4 ตกใจงู 2

โรงพยาบาลเอกชน

"คุณไตรวิทย์ บริรักษ์ไพศาล เชิญห้องตรวจหนึ่งค่ะ"

เสียงพยาบาลสาวเอ่ยเรียกคิวที่หน้าห้องตรวจเสร็จแล้วก็นำแฟ้มประวัติคนไข้ส่งให้คุณหมอภายในห้อง ก่อนจะเดินออกมาที่หน้าห้องต้อนรับคนไข้ที่กำลังเดินมาทางนี้

"เชิญด้านในค่ะ" คนตัวสูงก้มหัวให้นิดหนึ่งเป็นการขอบคุณ แล้วก็เปิดประตูห้องตรวจหมายเลขหนึ่งเข้าไปด้านใน

"คุณไตรวิทย์นะคะ เชิญนั่งค่ะ เป็นอะไรมาคะ"

เสียงหมอสาวเอ่ยถามคนไข้ที่เดินเข้ามา พลางเปิดแฟ้มประวัติ แต่เมื่อเห็นคนไข้ยังไม่นั่งที่เก้าอี้ตรวจ ก็ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง พลันสายตาที่เห็นผู้ชายตัวสูงตรงหน้า แม้จะมีหน้ากากอนามัยสีดำสวมอยู่แต่เธอก็จำเขาได้แม่นยำ โดยเฉพาะเสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนจนถึงข้อศอกกับกางเกงยีนสีเข้ม อีตาบ้าข้างห้อง รอยคิ้วขมวดมุ่นของคนไข้บ่งบอกถึงความไม่พอใจอยู่ในนั้น เธอรีบละสายตาจากดวงตาดุคู่นั้นหันมาสนใจแฟ้มประวัติต่อ เพราะเมื่อสักครู่ยังไม่ทันได้อ่านถึงเหตุที่เขามาหาหมอ

ไตรวิทย์ถอนหายใจเบาๆ พอไม่ให้หมอสาวคนนั้นได้รู้ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างโต๊ะเธออย่างจำใจ ยายผู้หญิงห้องข้างๆ นี่เป็นหมออยู่ที่นี่หรอกหรือ ซวยฉิบหาย แต่เมื่อมาถึงตรงนี้ก็กลับไม่ทันแล้ว

เขามองดูหมอสาวใบหน้าที่จัดว่าสวยเลยแหละ แม้จะอยู่ภายใต้หน้ากากอนามัยแต่เขาก็จำเธอได้ ดวงตาเรียวดูไม่ค่อยเป็นมิตรของเธอยิ่งทำให้สะดุดตา หรือเรียกว่าหน้าเธอออกจะหยิ่งๆ สักหน่อยก็ว่าได้ ถ้าไม่ติดว่าสวยคงจะไม่น่ามองสำหรับเขา เธอละสายตาจากแฟ้มมามองหน้าเขา ถ้าไม่คิดไปเองเขาคิดว่าได้เห็นแววตาเยาะเย้ยอยู่ในสายตาคู่นั้น ไตรวิทย์ได้แต่ขบกรามตัวเองเอาไว้แน่น

"ตุ่มคล้ายสิวหรือหนองขึ้นที่โคนอวัยวะเพศใช่ไหมคะ" เธอทวนอาการตามแฟ้มประวัติที่พยาบาลกรองอาการเบื้องต้นก่อนเข้าห้องตรวจ มองใบหน้าหล่อคมคาย สายตาคมดุเริ่มเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดจนเธอรู้สึกได้

"ครับ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตอบ พร้อมกับสายตาที่จ้องมองมา ครั้งนี้เธอไม่กลัวสายตานั่น เพราะเธอเหนือกว่า ปรางทิพย์อยากจะหัวเราะดังๆ พระเจ้าได้ยินคำขอของเธอ ขอให้มันอักเสบ หมอสาวได้แต่หัวเราะในใจตัวเอง แต่ด้วยจรรยาบรรณแพทย์เธอต้องเก็บอาการและเริ่มทำการรักษา

"คุณพยาบาลพาคนไข้ไปเปลี่ยนชุดหน่อยค่ะ เสร็จแล้วให้รอที่เตียงได้เลยค่ะ"

เธอหันไปบอกพยาบาลที่ยืนรออยู่หน้าห้อง น้องพยาบาลจบใหม่ก็รีบมาพาคนไข้ไปเปลี่ยนเป็นชุดที่ห้องข้างๆ ให้พร้อมสำหรับการตรวจ เพียงครู่เดียวคนไข้ของเธอก็ขึ้นไปนอนรออยู่ที่เตียงเรียบร้อย พยาบาลสาวน้อยรีบเข็นฉากกั้นมาให้คุณหมอ ฉากกั้นระหว่างกลางลำตัวของคนไข้ ปรางทิพย์ค่อยนึกโล่งใจอย่างน้อยก็ไม่ต้องให้เขามองเห็นเธอได้ถนัดเวลาเธอต้องตรวจจุดสำคัญของเขา ผ้าม่านข้างเตียงถูกรูดมาปิดอย่างเรียบร้อย เพื่อห้องกันไม่ให้คนไข้เขินอาย น้องพยาบาลยืนอยู่ข้างๆ เธอ เพื่อคอยช่วยเหลือในการหยิบจับเครื่องมือที่เธอต้องการ หลังจากกั้นฉากเสร็จเรียบ คุณหมอก็สวมถุงมือยางเตรียมเปิดผ้าห่มที่คลุมไว้จนถึงช่วงเอวเธอรู้ว่าพยาบาลเตรียมให้เขาถอดกางเกงไว้แล้วเพื่อรอการตรวจ มือเรียวจึงเอื้อมไปดึงผ้าห่มสีฟ้าสะอาดออกจากเอวเขาลงมา

"ว้าย !"

เสียงร้องตกใจของเธอ ทำให้คนไข้ขมวดคิ้วมองหมอสาวอย่างไม่สบอารมณ์ พยาบาลก็รีบเดินเข้ามาใกล้เธอ แล้วเอ่ยถามเบาๆ ว่าคุณหมอเป็นอะไร แต่เขาก็ได้ยิน

"มีอะไรน่าตกใจครับหมอ" เสียงดุเอ่ยถาม คุณหมอหน้าแดงแม้จะเห็นแค่ครึ่งหน้า แต่มันก็แดงไปจนถึงใบหู ไตรวิทย์ได้แต่ทำเสียงหึเยาะในลำคอน้อยๆ

"เอ่อ.. ขอโทษค่ะ หมอตกใจ งู"