บทที่ 4

บทที่ 4

หมอร้องไห้

สองสาวกับหนึ่งหนุ่ม และหนึ่งเด็กชายกำลังเดินรอบสวนสาธารณะเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปลอด แต่จู่ๆสายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับร่างบางในรถเก๋งคันนึงที่พึ่งขับผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย…” อาชวินพูด แล้วเงียบไป

“เป็นไรหรอหมอ ?”

“ณิชา…ยืมโทรศัพท์หน่อย” คนตัวเล็กมองเขางงๆ และยื่นโทรศัพท์ให้แต่โดยดี

“ขอบคุณ”

“คิดค่าโทรศัพท์บาทละสิบนะ” ณิชาบอกด้วยรอยยิ้มยียวนสุดๆ แล้วเดินจากไปเพื่อให้เขาคุยโทรศัพท์ตามสบาย

“ขี้งก”

“ถือว่าเป็นคำชม”

อาชวินเลิกสนใจหญิงสาวจอมกวน แล้วกดโทรหาน้องเขยตัวเองทันที

“ฮัลโหล!” เขาเผลอกระชากเสียงใส่ปลายสาย

(ครับ พี่อ้าย)

“แกอยู่ไหน ?”

(หน้าบ้านไอ้เหนือ รถพี่ก็อยู่หน้าบ้านมันนี่)

“มากับใคร ?” เขาถามน้องเขยด้วยความกรุ่นโกรธ

(มากับพิ้งค์ครับ พอดีพิ้งค์ขอติดรถมาด้วย) รพีฉายตอบตามความจริงทุกอย่าง เพราะเขาไม่มีอะไรต้องปิดบังอยู่แล้ว แต่หญิงสาวข้างตัวเขาหน้าตึงไปตั้งแต่ตอนที่เขารับโทรศัพท์แล้ว

“ทำไมพิ้งค์ไม่รับโทรศัพท์ฉัน ?” เชาพูดเบาๆราวกับกำลังพึมพำอยู่

(อ่อ เดี๋ยวผมบอกให้แล้วกัน)

“ไม่ต้องหรอก ช่างเถอะ” อาชวินรีบห้าม เพราะเขาไม่อยากมีปัญหากับพศิกา

(เอางั้นก็ได้ครับ)

“อือ”

เขากดวางสายทันที แล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้เหล็กดัดอย่างอ่อนแรง ก่อนจะพูดประโยคหนึ่งออกมา

“ผมแพ้ตั้งแต่เริ่มแล้วใช่ไหม ?”

“พี่อ้าย” มือเรียวเอื้อมมาจับข้อมือเขาไว้

“มีอะไรหรอแต้ว ?”

“ขอโทษค่ะ แต่บอกแต้วได้ไหมคะ ว่าพี่เป็นอะไร ?” นาวิกาถามขึ้น เพราะสังเกตุได้ว่าทันทีที่เขาวางสาย ชายหนุ่มก็ดูเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

“ไม่มีอะไรหรอก”

“คิดว่าแต้วเป็นเด็กสองขวบหรอคะ ?” หญิงสาวถามเขาอย่างคาดคั้น

“เปล่า”

“ไม่บอกก็ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเรามาเคลียร์เรื่องเก่ากันหน่อยไหมคะ ?”

“เราเคลียร์กันแล้วนะ”

“ยังค่ะ”

“…” อาชวินเงียบไป

“เรายังไม่ได้เคลียร์กันค่ะ”

“เราเคลียร์กันตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่แต้วเงียบหายไปแล้วนะ” เขาพยายามบอกอย่างใจเย็น แต่จู่ๆน้ำตาก็รื้อขึ้นมาอยู่บนขอบตาซะอย่างนั้น

“พี่อ้าย” นาวิกาเรียกชื่อเขาเสียงเบา

“พี่ขอโทษนะ แต้ว”

ร่างสูงลุกขึ้น แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ยอมหันมามองหญิงสาวอีกเลย

แต่ละก้าวที่เขาก้าวขาเดินไปตาทางหยดน้ำตาก็ไหลเอ่อ ความรู้สึกที่เขาคิดว่าลืมมันไปแล้วแท้ๆกลับปะทุขึ้นมาในใจอีกครั้ง

“หมอ !”

“…” เขามองหน้าหญิงสาวจอมป่วนผ่านม่านน้ำตา

“หมอร้องไห้ทำไม ?” ณิชาถามขึ้น

“อย่ายุ้งน่ะ”

“ตอบกวนตีนว่ะ คนอุตส่าให้ยืมโทรศัพท์ไม่ขอบคุณสักคำ ไม่มีมารยาท หน้าตาก็แย่ละ นิสัยยังแย่อีกหรอ เหอะ! หมอนี่มันสุดๆเลย เอามานี่” ร่างบางต่อว่าเขาจบก็กระชากโทรศัพท์ออกจากมือเขา

แชะ!

“ทำอะไร ?” อาชวินถามขึ้น

“ถ่ายรูปหมอตอนร้องไห้ไง เดี๋ยวส่งให้แล้วกัน”

“ลบเลยนะ”

“ทำไมต้องลบอะ ?”

“ละเมิดลิขสิทธิ์” ชายหนุ่มหาข้ออ้างมาแย้ง

“อี๋! ฉันไม่มีเจตนาจะเผยแผ่นี่นา แค่ถ่ายแล้วส่งให้หมอเองนะ” คนตัวเล็กแกล้งเถียงไปข้างๆคูๆ

“เหมือนกันนั่นแหละ”

“ถ้าอยากให้ลบ ก็อย่าให้เห็นว่าร้องไห้อีกสิ” หญิงสาวยิ้มให้เขา แล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า

“นี่ ยัยป่วน”

“ป่วนบ้าบออะไรล่ะ”

“ฉันอายุมากกว่าเธอตั้งหลายปี ทำไมไม่เรียกว่าพี่ ?” อาชวินถามขึ้นอย่างเอาเรื่อง

“พี่อ้าย ?”

“อ่าหะ” เขายิ้มออกมา เมื่อเธอยอมทำตามที่เขาบอก

“มันไม่ชิน เรียก ‘หมอ’ เหมือนเดิมนั่นแหละ ฉันเป็นลูกคนเดียว”

“นี่!”

ร่างบางแลบลิ้นใส่เขาเป็นการเยาะเย้ย ก่อนจะวิ่งหนีไปหานริศที่กำลังนั่งอยู่บนชิงช้า

“ฝากไว้ก่อนเถอะ” หมอหนุ่มพึมพำ แล้วเดินตามเธอไป...