4 หลานรักของยาย

“ครูเข้าใจค่ะคุณแม่ ครูก็เลยคุยกับหมอให้แล้วเดี๋ยวคุณแม่พาออมสินกลับบ้านได้เลย”

“แล้วพรุ่งนี้ออมสินต้องมาโรงเรียนไหมคะครู”

“คุณหมอบอกว่าแผลที่ศีรษะไม่ได้เป็นอะไรมากแต่ถ้ามีไข้หรือปวดแผลมากๆ ออมสินจะหยุดอยู่บ้านก็ได้” เธอบอกตามที่ได้รับฟังมาจากพยาบาล

“คือแม่ต้องไปทำงานออมสินต้องอยู่บ้านกับยายค่ะ แม่กลัวว่ายายจะเอายาให้ออมสินไม่ถูกเพราะยายแกอ่านหนังสือไม่ออกค่ะ ถ้าจะให้หยุดงานแม่ก็เอาเงินค่าจ้างของเขามาแล้ว” ท่าทางวิตกกังวลของผู้เป็นมารดาทำให้ปิ่นปินัทธ์เห็นใจและคิดว่าตนเองจะอยู่เฉยกับเรื่องนี้ไม่ได้

“เอาอย่างนี้ก็ได้ค่ะ คุณแม่ให้ออมสินมาที่โรงเรียนเอายามาด้วยนะคะเดี๋ยวครูจะช่วยดูให้ แล้วตอนเย็นคุณครูจะพามาล้างแผลและจะพาไปส่งที่บ้าน”

“เกรงใจคุณครูจังเลยค่ะ เรื่องล้างแผลเลิกงานแล้วแม่พาออมสินมาเองก็ได้นะคะ”

“ต้องเกรงใจอะไรกันล่ะคะแม่ เพราะยังไงเวลาครูกลับบ้านก็ต้องผ่านบ้านออมสินอยู่แล้วใช่ไหม” เธอหันมาถามลูกศิษย์

“ใช่ครับ บ้านครูปิ่นเลยไปข้างในบ้านเรา” เด็กชายออมสินจำได้ว่าเพราะเธอเคยเล่าให้ฟังว่าทุกครั้งว่ากลับจากโรงเรียนก็จะผ่านบ้านของเด็กชาย

“แม่ไม่รู้จะขอบคุณคุณครูยังไงเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ที่ออมสินเป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นความผิดของครู ด้วยเพราะเด็กๆ รบเร้าขอเลิกเรียนก่อนครึ่งชั่วโมงเพื่อจะไปวิ่งเล่นก่อนจะถึงเวลากลับบ้านครูก็เลยยอมให้เขาออกไปวิ่งเล่น แต่ไม่ได้ตามออกไปดูไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ครูขอโทษคุณแม่ด้วยนะคะ”

“คุณครูไม่ต้องขอโทษแม่หรอกค่ะ แม่เข้าใจดีลูกชายของแม่ก็ซนแบบนี้แหละ”

“แล้วนี่คุณแม่มายังไงคะ”

“เอามอเตอร์ไซค์มานะ”

“เดี๋ยวคุณแม่ขับกลับไปก่อนก็ได้ครูจะส่งออมสินที่บ้านเอง”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะครู ออมสินนั่งมอเตอร์ไซค์ได้” เพราเกรงใจเธอเลยคิดว่าพาลูกชายกลับบ้านเองก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรเพราะปกติออมสินก็นั่งรถจักรยานยนต์ตลอดอยู่แล้ว

“ครูก็ต้องผ่านบ้านออมสินอยู่แล้วให้ออมสินไปกับดีกว่านะคะ เกิดนั่งรถไปแล้วปวดหัวเวียนหัวขึ้นมาจะแย่ค่ะ คุณแม่ไปรอที่บ้านเถอะค่ะ”

เมื่อคุยกับมารดาของออมสินเสร็จเรียบร้อยแล้วปิ่นปินัทธ์ก็พาเด็กชายมายังรถของตนเองที่จอดอยู่ด้านหน้าโรงพยาบาล

“ออมสินหิวข้าวไหม” ตอนนี้มันก็ค่ำมากแล้วปิ่นปินัทธ์คิดว่าออมสินน่าจะหิว

“หิวนิดหน่อยครับครู” เมื่อครูถามเด็กชายก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที

“เดี๋ยวครูจะจอดรถซื้อข้าวเหนียวไก่ทอดให้ออมสินกินนะ”

หญิงสาวขับรถออกจากโรงพยาบาลและแวะที่ตลาดซื้อข้าวเหนียวไก่ทอดให้กับลูกศิษย์จากนั้นก็แวะซื้อนมถั่วเหลืองมาอีกสองแพ็กเพราะระหว่างนี้คิดว่าเด็กชายน่าจะทานนมวัวไม่ได้ เนื่องจากมันจะทำปฏิกิริยากับยาแก้อักเสบตามที่เภสัชกรบอก

