ตอนที่5 ไร้แสงสว่าง2

ธานินทร์จ้องมองใบหน้าสวยที่มองมาที่เขาอย่างเจ็บปวดอย่างไม่ปิดบัง เห็นแบบนี้แล้วชายหนุ่มก็ยกมุมปากขึ้นมาทันที เขาชอบที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ ยิ่งเห็นผู้หญิงคนนี้เจ็บปวดมากแค่ไหนเขายิ่งชอบ

“ลาออกซะ ถ้ายังไม่ทำตามที่ฉันสั่งเห็นดีแน่ปลายตะวัน!”สิ้นคำพูดของชายหนุ่ม ร่างสูงของธานินทร์ก็เดินออกไปจากห้องนอนทันที เหลือเพียงปลายตะวันที่ยังรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า

หลังจากที่ชายหนุ่มออกไปทำงาน ปลายตะวันเองก็ออกไปจากบ้านเหมือนกัน เพียงไม่นานหญิงสาวก็มาถึงบริษัทของหนุ่มรุ่นพี่อย่างธนกฤต เธอหยิบเงินจ่ายค่ารถแท็กซี่ก่อนจะเดินลงจากรถเข้าไปในบริษัท

“มาแล้วเหรอน้องตะวัน”เสียงทักทายของพี่ปรางค์พนักงานที่ทำงานอยู่ที่นี่ ปลายตะวันได้ยินคำทักทายของอีกฝ่ายก็ยกมือขึ้นมาไหว้ทักทายทันที หญิงสาวอีกคนรับไหว้ก่อนจะระบายยิ้มออกมาให้กับหญิงสาว ปลายตะวันวันแรกเป็นยังไงวันนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม

“งั้นตะวันไปที่โต๊ะทำงานก่อนนะคะ”เธอพูดออกไปก่อนจะเดินไปยังโต๊ะทำงานของเธอ เพียงไม่นานร่างสูงของใครอีกคนก็เดินเข้ามาทักทายเธอทันที

“เป็นไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง?”เสียงของธนกฤตเอ่ยถามออกมา เพราะไม่กี่วันก่อนอาการของรุ่นน้องสาวทำให้เขาเป็นห่วงไม่น้อย

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะพี่ต้น ขอบคุณที่เป็นห่วงตะวันนะคะ”เธอเป็นลมจนเกือบล้มไปดีที่มีรุ่นพี่หนุ่มช่วยพยุงไว้ นั้นเลยทำให้เธอรู้ว่าอาการของเธอเกิดจากอะไรกันแน่

“แล้วหมอบอกว่าเป็นไร พี่ถามตะวันก็ไม่ตอบ”

“เอ่อ หมอบอกว่าตะวันพักผ่อนไม่เพียงพอไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ”ชายหนุ่มมองใบหน้าของรุ่นน้องสาวอย่างจับผิด พอเห็นแววตาที่เหมือนมีอะไรปิดบังอยู่เขาก็ถอนหายใจออกมา เขาอยากแบ่งเบาความทุกข์ของผู้หญิงคนนี้มากกว่านี้ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะรู้ดีว่าปลายตะวันขีดเส้นไว้ให้เขาแค่ไหน ใช่เขาหลงรักผู้หญิงคนนี้ พอรู้หัวใจของตัวเองก็สายไปเสียแล้ว ถึงแม้หญิงสาวจะไม่ได้ประกาศบอกใครว่าแต่งงานแล้วแต่เขาก็รู้เรื่องนี้ดีเพราะเธอเป็นคนบอกเขาเอง

“ถ้าไม่เป็นไรมากพี่ก็สบายใจ ถ้าหากตะวันมีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกพี่ได้เสมอเลยรู้ไหม”หญิงสาวมองแววตาของชายหนุ่มตรงหน้าที่มองมาหาเธออย่างห่วงใย

เธอรู้สึกขอบคุณผู้ชายคนนี้ไม่น้อยกับสิ่งที่ผ่านมา สำหรับเธอธนกฤตเป็นรุ่นพี่ที่ดีกับเธอมากๆ ตั้งแต่สมัยเรียนจนถึงตอนนี้ แต่ทว่าเรื่องบางเรื่องของเธอ เธอก็ไม่ต้องการให้ใครมาทุกข์ใจด้วยหรอกนะ เธอรู้สึกเกรงใจผู้ชายคนนี้มากๆ แค่ให้เธอทำงานด้วยก็ดีแค่ไหนแล้ว

