ตอนที่3.คนที่ถูกหักหลัง

"ตกลงน่านจะเล่าให้นิฟังได้หรือยังคะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น"หลังจากออกเวร คุณหมอสาวก็แวะเข้ามาหาคนไข้อีกครั้ง ครั้งนี้เธอมาในฐานะคนรู้จัก คำพูดที่ใช้เลยเป็นกันเอง น่านททียิ้มให้กับคนตรงหน้า เธอไม่ยอมแพ้จริงๆ เมื่อเช้าเขาไม่ตอบ ตอนเย็นเธอก็ตามมาเอาคำตอบจนได้

"พรุ่งนี้ผมออกจากโรงพยาบาลได้ตอนไหนครับ"น่านนทีถามกลับ เพราะคิดว่ายังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมากมาย การมานอนโรงพยาบาล ทำให้เขาเสียเวลา หนึ่งในนั้นคือการลาออกจากงาน

"น่านคะ"นิรมลเอ่ยออกมาอย่างอ่อนใจ เมื่อคนบนเตียงยังเฉไฉและเมินเฉยต่อคำถามของเธอ

"ผมไปเดินเล่นน่ะครับ น่าจะวูบเลยถูกคลื่นซัด"น่านนทีตอบแบบขอไปที เขาไม่อยากโกหก แต่เมื่อคนตรงหน้ายังยืนยันที่จะเอาคำตอบ เขาก็ต้องตอบเพื่อให้เธอสบายใจ

"ผู้ชายที่แข็งแรงอย่างน่าน วูบจนหมดสติ ฟังไม่ขึ้นเลยค่ะ นิเป็นหมอนะคะ อย่ามาโกหกเลยค่ะ"คำพูดที่ส่งมาพร้อมกับค้อนวงโต ทำให้ชายหนุ่มยิ้มอย่างเอ็นดู นี่แหละนิรมลตัวจริง

"ผม..."เมื่อรู้ว่าถ้ายังโกหกต่อไป เขาก็ถูกเธอดักทางได้อีก น่านนทีก็หาเสียงตัวเองไม่เจอ

"เรื่องนี้เกี่ยวกับคุณพรีมใช่ไหมคะ"คำถามที่หมอสาวส่งมา ทำให้ตาคมเข้มไหววูบ

"นิเห็นข่าวหมั้นในหนังสือพิมพ์ค่ะ"ชัดเจนในทุกคำตอบ เขาไม่จำเป็นต้องโกหกใครอีกแล้ว เรื่องที่พริมา บอกมันคือเรื่องจริง แต่ที่ทำให้เขาเจ็บปวดก็คือ เธอหมั้นทั้งๆที่เพิ่งจะเลิกกับเขาเพียงข้ามคืน

"น่านจะทำยังไงต่อคะ"

"ผมขออยู่คนเดียวได้ไหมครับ"ชายหนุ่มตัดบทโดยไม่นึกถึงมารยาท นาทีนี้เขาอยากอยู่คนเดียว ถึงแม้จะรู้ว่าเธอเป็นห่วงเขา แต่ตอนนี้การอยู่กับตัวเองเพื่อหาทางออกให้กับปัญหา คือเรื่องที่เขาอยากทำมากที่สุด

เมื่อถูกไล่นิรมลก็ได้แต่ถอนหายใจ หญิงสาวยอมรับว่าน้อยใจ แต่ก็เคารพการตัดสินใจของเขา เธอเป็นแค่คนนอก ถึงแม้จะพยายามพาตัวเองเข้ามาอยู่ในจุดที่คิดว่าใกล้หัวใจเขา แต่เธอก็อยู่ได้แค่ข้างกาย เพราะหัวใจของเขามีพริมาคนเดียว

"นิขอตัวนะคะ"พูดพร้อมกลับหันหลังเดินออกไป น่านนทีทันได้เห็นความเสียใจในตาหงส์คู่นั้น แต่นี่คือทางออกที่ดีที่สุด เขาไม่เคยให้ความหวังเธอ และให้เธออยู่ในขอบเขตของคำว่าเพื่อนเท่านั้น

