๖ ความเจ็บปวดเกาะกินใจ (๒)

“โทรบอกพี่ก่อนแล้วกัน เผื่อวันนั้นออกไซต์งาน” พยักหน้ารัวพร้อมฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ อย่างน้อยเอื้ออังกูรก็ไม่ได้ปิดกั้นหล่อนจนเกินไป บางทีอาจมีหวังพัฒนาความสัมพันธ์มากกว่านี้

ก่อนหันหลังเพื่อเดินออกจากหน้าห้องของเขาไม่ลืมโบกมือลา ชายหนุ่มมองจนหญิงสาวเข้าลิฟต์ค่อยปิดประตูแล้วถอนหายใจ มองของฝากตรงหน้าก่อนเหลือบไปมองอาหารสดที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ในครัวก็ถอนหายใจ

ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องพัวพันกับสองคนนี้ไม่จบไม่สิ้น

โดยเฉพาะพันดาราซึ่งเลิกรากันไปหลายปีแล้ว ยังไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่หล่อนกลับเข้ามาวนเวียนในชีวิต ทุกอย่างมันชัดเจนว่าเธอทิ้งเขาเพื่อไปอยู่กับคนใหม่ คำพูดพวกนั้นตามหลอกหลอนอยู่หลายปีจนเพิ่งมาลืมเลือนช่วงไม่กี่ปีให้หลัง

ทว่าเธอดึงความทรงจำแย่ๆ กลับมาอีกครั้งจนได้ วันที่ต้องเสียใจเพียงลำพัง ดื่มน้ำเมาเพื่อหวังให้ลืมรักครั้งแรกที่ฝังใจ จมอยู่กับความทุกข์จนต้องบินไปทำใจไกลถึงเมืองนอก

ทุกอย่างเป็นเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว...พันดารา

ระหว่างทางไปยังบริษัทยูทีแอลที-มีเพื่อถ่ายละครหญิงสาวก็มองออกนอกหน้าตาขณะถือบทไว้ในมือ เมื่อคืนหล่อนทบทวนและจำบทได้หมดแล้ว วันนี้จึงคิดเรื่องอื่นมากกว่าและแน่นอนว่ามันมีชื่อของวิศวกรหนุ่มมาเกี่ยว

คนที่มาด้วยกำลังเช็คตารางงานของดาราคนอื่นในสังกัด พอเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยจึงเก็บไอแพดเข้ากระเป๋า หลังจากนั้นค่อยหันมองคนในความดูแลที่กำลังเหม่อลอยเหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อตัว

รู้ได้ในทันทีว่าใครเป็นสาเหตุ บุคคลผู้มีผลต่อจิตใจของพันดาราเช่นนี้มีคนเดียวเท่านั้นแหละ เวลาผ่านไปนานเท่าไหรก็ยังไม่ลืมสักที

“ไม่เจอเขาสามวัน เหมือนไม่เจอกันสามปีเลยนะ” เย้าแกมหยอกจนร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย ค่อยหันมามองพลางหยิบบทขึ้นมาแสร้งอ่าน

“อะไรพี่พาย พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ดวงตากลมไล่ตามตัวอักษรที่อยู่บนกระดาษสีขาว อ่านตอนนี้ไม่รู้เรื่องหรอก แต่ก็อยากหาอะไรทำเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของรุ่นพี่

สามวันมานี้เธอถูกทางช่องเรียกตัวเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับโปรเจคละครเรื่องใหม่ มีผู้จัดมากฝีมือและผู้กำกับคนดังที่ได้รางวัลมานับไม่ถ้วน ถือเป็นโปรเจคใหญ่พอสมควรและเชื่อว่าถ้าประกาศออกไปแฟนคลับจะต้องชอบแน่

เพราะได้พระเอกคู่ขวัญอย่างวาดนที สินเสมอชัยมาเล่นละครด้วยกันอีกครั้ง หลังฝากผลงานโด่งดังอย่างเรื่องร้ายกลายรักและลิขิตเสน่หา จนคนติดทั่วบ้านทั่วเมืองทำให้ทั้งคู่ได้ขึ้นรับรางวัลนักแสดงนำหญิง นักแสดงนำชายแห่งปี

ทว่าความจริงของคนทั้งสองเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก อยู่กลุ่มแก็งค์เดียวกันจนถูกจับโยงว่ากำลังคบแต่ปิดข่าว ซึ่งความจริงนั้นห่างไกลมากนัก