เมื่อขึ้นมาบนรถก็ส่งข้าวเหนียวไก่ทอดให้กับลูกศิษย์แต่ตอนนี้มือของเขายังมีรอยเลือดอยู่

“ออมสินอดทนอีกนิดได้ไหม กลับไปถึงบ้านค่อยกิน”

“ได้ครับครู” แม้จะหิวมากแค่ไหนแต่มองเห็นมือตัวเองมีแต่เลือดออมสินก็ไม่กล้าจะกินข้าวเหมือนกัน

หญิงสาวขับรถจากโรงพยาบาลมาถึงบ้านของเด็กชายใช้เวลาประมาณสิบนาทีเมื่อมาถึงหน้าบ้านมารดาของออมสินก็รออยู่ก่อนแล้ว

“ถืออะไรมาแล้วนะออมสิน”

“ครูซื้อข้าวเหนียวกับนมให้ด้วยครับแม่” เด็กชายรีบอวด

“นี่มันก็มืดค่ำแล้วเดี๋ยวกว่าแม่จะทำกับข้าวเสร็จออมสินก็คงหิวแย่ครูก็แวะเลยซื้อให้ค่ะ”

“ขอบคุณนะคะครู แล้วคุณครูล่ะกลับค่ำแบบนี้คุณยายไม่ห่วงแย่เหรอคะ”

“ไม่หรอกค่ะแม่ คุณยายชินแล้วปกติครูก็จะกลับบ้านค่ำเป็นประจำ”

“คุณครูรอแป๊บหนึ่งนะคะ วันนี้ตอนกลางวันแม่เข้าป่าได้หน่อไม้มานิดหน่อยฝากไปให้คุณยายได้ไหม”

“ได้ค่ะคุณยายกำลังบ่นว่าอยากกินต้มจืดหน่อไม้ใส่กระดูกหมูอยู่เลยค่ะ ออมสินเข้าบ้านไปเลยนะครับ แล้วพรุ่งนี้เราเจอกันที่โรงเรียน กระเป๋านักเรียนของเราอยู่ที่โรงเรียนนะ”

“ครับครู ขอบคุณครับ” ออมสินเดินตามมารดาเข้าไปในบ้าน

หญิงสาวรออยู่หน้าบ้านไม่นานมารดาของเด็กชายก็กลับออกมาพร้อมกับถุงหน่อไม้ซึ่งในนั้นมีหน่อไม้หน่อใหญ่อยู่ถึงสองหน่อ

“ทำไมเยอะจังเลยค่ะแม่”

“แม่ได้มาเยอะน่ะ ขอบคุณค่ะครูที่พาออมสินไปหาหมอแล้วยังจะซื้อข้าวซื้อนมให้อีก แม่ก็มีแค่ของแบบนี้ให้ครู”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ ครูไปก่อนนะคะ ถ้ากลางคืนออมสินมีไข้หรือคุณแม่ต้องการให้ครูช่วยเหลืออะไร คุณแม่โทรหาครูได้ตลอดนะคะยาก็กินตามฉลากยาที่โรงพยาบาลเขียนไว้ ส่วนแผลระวังอย่าให้โดนน้ำนะคะ พลาสเตอร์ที่ติดมากันน้ำก็จริงแต่เวลาอาบน้ำสระผมก็ให้ระวังหน่อยเพราะถ้าน้ำเข้าไปในแผลแล้วมันจะเป็นเรื่องใหญ่แต่ทางที่ดี อย่าเพิ่งสระผมดีกว่าค่ะ เพราะออมสินผมสั้นแค่ใช้ผ้าชุบน้ำทำความสะอาดก็น่าจะพอ”

“ขอบคุณมากค่ะครู”

ปิ่นปินัทธ์ขับรถจากบ้านของออมสินเข้ามาในซอยไม่ไกลเท่าไหร่ ก็มาถึงบ้านของตนเองซึ่งคุณยายของเธอเปิดประตูรั้วรอไว้เหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา

“ปิ่นกลับมาแล้วค่ะ” ยายเสียงใสตะโกนบอกคุณยายซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเย็นอยู่ในครัว

“ปิ่นเป็นอะไรนะลูกทำไมเสื้อหนูมีแต่เลือดแบบนั้น” คุณยายละมัยตกใจเมื่อเห็นว่าเสื้อของหลานสาวตัวเองมีแต่เลือดเต็มไปหมด

“ปิ่นไม่ได้เป็นอะไรค่ะยาย”

