บทที่ 1 ปฐมบท อาณาจักรซีหยาง (1/2)

22 ปีก่อน…

แคว้นซีหยาง เป็นแคว้นชนเผ่านอกด่าน ที่ถูกปกครองด้วย ซุนจิ้งซู ประมุขแห่งชนเผ่าไท่หยาง ชนเผ่าที่มีความยิ่งใหญ่ ทรงอำนาจ เก่งกาจในการล่าอาณานิคม และมีกองทัพที่แข็งแกร่ง จนสามารถยึดครองชนเผ่าเล็ก ๆ อย่างเผ่าซง เผ่าเหลียง และเผ่ากัง ได้สำเร็จทำให้ชนเผ่าทั้งสามตกอยู่ภายใต้การปกครองของเขา ตามความปรารถนาครั้งสุดท้ายของอดีตประมุขไท่หยาง ผู้เป็นบิดา

ด้วยความชาญฉลาดและมองการณ์ไกล ประมุขซุนจิ้งซูฝ่าฟันทุกอุปสรรค ทุกปัญหา และพัฒนาการค้าขายของผู้คนภายในเผ่าไท่หยาง และชนเผ่าภายใต้อาณัติให้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่เจริญรุ่งเรืองเต็มไปด้วยอารยะธรรม จนก่อตั้งอาณาจักรซีหยางขึ้นอย่างยิ่งใหญ่

ท่ามกลางความสงบร่มเย็น ประมุขซุนจิ้งซูต่างตั้งหน้าตั้งตารอคอยพระชายาซุนอิงน่าให้กำเนิดทายาทคนแรกแห่งไท่หยางด้วยใจจดจ่อ ความรู้สึกตื่นเต้นพากันถาโถมเข้าใส่จนไม่อาจนั่งรอได้อย่างนิ่งเฉย ร่างสูงกำยำจึงได้แต่เดินไปเดินมาอยู่ด้านหน้าตำหนักด้วยอาการประหม่า

อุแว้...อุแว้...

ไม่นานเสียงเด็กทารกแรกเกิดก็ร้องดังขึ้นมา สร้างความปลาบปลื้มยินดีให้กับบิดามือใหม่อย่างประมุขซุนจิ้งซูเป็นอย่างมากจนไม่สามารถที่จะอดกลั้นน้ำตาแห่งความดีใจเอาไว้ได้

อุแว้...อุแว้...

แต่ทว่าหลังจากนั้นไม่นานกลับมีเสียงร้องของเด็กทารกอีกคนหนึ่งดังขึ้นตามมาติด ๆ จนประมุขซุนถึงกับขมวดคิ้วด้วยความฉงนหรือว่า…

ไม่นานท่านหมอจื่อเหยียนก็รีบรุดวิ่งออกมาด้วยสีหน้าแห่งความวิตกกังวล จนซุนจิ้งซูเริ่มที่จะเกิดความเป็นห่วงพระชายาขึ้นมาไม่น้อย

“ฝ่าบาทเพคะ...”

ท่านหมอหญิงยังคงอ้ำอึ้งไม่ยอมพูดจา ใบหน้าวัยชรากลับมีหยาดเหงื่อผุดพรายราวกับมีเรื่องกังวลอยู่ภายในใจจนไม่กล้ากราบทูล

“มีอันใดก็รีบพูดมา หัวใจของข้าจะวอดวายอยู่แล้ว”

ประมุขซุนบีบฝ่ามือของตัวเองเอาไว้แน่น ก่อนจะรีบเร่งให้ท่านหมอเอ่ยวาจา

“พระชายาคลอดทารกแฝดเพคะ เป็นองค์ชายทั้งสองพระองค์!”