เมื่ออยู่กับตัวเองสิ่งที่คิดได้ตอนนี้ก็คือ ไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ถึงแม้จะอยู่มานานและผูกพัน แต่เพชรบุรีก็แคบ ทฤษฎีโลกกลมมักจะสร้างความเจ็บปวดได้เสมอ และตอนนี้เขาไม่อยากเห็นหน้าพริมาอีกแล้ว เจ็บแต่จบมันคือทางออกของทั้งสองฝ่าย

หลังจากหมออนุญาตให้กลับได้ น่านนทีก็โทรให้เพื่อนที่ทำงานมารับ โชคดีที่หมอมาตรวจไม่ใช่นิรมล เขาจึงไม่ต้องตอบคำถามของเธออีก

"เรื่องแค่นี้ ต้องออกจากงานเลยเหรอวะ"อานนท์ถาม เมื่อรู้ว่าน่านนทีจะลาออกจากงาน

"เป็นทางออกที่ดีที่สุด"ชายหนุ่มตอบเพื่อน ถ้าไม่ออกวันนี้ วันหน้าก็ต้องออกอยู่ดี เพราะบริษัทที่เขาทำงาน เป็นบริษัทในเครือของครอบครัวพริมา

"มึงก็ทำงานในส่วนของมึง เลิกกันแล้วพรีมคงไม่มาวุ่นวายกับมึงหรอกมั้ง"อานนท์ออกความเห็น เพราะไม่อยากเสียเพื่อนร่วมงานฝีมือดี

"กูไม่อยากทำให้พรีมลำบากใจ อีกอย่างคงไม่มีประโยชน์ถ้ากูจะอยู่ต่อ สู้ไปให้พ้นๆไม่ดีกว่าหรือ"

"นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้มึงฆ่าตัวตายใช่ไหม"น่านนทีเลือกที่จะเงียบ ฆ่าตัวตายเป็นคำถามที่น่าอายที่สุด เมื่อรอดมาได้ เขาสัญญากับตัวเองแล้วว่า จะอยู่ให้ห่างจากมันให้มากที่สุด ฆ่าแล้วไม่ตายถือว่าเป็นบุญของชีวิต

"แล้วมึงจะไปอยู่ที่ไหน"

"คงกลับบ้าน"

"บ้านที่เชียงรายนะเหรอ"

"อืม..."ชายหนุ่มรับคำก่อนจะหลับตาลง เขายังมีบ้าน บ้านที่จากมานาน บ้านที่ไม่เคยคิดจะกลับไป ไร่กาแฟบนเนื้อที่หลายร้อยไร่ คือสถานที่ๆเขาจากมาตั้งแต่อายุได้ 17 ปี กลับไปครั้งนี้ เขาจะขายมันแล้วย้ายไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง ไปให้พ้นจากความเจ็บปวด ที่มันทำร้ายเขาจนไม่อยากหายใจอีกแล้ว

"ติดต่อมาบ้างนะ ถ้าว่างเมื่อไหร่จะไปเยี่ยม"อานนท์พูด เมื่อไม่อาจรั้งเพื่อนเอาไว้ได้ น่านนทีรับปากเพื่อนไปอย่างนั้น ทั้งๆที่ในหัวกำลังคิดตรงข้ามกัน

สองวันต่อมา

"จะไม่บอกลานิสักคำเลยเหรอคะ น่านจะใจร้ายกับนิไปถึงไหน"คำตัดพ้อที่นิรมลส่งมา มีผลกับความรู้สึกของเขาก็จริง แต่ก็ไม่สามารถทำให้เขาเปลี่ยนใจได้

"ขอโทษนะครับ"

"นิรู้ค่ะว่าน่านให้นิได้แค่คำว่าเพื่อน แต่น่านลองคิดดูนะคะ มีเพื่อนคนไหนบ้างที่จะไปโดยไม่บอกลาเพื่อนสักคำ นิรู้ว่านิเป็นมากกว่านี้ไม่ได้ แต่น่านช่วยทำให้นิมั่นใจหน่อยได้ไหมคะ ว่าเราเป็นเพื่อนกันจริงๆแค่บอกลานิ มันทำยากขนาดนั้นเลยเหรอคะ"นิรมลพูดออกมาจากส่วนลึกของความรู้สึก เธอรู้ว่าน่านนทีไม่ต้องการให้เธอรู้ ว่าเขาจะไปอยู่ที่ไหน