“ไหนขอยายดูใกล้ๆ หน่อย” คุณยายรีบเดินเข้ามาใกล้จับหลานสาวหมุนตัวด้วยความเป็นห่วง ปิ่นปินัทธ์หัวเราะเมื่อเห็นท่าทางของคุณยาย เธอกอดคุณยายไว้แน่น

“ยายห่วงหนูเหรอคะ”

“ห่วงสิ ปล่อยยายก่อนขอยายดูก่อนว่ามีแผลตรงไหนหรือเปล่า”

“ไม่ใช่แผลของปิ่นหรอกค่ะยาย ออมสินหกล้มหัวแตกปิ่นเลยพาไปโรงพยาบาลมา”

“โล่งใจไปที แล้วเด็กคนนั้นเป็นอะไรมากไหม”

“หมอเย็บไปเจ็ดเข็มค่ะยาย”

“ตายจริงคงเจ็บมากร้องไห้ลั่นโรงพยาบาลเลยหรือเปล่า” คุณยายละมัยเคยฟังหลานสาวพูดถึงเด็กชายออมสินอยู่บ่อยๆ ว่าเป็นเด็กน่ารัก ช่างพูดช่างถาม

“ก็ประมาณหนึ่งค่ะคุณยายเมื่อกี้หนูแวะไปส่งเขาที่บ้านแม่เขาฝากหน่อไม้มาด้วยนะคะ”

“พอดีเลยยายกำลังอยากจะกินต้มจืดหน่อไม้”

“ปิ่นก็อยากกินค่ะ แต่เย็นนี้ขอกินข้าวเย็นก่อนได้ไหมคะหิวมากเลย ยายทำอะไรให้ปิ่นกินบ้างค่ะ”

“ยายว่าหนูไปเปลี่ยนชุดก่อนดีไหม เลือดเต็มเสื้อแบบนี้ยายไม่ชอบเลย” ยายละมัยมองชุดหลานสาวแล้วใจคอไม่ดีเท่าไหร่

“ปิ่นขอเวลาเปลี่ยนเสื้อและล้างหน้าไม่เกินห้านาทีค่ะยาย”

หลังจากทานข้าวเย็นกับคุณยายแล้วปิ่นปินัทธ์ก็จัดการปอกหน่อไม้และหั่นเป็นชิ้นใส่หม้อตั้งไฟบนเต่าถ่านเพราะคุณยายบอกว่าต้มเตาถ่านหน่อไม้จะหอมละหวานกว่า

“เดี๋ยวต้มทิ้งไว้แบบนั้นครึ่งชั่วโมงแล้วเทน้ำทิ้งให้หมดจากนั้นก็ค่อยตั้งไฟอีกรอบแล้วค่อยเอากระดูกหมูลงไปใส่นะจำได้ใช่ไหม”

“จำได้ค่ะยาย ปิ่นไม่ได้ต้มจืดหน่อไม้ครั้งแรกซะหน่อย ว่าแต่ในตู้เรามีกระดูกหมูใช่ไหม”

“มีสิก็หนูซื้อมาเมื่อวันก่อนยังกินไม่หมดเลย พรุ่งนี้เช้าเรามีกับต้มจืดแล้วหนึ่งอย่างแล้วปิ่นจะกินอะไรเพิ่มอีกไหม”

“แค่ต้มจืดหน่อไม้อย่างเดียวก็ได้ค่ะ ซดร้อนๆ กินก่อนไปทำงาน”

“กับข้าวอย่างเดียวมันจะพอเหรอยายว่าหมูทอดอีกอย่างดีไหม”

“ปิ่นไม่อยากให้ยายต้องตื่นมาทำกับข้าวทุกวันแบบนี้เลยค่ะ”

“ถ้าไม่ให้ยายตื่นมาทำกับข้าวแล้วจะให้ยายตื่นมาทำไมล่ะ”

“ยายก็นอนต่อตื่นสายๆ หน่อยก็ได้นะคะ ปิ่นก็รู้นี่ว่ายายชอบตื่นตั้งแต่ตีห้า”

“ตื่นสายมันจะทำอะไรไม่ทันเขาสิ”

“ปิ่นไม่อยากให้ยายเหนื่อย”

“ยายไม่เหนื่อยอะไรหรอกลูกแค่ทำกับข้าวให้ปิ่นเอง”

“ปิ่นเป็นโชคดีที่สุดเลยค่ะที่เกิดมาเป็นหลานยายมีกับข้าวกินอร่อยๆ ทุกวันเป็นรักยายนะคะ”

“ยายก็รักปิ่นจ้ะเอาละหนูปิ่นจะไปทำอะไรก็ไปนะยายจะดูละครสักหน่อย”

“ค่ะยาย”