ตอนที่7.ความเสียใจ

หลังจากทำกิจวัตรประจำวันเสร็จ สายธารก็มาหาคุณโอฬารที่ห้องดังเช่นทุกวัน สามทุ่มครึ่งคือเวลาที่ท่านเข้านอน เธอมักจะมาอ่านหนังสือให้ท่านฟัง เล่าเรื่องในมหาวิทยาลัยบ้าง เรื่องราวในชีวิตประจำวันบ้างชีวิตของเธอมีคุณปู่คนเดียวเท่านั้น สิ่งที่ตัดสินใจในวันนี้ เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว เธอจะได้ตอบแทนบุญคุณของท่าน

"คุณปู่ขาวันนี้ฟังเรื่องอะไรดีคะ"หญิงสาวทำหน้าทะเล้น กลบเกลื่อนความเศร้าเพื่อให้ท่านสบายใจ

"มาแล้วหรือ มาหาปู่มา"คุณโอฬารเรียกหลานสาวให้ไปหาที่เตียงนอน ดวงตาอิดโรยของชายชรามองดวงหน้าหวาน ที่ฉีกยิ้มมาให้ด้วยความเอ็นดู ท่านรู้ว่าหลานสาวพยายามยิ้ม เพื่อให้ท่านมีความสุข

"คุณปู่อยากให้ธารเล่าเรื่องอะไรคะ"ถามเมื่อหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้ข้างเตียง กลับกันเสียแล้ว ท่านจำได้ว่าเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก ท่านจะเป็นคนเล่านิทานให้เธอฟัง

"เจ้าธารหลานปู่ รู้ไหมทำไมเจ้าถึงชื่อสายธาร"คุณโอฬารถามคำถาม พร้อมกับยื่นมือไปลูบศีรษะหลานด้วยความรัก

"ปู่เคยบอกว่า สายธารคือสายน้ำที่เย็นสดชื่น สายน้ำที่ไม่มีทางตัน ต่อให้เจอหินผาขวางกั้น สายธารก็จะฝ่ามันไปได้"หญิงตอบด้วยความภาคภูมิใจ เมื่อท่องจำคำพูดของท่านได้ขึ้นใจ เพราะคุณปู่พูดถ้อยคำเหล่านี้ให้เธอฟังตั้งแต่จำความได้

"ใช่แล้วลูก ต่อให้อะไรมาขวางกั้น แต่น้ำอย่างเจ้าก็จะไหลผ่านไปได้ จำไว้นะลูกจงอ่อนโยนให้เหมือนน้ำ และเข้มแข็งให้เหมือนน้ำเช่นกัน ปู่เป็นไม้ใกล้ฝั่ง จะอยู่กับเจ้าได้อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้"คุณโอฬารพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ

"ไม่เอาค่ะไม่พูดแบบนี้ คุณปู่ยังแข็งแรง ต้องอยู่กับธารไปอีกนาน อยู่ดูความสำเร็จของธาร เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ธารตลอดไป"ถึงแม้จะรู้ว่าอนาคตตัวเองจะเป็นเช่นไร แต่สายธารก็ยังหวัง ตราบที่เธอยังมีลมหายใจ เธอจะไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา

"ปู่ผิดเองที่สร้างเรื่อง จนทำให้เจ้าต้องมารับเคราะห์ที่ปู่ทำ"

"ไม่ค่ะ เราจะไม่พูดเรื่องนี้อีกนะคะ ที่ปู่ทำทั้งหมดก็เพื่อธาร ถ้าไม่มีคุณปู่ธารจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ คุณปู่ไม่ต้องห่วงธารนะคะ ธารจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด นอนพักนะคะ เดี๋ยวธารอ่านหนังสือให้ฟัง"ชายชราหลับตาลง เมื่อหลานสาวช่วยประคองนอนลงบนเตียง ท่านรู้ว่าเส้นทางที่หลานกำลังจะเดินไป คือขุมนรก นอกจากท่านจะไม่มีปัญญาช่วยแล้ว ยังเป็นคนผลักเธอลงไปเองกับมือ

สายธารเลือกอ่านหนังสือเล่มโปรดให้ท่านฟัง ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ชายชราบนเตียงก็หายใจสม่ำเสมอ ใบหน้าสวยยิ้มหวาน มือบางหยิบที่คั่นหนังสือมาคั่นหน้าที่อ่านค้างไว้ ก่อนจะเก็บเข้าชั้น ขยับผ้าห่มให้กระชับตัวคนหลับ ตอนกลางคืนอากาศหนาว จมูกโด่งสวยฝั่งลงบนหน้าผากเหี่ยวย่นเบาๆ

