Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 10
คนตัวเล็กที่กำเดินตามเขาต้อยๆ พยายามจะทำแผลให้เขา แต่ร่างสูงเอาแต่ปฏิเสธมาตลอดทาง และดูเหมือนว่าเธอจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ
“นี่ จะเดินตามอีกนานไหม ?” อาชวินหันมาถามอย่างหงุดหงิด
“ก็บอกว่าจะทำแผลให้ไง”
“ไม่ต้อง” เขาปฏิเสธเป็นรอบที่ร้อยของวัน
“จะทำ”
“ไม่ต้อง แผลแค่นี้ ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”
“ก็มันเรื่องใหม่ไง” ณิชาเถียง
“เรื่องใหญ่ตรงไหนไม่ทราบ ?” เขาถามกลับ
“ก็…เดี๋ยวคนอื่นเห็นก็ต้องเอาไปพูด อย่างน้อยนายทำแผล มันก็อาจจะจางลงบ้าง ทายาสิ” เธอยื่นยามาตรงหน้าเขา
“ถ้าไม่ทาล่ะ ?”
“ฉันจะทาให้” คนตัวเล็กเปิดตลับยาออก
“ไม่ต้อง !”
“เอ๊ะ! โตเป็นควายแล้วนะ จะดื้อด้านอะไรนักหนาเนี่ย”
“เธอนี่มัน !” เขาชี้หน้าเธอด้วยความหงุดหงิด
“ฉันทำไม ?”
“กวนประสาท” เขาบอก แล้วฉวยยาในมือเธอมาถือไว้
“เหอะ ! คนเขาอุตส่าหวังดี”
“ใครใช้ให้เธอหวังดีไม่ทราบ ?” อาชวินหรี่ตามองอย่างจับผิด
“พี่วาฬ” เธออ้างชื่อวิศรุจ ทั้งที่เจ้าตัวกับพสุกำลังแอบมองอยู่หลังพุ้มไม้
“บอกตั้งแต่แรกก็จบ ฉันจะได้ไม่ต้องระแวง” หมอหนุ่มบอก
“ทำไม ! ถ้าฉันหวังดีกับนาย แล้วมันน่าระแวงตรงไหน ?”
“ก็…เธอมันไม่น่าไว้ใจน่ะสิ” เขาบอกตามที่ตัวเองคิด
“ไอ้หมาบ้า งั้นก็เอาคืนมาเลย” ณิชาแย่งยาจากมือของเขา
“เอ้า! เธอไม่ได้อยากให้ฉันนี่ ไอ้วาฬให้มาต่างหาก”
“แต่ฉันเป็นคนถือมาให้” หญิงสาวอ้าง
“แล้วไง ฉันไม่นับ”
“ฉันเกลียดนาย!”
“ฉันก็ไม่ได้พิศสวาทอะไรเธอนี่” เขาบอก แล้วส่ายหัวเซงๆ
“ย่ะ !”
“คนอะไร เตี้ยแล้วยังขี้งอนอีก” เขาล้อเลียน แล้วหันกลับไปเพื่อจะเดินต่อ
“เออ !” ณิชาบอก แล้วปาตลับยาใส่เขา
พลั่ก !
“นี่เธอ !” อาชวินขบกรามด้วยความหงุดหงิด
“ไอ้หมาบ้า เอ๊ย !” คนตัวเล็กเดินปึงปังออกไปทันที
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” เขาก้มเก็บตลับยา แล้วเดินแยกไปอีกทาง
“จ่า ผมว่ามันมีอะไรแปลกๆแล้วนะ” วิศรุจพูดขึ้นก่อน
“ผมก็ว่าแปลก” พสุเห็นด้วย
“งั้นผมจะไปถามณิชา จ่าไปถามพี่อ้ายแล้วกัน”
“ตายๆ หมออ้ายไม่มีทางบอกหรอกครับ ผมสงสัยมาตั้งแต่บนรถแล้ว”
“แล้วทำไมสองคนนั้น ถึงบอกว่าไม่รู้จักกันล่ะ ?” วิศรุจสงสัย แต่ก็เลือกเดินตามณิชาไป
“แล้วผมล่ะครับ ?”
