หม่ามี๊เกิดใหม่ไฉไลกว่าเดิม

“คุณลี่ ภรรยาของคุณจมน้ำนานเกินไป ทำให้สมองขาดออกซิเจนอย่างรุนแรง บวกกับศีรษะกระแทกกับก้อนหินทำให้เลือดอุดตัน เกรงว่าเธอคงจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว”

ชายที่นั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยหน้าตาหล่อเหลาแต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นชา

เขานั่งอยู่บนรถเข็น มือทั้งสองข้างจับที่พักแขน ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันราวกับใบมีด

เขาจ้องมองหญิงสาวที่นอนหมดสติ

เธอสลบมาสามวันแล้ว ถ้ายังไม่ฟื้น...

“เวินชิงชิง ถ้าเธอฟื้นฉันจะหย่ากับเธอก็ได้” น้ำเสียงทุ้มลึกเต็มไปด้วยความหดหู่

ทันทีที่สิ้นเสียง หญิงสาวบนเตียงก็ฟื้นลืมตาขึ้นมาทันที

ดวงตาหมุนวนไปมา ความสับสนงุนงงของเวินชิงชิงสลายหายไป และทันทีที่เห็นชายคนนั้น เธอก็รีบพุ่งตัวเข้าไปหาชายคนนั้นด้วยความตื่นเต้น

“ลี่ซือเจี๋ย นายยังไม่ตายอีกเหรอ?!”

เธอจำได้ชัดเจนว่าวินาทีสุดท้ายที่เกิดระเบิด ลี่ซือเจี๋ยผลักเธอออกจากถ้ำที่เต็มไปด้วยระเบิด แต่ตัวเองกลับหนีออกมาได้ทัน

ทำไมถึง...

ทันทีที่สิ้นเสียงของเธอ เธอก็ถูกผลักออกด้วยแรงมหาศาลทันที แผ่นหลังกระแทกเข้ากับขอบเตียงอย่างแรง เข็มน้ำเกลือที่แขนก็ถูกกระชากออกจนเลือดสาดกระเด็น

“เวินชิงชิง! เธอกล้าหลอกฉันเหรอ!” ลี่ซือเจี๋ยขมวดคิ้วแน่นด้วยความโกรธ ความเยือกเย็นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย ก่อนจะเอ่ยถามหมออย่างพยายามระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง

“นี่เหรอที่คุณหมอบอกว่าจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว?!”

“เอ่อ...” หมอก็งงเหมือนกันว่าทำไมจู่ ๆ ถึงฟื้นขึ้นมาได้? “ผมตรวจดูอาการให้คุณผู้หญิงก่อนดีกว่า”

“ออกไป!”

ลี่ซือเจี๋ยตะคอกครั้งเดียว หมอก็ตัวสั่นงันงกและรีบถอยออกไปทันที

เขาปลดกระดุมที่ปกเสื้อ ตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความมืดมน

“เวินชิงชิง เพื่อจะหย่ากับฉันเธอต้องพยายามถึงขนาดนี้เลยเหรอ!”

“หย่า? ซือ...ซือเจี๋ย นายพูดเรื่องอะไร?”

เวินชิงชิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะมองสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยรอบตัวอย่างไม่เชื่อสายตา

โรงพยาบาล หย่า ลี่ซือเจี๋ยที่ยังมีชีวิตอยู่...

หรือว่าเธอได้เกิดใหม่!

“ตอนนี้จะแกล้งโง่?” ชายหนุ่มโน้มตัวลงมาบีบคางเวินชิงชิง และบังคับให้เธอมองเขา

ในดวงตาแสนเย็นชาของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความเศร้าและอ่อนเพลีย “เวินชิงชิง ถึงเธอจะเกลียดฉัน อยากหย่ากับฉันมาก แต่เธอลงมือทำร้ายโยโยอย่างเหี้ยมโหดแบบนี้ได้ยังไง? เขาเป็นลูกชายแท้ ๆ ของเธอนะ!”

เสียง “วิ้ง” ดังขึ้นในหัว ความทรงจำของเวินชิงชิงหลั่งไหลเข้ามาทันที!

นี่เธอกลับมาเกิดในช่วงเมื่อปีที่แล้วงั้นเหรอ และเป็นวันที่เธอกับโยโยตกน้ำด้วยกัน!

เมื่อชาติที่แล้วเธอเกลียดลี่ซือเจี๋ยที่ทำลายความบริสุทธิ์ของเธอเพื่อให้ได้รับความช่วยเหลือจากตระกูลหลิน ทำให้เธอท้องก่อนแต่ง จนต้องจำใจแต่งงานกับเขา!

