ตอนที่ 3 ฉันเองก็กำลังอยากจะคิดบัญชีกับนายเหมือนกัน

เย่ชุ่นได้ยินข้อเสนอนี้ เขารู้สึกว่ามันรีบร้อนเกินไป แต่เขาก็ยังตอบตกลงไว้ก่อน

จ้าวเฟิงเหนียนพูดคุยอีกเล็กน้อย เพื่อสรุปรายละเอียดโดยรวม ก่อนจะจากไปพร้อมกับจ้าวชิวเยญ

ในชุมชนวิลล่าอัจฉริยะ

เย่ฉางชิงยืนมองประตูที่แสนคุ้นเคย ด้วยความรู้สึกยากจะอธิบาย

ตอนที่เขาหาเงินก้อนแรกได้ เขาก็ซื้อบ้านพักในหมู่บ้านนี้เลย

จินอวี้หรงเองก็เริ่มรุกจีบเขาอย่างหนัก หลังจากที่เธอมาเห็นบ้านหลังนี้

แต่ผ่านไปแค่ไม่กี่ปีที่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปจนหมด

เขายังคงเดินตรงไปที่ประตูทางเข้า แล้วมองเข้าไปในลานบ้าน

ก่อนจะเห็นมีสามคนยืนอยู่ในลาน

มีสองคนกำลังยืนหันหลังให้เขา แต่ดูจากด้านหลัง พวกเขาน่าจะเป็นจินเซียแม่สามีของเขาและ จินโหย่วซินน้องเขยของเขา

ส่วนที่อยู่ตรงข้ามกับทั้งสองคน มีเด็กหญิงตัวเล็กๆ ยืนหันหน้ามาทางเขา

เด็กสาวน่าจะอายุประมาณห้าหรือหกขวบ หน้าตาน่ารักมาก มีใบหน้ากลม ดวงตากลมโต น่ารักราวกับเทวดาตัวน้อย

เพียงแค่พริบตาแรกที่ได้เห็น หัวใจของเขาสั่นไหว

เด็กคนนั้นคือหลิงลิงลูกสาวของเขา

ดูเหมือนว่าลูกสาวของเขาจะทำผิดอะไรบางอย่าง แม่สามีและน้องเขยของเขากำลังตำหนิเธออยู่

เย่ฉางชิงหยุดความคิดที่อยากจะเดินเข้าไปหาพวกเขา หากเด็กทำความผิดจะเอาใจไม่ได้ เขายังไม่รู้ที่มาที่ไปของเรื่อง จะเข้าไปปกป้องลูกเลยไม่ได้

การตามใจลูกเกินเหตุจนทำให้ลูกเสียนิสัยเทียบกับการฆ่าลูก เขาข่มความดีใจ และอดทนยืนสังเกตสถานการณ์อยู่ห่างๆ

จินเซียเอื้อมมือไปบิดหูของหลิงลิงไว้ "แกหูหนวกหรือไง? ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าบนโลกนี้มีแต่แม่ของแกเท่านั้นที่รักแกที่สุด จะต้องเป็นปู่กับย่าแกที่จงใจพูดจาใส่ร้ายแม่ของแกแน่ๆ เลย”

หูของหลิงลิงเจ็บมากจนต้องยืนเขย่งเท้าเพื่อลดความเจ็บปวด แต่ก็ยังร้องไห้แล้วโต้เถียงออกไป "คุณปู่กับคุณย่าไม่ได้พูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับแม่เลยนะคะ!"

จินเซียดุอย่างดัง "ถ้าไม่ได้พูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับแม่ของแก แล้วแกรู้ได้อย่างไรว่าแม่ของแกไม่รักแก"

หลิงลิงพูดอย่างน้อยใจ“คุณแม่ของคนอื่นต่างก็มารับลูกที่โรงเรียน แต่แม่ของหลิงลิงไม่เคยมารับเลย คุณแม่คนอื่นกล่อมลูกเข้านอน แต่แม่ของหลิงลิงไม่เคยนอนกับหลิงลิงเลย หลิงลิงคิดถึงคุณแม่มากจนร้องไห้ คุณแม่ก็ไม่เคยมาหาหลิงลิงเลย คุณแม่ไม่รักหลิงลิง เด็กคนอื่นต่างก็พูดว่าหลิงลิงเป็นลูกไม่มีแม่ แงแงแง...”

จินเซียชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดแก้ต่าง "แม่ของแกรักแก แกไม่ใช่ลูกไม่มีแม่ แต่แกเป็นลูกไม่มีพ่อ สามปีมานี้พ่อของแกเคยมาหาแกสักครั้งไหม? พ่อของแกต่างหากที่ไม่รักแก”

หลิงลิงยกมือเล็กๆ ของเธอขึ้น แล้วใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา ก่อนจะโต้เถียงเสียงเบาด้วยความกลัว "ไม่ใช่สักหน่อย คุณพ่อรักหลิงลิง คุณพ่อรักหลิงลิงกับคุณแม่”

จินเซียโกรธมาก "แกพูดบ้าอะไรของแก เด็กอย่างแกจะไปรู้อะไร

พ่อของแกเป็นไอ้ขี้คุก เป็นนักโทษ ถูกตำรวจจับตัวไปแล้ว”

หลิงลิงร้องไห้แล้วตะโกนเสียงดัง "คุณพ่อของหลิงลิงไม่ใช่คนไม่ดี เขาเข้าคุกเพื่อคุณแม่ หลิงลิงได้ยินตอนคุณย่ากับคุณแม่ทะเลาะกัน คุณพ่อรักหลิงลิง คุณยายห้ามพูดไม่ดีเกี่ยวกับคุณพ่อนะ”

เย่ฉางชิงได้ยินเช่นนี้น้ำตาก็ไหลออกมา

นี่คือลูกสาวแสนดีของเขา

พอคิดว่าตลอดสามปีมานี้เขาไม่ได้ทำอะไรให้ลูกสาวเลย เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น

จินเซียเห็นหลิงลิงร้องไห้ไม่หยุด เธอก็ยิ่งโกรธจนด่าแรงมากขึ้น "ฉันบอกว่าพ่อของแกเป็นไอ้ขี้คุกก็คือไอ้ขี้คุก เป็นเด็กเป็นเล็กก็กล้าต่อปากต่อคำกับฉันอย่างนี้! แล้วโตขึ้นจะไม่กำเริบเสิบสานกว่านี้เหรอ? มันน่าตีให้ตายจริงๆ ! 

ในขณะที่พูด เธอก็ยกมือตบลงไป

หลิงลิงตกใจจนรีบหลับตาลง เสียงฝ่ามือที่ปะทะอากาศใกล้เข้ามา และกำลังจะฟาดลงบนใบหน้าเล็ก

ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่ยื่นออกมาจากด้านข้าง ขวางฝ่ามือนั้นไว้ได้ก่อน

จินเซียมองไปที่เจ้าของมือใหญ่ พอเธอนึกออกว่าอีกฝ่ายคือเย่ฉางชิงเธอตกใจจนเซถอยหลังไปสองสามก้าว "แก... แกมาที่นี่ได้ยังไง"

เย่ฉางชิงก้มลงไปอุ้มหลิงลิงขึ้นมา "ถ้าผมไม่มา ลูกสาวของผมจะไม่ถูกคุณทำร้ายไปแล้วเหรอ?"

จินเซียที่ก่อนหน้านี้สะดุ้งตกใจ ตอนนี้เริ่มสงบสติลงมาได้ "เย่ฉางชิงแกคิดทำอะไร?

ปล่อยหลิงลิง ลงมาเดี๋ยวนี้ วันนี้ถ้าแกไม่เซ็นใบหย่า แกก็อย่าคิดว่าจะพาหลิงลิงไปได้”

พอเย่ฉางชิงได้ยินเรื่องหย่า เขาก็เหลือบมองไปทางหลิงลิงอย่างกังวลใจ กลัวว่าเธอจะเสียใจถ้ารู้เรื่องนี้

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหลิงลิง จะจ้องมองเขานิ่ง "คุณพ่อ ใช่คุณพ่อจริงๆ เหรอคะ?"

เย่ฉางชิงถูกถามอย่างนี้ก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น "ใช่แล้ว พ่อขอโทษนะลูกที่สามปีมานี้พ่อไม่ได้ดูแลลูกเลย ต่อไปนี้มีพ่ออยู่ด้วย ใครก็อย่าคิดจะทำอะไรลูกได้!”

