บทที่ 4 หน้าตาดีมีประโยชน์อะไร? หน้าบึ้ง

บ่ายวันนั้น เวินชิงชิงถูกรับตัวกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลลี่

เนื่องจากตอนนั้นเธอขาดออกซิเจนรุนแรง แถมยังได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ จึงจำเป็นต้องนอนหลับพักผ่อนให้มาก ๆ เพื่อฟื้นฟูร่างกาย ดังนั้น โดยส่วนมากเวินชิงชิงจึงมักจะอยู่ในอาการสะลึมสะลืออยู่ตลอดเวลามาหลายวันแล้ว

เธอตกใจตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เวินชิงชิงลุกขึ้นนั่งพร้อมกับเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก

เธอฝันถึงชาติที่แล้ว ฝันว่าลี่ซือเจี๋ยตายไปต่อหน้าต่อตา!

และยังเห็นลูกทั้งสองคนของเธอ...

เวินชิงชิงไม่สนใจอะไรและรีบเดินโซเซออกจากห้องนอน ทันใดนั้น เธอก็ชนเข้ากับชายหนุ่มผู้เย็นชาที่นั่งอยู่บนรถเข็น

“คิดหนีอีกแล้วเหรอ?” ชายหนุ่มพยายามระงับน้ำเสียงโกรธเคืองของตัวเองดังมาจากเหนือศีรษะ

“เปล่า ฉันแค่กลัว...” วินาทีต่อมาเวินชิงชิงก็เห็นว่าลี่ซือเจี๋ยกลังถือกาแฟอยู่ เธอรีบก้าวออกไป ปัดแก้วกาแฟในมือของลี่ซือเจี๋ยคว่ำลงพื้นทันที “อย่าดื่มนะ!”

กาแฟถ้วยนี้โดนวางยา!

กาแฟหกใส่ผ้าคลุมบนขาของลี่ซือเจี๋ยจนเลอะเทอะไปหมด

ลี่ซือเจี๋ยเอื้อมมือไปบีบคางของเธอและมองด้วยดวงตาเย็นชาจนน่ากลัว

“เวินชิงชิง เธออยากตายเหรอ!”

เวินชิงชิงรู้สึกว่าคางของเธอกำลังจะถูกบีบแตกอยู่แล้ว เธอกำลังจะอธิบาย แต่วินาทีต่อมาเธอกลับถูกผลักออกไปทันที

เธอเผลอวางมือขวายันพ้นโดยไม่รู้ตัว เศษกระเบื้องแทงทะลุฝ่ามือของเธอ ก่อนที่ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจะแผ่ซ่านขึ้นมาทันที!

ลี่ซือเจี๋ยเหลือบมองฝ่ามือของเธอ ดวงตาของเขาเคร่งขรึมขึ้นมาเล็กน้อย “อะไร? แผนทำร้ายร่างกายตัวเองครั้งเดียวไม่พอ คิดจะใช้แผนทำร้ายตัวเองสองครั้งติดต่อกัน?”

เขาหัวเราะเยาะเย้ยอย่างเย็นชา “เธอคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะปล่อยเธอไปงั้นเหรอ?”

เวินชิงชิงหลับตาลงและไม่พูดอะไร เธอรู้ว่าตอนนี้ลี่ซือเจี๋ยกำลังโมโหมาก เมื่อหลายปีก่อนเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ อาการสาหัสมากทำให้เดินแบบปกติไม่ได้ ทำได้เพียงต้องนั่งในรถเข็นเท่านั้น

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา อารมณ์ของเขาก็ฉุนเฉียว ไม่แน่นอน ถึงขนาดค่อนไปทางโหดเหี้ยมไร้ความปรานี!

“ทำไมไม่พูด? รู้สึกผิด?”

เวินชิงชิงรู้ดีว่าตัวเองผิดและไม่มีอะไรจะแก้ตัว

“อ้อใช่สิ ตั้งแต่เธอเกิดเรื่องมานี้สวี่เจ๋อยวี่ไม่เคยมาหาเธอเลยหนิ ผิดหวังมากใช่ไหม?”

“ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา! ไม่จำเป็นต้องให้เขามาเยี่ยม!”

