5.ก้าวแรก

ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากเมื่อฟังนิทานที่ท่านเอเดริคเล่าออกมา

“ที่ข้าต้องการคือให้เจ้าเข้าไปที่นั่นและจับตาดูหลานสาวของข้าให้หน่อย ข้าอยากรู้ว่าพวกวิลเฮร์มยังจะดื่มเลือดของเด็กคนนั้นอยู่รึเปล่า และสภาพความเป็นอยู่ของนางเป็นอย่างไร หากเป็นไปได้ข้าอยากจะพานางออกมาจากที่นั่น..กลับมาอยู่ที่ไอฟอนเซ่ที่แสนปลอดภัยของเราน่าจะดีกว่า”

ให้ตายสิ เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณชายเอเดริคจะมีจิตใจที่ดีเช่นนี้ มันตรงข้ามกับภาพลักษณ์ของเขาอย่างสิ้นเชิงเลย

“ฉัน..จะทำค่ะ ฉันจะพยายามช่วยคุณหนูออกมาให้ได้เลย”

เอเดริคยกยิ้ม มันคือรอยยิ้มที่อาดาลีไม่เคยเห็นนานมากพอสมควรเลย รอยยิ้มที่มาจากใจของเขาจริงๆ ไม่ได้มาจากความเจ้าแผนการของเขา

เนดีนอายุ12ปี เอเดริคได้รับจดหมายจากน้องสาวครั้งล่าสุดเมื่อปีที่แล้ว นั่นทำให้เขาเกิดความห่วงใยขึ้นมาว่านางจะเป็นเช่นไรบ้าง อีกทั้งเขาจะต้องหาสถานที่ให้อาดาลีอยู่ชั่วคราว เป็นที่ที่ท่านแม่ของเขาจะไม่เข้าไปแทรกแซงได้โดยง่ายด้วย อีกนิดเดียวเท่านั้นเขาจะได้ตำแหน่งดยุค รอจนถึงวันนั้นเขาจะไปรับทั้งเนดีนและอาดาลีกลับมาจากวิลเฮร์ม เพื่อให้เธอกลับมาเป็นของเขาอีกครั้ง

“เช่นนั้นจากนี้ไปข้าจะเรียกเจ้าว่ามารีก็แล้วกัน อย่างน้อยก็เพื่อให้เจ้าชินกับชื่อนั้น..”

อาดาลีพยักหน้า จากนี้ไปฉันคือมารีแห่งตระกูลฮาสนา เลดี้ตกอับที่รับจ้างทำงานบัญชีทุกอย่าง

“วันนี้เอาเท่านี้ก่อนก็แล้วกัน พรุ่งนี้ข้าจะมาที่นี่ใหม่พร้อมกับบทเรียนถัดไปที่เธอจะต้องเรียน”

เขาส่งหนังสือในมือให้กับอาดาลี มันคือหนังสือที่มีปกหนาสีน้ำเงินเข้ม เธอรับหนังสือนั้นมาไว้ในมือก่อนจะเปิดมันออกมาดู อาดาลีรีบปิดมันลงในทันทีที่เธอเห็นรูปวาดการร่วมรักต่างๆ นาๆ ในท่วงท่าต่างๆ พร้อมกับคำเขียนอธิบายใต้ภาพ

“อย่าลืมสิว่าพันตรีเอกอนคือบุรุษที่ลุ่มหลงในความงามของสตรี เรื่องเช่นนี้เจ้าจะต้องเรียนเอาไว้นะอาดาลี ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะพรุ่งนี้ข้าจะมาสอนเจ้าเอง”

อาดาลีไม่ได้กล่าวคำใดออกไปเลย เธอขบเม้มริมฝีปากไปมาด้วยความชั่งใจ แน่นอนว่าถึงเธอจะไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องความรัก แต่เธออายุ21แล้ว เธอรับรู้ผ่านการเรียนแล้วว่าสตรีและบุรุษจะต้องทำเช่นไรถึงจะให้กำเนิดเด็กออกมาได้

แต่ถึงอย่างนั้นเธอคิดว่าตัวเองจะไม่มีวันพลาดท่าให้กับทั้งคุณชายเอเดริคและพันตรีเอกอน อย่างแน่นอน

“เรื่องนั้นฉันสามารถเรียนรู้ด้วยตัวเองได้ค่ะ อย่างที่บอกกับท่านไปครั้งก่อนว่าฉันมีคนรักแล้ว ด้วยเหตุนั้นท่านไม่ต้องมาสอนฉันหรอกค่ะ"

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ เอเดริคแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งผาด เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากบ้านหลังนี้ ก่อนจะก้าวขาขึ้นรถยนต์สีดำเขาหันมามองหน้าเธออีกครั้งหนึ่ง ดวงตาสีทับทิมของเขาหรี่ลงเล็กน้อยก่อนที่มุมปากของเขาจะยกสูงขึ้น

“เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้ามาทดสอบเอง ว่าความรู้ที่เจ้ามีนั้นมันอยู่ในระดับไหนกันแน่”

