บทที่ 3 อยากรู้ อยากเห็น (2/2)

หลังจากที่รับประทานอาหารเย็นเรียบร้อย อันรุ่ยก็ปล่อยให้บุตรีอยู่ตามลำพังเช่นเคย ด้วยเพราะไม่รู้ว่าจะพูดสิ่งใดต่อไปดี ทุกอย่างก็เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่ที่มารดาของนางนั้นจากไป

................

ตำหนักไท่ซาน...

ซุนเว่ยหมินยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านตำราการรบด้วยความตั้งอกตั้งใจดั่งเช่นเคย ใบหน้าคร้ามเข้มยังคงสงบนิ่งอย่างเยือกเย็น ผิดกับซุนเว่ยหยางที่เดินไปเดินมาอยู่ภายในตำหนักราวกับหนูติดจั่น จนเขารู้สึกเวียนศีรษะขึ้นมาไม่น้อย จึงได้ละสายตาขึ้นมองแฝดผู้น้องด้วยความขัดใจ ก่อนจะพ่นลมหายใจแรงด้วยความเอือมระอา

“เฮ้อ! เว่ยหยาง เจ้าจะเดินไปเดินมาอีกนานหรือไม่ ข้าเวียนหัวจะแย่”

ฝ่ามือหนาเอื้อมไปหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ แต่ทว่าซุนเว่ยหยางแฝดผู้น้องกลับวิ่งถลาลงมานั่งเท้าคางบนโต๊ะที่เรียงรายไปด้วยตำราของเขา จนม้วนตำราหล่นระเนระนาดไปเสียเต็มพื้น

“เว่ยหมิน เจ้าไม่อยากรู้เลยหรือว่าพระชายาของพวกเราหน้าตาเป็นเช่นไร”

ซุนเว่ยหยางลอบสังเกตอาการของแฝดผู้พี่ แต่ทว่าภายใต้ดวงตายาวรีที่เหมือนกับเขาคู่นั้นยังคงเรียบนิ่งไม่แสดงความต้องการใดออกมา สร้างความเบื่อหน่ายให้กับเขาเป็นอย่างมาก

“ขอเพียงไม่อัปลักษณ์จนไม่น่าดูก็เพียงพอแล้วกระมัง”

ซุนเว่นหมินขยับริมฝีปากขึ้นด้วยรอยยิ้มที่หยักขึ้นเล็กน้อยบริเวณมุมปากเพียงเท่านั้น เดิมทีเขาก็ไม่เคยสนใจสตรีใดอยู่แล้ว แต่หากนี่เป็นพระประสงค์ของเสด็จพ่อ และเสด็จแม่ที่ต้องการให้เขาแต่งงานมีพระชายาเขาก็ไม่ขัดอะไร ชีวิตของเขาก็ยังคงเป็นไปเช่นเดิม

“ฮ่า แต่ข้าสนใจยิ่งนัก และข้าก็ขอให้นางงดงามไม่อย่างนั้นหัว...ใจของข้าคงได้ห่อเหี่ยวเป็นแน่”

ซุนเว่ยหยางมีรอยยิ้มผุดพรายความเจ้าเล่ห์ขึ้นบนใบหน้า การที่เขาได้สัมผัสสตรีโฉมงามมันทำให้เขากระชุ่มกระชวยไม่น้อย ผิดกับแฝดพี่ที่ใช้ชีวิตไร้สีสันยิ่งนัก

ซุนเว่ยหมินถึงกับส่ายใบหน้าเมื่อน้องชายฝาแฝดเว้นวรรคผิด จนเขาไม่อาจคิดดีได้อีกต่อไป

“ดูเหมือนเจ้าจะตื่นเต้นไม่น้อยเลยนะเว่ยหยาง”

ซุนเว่ยหมินหันกลับไปสนใจตำราต่อ โดยไม่ลืมที่จะเอ่ยแซวแฝดผู้น้องที่มีอาการกระวนกระวายขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“แน่นอน ข้าย่อมตื่นเต้น ว่าแต่เจ้าจะไม่ไปดูใบหน้าของนางกับข้าหรือ”

ซุนเว่ยหยางเอ่ยชวนแฝดผู้พี่ หลังจากที่เขาวางแผนเอาไว้เสียดิบดีว่าจะไปดูหน้าของว่าที่พระชายาของพวกเขาเสียหน่อย

“เหตุใดข้าต้องไปด้วย ส่งเจ้าไปเพียงผู้เดียวก็เพียงพอ สำหรับข้าขอแค่นางไม่อัปลักษณ์จนทนดูไม่ได้ข้าก็พอใจแล้ว”

ซุนเว่ยหมินได้แต่กวาดสายตาไปตามตัวอักษรในตำราด้วยความขะมักเขม้น

“ถ้านางมีรูปโฉมที่งดงามแล้วนางตกเป็นของข้าก่อน เจ้าอย่ามาต่อว่าข้าทีหลังนะเว่ยหมิน”

ซุนเว่ยหยางกระหยิ่มยิ้ม เพื่อยั่วยุแฝดผู้พี่ที่ยังไม่เคยสัมผัสกายสตรีมาก่อนเป็นการหยั่งเชิงและหวังว่าเจ้านั่นจะสนใจสตรีขึ้นมาบ้าง แต่ทว่า ซุนเว่ยหมินยังคงนิ่งสนิท ใบหน้าคร้ามเข้มยังคงเรียบเฉยเช่นเดิมทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดกับความเยือกเย็นไม่สะทกสะท้านของแฝดผู้พี่เป็นยิ่งนัก

“ตามใจเจ้า หากนางไม่งดงามดั่งที่เจ้าหวังอย่างมานั่งโวยวายให้ข้าเกิดความรำคานก็พอ”

“ข้าไปดีกว่า เชิญเจ้านอนกอดตำราให้พอใจ”

เมื่อรู้สึกว่ากระตุ้นความอยากรู้ของแฝดผู้พี่ไม่สำเร็จจนหมดความสนุก ซุนเว่ยหยางจึงเดินออกไปจากตำหนักไท่ซาน หมายมุ่งตรงไปยังเรือนของอันรุ่ยในทันที หัวใจดวงน้อยของเขาเต้นระส่ำอย่างบ้าคลั่งด้วยความตื่นเต้นและลุ้นระทึกว่าโฉมหน้าว่าที่ของพระชายาของเขาจะงดงามเพียงใด

ด้านซุนเว่ยหมิน เขามีความคิดฉายวาบเข้ามาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพียงแค่ชั่วความนึกคิดที่จินตนาการถึงรูปโฉมของว่าที่พระชายา ก่อนที่เขาจะหันกลับไปสนใจกระบวนท่าทางการรบในตำราต่อด้วยความตั้งใจ