บทที่ 11 นี่มันคุณชายระดับแนวหน้าเลยนะ

บทที่ 11 นี่มันคุณชายระดับแนวหน้าเลยนะ

ได้ยินที่ไป๋สู้สู้พูด หลิวผิงก็ทำหน้าประหลาดใจ เมื่อก่อนไม่เคยรู้เลยจริงๆว่าผู้หญิงคนนี้จะซื่อบื้อขนาดนี้ ใกล้จะตายแล้วแท้ๆ ยังกล้าพูดอวดดีออกมาอีก

และแน่นอนว่าที่ไป๋สู้สู้อดทนมาถึงตอนนี้ มันมีสาเหตุ

หวงโหย่วเหวยแฟนของเธอปกติแล้วเป็นพวกชอบคุยโวโอ้อวด วันๆเอาแต่โม้ให้ไป๋สู้สู้ฟังว่าตัวเขามีดีมากแค่ไหน แม้แต่เจ้าของคลับดีโอรายังนับเขาเป็นพวกพ้อง คุณชายหลิวเจอเขาทีไรก็ต้องเรียกเขาว่าพี่ตลอด ซ้ำยังบอกเธออีกว่าคืนนี้ที่เขามาหาพี่เสือ เพราะตั้งใจจะมาสั่งให้พี่เสือไปทำเรื่องบางอย่าง

และผู้หญิงซื่อบื้ออย่างไป๋สู้สู้ก็เชื่อเขาหมด เธอคงคิดไม่ถึงล่ะสิว่า แฟนของเธอกับพี่เสือลูกน้องของหลิวผิง จะมีตำแหน่งพอๆกัน

“ได้ ในเมื่อคุณคิดว่าแฟนของคุณเก่งขนาดนั้น ผมก็จะรอให้เขามา ถึงตอนนั้น คุณก็จะได้เห็นกับตาว่าเขาต้องคุกเข่าอ้อนวอนผมยังไงบ้าง” หลิวผิงพูดออกมาพร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความถากถาง

ไป๋สู้สู้หน้าบูดบึ้ง ส่งเสียงขึ้นจมูกออกมาว่า “ใครจะคุกเข่าอ้อนวอนใคร มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกนะ”

พูดจบก็ล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาแฟนหนุ่มของเธอ เพื่อเร่งให้แฟนของเธอรีบตามมาไวๆ

ผ่านไปประมาณห้านาที ก็มีผู้ชายหน้าตาพอมีความรู้งูงูปลาปลาในชุดสูทรองเท้าหนังมันวาวปรากฏตัวที่คลับดีโอรา จากนั้นก็วิ่งเข้าตรงเข้ามาหาไป๋สู้สู้

และผู้ชายคนนี้ก็คือแฟนหนุ่มของไป๋สู้สู้ หวงโหย่วเหวย

ทันทีที่หวงโหย่วเหวยเดินเข้ามา ไป๋สู้สู้ก็รีบวิ่งไปหาเขา จากนั้นก็เอ่ยปากฟ้องอย่างไม่หยุดไม่หย่อนว่า “ที่รักมีคนรังแกฉัน รีบเรียกคนมาจัดการพวกมันให้ตายเลยนะ”

หวงโหย่วเหวยฟังเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวา ยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่ จ้องมองหลิวผิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าตาไม่กะพริบ

คนที่เขาต้องการเจอคืนนี้คือพี่เสือ ด้วยหวังว่าจะสามารถติดต่อหลิวผิงผ่านทางพี่เสือได้ หลังจากนั้นก็ว่าจะขอติดตามหลิวผิง

