บทที่ 7 ทำไมคุณถึงเกลียดผมขนาดนี้?

สามวันต่อมา

อาการบาดเจ็บที่ศีรษะและมือของเวินชิงชิงเริ่มดีขึ้นแล้ว

ไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตเรียบง่ายมาก มีแต่กิน นอน และถูกลี่ซือเจี๋ยจับตามอง

เธอเองก็รู้ว่าตัวเองผิดจากปกติไปเล็กน้อย แต่เธอไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพวกนั้น ตอนนี้เธอต้องทำการเปลี่ยนแปลง ต้องตามสืบเรื่องที่เกิดขึ้นในคราวนั้น เธอรู้ว่าที่เธอได้หลับนอนกับลี่ซือเจี๋ยเป็นแผนการของหลินซูเซี่ย แต่เธออยากรู้ความเป็นมาเป็นไปของเหตุการณ์ทั้งหมด

ตอนนั้นพ่อแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุกะทันหันซึ่งก็ดูแปลกอยู่นิดหน่อย และหลังจากเกิดอุบัติเหตุทุกคนก็เลือกที่จะรักษาระยะห่างกับเธอ มีแค่ตระกูลหลินเท่านั้นที่ก้าวเข้ามารับเลี้ยงดูเธอในช่วงเวลาวิกฤตินั้น ตอนนี้พอมองย้อนกลับไป เธอมีความรู้สึกว่าเรื่องนี้มีแผนการสมรู้ร่วมคิดบางอย่างซ่อนอยู่

วันนี้ลี่ซือเจี๋ยต้องเข้างานสังคม ฉะนั้นวันนี้เขาจะไม่ได้กลับบ้านเร็วนัก

เวินชิงชิงอยากใช้โอกาสนี้พัฒนาความสัมพันธ์กับลูกทั้งสองคนของเธอ เพราะปกติเวลาที่ลี่ซือเจี๋ยอยู่บ้าน เธอจะไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับลูกทั้งสองเลย และลูกทั้งสองคนก็ไม่ค่อยสนใจเธอด้วย

โดยเฉพาะลี่โยโยที่มีแต่ความเกลียดชังให้เธอ

เวินชิงชิงถือนมสองแก้วไปที่ห้องของเด็ก ๆ

เด็กทั้งสองคนนอนห้องเดียวกัน ซึ่งมีสองเตียงเล็ก เพราะพวกเขาสองคนเป็นฝาแฝดกัน ลี่ซือเจี๋ยเลยอยากให้ลูก ๆ ทั้งสองคนใกล้ชิดสนิทสนมกัน เลยวางแผนว่าจะให้พวกเขานอนด้วยกันจนถึงหกขวบแล้วค่อยแยกห้องนอน

“ซีซี โยโย ดื่มนมเร็วลูก”

เมื่อเห็นเธอเข้ามาในห้อง เด็กทั้งสองคนต่างก็อึ้งไปเล็กน้อยพร้อมแสดงสีหน้าประหลาดใจ

สิ่งที่แตกต่างคือ ซีซีรับนมไปและกำลังจะดื่ม แต่ถูกโยโยแย่งนมจากมือของเธอแล้วมองเวินชิงชิงอย่างระแวดระวัง “คุณวางยาพิษในนมหรือเปล่า”

ประโยคนี้ทำเวินชิงชิงหน้าซีดขึ้นมาทันที และรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจ

เธอสูดหายใจเข้าแล้วพูดกับโยโยด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ถ้าลูกคิดว่ามีพิษจะเอาให้ผู้ดูแลบ้านเอาไปตรวจดูก็ได้!”

ในเมื่อคำขอโทษและความรู้สึกผิดไม่มีประโยชน์ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธอจะใช้การกระทำบอกกับพวกเขาว่าเธอไม่คิดที่จะทำร้ายพวกเขาอีกต่อไปแล้ว

โยโยกลับหัวเราะเยาะขึ้นมา “ครั้งนี้ไม่มีพิษ ไม่ได้หมายความว่าต่อไปก็จะไม่มีพิษหนิ นี่อาจจะเป็นแผนของคุณก็ได้!”

