บทที่ 18 เวินชิงชิงโดนหม่ามี๊สามีรังเกียจ

เวินชิงชิงอึ้ง คนในครอบครัวลี่ซือเจี๋ยไม่ชอบเธอกันทั้งนั้น เพราะเมื่อก่อนเธอชอบสร้างปัญหามากเกินไป

ทุกเดือนลี่ซือเจี๋ยจะพาลูกสองคนไปทานอาหารที่บ้านพ่อแม่เขา

เวินชิงชิงเคยไปสองสามครั้ง แต่ทุกครั้งก็ทะเลาะกันจนไม่มีความสุข ภายหลังเธอเลยไม่ไป บวกกับเพราะเธอเกลียดลี่ซือเจี๋ยเลยพาลเกลียดทุกคนที่เกี่ยวข้องกับลี่ซือเจี๋ยไปด้วย

ตอนนี้นึกขึ้นมาแล้ว เวินชิงชิงก็อยากฆ่าตัวเองให้ตายซะจริง เวรกรรมตามสนองเธออย่างที่คิดไว้เลย!

บ่ายวันรุ่งขึ้น เธอแต่งตัวเรียบร้อย ขณะที่ลี่ซือเจี๋ยและลูกทั้งสองกำลังจะออกจากบ้านก็ตามไปด้วย

ลี่ซือเจี๋ยหยุดมองเธอ แววตาเยือกเย็น แต่เขาไม่พูดอะไร

“หม่ามี๊ หม่ามี๊อยากไปบ้านคุณย่ากับเราเหรอ?” 

“ใช่จ้ะ” เวินชิงชิงยื่นมือไปลูบผมซีซี

ซีซีปรบมือทันที “ว้าว หม่ามี๊จะไปกับพวกเราด้วย สุดยอดเลย” 

“เธอจะไปทำไม?” ลี่ซือเจี๋ยมีท่าทีไม่ดี “พวกลูกขึ้นรถไปก่อน” 

ลูกทั้งสองขึ้นรถไปแล้วก็มองลี่ซือเจี๋ยและเวินชิงชิงผ่านหน้าต่างรถ

“ฉันไม่ได้เจอแด๊ดดี้กับหม่ามี๊นานแล้ว จะไปเยี่ยมสักหน่อย” เธอยิ้มขณะพูด ไม่ได้เสียใจเพราะท่าทีของลี่ซือเจี๋ยเลย

“เธอคิดจะทำอะไรอีก?” ลี่ซือเจี๋ยมองเธอ แววตาเยือกเย็น เต็มไปด้วยการกล่าวเตือน

ตั้งแต่เวินชิงชิงแต่งงานกับลี่ซือเจี๋ย เธอก็เคยไปบ้านใหญ่ทั้งหมดสามครั้ง สามครั้งล้วนทะเลาะกันจนไม่มีความสุขเลย ทำให้คนในตระกูลลี่มีความประทับใจที่ไม่ดีต่อเวินชิงชิงเป็นอย่างมาก

“ฉันแค่ไปกินข้าวกับพวกเขาเอง” พูดจบก็เผยรอยยิ้มงดงามให้ลี่ซือเจี๋ย “ขึ้นรถ” 

เธอขึ้นรถก่อน ไม่ได้สนใจใบหน้าบูดบึ้งของลี่ซือเจี๋ยเลย

ลี่ซือเจี๋ยก็ขึ้นรถเช่นกัน เห็นซีซีให้เวินชิงชิงอุ้มด้วยความดีใจ สีหน้าเขายิ่งบูดบึ้งกว่าเดิม เป็นห่วงว่าซีซีจะเกิดเรื่องเหมือนโยโย เขาจะไม่ให้ซีซีและเวินชิงชิงหายไปต่อหน้าต่อตาเขาในเวลาเดียวกันอย่างเด็ดขาด

“ทางที่ดีเธอทำตัวให้ดีหน่อยนะ” เขากล่าวเตือนเสียงขรึม

เขาไม่อยากทะเลาะกันต่อหน้าลูกๆ

ช่วงนี้พฤติกรรมผิดปกติของเวินชิงชิงจะทำให้เขาทนไม่ไหวแล้ว

ตลอดทางมีเพียงเสียงซีซีและเวินชิงชิงพูดเป็นครั้งคราว โยโยและลี่ซือเจี๋ยไม่พูดเลย

ถึงบ้านใหญ่ตระกูลลี่แล้ว

“คุณปู่คุณย่า! เรามาเยี่ยมพวกคุณแล้ว คิดถึงพวกคุณมากเลยค่ะ!” ซีซีกระโจนไปทันทีที่ลงจากรถ