ให้คบกับวาดนทีน่ะเหรอ...เธอขออยู่เป็นโสดจนตายดีกว่า

“ที่เหม่อแบบนี้เพราะเขาไม่ใช่หรือไง ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า” ทราบเรื่องจากคนขับรถว่าวันที่ตนไม่ได้กลับด้วยหญิงสาวแอบแวะที่คอนโดมิเนียมของฝ่ายชาย พอลงมาก็ร้องห่มร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า ลำบากวันต่อมาต้องประคบน้ำแข็งและแต่งหน้ากลบร่องรอยอาการตาบวมนั้นอีก

เธอไม่รู้จะทำอย่างไรกับคนของตน บอกให้เลิกชอบกี่ร้อยรอบก็ไม่นำพาสักที ไม่อยากเชื่อว่าพ.ศ.นี้ยังมีคนปักใจรักมั่นเพียงผู้ชายคนเดียว ทั้งที่ตนเองสวยระดับแนวหน้าของเมืองไทย มีชายหนุ่มนับร้อยเข้าหาสามารถเลือกได้

ทำไมต้องเป็นเอื้ออังกูร!

“เปล่า จะทะเลาะอะไรกันได้ล่ะ” ยิ้มขืนแล้วปิดบทละครพลางมองออกไปข้างนอกเหมือนเป็นการปิดบทสนทนา

คำพูดของเขามันเสียดแทงเข้าไปในหัวใจและไม่สามารถลืมได้ จนต้องกลับมาถามตัวเองอีกรอบว่าควรเดินหน้าต่อไปดีไหม เพราะดูท่าทีของชายหนุ่มแล้วเปอร์เซ็นต์ในการกลับมาคบแทบเป็นศูนย์ เขาไม่ฟังหรือเชื่อเธอเลยสักอย่าง

รู้ดีว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะทิ้งอีกฝ่ายก่อน แต่มันก็มีเหตุผลและพันดาราพร้อมจะเล่าให้ร่างสูงฟังเสมอขอเพียงแค่โอกาส...

“พี่ว่าแทนที่จะรักคนที่เขาไม่สนใจ ลองมองคนใกล้ตัวดีไหม คนแสนดีเอาอกเอาใจ ไปหาไม่มีขาด พูดจาเพราะไม่ทำให้เราเสียใจ มีหน้าตาทัดเทียมกัน ทางบ้านยอมรับ..ใครนะ อ้อ คุณทัพไง!” ร่ายมาเสียยาวตกม้าตายตอนท้าย

ผกาพรรณเชียร์ชายหนุ่มอย่างออกนอกหน้า เพราะดูเหมือนคนนี้จะไม่มีประวัติด่างพร้อย ดีทั้งภายในภายนอกเหมาะสมกับพันดาราเป็นที่สุด แถมยังเป็นพ่อบุญทุ่มอีกต่างหาก

“ถ้าพี่ชอบคุณทัพก็คบเองสิ” คร้านจะสนทนาเรื่องนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผู้จัดการพยายามเกลี่ยกล่อมให้เธอรักตอบฝ่ายชาย ทว่าความรู้สึกมันบังคับกันได้เสียเมื่อไหร่

ตอนคบกับกนต์ธรหล่อนก็พยายามแล้ว ทั้งฝืนตัวเองสั่งหัวใจให้รักแต่ผลลัพธ์มันกลับตรงกันข้าม เธอไม่สามารักอีกฝ่ายได้มากกว่าพี่ชาย และยังจำแฟนคนแรกได้ไม่ลืมเลือน จนกลายเป็นความเจ็บปวดและโศกนาฏกรรมแห่งรักที่เกิดขึ้น

แผนงานวิวาห์ต้องล่มเพราะว่าที่เจ้าสาวเข้าโรงพยาบาล ข่าวนั้นถูกปิดเงียบและปล่อยให้มันตายไปกับรักครั้งนั้น

“เขาไม่ชอบพี่สักหน่อย ไม่อย่างนั้นพี่คบเองแล้ว อย่าใจแข็งกับคุณทัพนักเลยนะ เขาก็ดูดีออก” พยายามตะล่อมเพื่อให้รุ่นน้องลืมรักแรกและหายเศร้าสักที เธออยากเห็นพันดารามีความสุขไม่ต้องจมกับความทุกข์ที่รักผิดหวัง