เขาไม่เชื่อเวินชิงชิงอีกต่อไปแล้ว

เมื่อก่อนเขาเคยเพ้อฝันว่าถ้าเขาทำตัวดี เชื่อฟังขึ้นอีกหน่อย หม่ามี๊อาจจะชอบเขาและดีกับเขาขึ้นมาบ้าง ดังนั้น ตอนที่หม่ามี๊บอกว่าจะพาเขาออกไปเที่ยวเล่น แม้ว่าเขาจะรู้สึกสงสัยแต่ก็เลือกที่จะไปด้วย

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าหม่ามี๊จะเหี้ยมโหดได้ขนาดนั้น!

“โยโย เรื่องที่หนูตกลงไปในทะเลสาบไม่ใช่แผนการของแม่แน่ ๆ ตอนนั้นแม่ถูกแยกตัวออกไป พอกลับมาหา หนูก็ตกลงไปแล้ว และแม่ก็รีบกระโดดลงไปช่วยหนูเลยนะ”

เธอรู้ว่าซีซีกับโยโยฉลาดมาก ถึงพวกเขาจะอายุยังน้อย แต่กลับรู้ความกว่าเด็กคนอื่น ๆ มาก โดยเฉพาะโยโย ที่มีวุฒิภาวะและไหวพริบดีเกินกว่าวัยที่ควรจะเป็น

เมื่อเห็นโยโยทำหน้าไม่เชื่อ เธอจึงพูดต่อไปว่า “คนเลวคนนั้นเขาทำอะไรบ้าง? และเขาพูดอะไรกับลูกบ้าง?”

ทันทีที่พูดถึงเรื่องนี้ ร่างกายของโยโยก็หวาดกลัวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความกลัว

มือเล็ก ๆ ของเขาจับเก้าอี้ที่อยู่ข้าง ๆ ไว้แน่น ราวกับว่าเขากำลังกลับไปนึกถึงความรู้สึกขาดอากาศหายใจตอนตกน้ำอีกครั้ง

“ขอโทษ แม่ขอโทษ หม่ามี๊ไม่ควรให้หนูนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้นอีก!” เวินชิงชิงตกใจมากเมื่อเห็นท่าทีของโยโยจึงรีบเข้าไปกอดเขาไว้

ทว่าโยโยกลับผลักเธอออกอย่างแรง

“คุณไม่จำเป็นต้องแกล้งทำเป็นใจดีหรอก” เขาพูดอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาแดงก่ำ แต่กลับกัดฟันฝืนอดทนและไม่ยอมร้องไห้

“คุณบอกว่าช่วยผม แต่ทำไมถึงช่วยผมไม่ได้ล่ะ?”

“คนเลวคนนั้นบอกว่าแม่ไม่ต้องการผมแล้ว ให้ผมจมน้ำตายไปซะดีกว่า!”

“ทำไมคุณถึงเกลียดผมขนาดนั้น?!”

ประโยคสุดท้าย เขาตะคอกเสียงดัง ดวงตาแดงก่ำ เขาโน้มตัวไปข้างหน้าและกำหมัดแน่นทั้งสองข้าง จ้องมองไปที่เวินชิงชิง

เวินชิงชิงเห็นความเจ็บปวดของตัวเองจากหยดน้ำในดวงตาของโยโย

เห็นน้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาของโยโย เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองอย่างเต็มที่ กลั้นจนแสบจมูก ตาแดง

“โยโย เมื่อก่อนเป็นความผิดของแม่ หนูไม่ผิด หม่ามี๊สำนึกผิดแล้ว ต่อไปหม่ามี๊จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ตอนนี้หนูไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร หม่ามี๊จะพิสูจน์ตัวเอง”

เธอส่งยิ้มอ่อนโยนให้โยโย

“นมไม่มีพิษอะไร และหม่ามี๊ไม่มีทางใส่ยาพิษด้วย” เธอพูดย้ำทีละคำอย่างช้า ๆ

เธอลุกขึ้นยืน แต่เนื่องจากนั่งยอง ๆ นานเกินไปทำให้ขาทั้งสองข้างชา เบื้องหน้ามืดมิด ทำให้เธอยืนไม่มั่นโซไปเซมาเล็กน้อย