“ขอบคุณนะคะพี่ต้น”น้ำเสียงหวานเอ่ยออกไปก่อนจะระบายยิ้มให้กับชายหนุ่มตรงหน้า พอเห็นรอยยิ้มของผู้หญิงที่แอบรักธนกฤตก็รู้สึกหัวใจฟูขึ้นมาไม่น้อย

ตกเย็นของวัน

ปลายตะวันนั่งรถมายังบ้านอรุณนุรักษ์ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อจู่ๆ แม่บุญธรรมของเธอก็บอกให้เข้ามาหาที่บ้านวันนี้ ไม่รู้ว่าการที่เรียกให้เธอมาหาที่นี่จะมีเรื่องอะไรอีกรึเปล่าก็ไม่รู้ เธอรู้สึกไม่อยากมาที่นี่เลยเพราะมาทีไรก็ต้องเจอคำพูดที่ทำร้ายจิตใจของเธอ ไม่ว่าจะถามเรื่องมีทายาทกับธานินทร์เอ่ย หรือในบางครั้งก็ให้เธอไปพูดกับชายหนุ่มเรื่องขอยืมเงินมาลงทุน ซึ่งเธอไม่สบายใจเลยทุกครั้งที่ต้องรับความลำบากใจพวกนี้

“คุณแม่สวัสดีค่ะ”

“มาแล้วเหรอลูก มานั่งใกล้ๆ แม่สิ”คำพูดแสนไพเราะแต่มันทำให้หญิงสาวรู้สึกประหม่าทันที

“แม่ทำขนมไว้เลยอยากให้ตะวันเอาไปฝากพี่เขาหน่อย”

“ได้ค่ะ”เธอพยักหน้าก่อนจะรับคำไป ถึงแม้ว่าธานินทร์จะไม่กินอะไรที่มาจากบ้านพ่อแม่ของเธอเลยสักครั้งก็เถอะ

“เดี๋ยวนี้เป็นไงบ้าง เมื่อไหร่จะได้ยินข่าวดี แต่งงานมานานหลายเดือนแล้วทำไมไม่ท้องสักที”คำพูดเหล่านี้อีกแล้ว พอได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวก็เผยสีหน้าเหนื่อยล้าออกมา เพราะแบบนี้ไงเธอถึงไม่คิดบอกเรื่องลูกให้ใครไป

“คุณธินเขาไม่อยากมีลูกกับตะวันค่ะ”

“ไม่มีกับแกจะให้ไปมีกับใคร อย่าโง่สิตะวันได้แต่งงานกับผู้ชายอย่างธานินทร์ก็ควรจับให้อยู่หมัดเข้าใจไหม”หญิงสาวได้ยินอย่างนั้นก็บีบมือเข้าหากันแน่น

“ทางฝั่งคุณหญิงมณีทิพย์อยากอุ้มเหลนท่านบอกนะถ้าแกมีเหลนให้ท่านเงินสดร้อยล้าน ไหนจะที่ดินแถวย่านเขาใหญ่อีก นับเป็นเงินไม่ใช่น้อยๆ”

“แต่คุณแม่คะ ตะวันกับคุณธินไม่ได้รักกันเขาเกลียดตะวันอย่างกับอะไรดี มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ”

“แกนี่มันโง่จริงๆ นะปลายตะวันร้อยทั้งร้อยผู้ชายแพ้มารยาผู้หญิงอยู่แล้วก็หัดเอาออกมาใช้มัดใจผัวหน่อย ฉันล่ะเหนื่อยจริงๆ ที่ต้องมาพูดกับคนไม่รู้เรื่องอย่างแก ไม่รู้แหละยังไงแกก็ต้องท้องกับธานินทร์ให้ได้เข้าใจไหม?”ปลายตะวันอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ เธอพยายามเก็บซ่อนน้ำตาเอาไว้ก่อนจะรับปากหญิงวัยกลางคนตรงหน้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ พอเห็นเธอตอบตกลงก็ดูเหมือนนางวรรณาจะอารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย

“ดีมาก อย่าทำให้ฉันผิดหวังเข้าใจไหมปลายตะวัน”