หลิงลิงกอดคอของเย่ฉางชิงไว้แน่น"หนูอยากกลับบ้าน หนูไม่อยากอยู่ที่นี่ คุณยายดุหลิงลิงแล้วคุณยายก็ตีหนูด้วย หลิงลิงกลัว คุณพ่อรีบพาหนูกลับบ้านเถอะนะคะ”

เย่ฉางชิงกอดร่างเล็กของหลิงลิงไว้ในอ้อมกอดแน่น รู้สึกได้ว่าร่างเล็กกำลังสั่นกลัว หัวใจของเขาเจ็บปวดเหมือนถูกมีดกรีดแทง "ได้เลย พ่อจะพาลูกกลับเดี๋ยวนี้เลย"

จินเซียกางแขนออกมาขวาง "เย่ฉางชิงฉันบอกแกแล้วว่าถ้าแกไม่เซ็นใบหย่า ก็ห้ามพาหลิงลิงไปไหนทั้งนั้น”

พอเย่ฉางชิงได้ยินอย่างนี้ เขาก็ยิ่งโมโหมากยิ่งขึ้น

แต่พอเห็นหลิงลิงที่อยู่ในอ้อมกอด เขาก็ข่มความโกรธลงได้ ก่อนจะพูดว่า "ผมเซ็นหนังสือสัญญาขอหย่าให้แล้ว"

จินเซียเบ้ปาก "คนอย่างแกคิดว่าจะหลอกฉันได้เหรอ? ถ้าเซ็นแล้วทำไมลูกสาวฉันไม่โทรมาบอกฉัน? เย่ฉางชิงแกคิดว่าลูกสาวของฉันตอนนี้มีสินทรัพย์เกือบหนึ่งร้อยล้าน และเป็นถึงประธานสาวยสวยที่มีชื่อเสียงในเมืองซงเจียง แล้วแกคิดจะเกาะเธอไว้ไม่ปล่อยอย่างนั้นเหรอ?ฉันเตือนแกไว้เลย ถึงแกไม่อยากหย่าก็ต้องหย่า แกอย่าคิดว่าจะขัดได้!ถ้าวันนี้แกไม่ยอมเซ็นชื่อ ก็อย่าคิดว่าจะพาลูกสาวแกไปจากที่นี่ได้! ”

เย่ฉางชิงโกรธจนแทบกระอักเลือด จินอวี้หรงแย่งบริษัทที่เขาก่อตั้งขึ้นมาไป

ตอนนี้ยังมาบอกว่าเขาคิดจะเกาะเธอไม่ปล่อย พอรู้สึกได้ว่าลูกสาวของเขากำลังตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของเขา เหมือนกำลังตกใจกลัว เขาจึงสูดหายใจเข้าลึก พยายามข่มอารมณ์ไว้

พอจินโหย่วซินเห็นว่าเย่ฉางชิงเอาแต่อุ้มหลิงลิงนิ่งเงียบ เขาก็เดินไปทางเย่ฉางชิงอย่างข่มขู่

“ไอ้เย่ฉางชิง! สามปีมานี้ มึงเอาแต่ปฏิเสธไม่ยอมเจอ ยืดเวลาการหย่า ทำให้พี่สาวของกูต้องเสียเวลาไปถึงสามปีเต็ม กูทุบทำลายบ้านมึงไปตั้งหลายสิบครั้ง กูเองยังรู้สึกรำคาญ!

วันนี้ถ้ามึงไม่ยอมเซ็น กูจะกระทืบมึงให้ตาย! ”

เย่ฉางชิงยิ่งฟังเส้นเลือดยิ่งผุดขึ้นมาบนหน้าผาก แล้วภาพที่เขาเห็นตอนกลับถึงบ้านก็ปรากฎขึ้นมาในสมองของเขา

ประตูทางเข้าที่ผุพัง เครื่องใช้ในบ้านที่แตกกระจัดกระเจิง พ่อที่มีผมขาวทั้งหัว แม่ที่ดูเหน็ดเหนื่อยและหวาดกลัว...

ความโกรธในใจของเขาก็ยิ่งพุ่งทะยานสูง เขาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ฉันเองก็กำลังอยากจะคิดบัญชีกับนายเหมือนกัน!”

จินโหย่วซินยิ้มเยาะมุมปาก "กูเรียนชกมวยมา มึงคงไม่คิดจะต่อยกับกูหรอกจริงไหม เดี๋ยวกูจะคลายกล้ามเนื้อและกระดูกให้มึงเอง!!"