ซีซีรีบเข้ามาพยุงเวินชิงชิง “หม่ามี๊เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

“หม่ามี๊ไม่เป็นไร ขอบคุณนะซีซี” เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางยกมือขึ้นลูบหัวของซีซี

โยโยระงับอารมณ์ที่ทำไปเพราะหุนหันพลันแล่นของตัวเองแล้วก้าวออกไปหนึ่งก้าว ก่อนจะกัดริมฝีปากแน่น แสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ซีซีมานี่ อยู่ห่าง ๆ จากเธอไว้” เขาดึงน้องสาวไปอยู่ข้าง ๆ ตัว

เวินชิงชิงมองพกเขาทั้งสองคน รอยยิ้มที่มุมปากยังคงอ่อนโยนเหมือนเคย

“แม่ออกไปก่อนแล้วกัน ถ้ายังคิดว่าในนมมีพิษ พวกหนูก็เททิ้งเถอะ ราตรีสวัสดิ์นะเด็ก ๆ”

เธอเดินออกจากห้องของเด็ก ๆ วินาทีที่ปิดประตูรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอไม่สามารถฝืนยิ้มได้อีกต่อไป เธอยืนพิงประตู มือซ้ายค้ำยันกำแพง มือขวากุมอยู่ที่ตำแหน่งหัวใจเพราะรู้สึกว่าหายใจไม่ออก

ในหัวมีคำพูดของโยโยดังขึ้นมาตลอดเวลา

คนที่จับเขาโยนลงทะเลสาบคือใครกันนะ? ทำไมถึงบอกว่าได้รับคำสั่งจากเธอ?

ตอนที่เธอกระโดดลงทะเลสาบมีคนจับเธอไว้ แถมยังเอาศีรษะของเธอกระแทกกับก้อนหินด้วย ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ถึงกับไม่สามารถช่วยโยโยจนเขาเกือบตายแบบนี้

ใครกันที่อยากให้พวกเขาสองแม่ลูกตาย?

ไม่สิ ถ้าต้องการให้ถึงตาย แล้วโยโยถูกช่วยขึ้นฝั่งมาได้ยังไง?

คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเธอ เธออยากจะลองไปถามเด็กรับใช้ในบ้าน

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นกลับสบสายตาเข้ากับดวงตาเย็นชาที่กำลังมองอย่างโกรธ ๆ

“นายกลับมาแล้วเหรอ” เธอมองสบสายตากับลี่ซือเจี๋ย

“เธอทำอะไร?” ลี่ซือเจี๋ยขับรถเข็นเข้ามาใกล้ ๆ เธอ ทั้ง ๆ ที่เธอยืนอยู่สูงกว่าลี่ซือเจี๋ยที่นั่งรถเข็นอยู่แท้ ๆ แต่ความรู้สึกกดขี่ที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของลี่ซือเจี๋ยกลับไล่บี้เธอจนจนมุม

“ฉันไม่ได้ทำอะไร แค่เอานมมาให้เด็ก ๆ เท่านั้นเอง” เธอไม่ได้หลบสายตาเขา และท่าทีก็ดูไม่รีบไม่ร้อนอะไร

ลี่ซือเจี๋ยหัวเราะเบา ๆ “จำสิ่งที่ฉันพูดไว้ให้ดี ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกทั้งสองคน เธอเองก็รู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง”

“อืม” เวินชิงชิงเดินอ้อมผ่านด้านข้างของลี่ซือเจี๋ยไป

เธอชะงักฝีเท้าเมื่อคิดได้ว่าแทนที่จะถามคนรับใช้เรื่องเหตุการณ์จมน้ำในวันนั้น ถามลี่ซือเจี๋ยตรง ๆ เลยน่าจะดีกว่า

“จริงสิ คนที่จับโยโยโยนลงทะเลสาบในวันนั้นจับได้หรือยัง?”

ลี่ซือเจี๋ยหันรถเข็นกลับมาเผชิญหน้ากับเวินชิงชิง ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

“ทำไม? กลัวเหรอ?”