บทที่ 3 ความบ้าคลั่งของสามีผู้แสนจะหวาดระแวง

“พี่เจ๋อยวี่ ฉันเอง ฉันฟื้นแล้ว”

“ชิงชิง ในที่สุดเธอก็ฟื้นสักที! ฉันเป็นห่วงแทบแย่ ต่อไปอย่าทำเรื่องโง่ ๆ แบบนี้อีกนะเข้าใจไหม?”

เวินชิงชิงเหลือบมองหลินซูเซี่ยด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม และพูดอย่างมีเลศนัยว่า “เข้าใจแล้วค่ะ แต่ว่าพี่เจ๋อยวี่ไม่ต้องเป็นห่วงฉันขนาดนี้หรอกค่ะ เดี๋ยวพี่สาวจะหึงเอา”

​ หลินซูเซี่ยตกตะลึง

“ชิงชิง เธอพูดอะไรน่ะ?”

“อ้าว? เมื่อกี้พี่เป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอว่าพี่เจ๋อยวี่เป็นแฟนพี่ และฉันควรจะรักษาระยะห่างกับเขา” เวินชิงชิงพูดอย่างไร้เดียงสา

​หลินซูเซี่ย "..."

“ฉันแค่ล้อเล่นเอง เขาเห็นเธอเป็นน้องสาวจะเป็นห่วงเธอก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว”

“ฉันรู้ว่าพวกพี่ดีกับฉันมาก ดังนั้น ฉันควรจะว่าง่ายมากกว่านี้”

เธอรู้ว่าวันนี้หลินซูเซี่ยมาดูเธอเพื่ออะไร ดังนั้น เธอจึงจงใจพูดด้วยท่าทีเมินเฉยไม่มีมารยาท และพูดกับสวี่เจ๋อยวี่แบบขอไปทีอย่างใจเย็น

แล้วก็เป็นไปตามที่คาดไว้ เสียงจากปลายสายดูเริ่มหมดความอดทนมากขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อเห็นดังนั้น หลินซูเซี่ยจึงรีบพูดเร่งทันที “พี่เจ๋อยวี่ พี่มีเรื่องอยากขอให้ชิงชิงช่วยไม่ใช่เหรอ”

“อ่า? พี่เจ๋อยวี่เก่งขนาดนี้ยังต้องให้ฉันช่วยอะไรอีกเหรอคะ?” น้ำเสียงของเวินชิงชิงยังคงอ่อนโยนและไร้เดียงสาเหมือนเคย

สวี่เจ๋อยวี่ที่อยู่ปลายสายจุกไปเล็กน้อยจนเกือบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง!

จากนั้นเขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และดัดเสียงให้ฟังดูลำบากใจ “ชิงชิง พี่รู้ว่าช่วงนี้เธอต้องเจอกับเรื่องทุกข์ทรมานมามาก และตอนนี้ร่างกายเธอก็อ่อนแอมาก และพี่ไม่ควรให้เธอไปทำเรื่องแบบนี้ แต่...”

“ใช่! ตอนนี้ร่างกายฉันอ่อนแอมาก ดูเหมือนจะช่วยอะไรไม่ได้”

ทันทีที่เวินชิงชิงพูดออกไปแบบนั้น ปลายสายก็เงียบไปครู่หนึ่ง

แม้จะคุยกันทางโทรศัพท์ แต่เวินชิงชิงก็สามารถนึกภาพอีกฝ่ายแยกเคี้ยวยิงฟันได้

เธอพยายามกลั้นหัวเราะ และจงใจทำสีหน้าท่าทางเสียใจ

หลินซูเซี่ยก็โมโหแทบจะเป็นลมเหมือนกัน นังเด็กชั้นต่ำนี่ทำไมไม่แบไพ่ตามเกมนะ!

“ชิงชิง เธอช่วยพี่เจ๋อยวี่หน่อยเถอะ ระยะนี้ลี่ซือเจี๋ยกดขี่พี่เจ๋อยวี่มาก เธอเองก็รู้ใช่ไหมว่าทำไมเขาถึงกดขี่พี่เจ๋อยวี่ นั่นก็เพราะเธอ...”

“ไม่เกี่ยวกับชิงชิง เธอไม่ต้องพูดแล้ว ลี่ซือเจี๋ยก็แค่ใช้อำนาจส่วนรวมมาแก้แค้นเรื่องส่วนตัวก็เท่านั้น ก็แค่พฤติกรรมของพวกตัวร้ายเท่านั้นเอง!”

หลินซูเซี่ยทำได้เพียงหุบปาก แต่การแสดงออกทางสีหน้าของเธอกลับกำลังบอกกับเวินชิงชิงว่า ‘เพราะแกคนเดียว แล้วแกยังไม่ช่วยอีก?’

พวกเขาทั้งสองคนประสานงานกันอย่างดีและคิดว่าทำออกมาได้สมบูรณ์แบบไม่มีพิรุธเลย

ทว่า กลับไม่ได้สังเกตรอยยิ้มแสนเย็นชาที่ซ่อนอยู่มุมปากของเวินชิงชิงเลย

“พี่เจ๋อยวี่ พี่สาว พวกพี่ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะช่วยพวกพี่เองค่ะ พวกพี่ว่ามาเลยว่าจะให้ฉันทำอะไร ฉันรู้ว่าพวกพี่คงไม่ให้ฉันไปทำเรื่องที่เสียงอันตรายหรอก ใช่ไหมคะ?”

​หลินซูเซี่ย "..."

“แน่นอนอยู่แล้ว! ก็แค่อยากให้เธอแอบไปขโมยแผนงานฉบับหนึ่ง ง่ายมาก เธอแค่อาศัยจังหวะที่ลี่ซือเจี๋ยไม่อยู่ ไปขโมยมาแล้วถ่ายรูปส่งมาให้พวกเราก็พอ”

“โอเคค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันขโมยมาได้แน่ พี่ไม่ต้องห่วงหรอก”

“ชิงชิง ตราบใดที่พวกเราร่วมมือกัน พวกเราต้องเอาชนะลี่ซือเจี๋ยได้แน่ ถึงตอนนั้นเธอก็จะไปจากเขาได้!”

“อื้ม!” เวินชิงชิงพยักหน้าอย่างแรง

ด้านนอกห้องพักผู้ป่วย

ลี่ซือเจี๋ยที่หวนกลับมาอีกครั้งสีหน้าดูแย่จนน่ากลัว

มือที่วางอยู่บนที่จับรถเข็นกำหมัดแน่น และจ้องมองไปที่ประตูห้องที่ปิดสนิทอย่างไม่ละสายตา

เวินชิงชิง ที่แท้ที่เธอไม่ยอมหย่าก็เพื่อผู้ชายคนนั้นเหรอ!

ผู้ดูแลที่อยู่ด้านหลังพูดอย่างระแวดระวัง “คุณชายจะเข้าไปข้างในไหมครับ?”

“แจ้งโรงพยาบาลให้ดำเนินเรื่องออกจากโรงพยาบาลเลย”

ชายหนุ่มพยายามระงับอารมณ์โกรธ แล้วหันรถเข็นเตรียมจะจากไป

“แต่ว่าคุณนายยังไม่หายดี...”

“อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่สอง!”