บทนำ สองชะตารัก (2/2)

ซูเหนียงฮูหยินรักของเขาจากไปกะทันหันด้วยโรคภัยที่ไม่อาจรักษาให้หายขาด บุตรีของเขาจึงเสียใจไม่น้อย วันวานเคยได้ป้อนฟางหญ้า พาแกะวิ่งเล่นด้วยกัน เมื่อไร้มารดานางจึงปิดกั้นทุกสิ่ง แม้แต่เขาผู้เป็นบิดายังไม่สามารถพาบุตรีออกมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้เลย นับประสาอะไรกับการจะให้นางหาคู่ครอง

“ข้าเห็นใจเจ้ายิ่งนัก” ซุนอิงน่าเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเห็นใจหัวอกคนเป็นบิดาอย่างอันรุ่ยไม่น้อย

ประมุขซุนและพระชายาเข้าอกเข้าใจอันรุ่ยเป็นอย่างดีหัวอกของคนเป็นบิดา ย่อมอยากให้บุตรแต่งงานออกเรือนไปกับผู้ที่เพียบพร้อมในวัยที่เหมาะสม

สีหน้ากังวลของอันรุ่ยสร้างความกังวลใจให้กับประมุขซุนไม่น้อย ด้วยความที่อยู่รับใช้กันมาอย่างยาวนาน อันรุ่ยก็ไม่ต่างจากคนในครอบครัวที่เขาและพระชายาให้ความดูแลเอาใจใส่

“อันรุ่ย เอาอย่างนี้ดีหรือไม่…” ประมุขซุนทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเว้นช่วงไป

“กระไรหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“หากเจ้าไม่ถือสาอันใด ข้ายกรัชทายาทฝาแฝดทั้งสองของข้าให้อภิเสกสมรสกับบุตรีของเจ้า ดีหรือไม่”

ประมุขซุนรู้ดีว่าเอ่ยสิ่งใดออกไป เขาไม่ติดกระไรหากบุตรชายฝาแฝดจะแต่งงานกับบุตรีของอันรุ่ย อยู่เคียงข้างบ่าข้างไหล่กันมาอย่างยาวนาน เขามั่นใจดี ว่าอันรุ่ยจะต้องอบรมสั่งสอนบุตรีมาเป็นอย่างดีแม้ว่านางจะไร้มารดาก็ตามที

“ฝ่าบาททรงว่าอย่างไรนะ พ่ะย่ะค่ะ!”

อันรุ่ยถึงกับร้องขึ้นเสียงหลง ด้วยความตกใจ จู่ ๆ ท่อนขาแกร่งก็อ่อนแรงขึ้นมาจนแทบล้มพับลงไปกองกับพื้น เมื่อฝ่าบาทของเขาเอ่ยถ้อยคำเช่นนั้นออกมา

“ฝ่าบาท…” แม้แต่พระชายาซุนอิงน่ายังสะบัดใบหน้ากลับไปมองผู้เป็นสามีอย่างไม่เชื่อสายตา

“ฮ่า ให้ทำเช่นไรได้เล่าในเมื่อข้ามีบุตรชายถึงสอง ซ้ำยังเป็นบุตรชายฝาแฝด หากจะแยกผู้ใดผู้หนึ่งออกจากกันคงไม่ใช่การดี ด้วยเหตุนี้ข้าจึงยกรัชทายาททั้งสองให้แก่บุตรีของเจ้า”

“...” อันรุ่ยยามนี้ ตาค้างแข็งเกร็งจนแทบสิ้นไร้สติ

‘สองมังกรแห่งไท่หยาง’ ที่เขารู้จักเป็นอย่างดี และรู้สึกพึงใจไม่น้อยด้วยความเก่งกาจของสองรัชทายาท หากเป็นสามีของบุตรีเขาก็คงหมดห่วง แต่ทว่า

อัยรุ่ยก็ยังคงห่วงใยความรู้สึกของบุตรีอยู่ดี นางจะรับได้หรือไม่เล่า ความคิดต่าง ๆ นานาเริ่มประเดประดังเข้ามาพร้อม ๆ กัน ‘ภรรยาหนึ่งสามีสองเป็นของต้องห้าม’ ไม่มีผู้ใดอาณาจักรซีหยาง หรือชนเผ่าอื่น ๆ เขาทำกัน หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไปคงเป็นเรื่องที่ชาวบ้านจะต้องพากันครหาขึ้นมาอย่างแน่นอน

“หากเจ้ากังวลกับสิ่งที่ชาวบ้านจะพากันกล่าวขาน ก็เลิกคิดเสีย สิ่งใดที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นไปไม่ได้เจ้าดูรัชทายาทฝาแฝดของข้าสิ”

พระชายาซุนอิงน่าบอกกล่าวกับอันรุ่ยด้วยรอยยิ้ม แม้จะตกใจไม่น้อยที่ซุนจิ้งซู ผู้เป็นสามีเอ่ยปากยกบุตรชายฝาแฝดที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของนางให้กับบุตรีของอันรุ่ย แต่นางก็มั่นใจว่าผู้เป็นสามีจะต้องเลือกสิ่งที่ดีให้กับบุตรชายทั้งสองอย่างแน่นอน

และเมื่อเห็นสีหน้าครุ่นคิดของอันรุ่ย นางกลับเข้าใจเขาเป็นอย่างดี และไม่แปลกเลยสักนิดหากอันรุ่ยจะคิดแทนบุตรีเช่นนั้นคนเป็นบิดาหากจะให้บุตรีมีสามีถึงสองคนในคราวเดียว ก็คงจะต้องหนักใจเป็นธรรมดา มิหนำซ้ำผู้ที่จะเป็นสามีของบุตรียังมีตำแหน่งถึงรัชทายาท คงจะมีเรื่องครหาตามมาอีกไม่น้อย

“กระหม่อมเข้าใจดีพ่ะย่ะค่ะ แต่…”

อันรุ่ยยังคงตระหนักถึงความคิดของบุตรี เขาไม่อยากเป็นบิดาใจร้ายที่บังคับจิตใจของนางในเรื่องความรัก แต่ทว่า ก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

“หากบุตรีของเจ้าไม่ชอบใจรัชทายาทฝาแฝดของข้า หรือรู้สึกอึดอัด ข้าจะไม่บังคับ และเจ้าไม่จำเป็นต้องเล่าเรื่องนี้ให้นางฟังเพราะข้ามีวิธีที่จะทำให้รัชทายาทฝาแฝดทำความรู้จักกับบุตรีของเจ้า”

ประมุขซุนเอ่ยบอกกับอันรุ่ยด้วยความมั่นใจ เขารู้จักนิสัยของบุตรชายฝาแฝดเป็นอย่างดี แม้นิสัยจะต่างกันราวกับฟ้ากับเหว แต่ทว่าความชอบนั้นไม่ต่างกันเลยสักนิด และเขามั่นใจเป็นอย่างดีว่าสองรัชทายาทจะไม่ดื้อดึงอย่างแน่นอน

“เช่นนั้นก็ให้เป็นไปตามพระประสงค์ของฝ่าบาท พ่ะย่ะค่ะ”

อันรุ่ยไม่ได้ขัดต่อพระประสงค์ของประมุขซุนแต่อย่างใด หากบุตรีของเขาพึงใจที่จะอภิเสกสมรสกับสองมังกรแห่งไท่หยางด้วยความรักใคร่ ชอบพอและเต็มใจ เขาก็ไม่ได้ติดขัดอันใด

และหากสวรรค์บัญชาให้ชะตารักของนางนั้นมีถึงสอง ก็นับว่าเป็นวาสนา…