“ถ้าดาวจะรักก็คงรักไปตั้งแต่คบพี่พลุแล้ว พี่ก็รู้ว่าพี่พลุดีกับดาวมากแค่ไหน” คิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกผิดกับเขา ทนคบกับผู้หญิงอย่างเธอมาได้หลายปี เวลาก็ไม่มีให้ เจอหน้ากันแต่ละครั้งแค่ดูหนังหรือกินข้าว ไม่มีกิจกรรมร่วมกันของคู่รัก

ซึ่งก่อนคบก็บอกกนต์ธรหลายรอบว่าตนไม่ได้รักเขา และไม่รู้จะลืมแฟนเก่าได้หรือเปล่า ฝ่ายชายก็ยังยืนกรานขอคบและบอกจะพยายามทำให้หล่อนรัก ผลออกมาไม่เป็นดังคาดเพราะใจของพันดาราแข็งยิ่งกว่าหินเสียอีก

เธอไม่ได้รักเขาและไม่เคยรักเลย...

“เฮ้อ ทำไมปักใจขนาดนี้นะดาว สาบานรักกันทุกชาติภพหรือไงแต่ก็ต้องชดใช้กรรม โห สร้างเป็นหนังได้เลยนะเดี๋ยวพี่คิดพล็อตอดีตให้เอาไหม” เริ่มสนุกกับจิตนาการของตนเอง คุยให้คนที่รักเหมือนน้องสาวฟังจนกระทั่งถึงบริษัท

เหลืออีกไม่กี่ฉากที่ต้องถ่ายทำอยู่บริษัทก่อนจะย้ายไปต่างจังหวัด พอมาถึงหล่อนก็ต้องไปแต่งหน้าเปลี่ยนชุดพร้อมถ่ายทำ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีพนักงานมาแอบดูเท่าไหร่เพราะได้รับคำสั่งเด็ดขาดมาจากท่านประธาน

ไม่ต้องการให้คนของตนเองรบกวนกองถ่าย ถ้าใครฝ่าฝืนไม่ยอมทำตามคงต้องเพิ่มภาระงานให้มากกว่าเดิม จะได้ไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น ทำเอาไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่นวาย การถ่ายทำจึงราบรื่นเหลือเพียงไม่กี่ฉาก

เพราะรู้ว่าไม่มีทางที่จะเห็นเอื้ออังกูรมากองถ่ายทำให้หล่อนคิดว่าคงไม่เจอหน้ากัน ถึงได้มีสมาธิกับงานตรงหน้า และเล่นไปตามบทบาทอย่างมืออาชีพ จะมีก็แต่นักแสดงร่วมสองคนที่ค่อนข้างเกร็งเวลาเข้าฉาก เพราะเคยสร้างวีรกรรมเอาไว้

“เย็นนี้พี่ต้องไปดูน้ำมนต์ที่งานอีเว้น อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม ให้พี่ตามผู้ช่วยหรือเปล่า” เข้ามาบอกงานด่วนกับดาราสาว

ตอนแรกคิดจะให้คนอื่นไปแทนแต่ดูเหมือนงานนี้คงต้องไปเอง จึงรีบรุดมาพูดกับพันดาราที่กำลังนั่งดื่มน้ำเพียงลำพัง หล่อนใช้พลังกับการแสดงไปค่อนข้างมากจึงเหนื่อยหอบ ต้องดื่มน้ำดับกระหาย

“ไม่ต้องหรอก อีกไม่กี่ฉากก็เสร็จแล้วพี่พายรีบไปเถอะ เสร็จจากนี้ดาวก็จะกลับห้องเลยไม่แวะที่ไหน ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” บอกเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ ผกาพรรณพูดคุยกับรุ่นน้องอีกเล็กน้อยก่อนรีบไปหานักแสดงในความดูแลของตน

ปล่อยร่างบางนั่งอยู่ตรงนั้นแล้วอ่านบทเงียบๆ ช่วงนี้หล่อนค่อนข้างทำได้ดีกับฉากร้องไห้ เหมือนเอาตัวเองไปอยู่ในอารมณ์นั้นได้รวดเร็ว จนผู้กำกับชมไม่ขาดปากว่าฝีมือการแสดงเยี่ยมยอด ปีหน้ารางวัลนักแสดงนำหญิงคงไม่หนีไปไหน รอมาอยู่ในมือหล่อนตั้งแต่ละครยังไม่ฉาย

