Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
บทที่ 7
อาชวินเดินเข้าไปทักทายคณะเดินทางซึ่งเป็นทหารและคณะแพทย์ทหารชุดเดิมที่เดินทางไปด้วยกันทุกปี
เขาถูกเรียกขึ้นรถคันที่สี่ เพราะคันอื่นๆเต็มหมดแล้ว แต่นั่นทำให้เขาได้พบกับนายทหารคนหนึ่งที่มักจะเจอกันเวลาออกค่ายต่างจังหวัดเสมอ
“สวัสดีครับหมอ”
“สวัสดีครับ จ่าดิน”
“เจอกันทุกปีเลย ผมเบื่อหน้าหมอแล้วนะครับ” เขาล้อเลียนหมอหนุ่มอย่างสนิทสนม
“ผมคิดว่าจ่าจะคิดถึงผมซะอีก”
“คิดถึงน่ะ มันก็คิดอยู่หรอก” จ่าวัยเกือบห้าสิบปีพูดกลั้วหัวเราะ
“แต่ถ้ามีหมอสวยๆมาแทนก็อีกเรื่องใช่ไหมครับ”
“รู้ทันจังนะ เดี๋ยวเมียผมมาหักคอกันพอดี” สิบเอกพสุบอก แล้วหันซ้ายหันขวา
“เอ่อ…ปีนี้คนเยอะกว่าเดิมนะครับ” อาชวินพูดขึ้น เพราะเขารู้สึกว่าปีนี้อาสาสมัครเยอะกว่าปกติ
“เห็นว่ากองทัพไทยให้การร่วมมือกับ ตชด. ดักจับพวกลอบขนไม้ด้วย”
“อ่อ อย่างนี้ก็มันส์สิครับ แล้วจะมีผลอะไรกับชาวบ้านหรือเปล่า ?” หมอหนุ่มถามหน้าเครียด
“ไม่หรอกครับ หมู่บ้านรอบๆก็มี ตชด. เข้าไปดูแลบ่อยๆ จะมีก็แต่ลอบนอกนั่นแหละ ดักจับไม่ได้สักทีแถมของกลางยังกองไว้ให้ดูต่างหน้าอีก มันน่าเจ็บใจนะ”
“ครับ” เขาเห็นด้วย
“เลิกคุยเรื่องเครียดสักพักเถอะครับ กว่าจะถึงเชียงใหม่ก็พรุ่งนี้นู่น”
“งั้นผมจะหลับรอนะครับ” อาชวินบอก เพราะการเดินทางโดยรถบัส ทำให้ต้องข้ามวันข้ามคืนกว่าจะถึงเชียงใหม่ก็คงจะพรุ่งนี้
“อย่าพึ่งหลับสิครับ”
“ทำไมล่ะครับ ?” อาชวินถามขำๆ เพราะรู้ดีว่าคนตรงหน้าต้องมีเรื่องอะไรมาเม้าท์ให้เขาฟังแน่ๆ
“ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”
“เรื่องสาวๆใช่ไหมครับ ?” เขาถามอย่างรู้ทัน
“เอ๊ะ! หมอนี่นะ ชอบรู้ทันคนแก่อยู่เรื่อย”
“โถ่ ผมเห็นไกลหูไกลตาเมียทีไร จ่าดินก็ชวนพูดเรื่องนี้ทุกทีนี่ครับ”
“บร๊ะ ! หมอนี่ อย่าบอกเมียผมนะ”
“ผมเคยบอกที่ไหนล่ะครับ หน้าเมียจ่าผมยังไม่เคยเห็นมาก่อนเลย” ชายหนุ่มบอก
“เออ ก็จริง” คนฟังระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“หัวเราะเยอะๆครับ จะได้อายุยืน”
“โอ๊ย แต่เรื่องนี้ ทำเอาคนทั้งคณะอายุยืนเลยนะครับ” สิบเอกพสุพูดสีหน้าจริงจังสุดๆ
“ยังไงครับ ?”
