บทที่ 9

อาชวินยืนอยู่ข้างเตียงของหญิงสาว เพื่อรอให้สามีของเธอมา แต่จู่ๆมือเล็กกว่าคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ ร่างสูงถอยห่างออกมาจากเตียงเล็กน้อย

“แต้วขอโทษค่ะ”

“เรื่องอะไร ?” หมอหนุ่มถามขึ้นนิ่งๆ

“เรื่อง…”

“ช่างมันเถอะ” เขาตัดบท

“ขอโทษนะคะ”

“เรื่องมันผ่านไปตั้งนานแล้วนะ” เขาบอกนิ่งๆ แล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้

“โกรธหรือเปล่าคะ ?”

“โกรธจนเลิกโกรธไปแล้ว” อาชวินบอก แล้วยกมือขึ้นยีผมของหญิงสาว

“พี่อ้ายยังอ่อนโยน แล้วก็น่ารักเหมือนเดิมเลยนะคะ”

“แต่หล่อกว่าเดิมนะ” หมอหนุ่มบอกยิ้มๆ

“หลงตัวเองเหมือนเดิมด้วยค่ะ”

“นี่ !” เขาแกล้งดุ

“มะลิบอกว่าพี่อ้ายแอบชอบพยาบาลที่โรงพยาบาลนี่คะ สมภารกินไก่วัดชัดๆ” นาวิกาล้อเลียนเขา เพราะเพื่อนรักเล่าให้ฟัง

“เหอะ! เดี๋ยวต้องกลับไปเคลียร์กับมะลิสักหน่อยละ”

“อย่าบอกนะคะ ว่าแต้วบอก” เธอพูดกลั้วหัวเราะ ทำให้เขายิ่งหมั่นไส้ ยกมือขึ้นมาบีบแก้มเธอ

“นิสัยไม่ดี”

“ดีกว่านี้ ก็นางฟ้าแล้ว”

“แต้ว หมอ” ร่างสูงของชลธารพุ่งพรวดพราดเข้ามาในห้อง

“คุณธารมาแล้ว งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” อาชวินขอตัว

“เดี๋ยวครับ” ชลธารเดินเข้ามาดักหน้าเขาไว้

“มีอะไรหรอครับ ?”

“มีครับ!”

พลั้ว !!!

หมัดหนักๆของเขาซัดเข้าที่ริมฝีปากของอาชวินเข้าอย่างจัง ทำให้คนที่ไม่ได้ตั้งตัวถึงกับเซไปติดผนัง ชลธารกำหมัดแน่นกว่าเดิม แล้วทำท่าจะเดินเข้ามาต่อยซ้ำอีกรอบ แต่ภรรยาเข้ามาขวางไว้ก่อน

“พี่ธารจะทำอะไรคะ ?”

“ไม่รู้จักกันจริงๆหรอ ?” เขาถามด้วยความหึงหวง และอารมณ์ฉุนเฉียวสุดๆ

“ขอโทษค่ะ” นาวิกาพูดขึ้น

“หมายความว่าไงแต้ว ไอ้หมอนี่มันจีบแต้วใช่ไหม !?”

“ไม่ใช่ค่ะ แต้วกับพี่อ้ายเคยคบกัน ก่อนที่แต้วจะไปเรียนต่อที่อเมริกา” หญิงสาวอธิบาย

“หมายความว่าพี่แย่งแต้วมาตากเขาหรอ ?” คนอารมณ์ร้อนเดือดขึ้นมาอีกยก

“ไม่ใช่หรอกครับ ตอนที่แต้วไปเราเลิกกันแล้ว” อาชวินพูดขึ้น เพราะไม่อยากให้เกิดปัญหา

“ผมไม่ได้ถามคุณ”

“แต่คุณต้องฟังครับ ไม่ใช่อยากจะต่อยใคร ก็มาต่อยแบบนี้” หมอหนุ่มเถียงคอเป็นเอน

“ถ้าคุณเป็มผม แล้วคุณต้องเห็นคนที่บอกว่าไม่รู้จักกัน ทำอะไรแบบเมื่อกี้ คุณจะว่ายังไงครับ คุณหมอ ?”