และยังพูดไม่ทันจบ เขาก็พุ่งตัวไปข้างหน้า พร้อมกับปล่อยหมัดขวาใส่หน้าเย่ฉางชิงสุดแรง

ประกายตาของเย่ฉางชิงเย็นยะเยือก

มือซ้ายของเขาอุ้มหลิงลิงไว้ ส่วนมือซ้ายยกขึ้นมาปิดตาหลิงลิงไว้ ก่อนจะหดกล้ามเนื้อที่ขา แล้วรวมกำลังของกล้ามเนื้อขาทั้งหมดพุ่งเร็วราวเงาดำเตะใส่หน้าท้องของจินโหย่วซิน

ตึง~

เสียงประเด็นล้มลงบนพื้นดังขึ้น

ร่างของจินโหย่วซิน กระเด็นไปข้างหลังไกลถึงสองเมตร ก่อนจะตกลงมากระแทกพื้นจนฝุ่นปลิวไปทั่ว

จินโหย่วซินกุมท้องไว้ แล้วมองไปทางเย่ฉางชิงแล้วถามด้วยความตกใจ "กูลงมือก่อน มึงจะเร็วกว่ากูได้ยังไง?

โอเค กูประมาทไปเอง วันนี้กูจะกระทืบให้มึงพิการ…”

ประกายตาของเย่ฉางชิงเย็นยะเยือก ก่อนจะเตะใส่หน้าท้องของจินโหย่วซินอีกครั้ง

ผลัวะ~

จินโหย่วซินส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงกับพื้น

ผลัวะ ผลัวะ ผลัวะ...

เท้าของเย่ฉางชิงเตะใส่หน้าท้องจินโหย่วซินติดต่อกันหลายสิบครั้ง

เสียงร้องโหยหวนอย่างน่าสังเวชดังติดต่อกันไม่หยุด

“โอ๊ย บ้าเอ๊ย แม่งโคตรเจ็บ ท้องของกู ขาของกู โอ๊ย... เจ็บ... ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!อย่าเตะ!ขอร้องล่ะ หยุดเตะได้แล้ว!ปล่อยกูไปเถอะ!ต่อให้มึงจะไม่หย่ากับพี่สาวของกูก็ได้!หยุดเตะกูเถอะ! ”

เย่ฉางชิงหยุดเตะ ก่อนจะมองจินโหย่วซินที่กำลังขอร้องอย่างโหยหวน แล้วพูดอย่างเย็นชา"ถ้านายกล้าไปหาเรื่องที่บ้านของฉันอีก ฉันจะไม่ให้โอกาสนายแม้แต่จะร้องขอความเมตตาแน่!

ฉันเซ็นชื่อในหนังสือสัญญาขอหย่าไปแล้ว!ฉันหย่าแน่อยู่แล้ว! ”

เซ็นชื่อในหนังสือสัญญาขอหย่าไปแล้ว?

จินโหย่วซินกุมหน้าท้องไว้ สีหน้าของเขาดูไม่อยากจะเชื่อเลย ถ้าเป็นเย่ฉางชิงเมื่อก่อนพูดอย่างนี้ เขาคงจะไม่เชื่อ

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่ฉางชิงถึงได้รู้ว่าเย่ฉางชิงไม่จำเป็นต้องโกหกเขา

ความรู้สึกเจ็บปวดตามร่างกาย ทำให้ตอนนี้เขายิ่งรู้สึกเสียใจมาก!

ถ้าเช่นนั้นครั้งนี้เขาถูกกระทืบโดยเปล่าประโยชน์เลยล่ะสิ

จินเซียคิดว่าลูกชายของเธอเรียนชกมวย แต่เย่ฉางชิงนั้นดูซูบผอมไม่มีเรี่ยวแรง เย่ฉางชิงคงไม่กล้าสู้กลับแน่ๆ

เธอจึงไปหลบไกลๆ

แต่คิดไม่ถึงว่าแค่พริบตา ลูกชายของเธอจะถูกทำร้ายจนร้องโหยหวนแบบนี้

เธอที่เคยใช้อำนาจของแม่สามีจนเคยชิน จึงหยิบไม้กวาดที่วางอยู่ด้านข้างขึ้นมา แล้วพุ่งเข้าหาเย่ฉางชิงพร้อมกับตะโกนด่าระรัว "นี่มันจะเกินไปแล้วนะ คนชั้นต่ำอย่างแก กล้าดียังไงมาทำร้ายลูกชายฉัน!

ฉันจะตีแกให้ตาย!