"ธารรักคุณปู่ที่สุดเลยค่ะ"บอกกับคนหลับ ก่อนจะปิดไฟหัวเตียง ยืนมองอยู่พักใหญ่ รู้สึกห่วงท่านขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ สองจิตสองใจ เมื่ออยู่ๆก็ไม่อยากทิ้งท่านไว้คนเดียว

"คิดมากน่าสายธาร"พูดกับตัวเอง เมื่อตัดสินใจเดินออกไปด้านนอก เธอคงกังวลมากเกินไป

เมื่อได้ยินเสียงปิดประตู คนที่สายธารคิดว่าหลับสนิท กลับลืมตาขึ้น ดวงตาอ่อนแสงของชายชราจ้องมองเพดานอย่างเลื่อนลอย ปีนี้สายธารอายุ 22 เธอเป็นคนฉลาดและเข้มแข็ง ไม้ใกล้ฝั่งอย่างเขาคงไม่ต่างอะไรกับกาฝากที่ไร้ประโยชน์ อยู่ไปก็มีแต่จะสร้างปัญหาและเป็นภาระให้ลูกหลาน

มือเหี่ยวย่นสั่นเทาเลื่อนลิ้นชักหัวเตียง ดวงตาอ่อนแสงวาวโรจน์ เมื่อปะทะกับมัจจุราชสีดำทมิฬที่นอนนิ่งอยู่ในนั้น ความตายคงเป็นทางออกที่ดีที่สุด เพราะท่านคงอยู่ดูหลานตกนรกทั้งเป็นไม่ได้ ถึงแม้สายธารจะเปลี่ยนใจ แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเพราะเขาก็ปกป้องหลานไม่ได้

"เจ้าธารของปู่ ดูแลตัวเองนะลูก"คำพูดสุดท้ายที่เปรียบเสมือนคำลา หลุดออกมาแสนเบา หัวใจชายชราเจ็บร้าว เมื่อต้องตัดช่องน้อยเฉพาะตัว

ปัง!

เท้าบางที่กำลังก้าวข้ามธรณีประตูหยุดชะงัก เมื่อเสียงปืนดังขึ้น

"คุณปู่!!!"หญิงสาวหันหลังกลับ ก่อนจะวิ่งไปยังห้องที่เพิ่งจากมา ยังไม่ถึง 5 นาที

"คุณปู่!!!"สายธารกรีดร้อง เมื่อเห็นภาพบนเตียงนอนชัดเจน

"เกิดอะไรขึ้น!"ป้านวลร้องถาม เมื่อวิ่งตามมาอีกคน

"คุณท่าน ฮือๆๆคุณท่าน!"

"คุณปู่! คุณธาร!"นิ่มที่ตามมาเป็นคนสุดท้าย วิ่งไปกอดนายสาว เมื่อเห็นเธอยืนตัวสั่นอยู่ข้างเตียง

"ป้านวล พี่นิ่ม คุณปู่ฮือๆๆๆ"สายธารพูดได้แค่นั้น เมื่อความเสียใจตีตื้นขึ้นมาจนจุกอก วันนี้เธอรู้สึกใจหายทั้งวัน มีรางสังหรณ์บางอย่าง แต่เธอก็ไม่คิดว่าปู่ของเธอจะทำแบบนี้

ไม่นานคนงานที่อยู่บริเวณนั้น ก็กรูกันขึ้นมา ความโกลาหลเกิดขึ้น หัวหน้าคนงานเป็นเพียงคนเดียวที่ยังมีสติ ชายวัยกลางคนโทรแจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจ แล้วบอกให้นิ่มพาคุณหนูออกไปจากห้อง

"คุณปู่! คุณปู่ทำไมทำแบบนี้ แล้วธารจะอยู่กับใครฮือๆๆ คุณปู่"สายธารสะอื้นไห้ เมื่อเสาหลักของบ้านตัดสินใจปลิดชีวิตตัวเอง

"คุณธารขา คุณปู่ท่านไปสบายแล้วนะคะ"นิ่มปลอบนายสาว ก่อนจะหันไปบีบนวดแม่บ้าน ที่ร้องไห้จนเป็นลมหมดสติไปอีกคน

"คุณปู่..."สายธารยังคงร้องไห้ หัวใจบีบรัดจนแทบจะหยุดเต้น ปู่ของเธอจากไปแล้ว ท่านจากไปเพราะปกป้องเธอไม่ได้