บทที่ 9

บทที่ 9

บ้านของเรา 3

สุนัขพันธุ์โกเด้นตัวใหญ่วิ่งเยาะๆเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย ราวกับมันรู้ว่าตัวเองกำลังถูกนินทา แถมยังเหลือบมองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างแม่มันอย่างไม่เป็นมิตร ชนิดที่ว่า...

'แม่เผลอแล้วเจอกัน!'

จินเจษฎ์มองคนตัวเล็กตรงหน้า ก่อนจะบุ้ยปากไปทางลูกชายของเธอ แล้วจัดการชิ่งฟ้องแม่ของมันทันที

"ฮาเปอร์มันดูไม่โอเคกับผมเลยนะ หันไปมองทีไร เห็นแยกเขี้ยวใส่ตลอด"

"มันไม่ถูกกับคนขี้เหร่ค่ะ ทำใจนะคุณ" นางแบบสาวเอ่ยติดตลก แล้วยกมือขึ้นมาตีที่ไหล่กว้างสองสามทีอย่างเข้าอกเข้าใจ

"ผมเนี่ยนะ... ไม่หล่อ" เขาถามพร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัว

"ก็ใช่น่ะสิ"

"หึ อย่ามาหลงเสน่ห์ผมก็แล้วกัน"

คำพูดของเขาลอยเข้ามากระทบแก้วหูเธอเข้าอย่างจัง จนคนที่กำลังชั่งใจว่าเผลอหลงเสน่ห์เขาไปบ้างแล้วหรือยังถึงกับชะงักค้าง

มารู้ตัวอีกใบหน้าคมเข้มก็ลดลงมาอยู่ในระดับเดียวกัน แถมปลายจมูกโด่งเป็นสันนั่นยังปัดผ่านแก้มเนียนใสไปไวๆ เหมือนคนทำจงใจแกล้งยั่ว แล้วจากไปยังไงอย่างนั้น

"ทะ ทะ ทำบ้าอะไรเนี่ย"

"ผมจะให้คุณดูใกล้ๆไง ว่าแบบนี้หรอที่ไม่หล่อ แต่ว่าเมื่อกี้... มันลื่น" คนเจ้าเล่ห์บอกกลั้วหัวเราะ

"ลื่นอะไรของคุณ"

"ไม่รู้สิ เมื่อกี้ไม่ได้ก้มดูด้วย"

อันตาเม้มริมปากแน่นเพื่อเรียกความมั่นใจกลับมา ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างยิ่งกว่า แล้วเขยิบเข้าไปใกล้ๆ เขา

"อยากหอมแก้มกันก็บอกดีๆ สิคุณ"

ทหารหนุ่มนิ่งค้างไปชั่วอึดใจ แล้วพยักหน้าอย่างยอมแพ้ "จะให้หอมว่างั้น ?"

"ไม่ย่ะ!"

"งั้นก็ไม่ต้องบอกนั่นแหละ... ดีแล้ว"

คนต้นเรื่องที่หมายจะแกล้งให้เขาเขินเธอบ้างกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่ความรู้สึกพ่ายแพ้ออกไปจากความรู้สึก

ให้ตาย!

...เกลียดจังเวลาที่เขาพูดงงๆ แต่ทำให้ใจเต้นแรงเนี่ย

หญิงสาวพยายามตั้งสติ แล้วมองหาตัวช่วยเพื่อจะเปลี่ยนเรื่อง แต่แหม... ยืนอยู่ในดงหมาขนาดนี้ เธอคงต้องใช้พวกมันให้เป็นประโยชน์สักหน่อย

"เอ้อ! นี่ลุงจินนะฮาเปอร์ ทีหลังอย่าไปแยกเขี้ยวใส่ลุงเขานะลูก"

อันตาแนะนำชายหนุ่มให้ลูกชายรู้จัก แถมยังยัดเยียดตำแหน่งลุงให้เขาแบบไม่ถามไถ่สุขภาพสักคำ ทว่าลุงน่ะยังไม่เท่า...

"ส่วนนี่คุณปู่นะจ๊ะ เด็กๆ"

คนตัวโตที่โดนยกให้เป็นลุงเป็นปู่ส่ายหน้ารัวๆ ก่อนที่เขาจะรีบแก้คำพูดของเธอทันควัน

"ฮาเปอร์ครับนี่พ่อนะลูก ส่วนเด็กๆ ...ก็เรียกถูกแล้ว"

"อะไรมาพงมาพ่อ ลุงก็พอไหม" นางแบบสาวแย้ง

"ได้ไง คุณเป็นแม่ ผมก็ต้องเป็นพ่อสิ"

"ไม่ใช่ละ" เธอเถียง ในขณะที่แก้มทั้งสองข้างเริ่มร้อนผ่าวอย่างไม่ทราบสาเหตุ

"ทำไมจะไม่ใช่"

"ก็... ฉันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวได้ พ่อไม่ต้อง" สาวแซ่บบอกด้วยท่าทางมาดมั่น ก่อนจะต้องใจสั่นมากกว่าเดิมสิบเท่า เมื่อคนข้างตัวตอบกลับมาแบบนี้...

"แต่ลูกไม่ได้เกิดจากกระบอกไม้ไผ่นะ"

"ทำไมต้องเถียงจริงจังขนาดนี้ นี่มันลูกหมาไหม ฉันไม่ได้คลอดเอง" อันตาโวยวายเสียงสูง พลางเสมองไปทางอื่นเพื่อหลบตาเขา

"แล้วอยากคลอดเองไหมล่ะ"

คำถามตรงไปตรงมาของคู่สนทนาทำเอาคนฟังชะงักค้างหนักกว่าเก่า ก่อนจะตอบเสียงสั่นอย่างพยายามควบคุมหัวใจตัวเองอยู่

"มะ ไม่ล่ะ!"