ไป๋สู้สู้ไม่ได้สังเกตเลยว่าสีหน้าของหวงโหย่วเหวยแปลกไป เดินสะบัดตูดเข้าไปหาลู่เสี้ยงหยางกับหลิวผิงอย่างถือดี จากนั้นก็ใช้นิ้วจิ้มหน้าอกของพวกเขาทีละคน พูดออกมาอย่างลำพองตัวว่า “แฟนฉันมาแล้ว ถ้าพวกนายไม่อยากตายอย่างอนาถ ก็รีบคุกเข่าลงซะ คืนนี้ฉันจะถือว่าโปรดสัตว์ก็แล้วกัน แต่ว่าจำนวนจำกัดนะ พวกนายคงต้องแย่งกันเอาล่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางขำขันกับคำพูดของเธอ เขามองไป๋สู้สู้อยู่หลายครั้ง ผู้หญิงคนนี้ถึงจะดูซื่อบื้อไปหน่อย แต่หน้าตากลับสะสวย รูปร่างก็ดี ยิ่งท่อนบนใส่เสื้อรัดๆ กับท่อนล่างใส่กระโปรงสั้นจิ๊ดริด ก็ยิ่งดูเซ็กซี่เป็นอย่างมาก

ถ้าได้จัดผู้หญิงแบบนี้หลายๆท่าบนเตียง คงเบิกบานใจน่าดู

ตรงกันข้ามกับหลิวผิงที่แสยะยิ้มออกมาอย่างโกรธๆ เป็นแค่ตัวตลกโง่ๆ ยังกล้าที่จะมาพูดจาถือดีแบบนี้ออกมาต่อหน้าเขาอีกนะ

ตุ๊บ!

หวงโหย่วเหวยมีสีหน้าหวาดกลัวสุดขีด ราวกับเห็นผีกลางวันแสกๆ ร่างกายเหมือนมีก้อนตะกั่วหนักๆมาถ่วงเอาไว้ จนไม่สามารถยืนต่อไปได้ แข้งขาอ่อนแรงจนต้องทรุดนั่งลงกับพื้น

ไป๋สู้สู้นี่โง่เง่าเสียจริง กล้าพูดถ้อยคำเหมือนรนหาที่ตายอย่างนั้นกับหลิวผิงได้ยังไง

“เอ๋....ที่รัก เป็นอะไรไป? ทำไมลงไปนั่งบนพื้นล่ะ? รีบเรียกคนมาเก็บไอ้พวกสวะนี้เร็วๆสิ!” ไป๋สู้สู้หันหน้ามาเร่งเร้าหวงโหย่วเหวย

พรึบ!

หวงโหย่วเหวยลุกขึ้นจากพื้นด้วยความเร็วอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เดินไม่กี่ก้าวเข้ามาหา ไป๋สู้สู้ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาฟาดเข้าที่ใบหน้าของเธอ

เพี๊ยะ!

เสียงตบดังฟังชัดสะท้อนไปทั่วคลับดีโอรา

ไป๋สู้สู้ร้องออกมาอย่างน่าสงสาร ใช้มือกุมหน้าเอาไว้ แววตาเปลี่ยนเป็นดุดัน “หวงโหย่วเหวย บ้าไปแล้วหรือไง คุณตบผิดคนนะ มาตบฉันทำไม? รีบเรียกคนมาจัดการพวกมันให้ตายสิ.......”

เพี๊ยะ!

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ก็โดนตบอีกรอบ

“ให้ตาย นังดอกทอง แกมันโง่ ฉันตั้งใจตบแกนี่แหละ แกรู้ไหมว่าคนที่แกเพิ่งพูดจาหยาบคายใส่เมื่อกี้เป็นใคร? คุณชายหลิวยังไงล่ะนังโง่!” หวงโหย่วเหวยตะคอกใส่ไป๋สู้สู้เสียงแหบเสียงแห้ง

ไป๋สู้สู้มึนงง พูดอย่างน้อยใจว่า “คุณชายหลิวแล้วยังไง? ปกติคุณคุยโวตลอดนี่ ว่าคุณชายหลิวเจอคุณทีไรก็เรียกคุณว่าพี่ตลอดน่ะ?”

จึก!