"ผมไม่อยากทำให้นิเสียใจไปมากกว่านี้ครับ"

"มันสายไปแล้วค่ะ นิเสียใจจนชินแล้ว ขอโทษนะคะน่าน ที่นิวุ่นวายกับน่านมากเกินไป วันนี้นิมาในฐานะเพื่อน เพื่อนจริงๆ ไม่ต้องบอกนิก็ได้ว่าน่านจะไปอยู่ที่ไหน ขอแค่นิได้มาส่งน่านก็พอ"พูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา เมื่อรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า แค่คำลาเธอก็ไม่มีสิทธิ์ได้จากเขา

"นิครับ..."ร่างสูงสวมกอดคนที่สะอื้นไห้ ด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี เขารักเธอไม่ได้ แต่ใจก็ไม่แข็งพอที่จะเมินเฉยต่อความสงสาร ผู้หญิงคนนี้รักเขามาตลอด แต่เขาให้ได้แค่ความเป็นเพื่อน หัวใจมันบังคับกันไม่ได้ ต่อให้ไม่มีพริมาเขาก็มั่นใจว่าคงรักเธอไม่ได้

"น่านคะ!"นิรมลร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อถูกสวมกอด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าใกล้เธอมากที่สุด

"ช่วยมองนิสักวินาทีจะได้ไหมคะ นิรู้ว่าตัวเองคงแทนที่คุณพรีมไม่ได้ แต่ตอนนี้นิขอนะคะ ขอให้นิได้ในสิ่งที่นิต้องการสักครั้ง จูบนิสักครั้งได้ไหมคะ จูบในฐานะเพื่อนก็ได้ค่ะ"สิ้นเสียงร้องขอที่ปนมากับเสียงสะอื้น ปากร้อนก็ประกบลงมาบนปากอิ่มสีชมพูสด น่านนทีไม่ปฏิเสธคำขอ เพราะนี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้เจอกับเธอ จูบของคนทั้งสองเนิ่นนานและอยู่ในอารมณ์ที่ต่างกัน น่านนทีจูบเพื่อลา ในขณะที่นิรมลจูบเพื่อจดจำ หัวใจดวงน้อยสั่นไหวด้วยความตื่นเต้น และลุ้นระทึก เพราะภาพนี้มันกำลังอยู่ในสายตาของใครอีกคน จูบของเธอกับน่านนทีในครั้งนี้ คงทำให้พริมาตัดสินใจได้ง่ายขึ้น เมื่อเธอไม่ได้ใครก็ไม่มีสิทธิ์ เธอรักน่านนทีก่อนที่เขาจะรักพริมา

มือบางที่สั่นเทายกขึ้นปาดน้ำตา ก่อนจะปิดลงที่ปาก เพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ภาพชายหญิงที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม มันช่วยตอกย้ำคำพูดของใครหลายๆคน ที่บอกกับเธอว่า น่านนทีมีคนอื่น และคนนั้นก็คือหมอนิรมล

"พรีม..."มือใหญ่เอื้อมมาจับบ่าบางเอาไว้ เมื่อหญิงสาวสะอื้นไห้จนตัวโยน

"ช่วยพาพรีมไปจากตรงนี้ได้ไหมคะ พรีมเข้าใจทุกอย่างแล้ว"พริมาร้องขอให้เขาช่วย เมื่อรู้ว่าไม่สามารถทนดูภาพเบื้องหน้าได้อีกต่อไป มาวินไม่รอช้า ร่างสูงตรงเข้าประคองหญิงสาวที่ตัวเองรัก เพื่อพาเธอไปให้พ้นจากความเจ็บปวด เธอตกลงหมั้นกับเขาทั้งๆที่ยังตัดใจจากผู้ชายคนนั้นไม่ได้ ก็ไม่แปลกถ้าเขาจะใช้วิธีนี้กับเธอ

"พรีมจะแต่งงานกับพี่วินค่ะ"พริมาตัดสินใจในทันที ไม่มีประโยชน์ที่จะรักเขาอีกแล้ว น่านนทีผู้ชายโกหกหลวกลวง ที่ผ่านมาเธอยอมแตกหักกับครอบครัวเพื่อเขา แต่สุดท้ายเขาก็ทำให้เธอเจ็บปวดที่สุด