“มีทหารหญิงมาเป็นอาสาสมัครด้วย ตั้งห้าหกคนเลยนะหมอ” คนแก่ทำท่าจะนับนิ้ว
“ปกติก็มีมาอยู่แล้วนี่ครับ”
“แต่ครั้งนี้ ไม่เหมือนทุกครั้ง” คนพูดทำสีหน้าเบิกบานอยู่คนเดียว
“นางสาวไทยมาหรอครับ” อาชวินถามกวนๆ
“เดี๋ยวปั๊ดเผ่นกบาลหมอซะนี่”
“ผมล้อเล่น” เขาง้อคนอาวุโสกว่า
“เข้าเรื่องๆ ตั้งใจฟังด้วย”
“ครับ” เขาลากเสียงยาวรับคำ
“ลูกสาวนายพลวีระกับคุณหญิงอุ่นใจมาด้วยนะ สวยเหมือนแม่ หรืออาจจะมากกว่าแม่ด้วยซ้ำ ผมพึ่งเจอเธอก่อนหมอจะมานี่ล่ะ”
“สวยขนาดไหนครับ ?”
“ก็…สวยกว่าคุณพิ้งค์ของหมอแล้วกันน่ะ” สิบเอกพสุแอบแขวะเขา
“อ้าว !?”
“ล้อเล่นครับ”
“โอเค งั้นผมนอนแล้วนะครับ” อาชวินบอก แล้วยกมือขึ้นทำสัญลักษณ์โอเคให้คู่สนทนา
“นอนเถอะครับ เดี๋ยวลงรถแล้ว ก็ต้องเดินอีกไกล”
“ครับ ฝันดีนะครับ” เขาบอกด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะปิดตาลง
…ร่างสูงกำลังเดินอยู่กลางป่าในยามค่ำคืน เขาเห็นหลังคนเดินอยู่ไม่ไกล จึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะตะโกนเรียกเมื่อเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิง แต่เรียกเท่าไหร่ ร่างบางก็ไม่คิดจะหันกลับมามองเขาเลย
“คุณ…” เขาวางมือบนไหล่เล็ก ทำให้เธอหันมามอง
“นายหมาบ้า!” เสียงแหลมตะโกนใส่หน้าเขา จนร่างสูงสะดุ้งตื่นจากความฝัน
“ยัยฝันร้าย” เขาเรียกหญิงสาวในความฝันอย่างหงุดหงิด
“ใครหรอครับ ?” พสุถามขึ้น ด้วยความงุนงง
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่ฝันเฉยๆ”
“ฝันเห็นผีหรอครับ ?”
“ใช่ครับ ผีผู้หญิงหน้าตาน่ากลัวมากครับ” เขาบอก ทั้งที่มันไม่ได้เป็นความจริงเลยสักนิด
“น่ากลัวมากไหม ?”
“มาก เฮ้ย !!!” อาชวินตะโกนลั่น เมื่อหญิงสาวที่กำลังเงยหน้าถามเขาผ่านหน้าต่างรถบัส คือหญิงสาวที่อยู่ในฝันของเขาเมื่อสักครู่
“อ้าว รู้จักกันหรอครับ ?” พสุถามขึ้น ทั้งที่หมอหนุ่มตาค้าง พร้อมกับทำปากพะงาบๆราวกับต้องการจะพูด แต่พูดไม่ออก
“ค่ะ”
“เอ่อ…ครับ” หมอหนุ่มพยักหน้าช้าๆ
“โถ่ แล้วก็ไม่บอกผมตั้งแต่แรก” พสุโวยวาย
“ก็จ่าไม่ถามผมนี่ครับ”
“หมาอ้ายเขาก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ นิสัยไม่ดี” ณิชาบอก
“มันคนละเรื่องนะ ยัยฝันร้าย”
“นายฝันถึงฉันหรือไง ?” ร่างบางยิ้มแฉ่งรอคำตอบ
“ก็ใช่น่ะสิ นอนต่อไม่ได้เลยเนี่ย หลอนชะมัด”
“โห งั้นก็เชิญฝันถึงคุณพิ้งค์ของนายไปเถอะ” คนตัวเล็กเบ้ปากใส่เขา แล้วเดินจากไปกับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งที่ย้ายจากรถคันแรกมาเป็นคันที่สี่แทน เพราะคนน้อยกว่าคันอื่นๆ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