เมื่อเธอพูดประโยคนี้ออกมาหวงโหย่วเหวยก็รู้สึกราวกับถูกค้อนทุบลงกลางใจเต็มๆ มันรุนแรงจนแทบกระอักเลือดออกมา

“ไร้สาระ แกมันโคตรโง่เง่า พูดเป็นแต่เรื่องไร้สาระหรือไง ถ้ายังกล้าพ่นคำพูดขยะออกมาอีก ฉันจะพาแกไปขายซ่อง” หวงโหย่วเหวยตะคอกพร้อมกับตวัดฝ่ามือตบหน้าไป๋สู้สู้ไม่หยุด

หลังจากที่โดนตบหลายครั้ง ในที่สุดไป๋สู้สู้ก็ตาสว่าง ว่าแฟนหนุ่มของเธอเป็นแค่กองขี้หมาเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณชายหลิว คำพูดที่เคยพูดมาก่อนหน้าก็เป็นแค่คำโกหกทั้งเพ

เมื่อคิดได้ดังนี้ ร่างกายสะโอดสะองของไป๋สู้สู้ก็สั่นเทิ้มขึ้นมา ในใจเริ่มรู้สึกหวาดกลัว

ถ้าหลิวผิงน่ากลัวขนาดนั้น แล้วทำไมตอนเขาเจอลู่เสี้ยงหยางต้องก้มหัวให้ด้วยล่ะ?

แปลว่าลู่เสี้ยงหยางก็ต้องน่ากลัวมากกว่าน่ะสิ!

“ให้ตาย เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?” ไป๋สู้สู้ตะโกนก้องอยู่ในใจ ลู่เสี้ยงหยางไม่ใช่ลูกเขยที่ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องของตระกูลเย่หรอกเหรอ? ไม่ใช่พวกลูกแหง่ที่ใครๆต่างก็บีบรังแกยังไงก็ได้อย่างที่เขาว่ากันเหรอ? ทำไมถึงได้น่ากลัวขนาดนี้

ในระหว่างที่ไป๋สู้สู้กำลังหวาดผวา หวงโหย่วเหวยก็เดินเข้าไปหาหลิวผิงด้วยท่าทางกลัวๆเหมือนฉี่จะราด จากนั้นก็คุกเข่าลง เขกหัวลงกับพื้นอ้อนวอนว่า “คุณชายหลิว ที่ไป๋สู้สู้พูดมาเมื่อกี้ เป็นเรื่องที่นังโง่นี่แต่งขึ้นมาเองทั้งนั้นนะครับ ผมไม่เคยพูดแบบนั้น อยู่ต่อหน้าคุณคนอย่างผมก็เป็นได้แค่เศษขยะ ผมหวังว่าคนใหญ่คนโตอย่างคุณคงไม่ถือสาเอาความกับคนอย่างผมหรอกนะครับ”

หลิวผิงแสยะยิ้มออกมา จากนั้นก็ถีบเข้าที่ตัวของหวงโหย่วเหวย หันไปมองลู่เสี้ยงหยางอย่างนอบน้อมแล้วพูดขึ้นมาว่า “คนที่ผู้หญิงของแกพูดจาไม่ดีด้วยก็คือคุณชายลู่ แกมาอ้อนวอนฉันแล้วจะได้ประโยชน์อะไร?”

เมื่อคำว่าคุณชายลู่ดังเข้ามาในหูของหวงโหย่วเหวย ก็ราวกับมีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นมา สังคมของเขากว้างกว่าไป๋สู้สู้เป็นไหนๆ ยังไงก็ต้องรู้อยู่แล้วว่ามันหมายความว่าอะไร

กลัวก็แต่ว่าถ้าคุณชายตระกูลลู่พูดอะไรออกมาสักคำ เขาก็คงหายไปจากโลกใบนี้อย่างไร้สุ้มเสียงเสียแล้วล่ะมั้ง?

วูบ!