เวินชิงชิงปฏิเสธทันที

เมื่อชาติก่อน เธอเสแสร้งทำเป็นลุ่มหลงคลั่งไคล้สวี่เจ๋อยวี่มากเพื่อกระตุ้นให้ลี่ซือเจี๋ยหย่ากับเธอ แต่ในความเป็นจริง พวกเขาไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันเลย! เมื่อชาติก่อนไม่มี ต่อจากนี้ไปก็ไม่มีทางเหมือนกัน!

ใครจะคิดว่าลี่ซือเจี๋ยกลับหัวเราะออกมา และพูดด้วยน้ำเสียงประชดว่า “ก็ใช่ เขาเป็นคู่หมั้นพี่สาวเธอ ถึงเธออยากจะมีความสัมพันธ์กับเขาก็ไม่ได้อยู่ดี หรือไม่หลังจากที่ฉันล้มละลาย เขามีเงินมากกว่าฉันแล้ว เธอจะหย่ากับฉันไปแต่งงานกับเขาก็ได้!”

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่หย่าเด็ดขาด!” เธอสบตากับลี่ซือเจี๋ย ในดวงตาเต็มไปด้วยความดื้อรั้น เพียงแต่ความดื้อรั้นในวันนี้แตกต่างไปจากเมื่อก่อน

ลี่ซือเจี๋ยตกตะลึงเล็กน้อย ตอนที่ได้ยินคำพูดสุดท้ายของเวินชิงชิง เขารู้สึกเหมือนมีมือขนาดใหญ่คว้าหัวใจของเขาเอาไว้ แต่เพียงวินาทีเดียวเท่านั้นก็ปล่อย

“เธอคิดว่าฉันจะเชื่อ?”

“ไม่ว่านายจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม ฉันก็จะคิดแบบนี้!” หลังจากพูดจบเวินชิงชิงก็มองลี่ซือเจี๋ยด้วยสีหน้าปวดใจ และพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “กางเกงนายเลอะแล้ว ไปเปลี่ยนเถอะ”

ทันทีที่เขาได้ยินคำว่า "กางเกงเลอะ" สายตาของชายหนุ่มก็เปลี่ยนเป็นอารมณ์ร้ายขึ้นมาทันที นิ้วเรียวยาวของเขาคว้าหลังคอของเวินชิงชิงแล้วดึงเข้าหาตัวอย่างแรง

“เวินชิงชิง! เธอรังเกียจคนพิการอย่างฉันขนาดนั้นเชียวเหรอ?”

“ไม่ ไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้รังเกียจ!”

“งั้นเหรอ?” จากนั้น ลี่ซือเจี๋ยก็กระตุกยิ้มเย็นชาเจ้าเล่ห์ออกมา “พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิ!”

ความกดขี่และบ้าอำนาจทำให้เวินชิงชิงแทบหยุดหายใจ เธอยื่นมือออกไปอยากจะผลักเขาออก แต่กลัวถูกเขารั้งเอาไว้แน่น

ลี่ซือเจี๋ยกัดริมฝีปากของเธอหนึ่งที ริมฝีปากมีเลือดซึมออกมา เขาโน้มตัวลงดูดเลือดที่ซึมออกมา เขาทำทุกอย่างอย่างนุ่มนวลละมุนละไม ราวกับว่าเขากำลังลิ้มรสอาหารชั้นเลิศบางอย่าง

เวินชิงชิงรู้สุกหนังศีรษะมึนชา ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

ขณะที่เธอทำอะไรไม่ถูก ลี่ซือเจี๋ยก็ผละตัวออกจากริมฝีปากของเธอไปแล้ว

เขายกมือขึ้นแตะริมฝีปากของเธอแล้วกดปลายนิ้วลงบนบาดแผลของเธออย่างแรง ก่อนจะเลื่อนไปลูบไล้ใบหน้าของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนน่าหลงใหล “กลัวฉันเหรอ?”

เวินชิงชิงตัวสั่นโดยไม่รู้ ลี่ซือเจี๋ยที่บ้าคลั่งและอารมณ์ร้ายมักทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวโดยไม่รู้ตัว

แต่ครั้งนี้เธอกลัวไม่อยากหนีแล้ว!

เธอกระชากคอเสื้อของลี่ซือเจี๋ยอย่างแรง ออกแรงดึงเขามาข้างหน้าแล้วโน้มตัวไปจูบเขาก่อน!