“ซีซีหลานรักมาแล้วเหรอ ไหนปู่อุ้มหน่อย เหมือนจะโตขึ้นนิดหน่อย หนักแล้ว” 

“ปู่แข็งแรงขึ้นทุกวันเลย ซีซีหนักขึ้นแต่ยังอุ้มไหว” 

พ่อลี่ได้ยินประโยคนี้ก็ยิ้มอย่างผ่อนคลายมีความสุข

โยโยเป็นผู้ใหญ่และสุขุมกว่าซีซีเล็กน้อย เขาหยิบภาพที่ตัวเองวาดออกมา “ย่าครับ ดูสิ นี่ปู่ย่าแล้วก็ป้าที่ผมวาด” 

“วาดสวยจัง” 

เห็นเด็กสองคน เหล่าผู้สูงอายุก็ดีใจกันใหญ่ ทว่าเมื่อพวกเขาเห็นเวินชิงชิงลงมาจากรถยืนข้างๆ วีลแชร์ลี่ซือเจี๋ย รอยยิ้มบนหน้าก็แข็งทื่อ สีหน้ากลายเป็นบึ้งตึงอย่างรวดเร็ว

“พ่อคะแม่คะ ไม่เจอพวกคุณตั้งนานเลย” เวินชิงชิงยิ้มขณะพูด

แต่ได้ยินในหูผู้สูงวัยสองคนแปลเป็น: ไม่ได้มาสร้างปัญหาให้พวกคุณนานเลย วันนี้มาแล้ว

พวกเขาเข้าบ้านไปด้วยกัน

“พ่อ เอาใบชามาให้คุณด้วย เหมือนคุณจะชอบดื่มชาเหมาเจียนสินะคะ ได้ยินว่าสูตรนี้ดีมาก คุณค่อยชิมดูนะคะ” 

“แม่ ตอนฉันชอปปิ้งเห็นสร้อยไข่มุกเส้นนี้สวยมาก คิดว่ามันเหมาะบุคลิกของคุณมาก คุณลองดูนะคะ” 

เวินชิงชิงไม่ได้มาตัวเปล่า เอาของขวัญมาด้วย

พ่อลี่ชอบดื่มชามาก แน่นอนว่ามีการศึกษาวิจัยเกี่ยวกับชา แค่เห็นห่อชาก็รู้แล้วว่าชานี้ไม่ใช่สินค้าธรรมดา

ส่วนสร้อยไข่มุกเส้นนั้น ไข่มุกทุกเม็ดอิ่มเอิบมาก แถมส่องแสงแวววาวสีชมพูเล็กน้อย นี่คือสินค้าหายาก

ผู้สูงวัยสองคนมึนงง ใช้แววตาถามลี่ซือเจี๋ย ลี่ซือเจี๋ยก็ส่ายหน้าโดยที่แทบมองไม่เห็น แสดงออกมาว่าตนก็ไม่ค่อยแน่ใจ

พ่อลี่ไม่ได้พูดอะไร เวินชิงชิงวันนี้ผิดปกติเกินเหตุ

แต่แม่ลี่ทนไม่ไหว

“วันนี้เธอจะทำอะไร? จู่ๆ มากินข้าวแถมเอาของขวัญมาด้วย? นี่จะประจบเอาใจเราเหรอ?” เธอถามอย่างตรงไปตรงมาสุดๆ

หลักๆ คือเรื่องราวในอดีตทำให้เธอโกรธจัด ความประทับใจของเธอที่มีต่อลูกสะใภ้คนนี้แย่สุดขีด ถ้าพวกเขาสองคนหย่ากัน เธอสนับสนุนคนแรกแน่นอน!

เวินชิงชิงยิ้มขณะพยักหน้า “อืม เมื่อก่อนฉันทำผิดพลาดไปเยอะเลย วันนี้มาเอาใจพวกคุณสองคนโดยเฉพาะค่ะ” 

“เอาใจพวกเรา? เอาใจเราคิดจะทำอะไร? เธอคิดจะรังแกใครอีก? รังแกลูกชายฉันหรือว่ารังแกหลานฉัน? เวินชิงชิง ฉันขอเตือนเธอ อย่ามาตุกติกกับเรา ถ้าเธออยู่ในโอวาทก็ดี แต่ถ้าสร้างกลอุบายอะไรอีก เราจะไล่เธอออกจากบ้านแน่นอน!” 

แม่ลี่ยิ่งพูดยิ่งโกรธ โดยเฉพาะนึกถึงพฤติกรรมในอดีตของเวินชิงชิง ทำให้พวกเขาขายขี้หน้าต่อหน้าญาติพี่น้อง ทำให้ลูกชายและพวกเด็กๆ ได้รับความคับข้องใจ

“แล้วก็นี่ของของเธอ ฉันไม่ต้องการ เธอเอากลับไปซะ!” 

