ตอนที่6.ปัญหาหนัก

"พี่นิ่ม มาทำอะไรตรงนี้คะ"สายธารร้องถาม เมื่อเห็นพี่เลี้ยงมายืนลับๆล่อๆอยู่ที่รั้วหน้าบ้าน ร่างบางภายใต้เสื้อนักศึกษาพอดีตัวกับกระโปรงยาวกรอมเท้ายิ้มหวาน เมื่อคิดว่าพี่เลี้ยงมารอรับเหมือนทุกวัน

"อย่าเพิ่งเข้าไปค่ะ!"นารีวิ่งมาขวางเอาไว้ เมื่อสายธารจะเดินเข้าบ้าน

"มีอะไรคะ"หญิงสาวหันมาถาม เมื่อเห็นสีหน้าพี่เลี้ยงสาวก็พาให้สงสัยไปใหญ่

"พ่อเลี้ยงสนิทมาค่ะ กำลังคุยกับคุณปู่อยู่ในบ้าน"คำตอบของนารี ทำให้สายธารหายสงสัย แต่กลับรู้สึกกังวล เพราะรู้สาเหตุการมาของพ่อเลี้ยงสนิท ปู่เธอใช้หนี้พ่อเลี้ยงสนิทยังไม่หมดอีกหรือ หญิงสาวไม่สนใจคำห้ามของนารี เพราะตอนนี้เธอเป็นห่วงคนที่อยู่ในบ้านมากที่สุด พ่อเลี้ยงสนิทมาแต่ละครั้ง คุณปู่ของเธอก็มักจะล้มป่วย

"อย่าค่ะคุณธาร"นารีดึงแขนเรียวเอาไว้ เมื่อสายธารจะเดินเข้าบ้าน

"ธารเป็นห่วงคุณปู่ค่ะ"

"พี่รู้ว่าคุณธารห่วงคุณปู่ แต่พ่อเลี้ยงสนิทเขา..."

"ช่างเถอะค่ะ ธารไม่กลัว"หญิงสาวตอบพี่เลี้ยง เธอรู้ว่าตาเฒ่าหัวงูนั่นมาทำไม พ่อเลี้ยงสนิทต้องการตัวเธอไปขัดดอก หญิงสาวฟังคำพูดนี้มาตั้งแต่อายุ 15 จนตอนนี้อายุ 22 ก็ยังได้ยินคำพูดเหล่านี้ เป็นไงเป็นกัน คุณปู่ของเธอกำลังไม่สบาย ยิ่งพ่อเลี้ยงสนิทอยู่นาน อาการของท่านก็จะยิ่งทรุด

ร่างบางแกะมือพี่เลี้ยงออกจากแขน ใบหน้าสวยเชิดขึ้น ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กหญิงสายธาร ที่เคยวิ่งแอบหลังคุณปู่ตอนเจอคนแปลกหน้าอีกแล้ว เธอคือนางสาวสายธาร คนที่พร้อมจะปกป้องดูแลทุกคนในบ้าน เมื่อปู่เปรียบเสมือนไม้ใกล้ฝั่ง ต้นกล้าอย่างเธอก็พร้อมจะหยั่งรากลงดิน เพื่อเป็นหลักให้กับทุกคน

ร่างบางหยุดยืนหน้าห้องรับแขก ลูกน้องที่พ่อเลี้ยงสนิทขนมา มองเธอตั้งแต่หัวจดเท้า นารีหน้าตึงเมื่อเห็นสายตาที่พวกมันใช้มองนายสาว

"ข้อเสนอของผม ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรนี่ครับ คุณมีแต่ได้กับได้"พ่อเลี้ยงสนิทพูดกับผู้สูงวัย ถึงข้อเสนอที่เขาหยิบยื่นให้ คุณโอฬารได้แต่ถอนหายใจ เพราะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หนี้สินหลายสิบล้านที่ขาดส่งดอกเบี้ยมานานหลายปี จนตอนนี้ดอกทบต้น จะถูกยกเลิกทันที ถ้าเขาตกลงยกหลานสาวให้กับคนตรงหน้า

"ฉันขอเวลาหน่อย..."น้ำเสียงที่เคยทรงอำนาจเบาลง เมื่อเจ้าของแทบจะไม่มีแรงเปล่งมันออกมา จะให้เขาตัดสินใจอะไรได้ เมื่อพ่อเลี้ยงสนิทล้อมไว้ทุกทาง ถ้าไม่ยกสายธารให้เขา ที่ดินผืนนี้ก็จะถูกยึด ชายชราหลับตาลง รู้สึกหนักบริเวณหัวตา เขาเป็นคนสร้างหนี้มากับมือ จะให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องมารับผิดชอบได้อย่างไร

"คุณผลัดแบบนี้มานานแล้วครับ วันนี้ผมคงต้องได้คำตอบสักที"พ่อเลี้ยงสนิทยืนยันคำเดิม เขาเสียเวลากับคนบ้านนี้มานานแล้ว วันนี้ถ้าไม่ได้คนก็ต้องเอาที่

"ฉันตกลงค่ะ!"สายธารที่ยืนฟังอยู่หน้าห้องขานรับ ก่อนจะเดินเข้ามา ร่างบางคุกเข่าลงข้างเก้าอี้ที่คุณโอฬารนั่ง ชายชรายกมือขึ้นเพื่อจะห้ามปราม แต่กับถูกมือขาวสะอาดรวบจับเอาไว้

"ฉันตกลงรับข้อเสนอพ่อเลี้ยงค่ะ พร้อมวันไหนก็มารับฉันได้เลย"สายธารยืนยันหนักแน่น เธอได้ยินคำพูดแบบนี้มานาน ปู่เธอก็เช่นกันท่านก็ลำบากใจมาหลายปี