ความเยือกเย็นอันแสนน่ากลัวทะลุทะลวงเข้ามาตั้งแต่ปลายเท้าจรดหัวของหวงโหย่วเหวย

ไม่รีรอ หวงโหย่วเหวยรีบหันไปคุกเข่าลงตรงหน้าลู่เสี้ยงหยาง จากนั้นก็เขกหัวลงกับพื้นอย่างแรง “คุณชายลู่ไว้ชีวิตผมด้วย เรื่องที่ไป๋สู้สู้พูดจาหยาบคายกับคุณ ผมจะลงโทษเธอเอง”

“ลงโทษ นายจะลงโทษยังไง?” ลู่เสี้ยงหยางถามกลั้วยิ้ม

“ผมจะทำตามคุณชายลู่ต้องการทุกอย่าง คุณอยากให้ผมทำอะไรผมก็จะทำอย่างนั้นครับ” หวงโหย่วเหวยผงกหัวหงกๆ

“อ่อ งั้นเหรอ? ทำตามที่ฉันต้องการทุกอย่าง?” ลู่เสี้ยงหยางอมยิ้ม

หวงโหย่วเหวยเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจ แต่กระนั้นก็ยังฝืนใจ พยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ครับคุณชายลู่”

“งั้นได้” ลู่เสี้ยงหยางชี้มือ พร้อมกับพูดว่า “ก่อนหน้านี้แฟนของนายรับปากฉันไว้ ว่าจะมาขึ้นเตียงกับฉัน ส่วนท่าไหนบ้างให้ฉันเป็นคนจัดการเอง เรื่องนี้นายเห็นควรว่ายังไงบ้างล่ะ”

“ห๊า?” หวงโหย่วเหวยมึนงง ไป๋สู้สู้กล้าเล่นกับผู้ชายคนอื่นถึงขนาดนี้เลยเหรอ? ดูเหมือนว่าเร็วๆนี้บนหัวของเขาคงมีเขาหงอกออกมาสินะ

ไม่สิ! เขามันหงอกออกมาแล้วต่างหาก!

“คุณชายลู่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะพาไป๋สู้สู้ไปอาบน้ำให้สะอาดเอี่ยมอ่อง แล้วหลังจากนั้นผมจะพาไปส่งให้ถึงเตียงคุณเองกับมือ” หวงโหย่วเหวยกัดฟันพูดรีบๆ

เสียสละแฟนของตัวเอง แลกกับการได้ทำงานกับคุณชายลู่ ก็ถือว่าคุ้มมากแล้ว!

อีกอย่างเคยได้ผู้หญิงคนเดียวกันกับคุณชายลู่ ช่างเป็นเกียรติเหลือเกิน!

“.............”

ทุกคนหมดคำจะพูด กับการที่เขาดูยินดีที่จะถูกสวมเขาเหลือเกิน

ไป๋สู้สู้ยืนอึ้งอยู่กับที่เหมือนรูปปั้น ลู่เสี้ยงหยางเคยเป็นผู้ชายที่เธอเกลียดที่สุด แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะมีวันนี้วันที่เธอต้องไปปรนนิบัติเขาบนเตียงอย่างนี้

“ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ” ดวงตาทั้งสองข้างของไป๋สู้สู้ว่างเปล่า พูดออกมาพร้อมกับกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น

“หึ คุณชายลู่ให้แกขึ้นเตียงด้วย ก็ถือเป็นเกียรติมากแล้วนี่! คนทั้งประเทศอีกเท่าไหร่ที่ต่อแถวรอก็ไม่มีโอกาสแบบนี้หรอกนะ!” หวงโหย่วเหวยปรายตามองไป๋สู้สู้ ด้วยสีหน้าดูแคลน

ไป๋สู้สู้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ร่างกายสั่นระริก ใบหน้าแดงก่ำ ใช่ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ เป็นถึงคุณชายระดับแนวหน้าเลยนะ

ได้เป็นคนรักของเขา คงถือเป็นความโชคดีอีกแบบหนึ่ง

“เอาล่ะ พวกนายกลับไปเตรียมตัวก่อนเถอะไป ส่วนเรื่องในคืนนี้ ฉันหวังว่ามันจะไม่แพร่งพรายออกไปข้างนอก พวกนายคงรู้ดีว่าควรทำยังไง” ลู่เสี้ยงหยางโบกมือไล่หวงโหย่วเหวยกับไป๋สู้สู้ให้กลับไป

ทั้งสองคนรีบพยักหน้าหลายครั้งเพื่อเป็นการรับประกัน จากนั้นก็รีบเดินออกไปด้วยท่าทีกลัวๆ