บทที่ 5 พี่ชายคนใหม่

“หว้าก็เสียดายค่ะที่ไม่ได้เจอลุงเมลสัน เอาไว้คราวหน้านะคะแม่จ๋า พรุ่งนี้หว้าต้องไปมหาลัยแล้วจะต้องเตรียมตัวอีกค่ะ”

“งั้นแม่จะไปหาลูกอาทิตย์หน้านะจ้ะ วันนี้แม่มีประชุมเดี๋ยวเสร็จแล้วแม่จะโทรหาลูกหว้านะคะลูก” จีรนันท์มองเวลาในข้อมือแล้วบอกลูกสาว

“ค่ะแม่จ๋า รักษาสุขภาพด้วยนะคะ รักแม่จ๋าม้ากมากค่ะ”

“แม่ก็รักลูกหว้าม้ากมากจ้ะ” สองแม่ลูกก็วางสายเมื่อคุยเสร็จ คุณเพ็ญนภามองหลานสาวคุยโทรศัพท์กับแม่แล้วท่านก็ยิ้มที่รัตติยากรไม่มีท่าทีจะโกรธแม่ที่เป็นข่าวกับหนุ่มฝรั่ง

“แม่เราว่าไงบ้างล่ะลูกหว้า”

“แม่กำลังเข้าประชุมค่ะ อืม หว้าฟังเสียงแม่ก็ดูจะแฮปปี้ดีค่ะ หว้าไม่ได้สนใจข่าวคนอื่นจะว่ายังก็แล้วแต่เขาเราไปห้ามความคิดพวกเขาไม่ได้ แม่ยังโสดลุงเมลสันก็โสดหากจะรักกันก็ไม่ผิดใช่มั้ยคะคุณยาย”

“ใช่แล้วลูก คนในครอบครัวเราสำคัญกว่า แล้วไหนว่าจะไปเที่ยวดอยล่ะเปลี่ยนใจแล้วเหรอจ้ะ” คุณยายถามหลานสาวเมื่อวานยังมาอ้อนท่านไปเที่ยวแต่นี่ก็สายมากแล้วทำไมยังไม่แต่งตัวอีก

“หว้ากำลังจะบอกคุณยายค่ะ ว่าหว้าเปลี่ยนใจแล้วไว้ไปมะรืนนี้ดีกว่าค่ะ พอดีเพื่อนหว้าจะเข้าหอกันค่ะ” หลานสาวพูดอย่างประจบคุณยาย

“อย่างนี้นี่เอง งั้นก็ตามใจยายจะเข้าเมืองสักหน่อยหรือว่าจะไปกับยายมั้ย” ท่านชวนหลานสาวเผื่ออยากไปซื้อของ

“คุณยายไปเถอะค่ะหว้านอนดูทีวีดีกว่าค่ะ” ลูกหว้าบอกคุณยายแล้วท่านก็ลุกขึ้นเดินออกไปเมื่อหลานสาว

ไม่ยอมตามไปด้วย รัตติยากรนอนดูทีวีอยู่ตรงชานเรือนสุดร่มรื่นกับนุ่นที่มาอยู่เป็นเพื่อนพี่ลูกหว้าของเธอ

“ตู้ดๆตู้ดๆ..” เสียงโทรศัพท์ของลูกหว้าดังขึ้นสาวน้อยก็หยิบมาดูเห็นเบอร์ของพ่อโชว์อยู่จึงรับสาย

“สวัสดีค่ะคุณพ่อ”

“สวัสดีค่ะลูกหว้า หนูทำอะไรอยู่ลูก”

“หว้าเฝ้าบ้านให้คุณยายค่ะ ท่านเข้าไปในเมือง คุณพ่อโทรหาหว้ามีอะไรหรือเปล่าคะ”

“มีสิลูกพ่อคิดถึงลูกไงคะ ลูกหว้าไม่เปลี่ยนใจแน่นะคะลูก” วาทินไม่อยากให้ลูกสาวมาเรียนที่เชียงรายเพราะเป็นห่วงลูกสาวถึงแม้จะมีอดีตแม่ยายคอยดูแลแต่เขาก็เป็นห่วงลูกสาว

“ค่ะคุณพ่อ หว้าอยากเรียนที่มหาลัยนี้คุณพ่อไม่ต้องห่วงค่ะหว้าโตแล้วดูแลตัวเองได้ แม่ไม่เห็นว่าเลยอะไรเลยค่ะ” รัตติยากรตอบพ่อเธอรู้ว่าเขาเป็นห่วงแต่เธอโตที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว

“แม่ของลูกจะว่าอะไรล่ะ คงกำลังหลงผู้ชายอยู่ล่ะสิฮึ จะเอาเวลาไหนมาห่วงลูกล่ะ” วาทินกระแนะกระแหนอดีตภรรยาที่เลิกกันไปแล้วแต่เขายังรักจีรนันท์อยู่ไม่เสื่อมคลายหากวันนั้นเขาไม่ได้ไปพาโยทะกาไปกินข้าวก็คงไม่เกิดเรื่องและยังเป็นวันเดียวกับวันเกิดลูกสาวอีกและข้อแก้ตัวที่ฟังขึ้นไหนจะแม่ยายและเมียที่เห็นเต็มตาทำให้วาทินเสียครอบครัวที่รักไป

“ไม่จริงค่ะ แม่ไม่ได้เป็นแบบนั้นหากไม่มีอะไรลูกหว้าวางสายนะคะคุณพ่อ” ลูกหว้าไม่พอใจที่พ่อว่าให้แม่ทั้งที่พ่อต่างหากล่ะที่มัวแต่หลงผู้หญิงจนลืมวันเกิดลูก

“เดี๋ยวสิคะลูกหว้า พ่อยังไม่หายคิดถึงลูกเลยนะครับ” คนรู้ตัวว่าผิดรีบง้อลูกสาวที่นับวันรัตติยากรจะห่างเหินพ่อไปเรื่อยๆ

“ค่ะ พ่อมีอะไรก็คุยมาเลยค่ะ เดี๋ยวหว้าจะไปดูคนงานให้คุณยายค่ะ” วาคินก็ถามเรื่องการเรียนของลูกสาวว่าเข้าเรียนวันไหนมอบตัววันไหนเขาจะได้ไปจัดการให้ลูกสาวเมื่อคุยจบก็วางสายจากกัน

“เฮ้อ เบื่อจัง เข้าไร่กันเถอะนุ่น” รัตติยากรพูดอย่างเซ็งๆชวนนุ่นเข้าไปช่วยคนงานในไร่จนบ่ายคล้อยถึงกลับมาบ้าน

เวลาผ่านไป2ปี

รัตติยากรเรียนอยู่ปีสองจีรนันท์ก็ตกลงแต่งงานกับเมลสันเงียบๆไม่ได้จัดงานใหญ่โตแต่เชิญญาติสนิทและเพื่อนๆของทั้งสองฝ่ายมาปาร์ตี้กันที่บ้านเท่านั้น เมลสัน จิวานี่เป็นนักธุรกิจไมโครซอร์ฟ อิเลคโทนิคยักษ์ใหญ่ของยุโรป เป็นชาวไอร์แลนด์มีลูกชายหนึ่งคนคือวิลลี่ จิวานี่ หนุ่มไอร์แลนด์สุดหล่อก็มาร่วมงานปาร์ตี้ของพ่อที่แต่งงานใหม่กับนักธุรกิจสาวชายไทยและพ่อพาไปแนะนำให้รู้จักเมื่อสามปีก่อน วิลลี่ชอบพอนิสัยของจีรนันท์เพราะเธอเป็นผู้หญิงเก่งและฉลาดส่วนรัตติยากรลูกสาวของแม่เลี้ยงก็เจอครั้งแรกที่อังกฤษเขาก็ชอบรัตติยากรที่สวยน่ารักเหมือนตุ๊กตาแล้ววิลลี่ก็ยอมรับเป็นน้องสาวเพราะเขาเป็นลูกชายคนเดียวแม่ก็เสียชีวิตไปนานแล้วแต่วิลลี่ก็ได้เจอรัตติยากรแค่สองครั้งจนพ่อแต่งงานในคืนนี้

“ไฮบาร์บี้ ไอคิดถึงยูจังเลย” วิลลี่เห็นลูกสาวของแม่เลี้ยงก็สวมกอดทันทีและหอมแก้มซ้ายขวา

“เอ่อ..” รัตติยากรหน้าเลิ่กลั่กเมื่อจู่ๆวิลลี่กอดเธอ

“วิลล์ นายไปกอดบาร์บี้อย่างนั้นไม่ได้นะคนไทยเขาถือ” เมลสันบอกลูกชายที่ไม่รู้เรื่องวัฒนธรรมไทย

“ทำไมล่ะแด๊ดไอจะกอดน้องสาวไม่ได้เหรอ” วิลลี่ถามแด๊ดอย่างไม่เข้าใจเพราะเขาก็เจอเพื่อนหรือญาติที่ไอร์แลนด์ก็ทำแบบนี้ทั้งนั้น