เธอกอดอกแน่น ไม่เห็นว่าจะต้องทดสอบเรื่องแบบนั้นเลยนี่

อาดาลีปิดประตูบ้าน เธอไม่ลืมลงกลอนจากด้านในเพื่อไม่ให้ใครมารบกวนเวลาส่วนตัวของเธอ เธอเปิดข้อมูลมากมายของพันตรีเอกอนอ่าน เธอได้ยินชื่อของเขาผ่านหนังสือพิมพ์ที่มาส่งในห้องสมุดของอคาเด็มมี่ทุกสัปดาห์ วีรบุรุษและผู้กล้าที่ไม่เคยพ่ายแพ้ในสนามรบ เขานำพาวิลเฮร์มให้มีชื่อเสียงขึ้นมาด้วยความเก่งกาจของเขา และตำแหน่งผู้นำตระกูลก็ตกเป็นของพันตรีเอกอนได้อย่างไม่ยากเย็น

ส่วนร้อยเอกเอเดริค ชื่อเสียงของเขาก็มีมากเช่นกัน คราแรกเธอไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรตระกูลที่เคยแต่งงานทางการเมืองเพื่อเชื่อมสัมพันธ์กันถึงได้กลับมามองหน้ากันไม่ติดอีกครั้ง

ทั้งพันตรีเอกอนและร้อยเอกเอเดริคเขาทั้งสองคนอยู่คนละขั้วอำนาจ คนหนึ่งทำงานรับใช้ประชาชนพร้อมกับกองกำลังทหารที่มาจากประชาชน ส่วนอีกคนทำงานรับใช้ราชวงศ์ ไอฟอนเซ่ไม่สนใจเสียงของประชาชนเท่าไหร่นัก และทหารของเขาก็มาจากลูกหลานของขุนนาง ไม่มีทหารที่มาจากประชาชนเลยแม้แต่คนเดียว ทั้งสองคนยืนอยู่คนละฝั่ง และฉัน..กำลังจะเข้าไปในกองทัพของวิลเฮร์มเพื่อทำงานที่นั่น

เอกสารที่ท่านชายเอเดริคให้มานั้น หนึ่งในนั้นคือใบประกาศรับสมัครพนักงาน เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงจะต้องเป็นเลดี้ตกอับ เพราะว่ากองทัพของวิลเฮร์มไม่ชอบชนชั้นสูงสักเท่าไหร่

อาดาลีมองจดหมายของท่านแม่อีกครั้งหนึ่ง เธอยกมันขึ้นมาแนบเอาไว้ที่หัวใจด้วยความรู้สึกคิดถึงอย่างหาที่สุดไม่ได้

“แม่คะ..หนูไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไงดี หนูอยากได้จดหมายของแม่มาก เพราะแบบนั้นหนูจะต้องไปทำงานให้ท่านชาย..แม่อวยพรให้หนูด้วยนะคะ ขอให้หนูปลอดภัยและได้ตามหาคนร้ายที่ฆ่าแม่เจอด้วย หนูจะแก้แค้นให้แม่เอง..”

...................

“ขอเถอะครับท่านพันตรี เรื่องเอกสารของกองทัพจะต้องเป็นสตรีเท่านั้นถึงจะทำงานอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เพราะอย่างนั้นข้าหวังอย่างยิ่งว่าพนักงานคนใหม่ที่เข้ามาทำงานเอกสาร ท่านจะไม่มีอะไรเลยเถิดกับนาง..”

เอกอนหัวเราะร่าเมื่อเขาได้ยินเสียงของโทเบียสบ่นตั้งแต่เช้า เขาลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนจะเสยเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก

“เอาน่าโทเบียส เจ้าบอกกล่าวออกมาว่าเอรินทำงานไม่เรียบร้อย และในยามนี้ท่านพันตรีก็ไล่นางออกไปแล้วไม่ใช่รึไง ขาดคนก็แค่หาคนใหม่เท่านั้น มีเรื่องอะไรให้มาบ่นท่านพันตรีตั้งแต่เช้ากัน”

อูลีเดินเข้าไปหาเอกอนก่อนที่เขาจะส่งซุปแก้เมาค้างให้

“ไม่เป็นไรอูลี ข้าผิดอย่างที่โทเบียสว่าจริงๆ นั่นแหละ ข้ารับปากก็ได้ว่าจะไม่ยุ่งกับพนักงานคนใหม่ แต่หากนางมายุ่งกับข้าเอง อันนั้นไม่นับนะตกลงไหมโทเบียส”

โทเบียสขมวดคิ้วเข้าหากันในทันที นี่นายท่านของเขากล่าวออกมาด้วยใบหน้าเช่นนั้นได้อย่างไรกัน ด้วยยศพันตรีและเงินทองที่มากมายของวิลเฮร์มก็มีสตรีมากมายเต็มใจอย่างยิ่งที่จะตบเท้าเข้ามาหานายท่าน แล้วยิ่งท่านมีใบหน้าที่หล่อเหลายากจะมีใครเทียบเคียงเช่นนั้นแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าสตรีน้อยใหญ่คนไหนจะไม่หลงใหลไปกับเสน่ห์อันร้ายกาจของท่าน

“นี่เป็นรายชื่อของสตรีที่สมัครเข้ามาครับ ครั้งนี้ข้าต้องการงานที่เรียบร้อยมากกว่าเดิม เพราะอย่างนั้นข้าก็เลยเพิ่มเงินค่าจ้างเข้าไป..ข้าว่าสตรีผู้นี้ดูเข้าตาไม่น้อย อดีตเลดี้ตระกูลฮาสนา นามว่ามารี นางเรียนจบจากอคาเด็มมี่ด้วย ท่านพันตรีลองดูสิครับ”