บทที่ 5 เธอคิดจะวางยาพิษฆ่าฉันเหรอ?

ลี่ซือเจี๋ยนิ่งอยู่กับที่ เขาทั้งอึ้งทั้งงุนงง ไม่นานเขาก็ผลักเวินชิงชิงออก ใบหน้าอึมครึมเหมือนถูกปกคลุมด้วยเมฆครึ้ม “เวินชิงชิง! ลำบากเธอจริง ๆ เพื่อสวี่เจ๋อยวี่ถึงกับยอมเสียสละขนาดนี้เลยเหรอ!”

เวินชิงชิงอึ้งอยู่กับที่ “สวี่เจ๋อยวี่? เกี่ยวอะไรกับเขา!”

“ฉันจูบสามีของฉัน มันเป็นเรื่องธรรมดา!”

สามี...

คำนี้เหมือนค้อนหนัก ๆ ทุบเข้าที่หัวใจของลี่ซือเจี๋ยอย่างแรง

ตั้งแต่แต่งงานจนถึงตอนนี้ เวินชิงชิงไม่เคยพูดคำนี้กับเขาเลย ตอนนี้เพื่อนจะช่วยสวี่เจ๋อยวี่เธอยอมทำทุกอย่างพูดทุกอย่างจริง ๆ!

เมื่อคิดแบบนั้น ลี่ซือเจี๋ยชักสีหน้าเย็นชาก่อนจะหันรถเข็นแล้วขี่ออกไปทันที

​เวินชิงชิง "???"

เวินชิงชิงได้พบลี่ซือเจี๋ยอีกครั้งก็ตอนค่ำแล้ว

ทั้งสี่คนในครอบครัวนั่งรับประทานอาหารด้วยกัน

เวินชิงชิงกังวลว่าถ้าตัวเองทำตัวใจดีกระตือรือร้นมากเกินไปจะทำให้เด็กทั้งสองคนตีตัวออกห่างมากกว่าเดิม ดังนั้น เธอจึงไม่ได้แสดงความใจดีออกมาและไม่ได้คีบอาหารให้เด็กทั้งสองคนด้วย

เพียงแต่เด็กทั้งสองคนจะเหลือบมองเธอบ้างเป็นครั้งคราว โดยเฉพาะโยโย

ดวงตาของเขาแอบมองอย่างพินิจพิจารณา และระแวดระวัง

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ เวินชิงชิงก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อชาติก่อน มีครั้งหนึ่งโยโยป่วยและอยากให้เธอกอดเขา แต่เธอกลับผลักเขาออกอย่างแรงจนเขาล้มลงกับพื้น มองเธอด้วยดวงตาแดงก่ำ และถามด้วยน้ำเสียงเสียใจ ‘หม่ามี๊ ทำไมหม่ามี๊ถึงไม่ชอบผม ผมเชื่อฟังไม่พอเหรอครับ’

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น เธอก็รู้สึกปวดใจมาก

ตอนนั้นเธอไม่ชอบเขา เพียงเพราะเขาหน้าตาเหมือนลี่ซือเจี๋ยมาก จนลืมคิดไปว่านั่นคือลูกของเธอ และเขาก็ยังเด็กมากด้วย

“หม่ามี๊ มือเป็นอะไรเหรอคะ” ซีซีเอ่ยถามกะทันหัน

ปากของเธอมีข้าวยัดเต็มปาก ดวงตากลมโตจ้องมองมาที่มือของเธอที่พันผ้ากอซเอาไว้

“ไม่ทันระวังก็เลยบาดเจ็บ ไม่เป็นไรแล้ว” เวินชิงชิงพูดพร้อมรอยยิ้ม

“หม่ามี๊ระวังหน่อยนะคะ”

“ค่ะ ขอบคุณนะซีซี”

โยโยก้มหน้าลงต่ำเอาแต่เขี่ยข้าวไม่หยุด ขนตายาว ๆ ของเขาสั่นไหวเล็กน้อย

จริงด้วย หม่ามี๊ชอบแต่ซีซี แต่ไม่ชอบเขา

ไม่หรอก หม่ามี๊คงไม่ค่อยชอบซีซีด้วยเหมือนกันแน่ ๆ บางทีเป้าหมายต่อไปที่จะถูกจัดการอาจจะเป็นซีซีก็ได้ เขาต้องปกป้องซีซี ต้องทำให้เธอหย่ากับแด๊ดดี้ เธอจะได้ไม่ทำร้ายซีซี!

ลี่ซือเจี๋ยยังเงียบไม่พูดอะไร เพียงแต่เขายังคงส่งสายตาเตือนเวินชิงชิงเป็นครั้งคราวว่าอย่าคิดเล่นแง่อะไรอีก

หลังทานอาหารเย็นเสร็จ เวินชิงชิงก็กลับไปพักผ่อนที่ห้อง ตอนนี้เธอต้องพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บเสียก่อนถึงจะมีแรงไปจัดการเรื่องอื่น ๆ ต่อไปได้

แม้ว่าลูกทั้งสองคนจะอายุแค่สี่ขวบ แต่พวกเขาต้องเข้าเรียนทุกวัน ทั้งชั้นเรียนมารยาท ชั้นเรียนยกระดับความรู้พื้นฐาน ชั้นเรียนภาษาต่างประเทศ และอื่น ๆ ดังนั้นจึงไม่ค่อยมีเวลาอยู่บ้านมากนัก

ตอนนี้เวินชิงชิงได้มีปฏิสัมพันธ์กับพวกเขาไม่มากนัก เธอต้องทำความเข้าใจเกี่ยวกับความชอบของลูกทั้งสองคนก่อน

เวลาห้าทุ่ม ที่ห้องหนังสือของลี่ซือเจี๋ย

“คุณชายครับ คุณนายเปลี่ยนเมล็ดกาแฟในโถหมดแล้วครับ” ผู้ดูแลบ้านรายงานต่อลี่ซือเจี๋ย

“ตรวจสอบได้ผลว่ายังไงบ้าง?”

“ตรวจสอบผลออกมาแล้วพบว่า ในเมล็ดกาแฟมีส่วนผสมของสารพิษอยู่ครับ” ผู้ดูแลบ้านยื่นผลการทดสอบให้ลี่ซือเจี๋ย

หลังจากลี่ซือเจี๋ยได้อ่าน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเศร้าหมองขึ้นมาทันที

“สารพิษเหล่านี้จะไม่ก่อให้เกิดอันตรายในระยะเวลาอันสั้น แต่หากรับประทานเป็นเวลานาน อาจทำให้หัวใจเป็นอัมพาตและเสียชีวิตเฉียบพลันได้”

ผู้หญิงคนนี้ต้องการวางยาพิษฆ่าเขางั้นเหรอ?

เหอะ ดี ดีมาก!

“คุณชายจำเป็นต้องตรวจร่างกายโดยเร็วที่สุดนะครับ”

“ให้แพทย์ประจำตัวมาตรวจที่บ้าน”

“ผมจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้ครับ!”