คำตอบของหญิงสาว ทำให้คนมาเยือนยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ผิดกับเจ้าของบ้านที่ตกใจจนพูดไม่ออก ป้านวลร้องไห้ ในขณะที่นารีแทบช็อก คุณโอฬารก็เช่นกัน ท่านก็เสียใจจนพูดไม่ออกเช่นกัน

"หนูธารแน่ใจแล้วเหรอครับถึงรับปากอาแบบนี้"เฒ่าหัวงูถามเพื่อความแน่ใจ อันที่จริงเขาตั้งใจมาเอาแค่คำตอบ แต่ถ้าหญิงสาวตกลงแบบนี้เขาก็เต็มใจรับ

"แน่ใจค่ะ พร้อมเมื่อไรก็มารับฉันได้เลย"

"คุณธาร!"นารีที่นั่งอยู่ข้างๆเขย่าแขนนายสาว เพื่อเตือนสติ

"ถ้าหนูตกลงแบบนี้อาก็สบายใจ เอาตามนี้นะครับคุณโอฬาร หนูธารเขาตกลงเอง"พูดพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้น

"อีกสามวันอามารับนะครับ"เฒ่าหัวงูยังไม่วายหันมาพูดกับเธอ สายธารยกมือไหว้ตามมารยาท มองตามหลังคนกลุ่มนั้นด้วยสายตาเกลียดชัง

"ธารลูก ทำไมหนูทำแบบนี้"คุณโอฬารพูดกับหลานสาว น้ำเสียงที่ใช้เบาจนแทบไม่ได้ยิน เพราะไม่มีแรงจะเปล่งมันออกมา

"คุณปู่ขา อย่าห้ามธารอีกเลยนะคะ นี่เป็นทางเดียวที่เราจะรักษาที่ดินของเราไว้ได้"สายธารบอกกับคนชรา เธอรู้ว่าท่านเสียใจ

"ปู่ผิดเอง ปู่สร้างหนี้จนทำให้ลูกหลานเดือดร้อน ปู่เสียใจ"คุณโอฬารพูดออกมาด้วยความเสียใจ

"คุณปู่อย่าพูดแบบนี้สิคะ หนี้สินที่เกิดขึ้น มันก็เป็นเพราะธาร ให้ธารได้ตอบแทนบุญคุณคุณปู่บ้างนะคะ"พูดพร้อมกับซบหน้าลงบนฝ่ามือที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลา พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เธอจะให้ท่านรู้ไม่ได้ว่าเธอเองก็เสียใจ ไม่มีใครอยากเป็นเมียน้อย ยิ่งเป็นเมียน้อยคนรุ่นราวคราวพ่อ นั่นยิ่งเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจที่สุด แต่เมื่อไม่มีทางเลือก เธอก็ต้องทำ

"ป้านวลพาคุณปู่ไปพักเถอะค่ะ เรื่องนี้ธารตัดสินใจดีแล้ว"สายธารบอกกับแม่บ้าน ก่อนจะช่วยกันพยุงคุณโอฬารให้ลุกขึ้น ร่างบางเดินแยกไปอีกทาง โดยมีพี่เลี้ยงสาวเดินตามไปติดๆ

"คุณธาร ทำไมไปรับปากพ่อเลี้ยงสนิทแบบนั้นคะ"นารีถามเมื่ออยู่กันตามลำพัง

"พี่นิ่มก็รู้นี่คะ ว่านี่มันเป็นทางออกเดียวที่เรามี"

"พี่นิ่มรู้ค่ะ แต่เราผลัดพ่อเลี้ยงไปก่อนไม่ดีเหรอคะ รอให้คุณธารเรียนจบก่อน แล้ว..."นารีเสนอความคิด เพราะสงสารนายสาว แต่ความหวังดีของเธอต้องถูกกลืนลงคอ เมื่อเห็นสายตาที่สายธารมองมา

"เพื่ออะไรคะ ช้าเร็วธารก็ต้องเป็นเมียน้อยพ่อเลี้ยงสนิท สู้ให้ธารเป็นตั้งแต่ตอนนี้ไม่ดีเหรอ คุณปู่จะได้สบายใจ ต่อให้ธารเรียนจบก็ไม่มีประโยชน์ ชีวิตของธารคงถูกลิขิตมาให้เป็นแบบนี้ ธารฝากคุณปู่ด้วยนะคะ"สายธารเอ่ยเสียงเศร้า เมื่อต้องก้มหน้ารับโชคชะตาตัวเอง

"พี่นิ่มจะไปกับคุณธารค่ะ ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ พี่ก็จะไม่มีวันทิ้งคุณธาร"นารีพูดด้วยความจริงใจ เธอจะไม่มีวันทิ้งสายธาร

"ขอบคุณนะคะพี่นิ่ม"หญิงสาวขอบคุณพี่เลี้ยงจากใจ ดวงตากลมโตมองดวงจันทร์บนท้องฟ้า วันนี้เมื่อสองปีก่อน เธอเคยช่วยใครคนหนึ่งเอาไว้ เขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ น่าแปลกที่เธอไม่เคยลืมเขาได้เลยสักครั้ง

"อยู่ที่ไหนคะ ตอนนี้ธารมืดแปดด้านแล้วนะ ส่งกำลังใจมาให้ธารด้วยนะคะ"หญิงสาวพูดกับตัวเอง เมื่อขอกำลังใจจากเขาคนนั้นผ่านดวงจันทร์