หลังแต่งงาน ภายใต้คำยั่วยุของหลินซูเซี่ยพี่สาวของเธอ เธอทำตัวเป็นผู้หญิงชอบหาเรื่อง เธอไม่เพียงแต่เฉยเมยไม่สนใจใยดีลูกทั้งสองคนเท่านั้น แต่เธอยังตั้งตัวเป็นศัตรูกับลี่ซือเจี๋ย! และทำทุกวิถีทางเพื่อจะหย่ากับเขา!

แต่กระทั่งก่อนตาย เธอถึงได้รู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนการของหลินซูเซี่ย!

เมื่อนึกถึงคำพูดที่เข้าใจผิดเธอของลี่ซือเจี๋ยเมื่อครู่นี้ เวินชิงชิงจึงรีบอธิบาย

“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น! ฉันไม่ได้จะทำร้ายโยโยนะ ฉันเห็นเขาตกน้ำก็เลยกระโดดลงไปช่วยเขา แต่ว่า...”

"ช่วยเขา?"

ลี่ซือเจี๋ยแค่นหัวเราะ แววตาเต็มไปด้วยอารมณ์ร้าย “โยโยบอกว่าเธอสั่งให้คนโยนเขาลงไปในทะเลสาบ!”

“เธอบอกว่าเธอกระโดดลงไปเพื่อจะช่วยเขา แล้วทำไมถึงไม่ช่วยขึ้นมาล่ะ?!”

เมื่อสบสายตากับแววตาแสนเย็นชาของชายหนุ่ม ทำเอาเวินชิงชิงเนื้อตัวเย็นเชือด

เมื่อชาติก่อน หลังจากเธอเห็นว่าโยโยตกน้ำเธอก็รีบกระโดดลงไปช่วยทันที แต่ตอนอยู่ในน้ำเหมือนมีคนพยายามดึงเธอให้เธอลงไปในน้ำ และพยายามออกแรงกดศีรษะของเธอกระแทกกับก้อนหิน

จากนั้น เธอก็หมดสติไป

และเป็นเพราะเหตุการณ์นี้ ทำให้ลี่ซือเจี๋ยหมดความอดทนกับเธอ ตั้งแต่นั้นมา ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาก็ไม่ยอมเชื่ออีกเลย!

“ซือเจี๋ย นายต้องเชื่อฉันนะ...”

“พอแล้ว!” จู่ ๆ ลี่ซือเจี๋ยก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ ทว่าใบหน้าหล่อเหลาของเขากลับเยือกเย็นราวกับน้ำค้างแข็ง “ที่เธอทำทุกอย่างก็เพื่อบังคับให้ฉันหย่ากับเธอไม่ใช่เหรอ”

“ไม่ใช่ ชีวิตนี้ฉันจะไม่หย่าเด็ดขาด! ให้ตายยังไงก็ไม่หย่า!” เธอติดค้างเขามากเกินไป ยังไงก็ไม่หย่าเด็ดขาด!

แต่ทันทีที่เธอพูดจบ ลี่ซือเจี๋ยก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิมจนเกือบจะชิดกับใบหน้าของเธอ “ไม่หย่า?”

จู่ ๆ ลี่ซือเจี๋ยก็หัวเราะออกมา เพียงแต่รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความบ้าคลั่ง แม้แต่ดวงตาของเขาก็หรี่เล็กลงเผยให้เห็นความชั่วร้ายที่ต้องการทำลายล้างที่ซ่อนอยู่ข้างใน “โอเค แล้วฉันจะรอดูว่าคราวนี้เธอจะเสแสร้งไปได้อีกกี่วัน!”

หลังจากพูดจบ ลี่ซือเจี๋ยก็เปิดประตูแล้วขับรถเข็นออกจากห้องผู้ป่วยไป

เวินชิงชิงหลับตาลง น้ำตาไหลรินออกมา แต่เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ความเฉียบคมและความเย็นชาในดวงตาดูเด็ดเดี่ยวมากขึ้นเล็กน้อย

ทันใดนั้น ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก

เวินชิงชิงไม่ทันได้ซ่อนความเด็ดเดี่ยวในแววตา ก็สบตาเข้ากับดวงตากลมโตคู่หนึ่ง

“โยโย!”

ในน้ำเสียงประหลาดใจของเวินชิงชิงมีความรู้สึกผิดซ่อนอยู่มากกว่า!

เมื่อมองไปที่คนตัวเล็กผิวชมพูระเรื่อที่อยู่ตรงหน้า หัวใจของเธอแทบจะแตกสลาย!

นี่คือลูกชายของเธอ ลูกชายที่เมื่อชาติก่อนถูกเธอเมินเฉย แม้ก่อนตายยังเอาแต่ร้องเรียกว่าเป็นลูกชายของหม่ามี๊!

“โยโย ขอทะ...”

คำว่าโทษยังไม่ทันได้พูดออกไป เธอกลับได้ยินน้ำเสียงเยาว์วัยของโยโยพูดอย่างจริงจังว่า “คุณหย่ากับแด๊ดดี้ผมเถอะ ผมจะช่วยคุณเอง”