"ทำไม"

"จะถามทำไมเนี่ย" คนเขินแหว

"อยากรู้"

"แต่ฉันไม่อยากตอบ"

จินเจษฎ์หัวเราะรวนให้กับคำตอบกระแทกเสียงขั้นสุด ก่อนที่เขาจะพยักหน้ารับอย่างยอมแพ้ แล้วยกมือขึ้นสะกิดไหล่เล็กของคนน่ารักที่กำลังมองค้อนใส่เขาอยู่

"อะไร !?"

"ไม่หิวข้าวหรอ ผมเห็นพวกเขากำลังจะกินข้าวเช้ากันนี่"

"ป่านนี้คงเก็บโต๊ะไปแล้วมั้ง ฉันไม่ค่อยกินข้าวเช้าเท่าไหร่... ตื่นไม่ทัน"

อันตาสารภาพสาเหตุด้วยรอยยิ้มแหยๆ ทำให้เธอถูกคนมองเลื่อนมือขึ้นมาวางบนศีรษะ แล้วจับโยกไปมาเบาๆ

"เพื่อนเล่นหรอหะ!?" หญิงสาวแหว เมื่อถูกเขาเล่นหัว

"ไม่ใช่ครับ นี่ภรรยา"

จึก!

ใบหูทั้งสองข้างราวกับได้ยินเสียงของลูกธนูวิ่งฉิ่วเข้ามาปักกลางอก ก่อนที่มันจะให้ความรู้สึกเหมือนมีสีชมพูฟุ้งกระจายในอากาศ

อันตาพยายามกลืนก้อนน้ำลายที่เธอรู้สึกว่ารสชาติของมันหวานผิดปกติ แล้วหันไปโวยวายเสียงสูงใส่เขาอีกหน

"จะบ้าเร๊อะ !"

"อย่าลืมนะว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่"

คนตัวโตยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มและแผ่วเบา จนเธอเผลอสะดุ้งน้อยๆ และขยับตัวออกห่างจากเขาโดยอัตโนมัติ

'อันตราย!'

นางแบบสาวกรีดร้องคำนี้ในใจ แล้วพยายามตั้งสติให้มั่น แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล

เมื่อเขาตั้งคำถามแบบนี้ขึ้นมา...

"พร้อมจะนอนร่วมห้องกับผมไหม"

ขุนพระ!

แล้วเธอต้องตอบว่ายังไงวะเนี่ย

"อ้าว... เงียบเลย ว่าไงล่ะ พร้อมจะนอนกับผมไหม" เขาถามย้ำ

"โอ๊ยย...ย! ทำไมต้องถามอะไรสองแง่สองง่ามแบบนี้ด้วย นอนห้องเดียวกัน แต่ก็แยกกันนอนป่ะ ตัดคำซะน่ากลัวเลย" อันตาบ่นพึมพำให้เขาได้ยิน ทว่าคนฟังดันได้โอกาสล้อเลียนเธอซะนี่

"แน่ะ! แอบคิดลึกล่ะสิ"

"คิดลึกบ้าอะไรล่ะ ฉันไม่ได้คิด!"

ไม่ได้คิดจริง...จริ๊งง!

"อ่อ... ไม่ได้คิดแน่หรอ" คนขี้แกล้งถามย้ำ

"แน่ยิ่งกว่าแน่ซะอีก คนไม่มีแรงดึงดูดทางเพศแบบคุณน่ะนะจะทำให้ฉันคิดลึก ประกาศไว้ตรงนี้เลยว่า ไม่-มี-ทาง!"

คนพูดพึ่งรู้สึกอยากยกมือขึ้นมาตีปากตัวเองก็คราวเนี่ย อื้อหือ... ขนาดไม่มีทาง เธอยังแอบคิดถึงซิกแพคของเขาบ่อยๆเลย

"จะเชื่อดีไหมน้าา...า"

"ไม่เชื่อก็ตามใจ" เธอกระแทกเสียงตอบ

"คุณบอกเองนะว่าตามใจ"

"หลงตัวเอง!" อันตาแหว

"แล้วอยากให้ผมหลงคุณหรือไง"

คำถามยียวนกวนเบื้องล่างที่เหมือนจะทอดสะพานอยู่ในทีทำให้คนฟังใจเต้นรัว ก่อนจะต้องเป็นฝ่ายถอยทัพกลับด้วยการเปลี่ยนเรื่องคุย

"ฉันว่าคุณเอากระเป๋าไปเก็บบนห้องดีกว่านะ"

"นั่นสิ ลืมไปเลย" ทหารหนุ่มบอก

"งั้นก็ตามมา"

เจ้าของบ้านอาสานำทางด้วยน้ำเสียงกระฟัดกระเฟียดเหมือนรำคาญ แต่คนฟังอยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอกำลังเขิน และเขาก็ตั้งใจว่าจะทำให้เธอเขินมากกว่านี้อีก... ถ้ามีโอกาส

"ระวัง!"

เสียงตะโกนของคนที่เดินตามมาทำให้ร่างบางหยุดชะงัก ก่อนจะถูกเขากระชากเข้าสู่อ้อมกอดอย่างปกป้อง

และตามมาด้วย...

เพล้ง!