี่เฟยหง แม่ของเธอไม่สอนหรือไงว่าห้ามแย่งของของคนอื่น เมื่อก่อนเธอจะมีนิสัยแบบไหนฉันไม่รู้หรอกนะ แต่เมื่อเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เธอไม่สมควรมาแย่งของคนอื่นและนั่นก็เป็นขนมของน้องเอาคืนให้เฟยหย่าเดี๋ยวนี้ ”

“ฉันไม่คืน เธอจะทำไมอีกอย่างคุณแม่สอนฉันมาเป็นอย่างดี อะไรที่อยากได้ต้องรีบคว้ามา นี่เฟยหย่าเธอนะมีชีวิตสุขสบายได้กินขนมอร่อย ๆ ตั้งมากมายขนมเพียงแค่นี้ให้ฉันไม่ได้หรือไง” เมื่อนั้นสายตาของเฟยหงเหลือบไปเห็นคุณแม่กับคุณพ่อกำลังเดินมาทางนี้พอดี เธอรีบแสร้งทำเป็นถูกทำร้ายเพื่อเรียกร้องความสนใจให้คุณพ่อลงโทษพี่สาวที่กล้าปากดีต่อว่าเธอ

“โอ๊ย !! พี่อวี้เหม่ย ฉันเจ็บนะทำไมถึงทำแบบนี้กับฉัน” เสียงของเธอดังสนั่น คุณพ่อกับน้าหยวนหนิงเดินมาได้ยินพอดีรีบไปดูทั้งสามคนที่หน้าบ้าน

ครั้นนั้นอวี้เหม่ยตกใจเบิกตาโพลงโตไม่คิดว่าน้องสาวของเธอคนนี้จะเสแสร้งมารยาได้มากขนาดนี้ สายตาของผู้เป็นพ่อจ้องเขม็งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเข้มขรึม

“เกิดอะไรขึ้น”

“ไม่ใช่นะคะคุณพ่อ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรหลี่เฟยหงเลย เธอต่างหากที่ล้มลงไปเอง”

“ไม่จริงค่ะคุณพ่อ พี่อวี้เหม่ยตั้งใจ พี่ผลักฉันเพียงเพราะฉันอยากกินขนมของเฟยหย่า มันน่าอร่อยอีกอย่างฉันไม่เคยเห็นไม่เคยได้กินอะไร ๆ อร่อย ๆ พี่อวี้เหม่ยหวงของแถมยังต่อว่าคุณแม่อีกด้วย ว่าคุณแม่ไม่สั่งสอนอบรมนิสัยของหนู คุณพ่อคะหนูเสียใจจังเลยพี่อวี้เหม่ยกับน้องเฟยหย่าไม่ต้อนรับหนู”

“ไม่จริงนะคะคุณพ่อพี่เฟยหงไม่ได้ขอ หากขอหนูต้องแบ่งปันอยู่แล้วแต่พี่แย่งเอาไปกับมือ พี่อวี้เหม่ยเพียงแค่ให้พี่เฟยหงเอามาคืนเท่านั้นเอง”

“เฟยหย่าลูกเข้าข้างพี่สาวของลูกสินะ คิดว่าพ่อไม่รู้หรือไง อีกอย่างขนมเพียงแค่นี้ให้พี่สาวของลูกไม่ได้หรือไง อวี้เหม่ยเธอชักจะเกินไปแล้วนะ หากไม่อยากถูกกักบริเวณรีบขอโทษน้องเดี๋ยวนี้และอย่าให้เกิดเรื่องนี้แบบนี้”

เจี๋ยวหลงไม่ฟังคำพูดของลูกทั้งสองคนเลย รีบเข้าไปประคองเฟยหงให้ลุกขึ้นด้วยความสงสาร

“คุณพ่อคะฉันไม่ผิด และฉันไม่ได้เป็นคนผลักเฟยหงต่างหากที่เสแสร้งล้มลงไปเอง อย่างไรฉันก็ไม่ขอโทษค่ะ” อวี้เหม่ยหายใจฟึดฟัดตอบกลับผู้เป็นพ่ออย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ที่คุณพ่อไม่เชื่อคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย

“พี่เจี๋ยหลงไม่ต้องให้อวี้เหม่ยของโทษเฟยหงหรอกค่ะ เป็นเพราะฉันเองที่สอนลูกมาไม่ดี เฟยหงคืนขนมน้องไปซ่ะเดี๋ยววันหลังแม่จะพาไปซื้อ ชีวิตเมื่อก่อนก็ไม่มีเพื่อนเล่นเพราะคำว่าลูกไม่มีพ่อ มาตอนนี้อย่าทำให้พี่สาวกับน้องสาวของลูกไม่ชอบลูกเลยนะ” หยวนหนิงกำลังหยิบขนมในมือของเฟยหงคืนให้เฟยหย่าทว่าคำพูดของเธอเมื่อครู่ทำให้เจี๋ยหลงโมโหลูกสาวคนโตมากกว่าเดิม

“ไม่ต้องคืน อวี้เหม่ยรีบมาขอโทษน้องเดี๋ยวนี้ไม่เห็นหรือไงว่าน้องมีปมในใจเธอจะทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้ไปถึงไหนกันห่ะ ! จะมาขอโทษดี ๆ หรือจะให้ฉันต้องไปลากคอเธอมาขอโทษ” คำพูดที่ออกมาจากปากผู้เป็นพ่อทำให้อวี้เหม่ยสั่นสะท้านเจ็บปวดทั้งหัวใจ ดวงตาเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา คุณพ่อที่แสนดีของเธอตอนนี้เปลี่ยนไปจนหมดสิ้น เฟยหย่าจับมือของพี่สาวแน่นสั่นเทาทั้งตัวเมื่อได้ยินพ่อดุพี่สาวรีบไปอยู่ด้านหลังทันที อวี้เหม่ยเหลียวไปมองใบหน้าของสองแม่ลูกทั้งสองกลับยิ้มเย้ยหยันอย่างสะใจ อวี้เหม่ยกัดริมฝีปากจนเกิดรอยแดงก่อนจะเอ่ยคำขอโทษอย่างจำใจ

“ฉันขอโทษ”

“แค่นี้ก็หมดเรื่อง แล้วนั่นมันอะไรเนื้อหรือ ? บ้านเฉินคงให้มาสินะรีบไปทำกับข้าวได้แล้ว นี่ก็ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว ซือหยวนหนิงเดินทางมาเหน็ดเหนื่อยยังไม่คุ้นชินกับบ้านหลังนี้วันนี้เธอก็ทำอาหารไปก่อน เอาไว้ปรับตัวได้เมื่อไหร่หน้าที่ทำอาหารค่อยให้ซือหยวนหนิงช่วยเหลือ เฟยหงพี่ขอโทษแล้วก็อย่าถือโทษโกรธเลยนะ เข้าบ้านกันเถอะขนมแค่นี้หากลูกต้องการพ่อจะซื้อมาให้เยอะ ๆ เลยดีมั้ย ”

“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ” เฟยหงกอดพ่อเข้าไปในบ้านท่าทางออดอ้อน หยวนหนิงยืนมองสองพี่น้องที่น้ำตาล่วงรินอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ พร้อมพูดออกมาเสียงเบา

“หากไม่อยากเป็นหมาหัวเน่าก็ทำตัวว่านอนสอนง่ายเข้าไว้ เห็นหรือยังว่าพ่อของพวกเธอรักเฟยหงแค่ไหน ต่อจากนี้ไม่ว่าเฟยหงของฉันต้องการอะไรห้ามขัดใจเธอเด็ดขาด คงรู้สินะหากขัดใจจะเกิดอะไรขึ้น” เธอพูดจบก่อนจะเดินตามหลังทั้งสองคนเข้าไปในบ้าน ส่วนเฟยหย่าสั่นระริกอย่างหวาดกลัวอยู่ด้านหลังพี่สาว

“พี่อวี้เหม่ย คุณพ่อไม่รักเราแล้วเหรอ หนูกลัวคุณพ่อกลัวน้าหยวนหนิงไม่อยากอยู่ที่นี่เลย เราไปขอให้ป้าเฉินช่วยนะคะ” อวี้เหม่ยจับมือน้องลูบเบา ๆ พรางดึงตัวเข้ามากอด

“ไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่ตรงนี้ อีกอย่างพ่อรักพวกเรา เพียงแค่ตอนนี้พ่อต้องแบ่งความรักไปให้เฟยหงอีกคนเท่านั้น ต่อจากนี้เชื่อฟังคำพูดพี่ให้ดีอย่าเข้าใกล้สองคนแม่ลูกเด็ดขาดเข้าใจมั้ย? ”

“ค่ะพี่อวี้เหม่ย”