สุดท้ายท่านหมอจื่อเหยียนก็สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยวาจาออกไปด้วยความหวาดกลัว เพราะเหตุใดน่ะหรือ การคลอดทารกแฝดนั้นเป็นการขัดต่อธรรมเนียมโบราณ โดยไม่สามารถให้ทารกผู้น้องรอดชีวิตไปได้ โดยเฉพาะทารกเพศชายที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขขององค์ราชา หรือแม้กระทั่งบุตรของฮ่องเต้ก็ไม่อาจปล่อยให้รอดชีวิตไปได้

ผู้ที่รู้เรื่องราวหรือแม้กระทั่งหมอทำคลอดจะต้องถูกฆ่าตายไปตามกัน เพื่อเป็นการรักษาความลับที่อาจทำให้เกิดการสั่นคลอนต่อแว่นแคว้นภายในวันข้างหน้า

ซุนจิ้งซู ตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าตนเองได้บุตรชายฝาแฝด ร่างสูงกำยำหาได้สนใจท่านหมอหญิงที่นั่งตัวสั่นคุกเข่า หมอบกราบอยู่เบื้องหน้าต่อไปไม่ เขารีบรุดวิ่งเข้าไปยังด้านในเพื่อพบเจอชายารักในทันที

“ฝ่าบาท...”

ซุนอิงน่า พระชายาของเขา หรือราชินีแห่งไท่หยาง เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง จนเขาต้องรุดกายเข้าไปประคองร่างบางเอาไว้ด้วยความห่วงใย

“เป็นเช่นไรบ้างอิงน่า” สองมือหนากอบกำฝ่ามือที่เปียกชื้นของชายารักเอาไว้แน่น

“หม่อมฉันไม่เป็นอันใดเพคะ...ฝ่าบาท พระองค์ทรงทอดพระเนตรดูองค์ชายทั้งสองสิเพคะ”

ใบหน้าขาวซีดปรากฏรอยยิ้มขึ้นด้วยความดีใจ ก่อนจะเอ่ยปากบอกให้ผู้เป็นสามี ดูใบหน้าขององค์ชายทั้งสอง

“ลูกข้า…”

ซุนจิ้งซู ยื่นฝ่ามือเข้าไปจิ้มพวงแก้มนุ่มหยุ่นของบุตรชายทั้งสองด้วยรอยยิ้มแห่งความปลื้มปริ่ม ใบหน้าของสององค์ชายช่างคล้ายคลึงกับเขาและซุนอิงน่าอยู่หลายส่วน ใบหน้าคมคายยามนี้ฉีกยิ้มให้บุตรชายจนไร้เค้าโครงความน่าเกรงขาม

“ฝ่าบาท เรื่องของสององค์ชาย...”

ซุนอิงน่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นัยน์ตาคู่สวยทอประกายไปด้วยหยาดน้ำสีใสที่เริ่มจะเอ่อล้น ความหวั่นวิตกเกิดขึ้นภายในใจนางไม่อาจสูญเสียเลือดเนื้อเชื้อไขคนใดคนหนึ่งไป หัวใจของคนเป็นมารดาแทบจะสลายจนแดดิ้น เมื่อรู้ดีว่าการคลอดบุตรชายฝาแฝดเป็นเรื่องที่ขัดต่อธรรมเนียมโบราณ

“ข้าเข้าใจดี ว่าเจ้าหมายถึงสิ่งใด พวกเขาทั้งสองคือดวงใจของข้า ข้าไม่อาจสังหารเลือดเนื้อของตัวเองได้อย่างแน่นอน เจ้าไม่ต้องกังวลนะอิงน่า เชื่อข้า ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี”

ประมุขซุนโอบกอดชายารักเอาไว้อย่างแนบแน่น สายตาคมเข้มทอดมองสององค์ชายด้วยความรักสุดหัวใจ ไม่ว่าเช่นไรเขาก็จะต้องปกป้องบุตรชายเอาไว้ให้ได้ทั้งสองคน

“ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท ขอบพระทัยที่พระองค์เข้าใจหม่อมฉัน...”

ซุนอิงน่าคลี่รอยยิ้มบางเบา ก่อนจะปรือดวงตาลงด้วยความอ่อนเพลีย การคลอดบุตรชายฝาแฝดทำให้นางแทบจะหมดสิ้นเรี่ยวแรง