บัวน้อยแสนอาภัพ

อีกราวยี่สิบนาทีถัดมาก็มาถึงจุดหมายปลายทาง

ชายหนุ่มจอดรถอย่างระมัดระวังเพราะรู้ว่าหญิงสาวกลัว เธอค่อย ๆ ลงจากรถอย่างปลอดภัย ก่อนจะวางตะกร้าลงกับพื้นแล้วกระพุ่มมือขึ้นไหว้ขอบคุณ

“ ขอบคุณพี่มากนะจ๊ะที่ช่วยเหลือบัวไว้ แถมยังมาส่งถึงบ้านอีก ” เขาเปิดกระจกหมวกกันน็อคขึ้นแล้วส่งยิ้มมาให้

ยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว ยิ้มที่ทำให้หัวใจดวงน้อย ๆ ของบัวชุ่มชื่นเหลือเกิน

“ ไม่เป็นไร งั้นพี่ขอตัวกลับเลยนะ ”

“ จ้ะพี่ ขับรถดี ๆ นะจ๊ะ ”

เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะขับรถจากไป หญิงสาวยืนมองตามหลังเขาจนลับสายตา ก่อนพึมพำอยู่ลำพัง

“ ขอบคุณมากนะจ๊ะพี่ อ้าว พี่อะไรก็ลืมถามชื่อเสียด้วย เฮ้อ นังบัวนะนังบัว ทำไมซื่อบื้ออย่างนี้นะ พี่เขาอุตส่าห์ช่วยตั้งหลายอย่างดันลืมถามชื่อ ” เธอบ่นตัวเองเบา ๆ ก่อนจะถือตะกร้าแล้วเดินเข้าบ้าน

“ ต๊าย อีบัว ทำไมมอมม่อล่อกม่อแลกมาแบบนี้วะ อย่างกับไปฟัดกับหมาที่ไหนมา ” เสียงแปร๋นของสาวอวบชื่อลำใย หนึ่งในนางบำเรอของ “ กำนันเทิ้ม ” ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นผัวของเธอ เอ่ยถามขึ้น แต่น้ำเสียงนั้นคล้ายจะเย้ยหยันมากกว่าเป็นห่วง

“ มึงพูดอย่างนั้นได้ยังไงวะอีลำไย นั่นมันคนเคยโปรดของกำนันเทียวนะเว้ย ทั้งสด ทั้งซิง แต่ขอโทษเถอะ อีของซิงหรือจะมาสู้ของโชกโชนลีลาเด็ด มันก็เลยถูกเทให้เป็นหมาขี้เรื้อนข้างถนนแบบนี้ล่ะวะ ” ละมุด ที่นั่งร่วมวงกินมะม่วงน้ำปลาหวานเอ่ยกัดจิกขึ้นมาบ้าง แล้วพวกลูกคู่ทั้งหลายก็พากันหัวเราะกันเสียงดังอย่างสาแก่ใจ ทั้งที่เธอเองไม่เคยไปทำอะไรล่วงเกินพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

บัว ผู้ถูกกำนันเทิ้มขับรถพาไปตลาดแต่เขาก็ทิ้งเธอให้กลับเอง ก้มหน้าก้มตามองพื้น ไม่ยอมตอบ น้ำตาเจ้ากรรมไหลปริ่มขอบตา จึงรีบสาวเท้าเอาของไปเก็บยังโรงครัวที่ทำแยกออกไปจากตัวเรือนหลังใหญ่

หากจะผิด ก็ผิดแค่ที่เธอมาแย่งความรักของกำนันเทิ้มให้มาหลงกับความสาวความสดของเธอได้แต่ก็เพียงแค่ช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ก่อนที่เขาจะเบื่อแล้วทิ้งขว้างเธอราวกับหมาขี้เรื้อนข้างถนนอย่างที่พวกนั้นว่า

บัวเก็บของใส่ตู้เย็นเรียบร้อยก็รีบเดินกลับไปยังห้องพักแคบ ๆ ของตนที่อยู่มุมหนึ่งของบ้าน หยิบผ้านุ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอาบท่าผลัดผ้าก่อนจะเข้ามาในห้องอีกครั้ง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนฟูกนอน คว่ำใบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่แล้วร้องไห้ปลดปล่อยน้ำตาและความเจ็บช้ำในอกให้มันได้ระบายออกมาบ้าง

ย้อนกลับไปเมื่อปีกลาย บัวเองอายุพึ่งย่างสิบเก้า เธออยู่บ้านนอกกับแม่เพียงสองคน โดยไม่เคยรู้จักคนเป็นพ่อ เพราะแม่เธอท้องไม่มีพ่อ บัวถูกเลี้ยงให้เติบโตขึ้นโดยคนเป็นยายที่เธอเรียกว่าแม่ ยายบอกเสมอว่า แม่ของเธอนั้นผ่าเหล่าผ่ากอ บอกดีสอนดีก็ไม่เอา หนังสือไม่เรียน งานไม่ทำ ฝักใฝ่อยู่แต่เรื่องผู้ชาย จนเมื่อมีระดูก็ท้องทันทีทันควัน จะหามือใครดมว่าเป็นพ่อเด็กก็ไม่ได้เพราะเธอส่ำส่อนเหลือหลาย เมื่อคลอดเธอแล้วแม่ก็หนีตามผู้ชายคนอื่นไป ทิ้งให้บัวอยู่กับยายเพียงสองคน

ถึงแม้จะเติบโตมาอย่างแร้นแค้น ยายก็ไม่เคยปล่อยให้บัวอดและพร่ำสอนเสมอให้บัวเป็นคนดี งานบ้านงานเรือนไม่มีขาดตกบกพร่อง บัวได้เรียนแค่ประถมหกเพราะต้องออกมาหารับจ้างทำงานเอาเงินมาเลี้ยงยายที่เริ่มป่วยกระเสาะกระแสะ งานหนักงานเบาในไร่ในสวนบัวทำหมดไม่มีเกี่ยง

สองคนยายหลานอยู่กันอย่างมีความสุขตามอัตภาพ จวบจนเมื่อแม่ของเธอกลับมาเมื่อปีก่อนเพราะโดนผู้ชายทิ้งและหนีหนี้มา แม่ของบัวก็ยังเป็นคนเดิม เพิ่มเติมคือตอนนี้กินเหล้าเมายาและยังมีการเปิดบ่อนวิ่งในหมู่บ้านอีกด้วย ไปก่อหนี้ยืมสินจากคนในหมู่บ้านมา คนที่ต้องคอยชดใช้ก็คือบัว ยายที่ป่วยอยู่แล้วก็ยิ่งตรอมใจหนักที่เห็นหลานต้องลำบากมากขึ้น

สุดท้าย ยายก็เสียไปหลังจากที่แม่กลับมาไม่ถึงปี เงินฌาปนกิจหมู่บ้านถูกนำมาจัดงานศพอย่างเงียบ ๆ ที่เหลือเพียงน้อยนิดแม่ก็เอาไปใช้หมดและไม่มีทีท่าใด ๆ ต่อการจากไปของผู้เป็นแม่ มีเพียงหลานอย่างบัวที่เศร้าโศกเสียใจเหลือหลาย