“แกแน่ใจนะว่าไม่ได้แต้ะอั๋งบาร์บี้น่ะ” เมลสันมองลูกชายและถามตรงๆวิลลี่ขึ้นชื่อเรื่องเจ้าชู้เขาจึงไม่ไว้ใจ

“แด๊ด บาร์บี้นี่เป็นน้องสาวไอนะ ไอจะไปทำอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ” วิลลี่พูดเสียงดังยัยบาร์บี้เด็กว่าเขาเกือบสิบปีแล้วเขาก็ไม่นิยมกินเด็กถึงแม้รัตติยากรจะสวยน่ารักแต่เขาก็รักเหมือนน้องสาวจริงๆ

“แน่ใจนะไอ้แสบ”

“คุณยาย คุณนันท์ บาร์บี้เป็นน้องสาวไอจริงๆนะครับ” วิลลี่หันไปพูดกับคุณเพ็ญนภาและแม่เลี้ยงที่ยิ้มขำสองพ่อลูกที่เถียงกัน

“ยายขอบใจนะวิลลี่ที่รักน้อง” คุณเพ็ญนภาพูดแล้วยิ้มให้หนุ่มหล่อที่มองพ่ออย่างไม่พอใจ

“ขอบคุณครับมัมที่ยอมรับเราสองพ่อลูกเป็นคนในครอบครัว ผมจะรักนันท์และดูแลเธอกับลูกตลอดไปครับ” เมลสันสัญญากับแม่ยายหนุ่มใหญ่รู้ว่าภรรยาเลิกกับอดีตสามีที่นอกใจและเขาจะไม่ใช่คนแบบนั้นจีรนันท์จะเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก

จากนั้นจีรนันท์กับเมลสันก็ไปรับแขกและพูดคุยกับแขกที่มาร่วมแสดงความยินดีกับเธอรวมถึงอดีตพ่อตาแม่ยายและน้องสาวของวาทินที่เธอเชิญท่านมาด้วยความเคารพนับถือ

“พ่อยินดีด้วยนะหนูนันท์ขอให้มีความสุขนะลูก ฝากลูกสาวของผมด้วยนะเมลสัน” คุณประวิทย์อวยพรให้อดีตลูกสะใภ้ที่ลูกชายของท่านโง่ปล่อยเพชรเม็ดนี้หลุดมือไปอย่างน่าเสียดาย

“แม่ดีใจด้วยนะหนูนันท์ขอให้ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรนะลูก” คุณหญิงกรองแก้วอวยพรอดีตลูกสะใภ้ที่ยังแวะเวียนพาหลานสาวไปเยี่ยมท่านกับสามีบ่อยๆ

“น้อยดีใจด้วยนะคะพี่นันท์ขอให้มีความสุขนะคะ” คุณหมอกรองกาญอวยพรให้อดีตพี่สะใภ้และสมน้ำหน้าพี่ชายที่สูญเสียครอบครัวไปเพราะความมักมากทำให้เธอไม่อยากมีครอบครัวจึงอยู่เป็นโสดดีกว่า

“ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่และน้องน้อยมากนะคะ เชิญด้านในคะ ลูกหว้านั่งกับคุณยายโน่นค่ะ” จีรนันท์ชี้มือไปที่แม่และลูกสาวก่อนจะพาอดีตพ่อตาแม่ยายไปหาลูกสาวกับแม่ของเธอ งานปาร์ตี้ฉลองแต่งงานของจีรนันท์กับเมลสันทั้งสนุกมีความสุขอบอุ่นและโรแมนติกมีช่างภาพมืออาชีพที่สนิทกับจีระนันท์ก็เก็บภาพความทรงจำของทั้งคู่เพื่อทำข่าวมอบเป็นของขวัญให้คู่แต่งงานด้วย

รัฐแคลิฟอร์เนีย ประเทศอเมริกา

คฤหาสน์หลังใหญ่ย่านลองบีชอยู่ทางทิศใต้ของรัฐแคลิฟอร์เนียติดชายฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิกในเขตลอสแอนเจลิสเคาน์ตี้ ห่างจากเมืองลอสแอนเจลิสประมาณ32กิโลเมตร

“คุณหญิงก็ลองคุยกับลูกก่อนครับที่รัก” มิสเตอร์วินเซอร์บอกภรรยาเชื้อสายเจ้าชาวไทยมาเรียนนิวยอร์คแล้วพบรักกันและฟันฝ่าอุปสรรคจนได้ครองรักกัน