บทที่ 2 เจ็บไหม?

เวินชิงชิงเหมือนถูกสายฟ้าฟาด!

“คุณอยากทิ้งพวกเราไปมากไม่ใช่เหรอ? ผมตกลง เพราะยังไงผมก็ไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกแล้ว” ในดวงตาดำขาวของโยโยเต็มไปด้วยความเย็นชาและรังเกียจ

“โยโย เมื่อก่อนหม่ามี๊ทำผิดไปแล้ว หม่ามี๊จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ให้โอกาสหม่ามี๊อีกสักครั้งได้ไหม?” เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำลงไปเมื่อชาติก่อน เวินชิงชิงปวดใจจนแทบทนไม่ไหว จนอยากตบหน้าตัวเองแรง ๆ สักสองที

นี่คือลูกของเธอนะ เธอทำลงไปได้ยังไง!

โยโยแค่นหัวเราะ ใบหน้าเล็ก ๆ ที่เหมือนลี่ซือเจี๋ยราวกับแกะสลักเต็มไปด้วยความสงสัย “ผมไม่เชื่อคุณหรอก!”

“ผมจะให้แด๊ดดี้หย่ากับคุณ ไม่อย่างนั้นผมกับน้องสาวต้องมีอันตรายแน่!”

“โยโย ลูกสบายใจได้เลย แม่จะไม่ทำร้ายลูกกับซีซีอีกแล้ว!”

เวินชิงชิงพูดจบก็จะเข้าไปกอดโยโย

แต่เขากลับดูเหมือนตกใจกลัว มองเธอด้วยสีหน้าระแวดระวังก่อนจะหันตัวและวิ่งออกไปทันที

"โยโย ... "

เมื่อเวินชิงชิงวิ่งตามออกไป ข้างนอกก็ไม่เหลือแม้แต่เงาของโยโยแล้ว

เธอเดินตามหาตามระเบียงทางเดิน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนกระซิบกระซาบกันดังขึ้นมาเบา ๆ

“นี่น่ะเหรอนางจิ้งจอกที่ตระกูลหลินเลี้ยงดูไว้! เพื่อให้ตัวเองได้แต่งงานเข้าตระกูลร่ำรวย ยอมปีนขึ้นเตียงลี่ซือเจี๋ยโดยที่ไม่สนใจอะไร แถมยังบังคับให้ลี่ซือเจี๋ยถอนหมั้นกับหลินซูเซี่ยเพื่อมาแต่งงานกับเธออีก”

“ตอนนี้ได้แต่งงานกับคุณชายลี่สมใจ แต่กลับเหยียบเรือสองแคม! แถมยังผลักลูกชายแท้ ๆ ตกน้ำอีก!”

“อำมหิตจริง ๆ! ทำไมถึงมีผู้หญิงที่น่ารังเกียจแบบนี้อยู่บนโลกด้วยนะ!”

…

เวินชิงชิงกำหมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำ เล็บจิกแทงเข้าไปในฝ่ามือ ความเจ็บปวดทำให้เธอระงับความเกลียดแค้นอันรุนแรงนี้ลง

ชาติก่อนก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน หลังจากเธอตกน้ำ หลินซูเซี่ยก็ปล่อยข่าวลือลับหลัง ใส่ร้ายว่าเธอปีนขึ้นเตียงลี่ซือเจี๋ย แย่งคู่หมั้นพี่สาวของตัวเอง!

แล้วยังทำให้เธอคิดอีกว่าทั้งหมดเป็นแผนการของลี่ซือเจี๋ย ทำให้เธอเกลียดลี่ซือเจี๋ยมาก นับหลังจากนั้น เธอก็ทำตัวต่อต้านลี่ซือเจี๋ยมาโดยตลอด!

หลินซูเซี่ย!

ความเจ็บปวดที่เธอมอบให้ฉันเมื่อชาติที่แล้ว ชาตินี้ฉันจะตอบแทนเธอมากเป็นสองเท่าเลย!

เวินชิงชิงซ่อนความเกลียดชังในดวงตา เหลือบมองดูเวลา หึ ดูเหมือนคนคนนั้นน่าจะมาถึงแล้ว

เวินชิงชิงเพิ่งจะกลับถึงห้องพักผู้ป่วยไม่นาน หลินซูเซี่ยก็รีบวิ่งเข้ามาจากข้างนอกแล้วโผกอดเธอทันที “ชิงชิง ทำไมเธอถึงโง่ขนาดนี้!”

“ถึงเธอจะอยากหย่าแค่ไหน แต่เธอก็ไม่ควรใช้วิธีแบบนี้นะ!”

ช่างแสดงความรักของพี่สาวได้ยิ่งใหญ่จริง ๆ! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอตายไปแล้วหนหนึ่ง เธอคงเกือบจะเชื่อมันแล้ว!

เวินชิงชิงผลักหลินซูเซี่ยออกด้วยสีหน้านิ่งเฉย และมองเธออย่างไร้เดียงสา “พี่พูดอะไร? หย่าอะไร?”

วินาทีที่ถูกผลักออก แววตาของหลินซูเซี่ยดูประหลาดใจเล็กน้อย แต่เพียงไม่นานเธอก็ปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติ

เวินชิงชิง เด็กโง่คนนี้สนิทสนมกับเธอมาตลอด จะตั้งใจผลักเอออกได้ยังไง?