เธอหยิบสร้อยไข่มุกขึ้นมายัดใส่มือเวินชิงชิง

“แม่ ของขวัญฉันให้คุณไปแล้ว มันเป็นของคุณ ไม่มีเหตุผลต้องเอากลับไป” เวินชิงชิงวางสร้อยไข่มุกไว้ในกล่องแล้วปิดฝา

“เธอไม่เอากลับไปใช่ไหม? งั้นฉันทิ้งนะ!” แม่ลี่จ้องมองเวินชิงชิงด้วยความโกรธ เธอรู้ว่าเวินชิงชิงทำลายอารมณ์ดีๆ ของเธอไปหมดแล้ว ทั้งๆ ที่สองสามปีนี้ไม่เคยมาบ้านใหญ่เลย แต่จู่ๆ ก็มา ต้องมีเจตนาไม่ดีแน่

เธอหยิบกล่องเดินไปข้างถังขยะแล้วทิ้งมันอย่างแรง

เวินชิงชิงยังคงยิ้มเหมือนเคย

“ในเมื่อให้แม่ไปแล้ว มันเป็นของของแม่ แล้วแต่แม่จะจัดการ” 

สายตาลี่ซือเจี๋ยมองไปที่มือเธอ มือขวาเธอกำลังบีบมือซ้าย ดูออกว่ากำลังใช้แรง

“พ่อ พ่อพาแม่เอาของไปเก็บเถอะ ของที่ลูกสะใภ้ให้พวกคุณ พวกคุณก็รับไว้ ทิ้งไปมันเสียเปล่าเกิน” เขาเอ่ยปาก ถึงแม้น้ำเสียงไม่หนักแน่น แต่ก็โต้แย้งได้ยาก

เขาขยิบตาให้ผู้ช่วย ผู้ช่วยหยิบกล่องของขวัญออกมาจากในถังขยะ ในถังขยะไม่มีขยะชิ้นอื่น กล่องของขวัญยังสะอาดดี แต่เขายังใช้แขนเสื้อตัวเองเช็ดมันก่อนจะวางบนโต๊ะ

พ่อลี่หยิบของแล้วพาแม่ลี่ไป แม่ลี่ยังอยากพูดอะไรอีก

“พวกเด็กๆ ยังอยู่ อย่าก่อเรื่องให้น่าเกลียดเกินไปล่ะ!” 

ประโยคนี้หยุดแม่ลี่ได้สำเร็จ ถึงแม้เธอจะไม่พอใจเวินชิงชิงอย่างมาก แต่พึงพอใจกับเด็กทั้งสองเป็นอย่างยิ่ง

เด็กสองคนมาถึงบ้านใหญ่ก็วิ่งออกไปเล่น ไม่เห็นการทะเลาะกันเมื่อครู่เลย

เวินชิงชิงเหลือบมองลี่ซือเจี๋ย เธอรู้ว่าเมื่อครู่ลี่ซือเจี๋ยช่วยเธอไว้ ถือเป็นการไว้หน้าเธอ

“ขอบคุณค่ะ” เธอเดินไปกระซิบเสียงเบากับเขา

ลี่ซือเจี๋ยอึ้งก่อน จากนั้นก็เอ่ยเสียงเข้ม “เธออย่าสร้างปัญหาให้ฉัน!” 

“ไม่ทำหรอก” น้ำเสียงเธอยังคงอ่อนโยน ถึงแม้เมื่อครู่โดนแม่ลี่ปฏิบัติด้วยแบบนั้นก็ไม่อารมณ์เสีย ไม่รู้สึกน้อยใจด้วย เธอรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ตัวเองควรทน

“ฉันไปดูลูกสองคนก่อน” 

เธอเดินออกไปนอกประตูเพื่อหาลูกทั้งสอง เจอกับลี่ซีหยวนผู้เป็นพี่สาวลี่ซือเจี๋ยที่กลับมาจากข้างนอกพอดี

ลี่ซีหยวนพอเห็นเวินชิงชิงก็นึกถึงที่เวินชิงชิงปฏิบัติรุนแรงกับเด็กทั้งสอง จึงทำหน้าบูดบึ้ง พูดเสียงขรึมทันที “เธอมาอยู่นี่ได้ยังไง?” 

ไม่รอให้เวินชิงชิงพูด เธอก็เอ่ยปากไล่ทันที “บ้านฉันไม่ต้อนรับเธอ เชิญเธอออกไปซะ”