การทำงานของคนในกองไม่ค่อยเป็นเวลา ตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้วก็ยังไม่ได้กลับบ้าน หญิงสาวเค้นพลังจนเกือบหมดกว่าจะได้ยินเสียงคัท แล้วคนในกองก็เฮลั่นเพราะจะได้กลับบ้าน มาเริ่มงานตั้งแต่เจ็ดโมงใช้เวลาเกือบสิบห้าชั่วโมงกับการออกกอง

“ขอบคุณมากนะคะ เหนื่อยกันแย่เลย ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” โบกมือลาคนในกองแล้วสะพายกระเป๋า พลางหยิบกระเป๋าใบใหญ่ที่บรรจุหมอนและผ้าห่ม พร้อมทั้งเสื้อผ้าเอาไว้แน่นเพื่อออกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ข้างนอก

ระหว่างทางก็ทักทายคนในกองที่รู้จักจนสนิทสนม หญิงสาวใส่ใจคนรอบข้างเสมอ เวลาคุยกับใครก็คุยเกือบห้านาทีกว่าจะถึงรถก็ผ่านไปเกือบสามสิบนาทีทั้งที่ระยะทางไม่ไกลสักนิด

ริมฝีปากแต้มยิ้มมีความสุขกับงาน เท้าเรียวเดินตรงไปข้างหน้าก่อนชะงักเมื่อเห็นคนคุ้นเคยลงจากรถยนต์ที่จอดเทียบฟุตบาท พร้อมถือถุงผ้าขนาดกลางไม่แน่ใจว่าของข้างในบรรจุอะไรไว้บ้าง แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย

กรอบหน้าหวานที่มีมวลความสุขกลับถูกอารมณ์แค้นเคืองมากลบจนมิด จังหวะการก้าวเดินช้าลงจนหยุดกับที่เมื่ออดีตเพื่อนสนิทมายืนตรงหน้า พร้อมรอยยิ้มหวานที่อาบยาพิษ ซึ่งหล่อนก็เพิ่งได้รู้ธาตุแท้เมื่อไม่นานมานี้เอง

“เธอถ่ายละครที่นี่เหรอ” ไม่อยากเสวนาด้วยสักประโยค จึงเลือกจะเดินเลี่ยงเพราะไม่ต้องการปะทะ ไม่น่าเชื่อว่าพรนลัทจะแสดงละครเก่งขนาดนี้

น่าจะเอาดีด้านการเป็นนักแสดงมากกว่าคนอยู่เบื้องหลัง

“เดี๋ยวสิ ไม่เจอกันตั้งนานไม่คิดจะทักทายเพื่อนสนิทหน่อยเหรอ แถมฉันยังเคยเป็นน้องสาวของแฟนเก่าเธอด้วย” คว้าแขนเรียวเอาไว้ ซึ่งพันดาราก็ไม่เข้าใจว่าพรนลัทต้องการอะไร

พวกเขารู้จักกันตอนเรียนมหาวิทยาลัยจนเป็นเพื่อนที่สนิทมาก แต่หล่อนคงคิดเองฝ่ายเดียวโดยไม่รู้ว่าหญิงคนนี้ลอบแทงข้างหลังตลอด และยังแสร้งทำเป็นประสงค์ดีทั้งที่ความจริงหวังร้าย

งูเห่ายังไม่น่ากลัวเท่านี้เลย

“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ ปล่อยด้วย” มองมือที่จับแขนเอาไว้ ดวงตากลมฉายชัดว่าไม่พอใจและไม่ต้องการจะปราศรัยสักนิด

พรนลัทเองก็ทราบแต่ก็ยังอยากพูดจากับอดีตเพื่อน ยอมปล่อยแขนเล็กออกก่อนจะถุงผ้าที่ตนถือขึ้นมาดู แตะเล็กน้อยเพื่อวัดอุณหภูมิว่ามันยังร้อนอยู่หรือเปล่า ทั้งที่ของข้างในก็เก็บความร้อนอยู่แล้ว

ดาราสาวรู้สึกขวางหูขวางตากับการกระทำของอีกฝ่าย แต่ก็รอดูต่อไปว่าจะพูดอะไรเพราะดูจากแววตาและหน้าที่เชิดขึ้น บ่งบอกให้รู้ว่าคงถือไพ่เหนือกว่าตน ไม่แน่อาจเป็นเรื่องของเอื้ออังกูรก็ได้ ไม่อย่างนั้นจะมาบริษัทก่อสร้างทั้งที่ทำงานในวงการบันเทิงได้อย่างไร

