บทที่ 4

“คุณผู้หญิงรู้ว่าฉันสองคนทำกับข้าวไม่เป็น ถ้ายกออกไปเสิร์ฟก็คงต้องถูกถามว่า ใครเป็นคนทำ คราวนี้จะตอบยังไงล่ะคะ” น้อมพูดอย่างเป็นกังวล

“คุณลุง คุณป้าแล้วก็คุณเอไม่รู้ไม่ใช่เหรอว่าป้าก้อยไม่สบาย ถ้าไม่รู้ก็ทำเฉยๆ สิ แต่ถ้ารสชาติที่ฉันทำไม่เหมือนกับป้าก้อยทำ คุณท่านชิมแล้วรู้ น้อมกับต่ายก็ตอบไปเลยว่า ป้าก้อยไม่สบาย เธอสองคนเลยช่วยกันทำด้วยการเปิดดูในยูทูป แค่นี้ก็ไม่มีใครสงสัยแล้วจริงไหม” ทางออกนี้ทำให้สองสาวใช้ยิ้มได้ และเห็นด้วย

“งั้นทำเลยค่ะคุณหมิว จะว่าไปฝีมือคุณหมิวชั้นเลิศอยู่แล้ว” น้อมรู้ฝีมือการปรุงอาหารของพรนับพันดีว่า ฝีมือปลายจวักดีแค่ไหน ขนาดทอดไข่เจียวหมูสับยังอร่อย ต่างกับตนที่ไข่ดาวยังไหม้ “นี่ค่ะ เตรียมไว้หมดแล้ว”

พรนับพันดูของสดคือกุ้งแม่น้ำขนาดกลางและผักโรยหน้าที่ถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะเตรียมอาหาร ก่อนหันไปมองข้าวต้มในหม้อที่ตั้งอยู่บนเตาแก๊ส

“กุ้งแม่น้ำตัวกำลังดี ฉันว่าเปลี่ยนเมนูนิดนึงดีกว่า”

“แล้วคุณหมิวจะเปลี่ยนเป็นอะไรคะ” น้อมถาม

“ข้าวต้มกุ้งพิโรธจ้ะ” พรนับพันตอบ “คุณย่าชอบกินมากๆ เลย แล้วฉันก็เชื่อว่า คุณท่านก็ต้องชอบ”

แม้ว่าสองสาวใช้จะไม่รู้จักหน้าตาเมนูอาหารที่ว่านี้ ชื่ออาหารก็เพิ่งได้ยินครั้งแรก แต่จากชื่อ ข้าวต้มกุ้งพิโรธ ชื่อชวนให้ลองกินมาก น้อมกับต่ายจึงพยักหน้าแทนคำตอบ พรนับพันจึงลงมือทำอาหารเช้าให้เจ้านายบ้านหลังนี้กิน โดยมีสองสาวใช้เป็นลูกมือ และดูการปรุงอาหารของลูกสะใภ้บ้านหลังนี้

พัฒนา กนกวรรณและภาษิตมองดูอาหารตรงหน้าด้วยความแปลกใจ และเกิดน้ำลายสอขึ้นมาเมื่อได้กลิ่นหอมของอาหาร สาเหตุเป็นเพราะข้าวต้มกุ้งเช้านี้ต่างกับทุกครั้งที่กิน อาจพูดได้ว่า ทั้งสามไม่เคยกินข้าวต้มชามนี้ก็ว่าได้

“แน่ใจนะว่า แกสองคนช่วยกันทำจริงๆ”

กนกวรรณถามเพื่อความแน่ใจ นางรู้จากสองสาวใช้ว่า ป้าก้อยไม่สบายลุกมาทำอาหารไม่ไหว ทั้งสองจึงช่วยกันทำโดยใช้วิธีเปิดดูในยูทูป

“ใช่ค่ะคุณผู้หญิง เราสองคนช่วยกันทำค่ะ ทำตามสูตรเป๊ะ” น้อมตอบ ใจคอไม่ดีกลัวถูกจับได้

“หน้าตาผ่าน กลิ่นก็ผ่าน เหลือแต่รสชาติ” ภาษิตเอ่ยขึ้น ขณะมองดูชามข้าวต้มกุ้งพิโรธที่หน้าตาน่ากินมาก กุ้งตัวขนาดกลางถูกนำไปผัดกับกระเทียมพริกไทย แล้วเสร็จจึงราดลงบนข้าวต้มที่ต้มข้าวได้บานสวยงามมาก แล้วตักน้ำมันจากกระทะราดตามลงไป ตกแต่งด้วยผักชี ภาษิตตักอาหารเช้าเข้าปาก เคี้ยวชิมรสชาติว่าจะผ่านหรือไม่ น้อมกับต่ายถึงกับยืนลุ้น “อร่อยมาก”

น้อมกับต่ายต่างพากันโล่งอกและยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำชมจากปากภาษิต ที่ตักอาหารเข้าปากต่อเนื่อง พัฒนากับกนกวรรณได้ยินคำชมจึงตักอาหารใส่ปากบ้าง

“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่า แกสองคนทำอาหารครั้งแรกจะอร่อยขนาดนี้ มันอร่อยมากๆ เลยนะ” กนกวรรณชมจากใจ ตักอาหารกินต่อเนื่อง

“แกสองคนมีฝีมือเหมือนกันนะเนี่ย” พัฒนาชมอีกคน

“ได้กินอาหารแปลกๆ ก็ดีนะครับคุณพ่อคุณแม่ รู้สึกตื่นเต้นยังไงไม่รู้”

“ที่ตื่นเต้นเพราะรู้ว่าเป็นฝีมือของน้อมกับต่ายไงล่ะ ก็รู้ๆ กันอยู่ว่านางทั้งสองทำกับข้าวเป็นซะที่ไหน แม่ยังจำได้เลยนะว่า บอกให้น้อมไปทอดไข่ดาว มันก็ยังทอดจนไหม้เกรียม” กนกวรรณพูดติดตลก “เนี่ยยังทึ่งอยู่นะว่า ทำครั้งแรกแต่ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่า ทำอาหารมานับร้อยครั้ง อร่อยเกินเบอร์เลย”

“ก็น้อมทำตามที่เขาบอกไงคะ ทำตามทุกขั้นตอน เครื่องปรุงเป๊ะๆ ทุกอย่างค่ะ มันก็เลยอร่อยตามสูตรค่ะคุณผู้หญิง ต้องชื่นชมสูตรค่ะ สูตรเขาเจ๋งจริง”

น้อมแก้ตัว นึกดีใจแทนพรนับพันที่ได้รับคำชมจากทั้งสาม ทว่าอีกใจก็อยากบอกความจริงไปว่า ใครกันแน่ที่เป็นคนทำอาหารมื้อนี้ เพราะต้องการให้เจ้านายชมถูกคนมากกว่า แน่นอนว่าคนที่ได้รับคำชมต้องดีใจมากแน่นอน แต่ก็ต้องระงับสิ่งที่คิดไว้ เนื่องจากพรนับพันขอร้องไว้ว่าให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