“เธออยากหย่ากับลี่ซือเจี๋ยมาตลอดไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องรีบร้อน เรื่องนี้พี่จะช่วยเธอแน่นอน”

“พี่คิดจะช่วยยังไงเหรอ คราวหน้าจะช่วยให้ฉันเป็นม่าย?”

หลินซูเซี่ยเงยหน้าขึ้นอย่างเหลือเชื่อและขนลุกขนพองไปทั้งตัว

“เธอพูดแบบนี้ได้ยังไง! ที่ฉันทำไปทั้งหมดเพื่อตัวเธอเองนะ!”

หึ ใช่ ทำเพื่อฉันจริง ๆ!

ลักพาตัวลูก ๆ ของฉันและบังคับให้ฉันยอมจำนน ทำให้ฉันต้องอยู่อย่างตายทั้งเป็น!

ผลักฉันลงนรกขุมที่สิบแปด ให้ฉันถูกทอดในกระทะทองแดง ทั้งหมดนี้ทำเพื่อฉันทั้งหมด!

ความเจ็บปวดจากการที่ผิวหนังถูกทอด น้ำมันแทรกซึมเข้าไปถึงกระดูก ความรู้สึกว่ากระดูกของตัวเองกำลังแตกเธอรู้สึกถึงมันอย่างชัดเจน เธอได้แต่มองมือขาวผ่องเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลดำด้วยความสิ้นหวัง ก่อนจะสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน เธอไม่มีวันลืม!

เมื่อเห็นเวินชิงชิงไม่พูดอะไร หลินซูเซี่ยเหลือบมองไปรอบ ๆ ห้องพักผู้ป่วย ก่อนจะเอ่ยถามอย่างรู้สึกผิดว่า “โยโยล่ะ?”

หลังจากเวินชิงชิงพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองอย่างเต็มที่แล้ว จึงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ไม่รู้ ฉันเพิ่งฟื้นได้ไม่นาน”

เมื่อเห็นว่าเวินชิงชิงยังมีท่าทีรังเกียจเด็กทั้งสองคนอยู่ หลินซูเซี่ยแอบพึงพอใจอยูในใจ พลางพูดโน้มน้าวว่า “ถึงฉันจะรู้ว่าเด็ก ๆ เป็นเลือดเนื้อของเธอ แต่ลี่ซือเจี๋ยคงไม่ยอมมอบเด็ก ๆ ให้เธอแน่ เมื่อถึงตอนนั้นเธอต้องตัดใจให้ได้นะรู้ไหม?”

“อย่าทนอยู่กับลี่ซือเจี๋ยต่อไปเพียงแค่เพราะลูก ๆ ของเธอ เขาจะทำให้เธอมีชีวิตอย่างตายทั้งเป็น!”

เวินชิงชิงแค่นหัวเราะ ตายทั้งเป็นงั้นเหรอ? ทั้งหมดก็เพราะฝีมือของเธอไม่ใช่เหรอ!

“ชิงชิง ทำไมเธอถึงมองพี่แบบนั้น?” หลินซูเซี่ยตกใจกับสายตาของเวินชิงชิง

เธอไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้ในดวงตาของเวินชิงชิง สายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ราวกับว่าจะกินเธอเข้าไปยังไงอย่างงั้น!

เวินชิงชิงหรี่ตาลงและพยายามสงบสติอารมณ์ “ขอโทษนะคะพี่ พอดีฉันแค่คิดอะไรอยู่นิดหน่อย”

“ตอนฉันจมน้ำ ฉันรู้สึกว่ามีคนดึงฉันลงไปใต้น้ำ พี่รู้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”

หลินซูเซี่ยสีหน้าเปลี่ยนไป แววตาของเธอดูไม่สบายใจเล็กน้อย แต่พอเอ่ยปากพูดอารมณ์ของเธอก็เปลี่ยนไปอีก “เธอบอกว่ามีคนดึงเธองั้นเหรอ? หรือว่าลี่ซือเจี๋ยคิดจะ...จะ...”

เวินชิงชิงมองเธอด้วยสีหน้าตกใจ

หลินซูเซี่ยจับไหล่ของเวินชิงชิงแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ชิงชิง ต่อไปเธอจะใจอ่อนไม่ได้แล้วนะ เพราะถ้าเขาไม่ตายก็ต้องเป็นเธอที่ต้องตายนะ!”

“ต่อไปเธอต้องทำตามแผนของฉันกับพี่เจ๋อยวี่ เข้าใจไหม? พวกเราจะปกป้องเธอเอง!”

หลังจากพูดจบ ดวงตาของหลินซูเซี่ยก็ฉายแววความชั่วร้ายออกมา เธอหยิบโทรศัพท์ออกมายื่นให้เวินชิงชิง

“เธอโทรบอกพี่เจ๋อยวี่ก่อนดีกว่าว่าเธอปลอดภัยดี เพราะตั้งแต่เธอตกน้ำจนได้รับบาดเจ็บ พี่เขาก็เป็นห่วงเธอมาก เอาแต่ถามฉันตลอดว่าเธอฟื้นหรือยัง นี่ฉันเกือบจะหึงอยู่แล้ว!”

ใช่ สวี่เจ๋อยวี่เป็นห่วงว่าเมื่อไหร่เธอจะตายสักที เพราะเขาจะได้ร่วมมือกับหลินซูเซี่ยเพื่อแย่งชิงทรัพย์สินของเธอกับลี่ซือเจี๋ยไป!

เวินชิงชิงซ่อนเร้นความเกลียดชังในดวงตาของเธอ ก่อนจะรับโทรศัพท์มา