“แค่อยากถามว่าถ้าฉันคบกับพี่เอื้อต่อจากเธอ คงไม่ว่าอะไรใช่ไหม” มือเล็กกำเข้าหากันแน่นเมื่อได้ยินอย่างนั้น

แน่นอนว่าเธอไม่มีทางยอมให้มันเกิดขึ้นเป็นอันขาด ความรักที่มีให้วิศวกรหนุ่มยังไม่จางหาย และที่สำคัญไม่อาจยกชายคนรักให้แก่ผู้หญิงตีสองหน้า

ดวงตากลมแทบจะกลายเป็นทะเลเพลิง จ้องคนตรงหน้าอย่างโกรธแค้น ต้องกำมือแน่นไม่ให้เผลอยกขึ้นตบใบหน้าที่มองอย่างไรก็ไม่ถูกชะตาเอาเสียเลย จนอยากถามตนเองในอดีตว่าทนคบเป็นเพื่อนได้อย่างไรตั้งหลายปี

“ถ้าพี่เอื้อเขาเอาเธอ ฉันจะไปว่าอะไรได้” กัดฟันตอบเสียงเข้ม ถึงในใจจะไม่มีทางยอมก็ตาม

“แต่น่าเสียดายที่พี่เอื้อเขาฉลาดพอจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงแบบเธอ ฉันก็ไม่ได้อยากดูถูกหรอกนะแต่คนอย่างเธอแม้แต่หมาข้างถนนมันยังไม่ชายตาแลเลย” ตอกกลับนิ่มๆ พร้อมยิ้มมุมปาก หล่อนเพิ่งรู้ว่าตนเองก็ฝีปากดีเหมือนกัน

วงการบันเทิงหล่อหลอมให้พันดาราที่สดใสและอ่อนต่อโลกกลายเป็นมองคนทะลุปรุโปร่ง ไม่เคยไว้ใจคนเข้ามาทำตัวสนิทชิดเชื้อเพื่อหาผลประโยชน์ ปิดกั้นตนเองแทบไม่เปิดใจให้ใครอีกเลย หากอยากรู้จักก็ต้องใช้เวลา

ความอารมณ์ดีและเฟรนด์ลี่ก็แค่ฉากหน้าเพื่อเข้าสังคม ถ้าเจอคนที่ร้ายมาก็ตอกกลับให้หน้าหงายได้เช่นกัน

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องแสดงความเสียใจด้วยนะ เพราะพี่เอื้อเปิดใจให้ฉันและหลายคืนก่อนฉันก็ไปห้องเขา ดูแลปรนนิบัติเขาอย่างดีเกือบค่อนคืน...ลีลาเขาเด็ดมากเลย เธอว่าไหมล่ะ” แต่ไม่คิดว่าพรนลัทจะเล่นวิธีนี้

ดวงตากลมวาวโรจน์อย่างไม่เคยเป็น มองมุมปากที่แสยะยิ้มของอีกฝ่ายก็โกรธจนแทบควบคุมตนเองไม่อยู่ เกือบเผลอง้างมือฟาดลงบนใบหน้านั้นถ้าไม่ได้ยินเสียงเรียกของบุคคลที่สามเสียก่อน

“ผึ้ง...รอนานไหม” หันไปตามเสียงเรียกซึ่งไม่ใช่ชื่อของตน แต่เสียงทุ้มคุ้นจนใจสั่น

เธอเห็นเอื้ออังกูรยืนอยู่ตรงนั้น แต่แววตาคมกลับไม่ได้จ้องตนเลยสักนิด มันหยุดอยู่ที่พรนลัทจนคนโดนเมินถึงกับร้อนผ่าวที่ดวงตา

“ไม่นานค่ะ ผึ้งทำขอกินมาให้พี่เอื้อเยอะเลย เข้าไปข้างในดีกว่านะคะ” ไม่รู้ว่าจะมองให้ตัวเองเจ็บช้ำมากกว่านี้ทำไม แต่เธอก็ยังมองตามคนทั้งคู่จนลับหายไปในบริษัท ก่อนหยดน้ำตาจะไหลออกมาเป็นสายทั้งที่ไม่มีเสียงสะอื้น

ต้องเจ็บปวดไปอีกนานเท่าไหร่

เธอแทบจะทนไม่ไหวแล้ว...