“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่โกหกคุณในตอนแรก” เขายอมรับผิด

“แต้วขอโทษนะคะ พี่ธาร”

“เฮ้อ… ผมต่างหากที่ควรขอโทษคุณ” ชลธารถอนหายใจ เพื่อสงบสติอารมณ์

“…”

“ผมใช้ความเหงาของแต้ว เป็นสะพานเพื่อเข้าไปอยู่ในใจของแต้วตั้งแต่แรก บางทีแต้วอาจจะยังแคร์หมออยู่ก็ได้ครับ” เขาไล่สายตาไปที่นิ้วข้างซ้ายของภรรยาตัวเอง ที่ตอนนี้ไม่มีแหวนแต่งงานอยู่แล้ว

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ” นาวิกาบอกทั้งน้ำตา

“นายหมาบ้า !” ณิชาที่เดินเข้ามาพร้อมกับวิศรุจตกใจ เมื่อเห็นเลือดที่มุมปากของอาชวิน

“เกิดอะไรขึ้นครับ ?” ตำรวจหนุ่มถามขึ้น

“ผมขอตัวนะครับ” ชลธารเดินออกไป

“พี่ธาร” นาวิกาวิ่งตามเขาออกไปอย่างทุลักทุเล

“เกิดอะไรขึ้น ตอบมาสินายหมาบ้า” ณิชาถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ไหนบอกไม่รู้จักกันไง ?” วิศรุจมองทั้งคู่อย่างสงสัย

“ก็…” ณิชาอ่ำอึ้ง

“ไม่รู้จัก แค่ทะเลาะกันนิดหน่อย ตอนขึ้นรถมานี่” อาชวินบอก แล้วเดินออกไป

“…” ร่างบางทิ้งตัวพิงกับผนังห้อง

“จะไหม ยัยฝันร้าย ?” อาชวินชะโงกหน้ามาถาม

“กลับ !!” ณิชาตะโกนตอบ แล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม

“แล้วยืนอยู่ทำไมล่ะ คุณว่าจะไม่กลับแล้ว”

“ทำไมนายต้องกัดฉันตลอดเวลาด้วย ?” ณิชาถามอย่างจริงจัง

“คนไม่สวย ไม่มีสิทธิ์แถมแบบนี้นะ”

“ยัยตัวเล็กของผมไม่สวยตรงไหน ?” วิศรุจถามขึ้น แล้วกอดคอณิชาไว้

“ทุกตรง” คนถูกถามตอบทันควัน

“ใครจะไปสวยเหมือนคุณพิ้งค์ล่ะ”

“ก็รู้นี่” เขาแลบลิ้นใส่เธอ แต่คนตัวเล็กรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา

“รู้ตั้งนาจแล้วย่ะ” ณิชาตอบเสียงอ่อย

“สองคนนี้ไม่รู้จักกันจริงๆหรอ เถียงอย่างกับรู้จักกันมาสิบชาติ” ตำรวจหนุ่มตั้งข้อสังเกตุ

“ถ้าต้องเจอกันมาสิบชาติ ฉันจะกรวดน้ำให้สักสิบโอ่ง จะได้หมดเวรหมดกรรมกันสักที” หมอปากปีจอพูดขึ้น

“เออ ฉันเกลียดนายยิ่งกว่าเล็บขบอีก” ณิชายอกย้อน

“เอ้าๆ อย่าพึ่งทะเลาะกัน” คนกลางต้องรีบห้ามทัพ ก่อนที่ทั้งคู่จะทะเลาะกันบานปลาย

“เฮ้อ…”

“ชิ” ทั้งคู่สะบัดหน้าไปคนละทาง แต่ก็ต้องเดินออกจากโรงพยาบาลทางเดียวกัน

“ต้องแอบกิ๊กกันอยู่แน่ๆ” วิศรุจพึมพำขำๆ แล้วเดินตามไปติดๆ