“แล้วแต่จ่าเลยครับ” เขาหันมาตอบ แล้ววิ่งตามณิชาไปติดๆ เพราะเธอเดินเร็วมาก
“เวรกรรมไหมล่ะ” พสุบ่น แต่ก็เดินไปทางเดียวกันกับที่อาชวินไป
ทางด้านวิศรุจที่วิ่งมาถึงตัวณิชา แล้วทำท่าจะจ๊ะเอ๋ใส่เธอ แต่ร่างบางกับส่งสายตาจะกินเลือดกินเนื้อใส่เขา
“มีอะไรหรือเปล่าคะ ?”
“พี่เห็นณิชาอารมณ์ไม่ดีไง เลยเข้ามาทัก เป็นไรมาเอ่ย” เขาแกล้งไม่รู้ เพื่อหลอกถามเธอ
“เปล่านี่คะ”
“เอากระจกมาส่องหน้าตอนนี้ดูก่อนไหมล่ะ ยับยิ่งกว่าผ้าไม่ได้รีดอีก” เขาบอก แล้วหยิกแก้มเธอ
“โอ๊ย ! ปล่อยนะพี่วาฬ”
“จ่ายค่าเสียหายมาก่อน” ตำรวจยื่นมือไปตรงหน้าเธอ
“ค่าเสียหายอะไรคะ ?”
“เอาชื่อพี่ไปอ้างได้ไง เสียหายหมด” เขาดักคอหญิงสาวเข้าให้
“อ้างอะไรคะ ?”
“พี่ไม่ได้ฝากยาไปให้หมออ้ายซะหน่อย” วิศรุจบอก แล้วยักคิ้วอย่างเป็นต่อ
“ก็…ถ้าบอกว่าณิชาให้เอง เขาก็ไม่รับสิคะ”
“เป็นห่วงหมออ้ายล่ะสิ”
“เปล่าค่ะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธ แล้ววิ่งหนีเขาทันที
“ถามแค่นี้ รีบวิ่งหนีไปไหนเนี่ย” เขาแกล้งตะโกนตามหลัง ทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
ทางด้านพสุที่เดินเข้าไปนั่งดื่มกาแฟอยู่ข้างๆอาชวิน ก็เห็นเขาทายาที่มุมปากอย่างเบามือ เพราะมันค่อนข้างแสบ
“ใครให้ยามาครับเนี่ย ?”
“ไอ้วาฬครับ” อาชวินตอบ แล้วทายาต่อ
“เอาไปใหห้กันตอนไหน ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“…” เขาเงียบไป เพราะถ้าสพุรู้ว่าวิศรุจฝากณิชามาให้เขา คงต้องถามต่อไปอีกแน่ๆ
“หมวดวาฬก็อยู่กับผมตลอด” คนถามลุกหนักขึ้น
“ฝากคนอื่นมาให้น่ะครับ”
“คนอื่นที่ส่านี่ หมวดณิชาหรือเปล่าครับ ?” พสุหลอกถามเข้าตรงจุดสุดๆ
“คงงั้นมั้งครับ ผมจำชื่อไม่ได้”
“โอ๊ยๆ ถ้าสวยๆอย่างนั้น หมอจำชื่อไม่ได้ หมอก็เลิกเป็นเถอะครับ” เขาหลุดปากออกมาตามประสาคนแก่ปากไวจนได้
“จ่าดินเห็นหรอครับ ?”
“เปล่าครับ” พสุกลับลำทันควัน
“บอกผมมาเถอะ”
“ผมไปดูทางนู่นก่อนนะครับ” ว่าจบ เขาก็ลุกขึ้น ก่อนจะก้าวฉับๆจากไปทันที
อาชวินพิจารณาตลับยาในมือแวบนึง แล้วระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย เพราะไม่ว่าจะเป็นใครที่เอามาให้ เขาก็ถือว่าเป็นห่วงเป็นใยเขาอยู่ดี แต่ถ้าเป็นณิชาจริงๆล่ะก็… คงต้องดูไปนานๆสักหน่อย ไม่ใช่ว่าแอบเอายาฆ่าหญ่าใส่ลงไปด้วยล่ะ แย่เลย
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
